Άνω Πορρόια: Διαμάντι στη Σκιά της Κερκίνης

28 Σεπτεμβρίου 2015

Ένα ταξίδι στη φύση, στην ομορφιά, και στη φιλοξενία. Ερωδιοί, κορμοράνοι και αργυροπελεκάνοι να πετούνε σε σμήνη πάνω από την ασημένια λίμνη. Λίγο πιο πέρα, νεροβούβαλοι και άλογα βόσκουν αμέριμνα στις όχθες της. Βρισκόμαστε στον υγροβιότοπο της Κερκίνης που έχει ως επίκεντρό του την ομώνυμη λίμνη. Μία ξύλινη βάρκα «σκίζει» τα νερά της λίμνης στα δύο και το μόνο που ακούς είναι το… κράξιμο από τα πανέμορφα πτηνά που κάνουν τις πτήσεις τους πάνω από τα ήσυχα νερά της λίμνης.

Πολλά από τα αποδημητικά είδη πουλιών που συναντάμε στον υγρότοπο, ο οποίος αποτελεί έναν από τους 10 διεθνούς σημασίας υγροτόπους της χώρας σύμφωνα και με την συνθήκη ramsar, προστατεύονται από τη Σύμβαση της Βόννης. Τα φυτά αν και διατηρούν μια μόνιμη παρουσία αλλάζουν εικόνα από έτος σε έτος. Η ωραιότερη εποχή στη λίμνη είναι το τέλος του καλοκαιριού και το φθινόπωρο. Τα βουνά ωστόσο, έχουν αγριολούλουδα όλο το χρόνο ενώ ένα ή δύο είναι ανθισμένα ακόμα και τα Χριστούγεννα. Την άνοιξη, που έρχεται νωρίς, τα χωράφια γεμίζουν παπαρούνες και χαμομήλια. Όλη η περιοχή είναι γεμάτη χρώματα.

Το βουνό: Άνω Πορρόια

Ένα χωριό χτισμένο σε δύο πλαγιές του όρους Κερκίνης, μέσα σ’ ένα δάσος από πλατάνια, οξιές, βελανιδιές και κέδρους με αμέτρητα ρυάκια και κρήνες με παγωμένο νερό. Χτισμένο πάνω στα μονοπάτια που ακολουθούσαν τα καραβάνια ταξιδεύοντας από την Κωνσταντινούπολη στο Μοναστήρι την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Εμπορικό κέντρο και πέρασμα για την βαλκανική ενδοχώρα για αιώνες. Ο σχηματισμός των εθνικών κρατών μετέτρεψε το πέρασμα σε σύνορο. Στις γειτονιές του συνυπήρχαν τρεις κοινότητες: η ελληνική, η βουλγαρική και η τουρκική. Οι ανταλλαγές των πληθυσμών έφεραν στον τόπο Μικρασιάτες, Θρακιώτες και Πόντιους. Ρίζωσαν, πρόκοψαν και άφησαν ισχυρό το στίγμα τους σ’ ένα τόπο που η χάραξη των συνόρων τον έφερε στις εσχατιές του χάρτη. Διατήρησε όμως τον κοσμοπολίτικο αέρα του και τερτίπια φιλοξενίας μοναδικά.

Θα τ’ απολαύσετε περιδιαβαίνοντας το Βαρόσι, την δυτική γειτονιά του χωριού και ανακαλύπτοντας τα παλιά δίπατα σπίτια, εξαιρετικά δείγματα μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής, εστίες των εύπορων εμπόρων που αλώνιζαν τα βαλκάνια. Τα δυο ξωκλήσια του Αη-Γιώργη και του Αη-Δημήτρη με τα ξυλόγλυπτα τέμπλα θα σας ψιθυρίσουν ιστορίες ευσέβειας και κατάνυξης. Κάντε μία στάση στην «Όαση» στην κεντρική πλατεία του χωριού και απολαύστε τον καφέ σας μέσα σε ένα δάσος από πλατάνια. Αν βρεθείτε στα Άνω Πορρόια μέρες γιορτών μη σας εκπλήξουν οι ήχοι της φιλαρμονικής. Παίζει ασταμάτητα από το 1934!

Οι εραστές της φύσης θα απολαύσουν ονειρικές πεζοπορίες στα μονοπάτια που εδώ και χρόνια χάραξε και συντηρεί ένας νέος άνθρωπος από το χωριό, ο Στέργιος Καλέσης. Μονοπάτια και διαδρομές για ποδήλατο βουνού σε δρόμους ευφορίας και απόλαυσης μέσα στο δάσος. Διαδρομές μέσα σε μυρωδιές από σφενδάμια, σκλήθρα και οξιές, στο λίγο φως που αφήνουν τα πλατάνια να περάσει, δίπλα σε ποτάμια, εγκαταλειμμένα στρατιωτικά φυλάκια και οχυρωματικά έργα για τον «κίνδυνο από τον Βορρά». Η μικρότερη διαδρομή διαρκεί μιάμιση ώρα και αυτή για τους πιο τολμηρούς έξι ώρες. Στο τέρμα τους βλέπει κανείς τις δυο λίμνες, Κερκίνη και Δοϊράνη, νωχελικές στα πόδια του και πιο μακριά τον Άθω, τον Όλυμπο και το Καϊμακτσαλάν, και ακούει τα ξωτικά του Μπέλλες να λένε ιστορίες.

Το κοσμοπολίτικο παρελθόν κληροδότησε στα Άνω Πορρόια μία μοναδική γαστρονομική παράδοση. Ψάρι, κρέας, παραδοσιακά μαγειρευτά, αστική κουζίνα, παραδοσιακά γλυκά. Η σπασιαλιτέ του χωριού είναι η πέστροφα. Στο ομώνυμο μαγαζί στην καρδιά του δάσους θα απολαύσετε καπνιστή ή ψητή ολόφρεσκη πέστροφα, από το ιχθυοτροφείο που βρίσκεται μέσα σ’ ένα δάσος από πλατάνια. Θα τη συνοδεύσετε με δροσερή πατατοσαλάτα, ψητές πιπεριές φλωρίνης και καπνιστή μελιτζανοσαλάτα για μία γνήσια βορειοελλαδίτικη γαστρονομική εμπειρία.

Θα πιείτε το καφεδάκι σας στο Τίντζα κάτω από αιωνόβια δέντρα και θα κατηφορίσετε σ’ ένα διπλανό χωριό, στη Ροδόπολη, για να δοκιμάσετε τα περίφημα γλυκά του Ευθύμη Αχλάτη. Πεντανόστιμο καζάν ντεπί, ανάλαφρα σιροπιαστά και τραγανές φιορεντίνες με ντόπια αμύγδαλα.

Και φυσικά δεν θα φύγετε από την περιοχή χωρίς λιχουδιές από βουβάλι! Το «Χασαπάκι» είναι ένα κρεοπωλείο αλλιώτικο από τ’ άλλα! Βουβαλίσιος καβουρμάς από 100% βουβαλίσιο κρέας, μοναδικός στην Ελλάδα. Ο Νάσος θα σας κάνει εξπέρ στο θέμα του καβουρμά και θα σας προμηθεύσει εκτός του καβουρμά, λουκάνικα βουβαλίσια, σουτζουκάκια και βουβαλίσιο ψαχνό μαζί με συνταγές της μητέρας του.

Όποια εποχή του χρόνου και αν ταξιδέψετε στην περιοχή, αξίζει να διανυκτερεύσετε στον παραδοσιακό ξενώνα Βιγλάτορα. Ένας πανέμορφος κήπος, καταπράσινος όλες τις εποχές του χρόνου δωμάτια προσεγμένα έως την τελευταία λεπτομέρεια και ένα πρωινό, γαστρονομική εμπειρία πολλών αστέρων!

Info
Πως θα φτάσετε:
Οδικώς: Από τη Αθήνα η περιοχή απέχει 520 χιλ. Κινείστε συνεχώς σε εθνικό δίκτυο και μετά τα διόδια των Μαλγάρων ακολουθείτε το δρόμο για Σκόπια. Στρίβετε προς Κιλκίς – Δοϊράνη – Άνω Πορρόια.
Αεροπορικώς: Από το αεροδρόμιο Μακεδονία 110 χιλ. 
Σιδηροδρομικώς: Από το Σιδηροδρομικό Σταθμό της Ροδοπόλεως, τα Άνω Πορρόια απέχουν 4 χιλ. και η Κερκίνη 5 χιλ.

Πηγή: huffingtonpost.gr

http://www.xanthipress.gr/ano-porroia-diamanti-sti-skia-tis-kerkinis/

«Το υποσυνείδητο του ανθρώπου λειτουργεί σαν παιδί»

Φωτεινή Βασιλείου: «Το υποσυνείδητο του ανθρώπου λειτουργεί σαν παιδί»

Συνέντευξη στην Αργυρώ Μουντάκη //

Η Φωτεινή Βασιλείου είναι ψυχολόγος και συγγραφέας παραμυθιών. Ζει και εργάζεται στο Βόλο, είναι επίσης μητέρα και σύζυγος και σκεπτόμενη μέσα από τους πολλαπλούς της ρόλους. Ήρεμη και γλυκιά ως άνθρωπος εξωτερικεύει αυτά τα στοιχεία της προσωπικότητάς της και στα βιβλία της αλλά και στη δουλειά της. Σήμερα έχουμε την ευκαιρία να την γνωρίσουμε καλύτερα.

-Κυρία Βασιλείου ως ψυχολόγος ποια θεωρείτε την πιο σημαντική συμβολή των παραμυθιών στα παιδιά;

Το υποσυνείδητο του ανθρώπου λειτουργεί σαν παιδί. Λατρεύει τα παραμύθια και τους συμβολισμούς. Τα παραμύθια μέσω των συμβολισμών καταφέρνουν να περάσουν απευθείας στο υποσυνείδητο των παιδιών, το μήνυμά τους. Μαθήματα, αξίες και αναμνήσεις αποθηκεύονται εκεί και διαμορφώνουν την προσωπικότητα του παιδιού. Χρειάζεται λοιπόν να δίνουμε μεγάλη προσοχή στο μήνυμα που μεταφέρουμε μέσα από ένα παραμύθι.

-Πιστεύετε ότι τα παραμύθια πρέπει να δίνουν μηνύματα στα παιδιά ή απλά να στοχεύουν στην τέρψη των παιδιών;

Τα παραμύθια δεν είναι ανάγκη πάντα να δίνουν κάποιο μήνυμα στα παιδιά. Το πιο σημαντικό για εμένα είναι ένα βιβλίο να ταξιδεύει το παιδί, να του δημιουργεί εικόνες και να το βοηθά να αναπτύσσει έναν τρόπο σκέψης που δεν έχει μόνο να κάνει με τις λέξεις και το νόημα που τους δίνουμε. Να μπορεί να κλείνει τα μάτια, να βλέπει τους ήρωες να ζωντανεύουν και οι φανταστικοί αυτοί κόσμοι να γίνονται για λίγο πραγματικότητα.

-Η ψυχολογία πώς σας βοήθησε στην συγγραφή;

Η ψυχολογία με βοήθησε να ανακαλύψω τι μου δίνει χαρά και με οδήγησε στη συγγραφή παιδικών βιβλίων. Μέχρι εκεί όμως. Τα παραμύθια δεν είναι επιστημονικά βιβλία. Όταν γράφω ένα παιδικό βιβλίο, δεν γράφω ως ψυχολόγος.

-Κάποτε είχα ακούσει κάποιον να λέει ότι οι ψυχολόγοι θα έπρεπε να είναι οι καλύτεροι γονείς, καθώς τα γνωρίζουν όλα. Ισχύει αυτό;

Κατά τη γνώμη μου για να είναι κάποιος ο καλύτερος γονιός θα πρέπει να έχει αναγνωρίσει τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού του και να έχει ανακαλύψει την καλύτερη. Ένας ψυχολόγος δεν είναι απαραίτητο πως έχει καταφέρει κάτι τέτοιο. Αυτό μου θυμίζει κάτι πνευμονολόγους που καπνίζουν δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα και συμβουλεύουν τους ασθενείς τους να κόψουν το κάπνισμα. Οι ψυχολόγοι δεν τα γνωρίζουμε όλα. Σίγουρα γνωρίζουμε πολύ περισσότερα και μπορούμε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί. Αλλά το ότι μπορείς να διαχειριστείς μια κρίση ή να βάλεις τα όρια στο παιδί σου δεν σε κάνει τον καλύτερο γονιό.

-Με τον χιονάνθρωπο ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να δώσετε;

Απλά ήθελα να γράψω μια ιστορία χαρούμενη και αισιόδοξη που να ενώνει τις δύο εποχές. Σίγουρα μιλάει για τη φιλία, τη δύναμη των υποσχέσεων και τη συνεργασία. Για τις αλλαγές της ζωής, όπως τις αλλαγές των εποχών και τις διαφορετικές μορφές που μπορεί να πάρει κάτι που αγαπάμε πολύ κι όμως στον πυρήνα του να παραμείνει το ίδιο. Για την αγάπη και τη χαρά που μήτε μπορούν να κλειστούν για πάντα σε ένα βαζάκι μήτε να «εξατμιστούν» και να χαθούνε.

-Πώς είναι η επαφή με τους αναγνώστες σας; Τι σας λένε;

Τα παραμύθια έγιναν αιτία να βρεθώ σε μέρη και να έρθω σε επαφή με κόσμο που μπορεί να μη συναντούσα. Συναντώ τα παιδιά στον χώρο τους, στην πόλη τους, στο σχολείο τους, στο βιβλιοπωλείο της γειτονιά τους. Παίζουμε, συζητάμε, γελάμε. Έχουν μεγάλη χαρά όταν γνωρίζουν από κοντά τον συγγραφέα ενός βιβλίου. Πριν ένα μήνα βρέθηκα στην Κω. Ήταν μια μοναδική εμπειρία και συνάντησα καταπληκτικούς εκπαιδευτικούς και υπέροχους μαθητές. Τα παιδιά δείχνουν να αγαπούν τους ήρωες των παραμυθιών μου και με γεμίζουν ζωγραφιές, φιλιά και αγκαλιές. Οι ερωτήσεις τους συνήθως αφορούν το παραμύθι και τους ήρωες. Είναι απορίες που τους γεννιούνται καθώς το διαβάζουν ή τους το αφηγούμαι.

-Ως μητέρα τι είδους παραμύθια προτιμάτε να διαβάζετε στα παιδιά σας;

Ο Θωμάς και η Ιωάννα είναι 5 και 3 αντίστοιχα. Τα βιβλία που συνήθως διαβάζουμε είναι εικονογραφημένα. Έχουμε μια μεγάλη βιβλιοθήκη με παιδικά βιβλία και τους αφήνω να διαλέγουν εκείνοι ποιο βιβλίο προτιμούν να διαβάσουμε.

-Τι σας χαλαρώνει από την καθημερινότητα;

Η μουσική, το διάβασμα, το γράψιμο και η «δημιουργική» μαγειρική. Τον τελευταίο χρόνο ασχολούμαι με το θέατρο. Ανήκω στην ερασιτεχνική ομάδα της Πειραματικής Σκηνής της Ν. Ιωνίας. Στο χώρο του θεάτρου δεν χαλαρώνω απλά από την καθημερινότητα, ξεφεύγω τελείως από αυτήν.

-Αν δίνατε μια συμβουλή στους γονείς ποια θα ήταν αυτή;

Να αγαπάνε τους γονείς. Να μην κρίνουν αυστηρά ούτε τους εαυτούς τους, ούτε τους συντρόφους τους, ούτε τους άλλους γονείς. Οι γονείς έχουμε ανάγκη από κατανόηση, αλληλεγγύη και υποστήριξη. Έχουμε ανάγκη από επιβράβευση. Στον σημαντικό αυτό ρόλο της ζωής μας χρειαζόμαστε αυτοπεποίθηση.

-Σχεδιάζετε κάτι για το μέλλον;

Ναι, σε λίγους μήνες θα κυκλοφορήσει από τον εκδοτικό Tate Publishing στην Αμερική, το παραμύθι μου «Η Φούσκα με τα Ψέματα» μεταφρασμένο στα αγγλικά. Επίσης έχει ήδη εικονογραφηθεί το επόμενο βιβλίο μου και από Σεπτέμβριο αν όλα πάνε καλά θα είναι έτοιμο για έκδοση.

- Σας ευχαριστώ πολύ! Καλή και δημιουργική συνέχεια!

Ευχαριστώ πολύ εσάς και τους αναγνώστες σας για το ενδιαφέρον.

* Η Φωτεινή Βασιλείου έχει σπουδάσει ψυχολογία και έχει εκπαιδευτεί στο Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό και την Ύπνωση. Γράφει και αφηγείται παραμύθια από παιδί. Είναι μητέρα του Θωμά, 5 χρονών και της Ιωάννας 2,5 χρονών. Το πρώτο της παραμύθι, «Το μυστικό της Βασιλοπούλας» εκδόθηκε το 2010 και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τετράγωνο. Είναι ένα έμμετρο παραμύθι και πρόταση για θεατρικό για παιδιά μέχρι 6 ετών. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο παραμύθι της από τις εκδόσεις Παρρησία με τίτλο «Η φούσκα με τα ψέματα». Το ίδιο παραμύθι πρόκειται να κυκλοφορήσει μεταφρασμένο από την ίδια στα Αγγλικά με τίτλο «Lies are trouble in a bubble» από τις εκδόσεις Tate Publishing στην Αμερική. Έχει επίσης κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κόκκινη Κλωστή το παραμύθι της «Ο Χιονάνθρωπος πάει διακοπές». Παράλληλα από τον Ιούνιο του 2010 συνεργάζεται με άλλους συγγραφείς και παρουσιάζει παιδικά βιβλία στη στήλη Ξεφυλλίζοντας στον Μαγικό Κόσμο του Παιδικού Βιβλίου.

 http://fractalart.gr/foteini-vasileiou/

Χρῆστος Γιανναρᾶς

Να ζούμε, να τη θυμόμαστε

Η​​ γνώμη του γράφοντος, πιθανόν εσφαλμένη, είναι ότι ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας όφειλε να προσφέρει προεκλογικά στο κοινωνικό σώμα κυρίως πληροφόρηση και λιγότερο ή καθόλου επαγγελίες.

Οφειλε να εξηγήσει ρεαλιστικά και τεκμηριωμένα την πολιτική μεταστροφή του: να αναλύσει τους παράγοντες και τα δεδομένα που τον οδήγησαν να υπογράψει το Τρίτο Μνημόνιο, το επαχθέστερο.



Η προσωπική αυτή γνώμη δεν προκύπτει από τη λογική των αντιρρήσεων της εσωκομματικής του κ. Τσίπρα αντιπολίτευσης ούτε από τη «λογική» της φτηνής κακεντρέχειας των υπόλοιπων στη Βουλή κομματαρχών. Προκύπτει από την εμπειρική πιστοποίηση ότι, σε κρίσιμες περιστάσεις, είναι γόνιμη η κυριολεκτική εκφραστική – να λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους. Και να λέγονται όλα, χωρίς περιφράσεις, έμμεσες αναφορές, υπαινιγμούς. Διότι αυτό που ενδιαφέρει την ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να είναι το αν θα πρωθυπουργεύσει και πάλι ο κ. Τσίπρας. Το μέλλον αυτής της κοινωνίας θα το καθορίσει η ρεαλιστική ή ψευδαισθητική εικόνα για την Ευρώπη στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Ειδικότερα στη συνείδηση του 38% των Ελλαδιτών, που ψήφισαν «ναι» στους οποιουσδήποτε όρους υποτέλειας, αρκεί να παραμείνει νόμισμα της Ελλάδας το ευρώ.

Η εσωκομματική τότε αντιπολίτευση του κ. Τσίπρα δεν ασχολήθηκε, γι’ αυτό και δεν μας πληροφόρησε για τους παράγοντες και τα δεδομένα που παγίδευσαν (ίσως) τον Ελληνα πρωθυπουργό στον μονόδρομο της υπογραφής του Τρίτου Μνημονίου. Δεν τους ενδιέφερε το άνισο της μάχης ούτε τα κίνητρα (ιδιοτέλειας ή ευθύνης) της τελικής, άνευ όρων παράδοσης. Το μόνο που τους έκοφτε ήταν η ασυνέπεια Τσίπρα στην ιδεολογική ντιρεχτίβα – αντέταξαν ρητορεύματα μηδαμινής πολιτικής σοβαρότητας και συμπλεγματικού φανατισμού, καυτηρίασαν την ιδεολογική «απόκλιση». (Είναι το μόνιμο ψυχαναγκαστικό σύνδρομο κάθε μαρξιστικής Αριστεράς: η ιδεολογική συνέπεια καταξιώνει την ηλιθιότητα, αμνηστεύει και την πιο στυγνή απανθρωπία – απαράλλαχτα όπως και στον ιδεολογικοποιημένο «χριστιανισμό»).

Στη λήγουσα σήμερα προεκλογική περίοδο το τελευταίο που χρειαζόμασταν να ακούσουμε από τον κ. Τσίπρα ήταν προγραμματικές επαγγελίες. Οχι επειδή ανακάλεσε ή δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει σχεδόν όλα όσα είχε σε προηγούμενες εκλογές επαγγελθεί – δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο μόνος ασυνεπής στις προεκλογικές υποσχέσεις του πρωθυπουργός. Αυτό που περιμέναμε και που θα κατακτούσε την εμπιστοσύνη σοβαρών, σκεπτόμενων ανθρώπων, θα ήταν να καταθέσει την πεντάμηνη εμπειρία του, με ρεαλισμό και αποδεικτικά στοιχεία: Να μας δείξει, ποια είναι τα όρια των δυνατοτήτων σήμερα του ελληνικού λαού να αυτοπροσδιορίζεται, να επιλέγει τους άρχοντές του, να δέχεται ή να απορρίπτει πολιτικά προγράμματα, να σχεδιάζει το μέλλον του.

Αν θέλουμε να ανήκουμε στην Ε.Ε., θα πρέπει να παραιτηθούμε οριστικά (ή για πόσα χρόνια) από την προσπάθεια να λειτουργεί «κοινωνικό κράτος», Σύστημα Υγείας, σεβασμός των συνομολογημένων με το κράτος μισθών και συντάξεων; Θα πρέπει να εκποιήσουμε οπωσδήποτε σε κερδοσκόπους ιδιώτες την κοινωνική περιουσία (υδροδότηση, ηλεκτροδότηση, οδικό δίκτυο, λιμάνια, αεροδρόμια, αρχαιολογικούς χώρους, ακτές); Για την παιδεία, τη γλώσσα, την ιστορική μας συνείδηση, τα βιβλία των παιδιών μας στο σχολειό, μπορούμε να αποφασίζουμε χωρίς επιτρόπευση;

Για τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς τα παραπάνω ερωτήματα εκφράζουν απλώς «ευρωσκεπτικισμό»: ορθολογική αμφισβήτηση συγκυριακών ορθολογικών επιλογών της αυτονομημένης από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες (και ανάγκες) γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας τα ερωτήματα αφορούν (είτε το διαβλέπουν οι πολλοί είτε όχι) στη συνέχεια της παρουσίας του Ελληνισμού στην Ιστορία.

«Μεγαλοϊδεατικές μεγαλοστομίες», είναι η απλοϊκή αντίδραση σε κάθε προβληματισμό για την ιστορική επιβίωση του Ελληνισμού. Και ίσως δικαιολογημένα, αφού η ελληνικότητα είναι πια μόνο εθνικός προσδιορισμός, δηλώνει μόνο κρατική υπηκοότητα (και αυτή σίγουρα της ντροπής) – καμία πλέον σχέση με πολιτισμική ετερότητα, με ενεργό επικαιρική πρόταση ευρύτερης δυναμικής. Στους δυο αιώνες βίου του ελλαδικού κρατιδίου, η προπαγανδιστική πλαστογράφηση της Ιστορίας και η παρακμιακή ξιπασιά εμπέδωσαν στην πλειονότητα των Ελλήνων την αντιστροφή των δεδομένων της πραγματικότητας – το άσπρο μαύρο: Οτι η ιστορική συνέχεια της αρχαιοελληνικής πολιτισμικής κληρονομιάς κατορθώθηκε, όχι στον μέγα εξελληνισμένο κόσμο της ρωμαϊκής «οικουμένης» και με τα ιλιγγιώδη επιτεύγματά του, αλλά στη μεταρωμαϊκή Δύση, τη βίαια εποικισμένη από τα πρωτόγονα, βαρβαρικά φύλα της ασιατικής στέπας και των σκανδιναβικών παγετώνων.

Η βαρβαρική καταγωγή δεν ακυρώνει ούτε μειώνει τον εκθαμβωτικό πολιτισμό που παρήγαγε, μετά τον Μεσαίωνα, η Δύση. Αλλά ούτε το καινούργιο θαυμαστό γέννημα δικαιούται να ιδιοποιείται την ελληνική ετερότητα και να επιβάλλει την εξάλειψη της καισαρικής διαφοράς. Η ελληνική κατανόηση του Αριστοτέλη θα παραμένει πάντοτε ασύμβατη με τη δυτική, χρηστική – εργαλειακή ανάγνωσή του. Η αρχαία ελληνική δημοκρατία θα είναι πάντοτε κάτι ριζικά διαφορετικό από την «αντιπροσωπευτική» δυτική, τη θεμελιωμένη στο «ατομικό δικαίωμα» και όχι στο «κοινόν άθλημα».

Η διαφορά δεν σημαίνει οπωσδήποτε αντιπαλότητα ή εχθρότητα. Αλλά η σκόπιμη εξάλειψη της διαφοράς είναι έγκλημα, που στερεί την ανθρωπότητα από δυνατότητες ζωτικών επιλογών, από πλούτο πολύτιμο ανοιχτών δυνατοτήτων προσανατολισμού. Ο ελληνικός τρόπος του βίου ήταν πάντοτε κοινωνιοκεντρικός, ο δυτικός θωρακισμένα ατομοκεντρικός. Ελληνική είναι η προτεραιότητα (άθλημα και ρίσκο) της σχέσης, δυτική η σιγουριά της σύμβασης. Η αλήθεια για τον Ελληνα είναι εμπειρική – κοινωνούμενη βεβαιότητα, για τον Δυτικό τεκμηριωμένη νοητική «πεποίθηση».

Δεν είμαστε ούτε ανώτεροι ούτε υπέρτεροι. Ημασταν κάποτε διαφορετικοί. Ας διαβάσει ο πολίτης του σημερινού Ελλαδέξ, για την καταγωγική διαφορά Ελληνισμού και Δύσης, τους κορυφαίους Δυτικούς μεσαιωνολόγους: Georges Duby, Jacques Le Goff, J. M. Wallace – Hadrille, Etienne Gilson, Henry Chadwick – αρκούν.

Το παιχνίδι έχει τελειώσει. Επιτελεύτια θα παραμείνει η εικόνα των συλλαλητηρίων που οργανώθηκαν για την υποστήριξη του «ναι»: η «καλή κοινωνία» των Αθηνών, κομμωτηριασμένη, μακιγιαρισμένη, σικάτη, με υψωμένες τις δαχτυλιδοφορτωμένες γροθίτσες των κυριών, να τσιρίζει υστερικά: Ε-βρώ-πη, Ε-βρώ-πη! Ευρώπη σημαίνει χρήμα, πακέτα επιδοτήσεων, «προγράμματα» για τις κομματικές ατσίδες – Ευρώπη λοιπόν, κι ας πάει και το παλιάμπελο, η Ελλάδα.

Ο Αλέξης Τσίπρας όφειλε να λογοδοτήσει σε έναν αφελληνισμένο λαό για την υπεράσπιση μιας ακατανόητης, για όλους πια, ελληνικότητας.
http://www.yannaras.gr/na-zoume-na-ti-thimomaste/#more-862

Σαν σήμερα "έφυγε" ο Γιώργος Σεφέρης

Ημερομηνία δημοσίευσης: 20/09/2013, 09:05 Τελευταία ενημέρωση: 20/09/2013, 09:15

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1971 φεύγει από τη ζωή ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης. Χιλιάδες λαού συγκεντρώνονται δυο μέρες αργότερα για να συνοδεύσουν το μεγάλο λογοτέχνη στην τελευταία του κατοικία, συγκέντρωση η οποία τελικά εξελίσσεται σε αντιδικτατορική διαδήλωση, με νέους, φοιτητές και μαθητές επικεφαλής. «Ο Γ. Σεφερης έθεσε τη βάση για την ελεύθερη ποίηση», θα πει γι' αυτόν ο Οδυσσέας Ελύτης. Ο Γιώργος Σεφέρης είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και εκ των δύο μοναδικών βραβευμένων με το Νόμπελ Λογοτεχνίας Ελλήνων, μαζί με τον Οδυσσέα Ελύτη. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Σεφεριάδης. Γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 13 Μαρτίου (με το παλιό ημερολόγιο στις 29 Φεβρουαρίου) του 1900 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Στέλιου και της Δέσπως (το γένος Γ. Τενεκίδη) Σεφεριάδη. Ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος θα γράψει στην εφημερίδα "Τα Νέα" (11/10/1999) για τον Σεφέρη: «Γεννήθηκε το 1900 στη Σμύρνη, και μάλιστα σε σημαδιακή ημερομηνία: 29 Φεβρουαρίου (με το παλιό ημερολόγιο), γεγονός στο οποίο αναφερόταν κάθε τόσο με τρόπο χιουμοριστικό. Όταν στα 1939 συναντήθηκε με τον Χένρι Μίλερ, ο Αμερικανός συγγραφέας τον ρώτησε πόσων χρόνων είναι και ο Σεφέρης τού απάντησε πως σε μερικούς μήνες θα γιόρταζε τα δέκατα γενέθλιά του!». Το 1906 αρχίζει η μαθητική εκπαίδευση του Γιώργου Σεφέρη στο Λύκειο Χ. Αρώνη. Το 1914, εποχή κατά την οποία άρχισε να γράφει τους πρώτους στίχους του, με το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου κατά τη θερινή περίοδο του έτους, η οικογένεια μετανάστευσε στην Ελλάδα. Ο ίδιος ενεγράφη στο Πρότυπο Κλασικό Γυμνάσιο Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 1917. Στις 14 Ιουλίου του ίδιου έτους, η μητέρα του μαζί με τους δύο γιους και την κόρη της Ιωάννα (μετέπειτα σύζυγο Κ. Τσάτσου) μετέβη στο Παρίσι, όπου ο πατέρας τους Στέλιος εργαζόταν ως δικηγόρος. Ο Γιώργος Σεφέρης το 1921 Ο Γιώργος Σεφέρης έμεινε εκεί μέχρι το καλοκαίρι του 1924, ακολουθώντας σπουδές λογοτεχνίας και αποκτώντας το πτυχίο της Νομικής, οπότε μετέβη στο Λονδίνο για την τελειοποίηση των Αγγλικών του ενόψει των εξετάσεων στο υπουργείο Εξωτερικών. Ο Γιώργος Σεφέρης το 1963 Το 1925 επιστρέφει στην Αθήνα και το 1927 διορίζεται στη διπλωματική υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών ως ακόλουθος πρεσβείας. Κατά το ίδιο έτος πεθαίνει η μητέρα του, Δέσπω. Τον Ιούλιο του 1928 δημοσιεύει στη "Νέα Εστία", επώνυμα ως Γ. Σεφεριάδης, το "Μια βραδιά με τον Κύριο Τεστ", μετάφραση έργου του Βαλερί. Το 1929 συνοδεύει τον Εδουάρδο Εριό σε ταξίδι του στην Ελλάδα.   Το Μάιο του 1931 εκδίδεται με το ψευδώνυμο Γ. Σεφέρης η "Στροφή" και τον ίδιο χρόνο διορίζεται υποπρόξενος και έπειτα διευθύνων του ελληνικού Γενικού Προξενείου του Λονδίνου, όπου θα παραμείνει μέχρι και το 1934. Το Μάιο του 1932 δημοσιεύεται το έργο του "Μια νύχτα στην ακρογιαλιά" και τον Οκτώβριο η "Στέρνα", αφιερωμένη στον Γιώργο Αποστολίδη. Το 1933 ο πατέρας του, Στέλιος, εκλέγεται πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών και εγγράφεται ως μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1934 ο Γ. Σεφέρης επιστρέφει στην Αθήνα και τον Ιανουάριο του 1935 αρχίζει η συνεργασία του με τις εκδόσεις "Νέα Γράμματα", αναδημοσιεύοντας τη "Στέρνα". Το 1936 διορίζεται πρόξενος στη Κορυτσά, όπου θα παραμείνει μέχρι το 1938. Στις 13 Φεβρουαρίου του 1937 δημοσιεύει στα "Νέα Γράμματα" επιστολή του περί της δημοτικής γλώσσας. Το 1938 μετατίθεται στην Αθήνα ως προϊστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου του υφυπουργείου Τύπου και Πληροφοριών. Το 1941 ο Γιώργος Σεφέρης νυμφεύεται τη Μαρία Ζάννου και στις 22 Απριλίου το ζεύγος ακολουθεί την ελληνική κυβέρνηση, που μέσω Κρήτης στις 16 Μαΐου καταφτάνει στην Αίγυπτο και παραμένει στην Αλεξάνδρεια. Τον Αύγουστο ο Γιώργος Σεφέρης συνοδεύει την πριγκίπισσα διαδόχου Φρειδερίκη και τα δύο της παιδιά, Σοφία και Κωνσταντίνο, στο Γιοχάνεσμπουργκ και από εκεί στην Πραιτόρια υπηρετώντας στην εκεί ελληνική πρεσβεία μέχρι το 1942. Λόγω της διπλωματικής ιδιότητάς του, η ζωή του Γιώργου Σεφέρη χαρακτηριζόταν από συνεχείς μετακινήσεις. Έτσι, ως ακόλουθος κι αργότερα ως πρέσβης, υπηρέτησε σε πολλές ελληνικές πρεσβείες του εξωτερικού, γεγονός το οποίο καθόρισε σημαντικά το έργο του. Αν και η παιδεία και εκπαίδευσή του ήταν περισσότερο ευρωπαϊκή παρά ελληνική, εκείνος όχι μόνο δεν απαρνήθηκε την ελληνική λογοτεχνία, αλλά την καλλιέργησε σε βάθος με σκοπό να την ανανεώσει. Η ποίησή του επηρεάστηκε από τον Έλιοτ (T.S Elliot), τον Κλοντέλ, τον Βαλερί και τον Πάουντ (Ezra Pound). Το γεγονός όμως που χάραξε ανεξίτηλα τη σφραγίδα του στη συνείδηση του ποιητή ήταν η εθνική καταστροφή του 1922 κι ο ξεριζωμός του μικρασιατικού ελληνισμού. Το 1963 η φήμη του Σεφέρη ξεφεύγει από τα εθνικά όρια και εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Καρπός της η βράβευσή του με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Ακαδημία Επιστημών. Είναι ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με το παγκοσμίως ανώτερο βραβείο πνευματικής προσφοράς. Έως σήμερα ακολούθησε μόνο ο Οδυσσέας Ελύτης, το 1979. Το 1967 η δικτατορία των συνταγματαρχών κατέλυσε το Σύνταγμα στην Ελλάδα αναστέλλοντας τις ατομικές ελευθερίες. Ο Σεφέρης εκδηλώθηκε έντονα εναντίον της τόσο γραπτά όσο και με δημόσιες ρητές δηλώσεις του. Στις 28 Μαρτίου 1969 ο Σεφέρης μίλησε για πρώτη φορά δημόσια εναντίον της χούντας και γι' αυτό το λόγο τού αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρέσβη επί τιμή, καθώς και το δικαίωμα χρήσης διπλωματικού διαβατηρίου. Δύο χρόνια αργότερα, στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971, ο Γιώργος Σεφέρης πέθανε και η κηδεία του εξελίχθηκε σε σιωπηρή πορεία κατά της δικτατορίας. Μετά το θάνατό του εκδόθηκε το προσωπικό του ημερολόγιο με τίτλο "Μέρες…" καθώς και το "Πολιτικό" του ημερολόγιο. Προτομή του Γιώργου Σεφέρη Χαρακτηριστικά τnς ποίησης του Γ. Σεφέρη α) Είναι μια ποίηση που εμφανίζεται ως απαισιόδοξη, βαρύθυμη και μελαγχολική, απ' την οποία όμως δεν απουσιάζουν εκλάμψεις αισιοδοξίας. β) Ο λόγος του είναι συμβολικός και υπαινικτικός. γ) Βασικά θέματά του η αρχαία και νεότερη ελληνική παράδοση και η συνάντησή της με το σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό, η μελαγχολία για τη μοίρα του ελληνισμού, η νοσταλγία του απόδημου και οι χαμένες πατρίδες. http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1072907

Η «Αλήθεια για το Δημόσιο Χρέος»

Π​​αράγων πολιτικής ανελπιστίας στην Ελλάδα σήμερα είναι και η τέλεια αδυναμία να παραχθεί «καινούργια γενιά» πολιτικών – άλλη γλώσσα, άλλη νοο-τροπία, άλλη οπτική, διαφορετικός προβληματισμός, τόλμη καινοτομίας στο πεδίο της πολιτικής. Ηλικιακά το Κοινοβούλιο ανανεώνεται, αλλά οι νέοι άνθρωποι που προστίθενται είναι απελπιστικά ίδιοι με το πολιτικό προσωπικό το ανακυκλούμενο στα κόμματα τα τελευταία σαράντα χρόνια, πανομοιότυπες κόπιες.

Αλλοτε, πολιτικοί όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Γεώργιος Ράλλης ή ο Ηλίας Ηλιού, είχαν μιαν άγρυπνη έγνοια να εντοπίζουν στον κοινωνικό τους περίγυρο νέους με στέρεα υποδομή σπουδών ή σοβαρά προετοιμασμένη επιχειρηματική εκκίνηση, προικισμένους με τον ζήλο να προσφέρουν στα κοινά. Και σχεδόν τους επιστράτευαν στον στίβο της πολιτικής. Σήμερα οι τακτικές που ακολουθούνται για να «κατέβει» κάποιος σε αυτόν τον στίβο, μάλλον έχουν αλλάξει ριζικά.



Τα «επιτελεία» των κομμάτων αναζητούν κατά προτεραιότητα αστέρες της δημοσιότητας, πρόσωπα με την ευρύτερη δυνατή «αναγνωρισιμότητα». Και τα επαγγέλματα που τροφοδοτούν δαψιλώς τη δημοσιότητα με αστέρες είναι ο αθλητισμός, η δημοσιογραφία, η ηθοποιία του ελαφρού θεάτρου και της τηλεόρασης και οι συγκυρίες να έχει αναδειχθεί κάποιος γραφικός από οποιοδήποτε δημόσιο βήμα. Βρίθει τα τελευταία χρόνια η Βουλή των Ελλήνων και διανθίζονται τα Υπουργικά Συμβούλια με πρόσωπα προκλητικής έως και κωμικής ανικανότητας, αλλά μεγάλης «αναγνωρισιμότητας», περίπου συνώνυμης με τον αυτεξευτελισμό.

Αλλο βασικό κανάλι εισροής νέων πολιτευτών στην πολιτική είναι οι κομματικές νεολαίες. Αυτές αγρεύουν πολύ έγκαιρα, ίσως και από τα σχολικά χρόνια (από το «δεκαπενταμελές») άγουρα παιδάρια θαμπωμένα από τη «μεγάλη ζωή» της δημοσιότητας και του άκοπου πλούτου ή απλώς αφιονισμένα από τα ιδεολογικά παραισθησιογόνα. Πάντως το ξεκίνημα πολιτικής καριέρας από την κομματική νεολαία εγγυάται το φορμάρισμα του νεοσύλλεκτου στο κομματικό καλούπι, πολιτευτές καταγωγικά μονοδιάστατους, με την αμάθεια να μετασκευάζει τις προκάτ «πεποιθήσεις» τους σε ψυχολογική στράτευση, μονόχνοτη.

Πρόκειται για τυπικό φαινόμενο γενιτσαρισμού –πρώτος διδάξας σίγουρα το ΚΚΕ (και πιο πριν η χιτλερική νεολαία)– αλλά σήμερα το μοντέλο έχει γενικευτεί: ίδια η παραγωγή μονοδιάστατων κομματανθρώπων από κάθε κομματική νεολαία. Το μονοδιάστατο έγκειται και σε «πεποιθήσεις» (τυφλή πίστη σε δόγματα που απαλλάσσουν από τον μόχθο και τη διακινδύνευση της αναζήτησης), κυρίως όμως σε μια καταγωγικά στρεβλή, εξ υπαρχής διάστροφη εκδοχή της πολιτικής ως ανταγωνιστικού παιγνίου, στεγανά απογυμνωμένου από κάθε ίχνος κοινωνικού προβληματισμού, κοινωνικών στοχεύσεων. Στα «ηγετικά κλιμάκια», ακόμα και κομμάτων που οι αφελείς τα λογαριάζουν «συντηρητικά» ή και «παραδοσιακά», το λεξιλόγιο, όταν συζητάνε για τους αντιπάλους και τις τακτικές της αντιμαχίας, είναι ακριβώς το ίδιο που κυριαρχεί στον υπόκοσμο της ποδοσφαιρολαγνείας – μιλάνε μόνο με όρους κτηνώδους σεξουαλικότητας.

Θα μπορούσε άραγε να προβλεφθεί συνταγματικά ένα νομικό φίλτρο ελέγχου της κοινωνικής καλλιέργειας, της εξειδικευμένης κατάρτισης, του ηθικού (κοινωνικής ηθικής) επιπέδου, του γλωσσικού εξοπλισμού και της αισθητικής ευαισθησίας των υποψήφιων βουλευτών; Απαιτούμε όλοι αυτονόητα να έχουν κριθεί από το ΑΣΕΠ τα προσόντα ενός κλητήρα ή μιας καθαρίστριας σε υπουργείο. Ομως ανεχόμαστε στα βουλευτικά (και υπουργικά) έδρανα τον οποιοδήποτε αχρείο, αναιδή, χυδαίο βωμολόχο, με συμπεριφορές περιθωριακού, που μπόρεσε να υφαρπάσει την ψήφο χιλιάδων απερίσκεπτων ή εξηλιθιωμένων ψηφοφόρων.

Παρακολουθεί απαθής η παρακμιακή μας κοινωνία ανθρώπους που τους τίμησε η εμπιστοσύνη και ψήφος εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, να μην ξέρουν να ξεχωρίσουν μια συνεδρία κομματικής «οργάνωσης βάσης» ή συνδικαλιστικής «συνέλευσης» από μια συνεδρία του Κοινοβουλίου: μετέχουν και στις δύο περιπτώσεις με την ίδια, την πιο συμπλεγματικά ατημέλητη ενδυμασία – ίσως και στο σπίτι τους να υποδέχονται καλεσμένους τους φορώντας μόνο «σκελέαν», αλλά εκεί ιδιωτεύουν, δεν ασκούν δημόσιο λειτούργημα.

Δεν πολεμάμε τον φορμαλιστικό καθωσπρεπισμό υιοθετώντας (και μάλιστα με «τουπέ») ενδυμασία και λεξιλόγιο του κοινωνικού περιθωρίου. Μπορεί έτσι να βαυκαλιζόμαστε ότι ελευθερωνόμαστε από συμβατικότητες και νεκρούς τύπους, αλλά δεν υποψιαζόμαστε, μέσα στην οιηματική μας αυτάρκεια, ότι η ρεαλιστική ελευθερία είναι η έμπονη αποδέσμευσή μας από την υποταγή στον εγωκεντρικό πρωτογονισμό.

Και ότι χρειάστηκε να τετραποδίζουν νήπιοι στον πολιτισμό οι άνθρωποι, για πολλούς αιώνες, μέχρι να γευτούν την ποιότητα – προτεραιότητα του κοινωνείν και των υποχρεώσεων που επιβάλλει το κοινωνείν.

Στις εκλογές που εγγίζουν καλούμαστε να ψηφίσουμε τα ίδια κόμματα (ή κάποιες σκόπιμες μεταλλαγές τους παρονομασμένες). Κόμματα παταγωδώς και κατ’ εξακολούθησιν αποτυχημένα, με τεράστιο βάρος ποινικών ευθυνών, τουλάχιστον για τον παρανοϊκό υπερδανεισμό της χώρας. Υπερδανεισμό για να εξυπηρετηθεί το πελατειακό κράτος και το συνδικαλιστικό παρακράτος. Είναι πραγματική συλλογική αυτοκτονία να ανεχόμαστε, κάτω από την εφιαλτική απειλή του Τρίτου Μνημονίου, τα ξεδιάντροπα αρειμάνια φληναφήματα της «Δεξιάς» ή τις τυχοδιωκτικής λογικής γενικολογίες της «Αριστεράς» διαιωνίζοντας με την ψήφο μας μιαν αυτοπροαίρετη τυφλότητα σαράντα χρόνια τώρα.

Αυτές οι επικείμενες εκλογές θα είχαν νόημα (και θα κυοφορούσαν ελπίδα), αν ήταν δυνατό να αποφανθούμε οι με την ψήφο μας πολίτες (ή έστω να αντιπαραταχθούν οι κομματάρχες) για ένα πολύ συγκεκριμένο κείμενο: Την «Προκαταρκτική Εκθεση της Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους της Βουλής των Ελλήνων» (Ιούνιος 2015). Τα πολύ συγκεκριμένα στοιχεία αυτής της Εκθεσης ή είναι έγκυρα και αξιόπιστα ή είναι χαλκευμένα και μυθώδη. Στην πρώτη περίπτωση ψηφίζουμε για να έχουμε μια κυβέρνηση σωτηρίας των Ελλήνων και της ιστορικής τους συνέχειας (όχι απλώς οικονομικής σωτηρίας) από έναν βάναυσο ξενικό ζυγό. Στη δεύτερη περίπτωση καταδικάζουμε αποκλείοντας με την ψήφο μας, μετά βδελυγμίας, τους πολιτικούς σχηματισμούς που παραχαράσσουν αδίστακτα τα δεδομένα της πραγματικότητας, για ψηφοθηρία. Tertium non datur – τρίτο ενδεχόμενο δεν χωράει.

Ο χρόνος μέχρι τις εκλογές είναι πια ελάχιστος, οι σπιθαμιαίοι ηγήτορες, σε απολειφάδια άλλοτε βαρύγδουπων κομμάτων ή ψευδεπίγραφων «κινημάτων», παλεύουν απεγνωσμένα για είσοδο στο κοινοβούλιο στοχεύοντας σε παραμυθιασμένους ή εξηλιθιωμένους ψηφοφόρους. Πού μυαλό για να συζητήσουν την Αλήθεια για το Δημόσιο Χρέος, την αλήθεια για την ιστορική συνέχεια ή εξαφάνιση ενός λαού – της γλώσσας, της ιστορικής ετερότητας, της απαρόμοιαστης Τέχνης του.

http://www.yannaras.gr/h-alitheia-gia-to-dimosio-xreos/#more-860

Μάρκος Μέσκος: «Η ποίηση έχει όπλα με σιγανή φωτιά»

«Εγώ δίνω περίοδο χάριτος πολύ περισσότερο στους δικούς μου ανθρώπους» δηλώνει ο ποιητής Μάρκος Μέσκος.

Η είδηση της τοποθέτησης του σε τιμητική θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι γεγονός που περνά απαρατήρητο.

Ο βραβευμένος - κρατικό βραβείο ποίησης (2014), Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του έργου του (2006), περιοδικό Διαβάζω 1995- και πολυδιαβασμένος ποιητής Μάρκος Μέσκος, ο ποιητής των καταφρονεμένων και παρεμποδισμένων, ο ποιητής που αντέταξε στο κακό του εμφυλίου μια μυθική κλεφτουργιά της Μακεδονίας, είναι ένας άνθρωπος που αποφεύγει τη δημοσιότητα. Όταν όμως δεχτεί να μιλήσει, η ελευθερία του λόγου του είναι απολαυστική.

Γιατί αποφασίσατε εσείς ένας ποιητής, να εμπλακείτε στον δημόσιο βίο, κ. Μέσκο; Ή για να θυμηθούμε το ρητορικό ερώτημα του Χέλντερλιν «Και οι ποιητές τι χρειάζονται σ' έναν μικρόψυχο καιρό »;

Είναι από τους κλασικούς που αγαπώ. Για την εμπλοκή μου στον δημόσιο βίο, ξέρω τι μπορώ να κάνω στη ζωή μου και τι όχι. Εν πάση περιπτώσει είμαι από αυτούς που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν αλλάζω εύκολα ρότα. Επειδή βίωσα με πολύ άγριο τρόπο τα γεγονότα της δεκαετίας του ‘40, είχα από τότε τραβήξει τον δρόμο μου. Έμεινα εκεί, υπηρετώντας τον κανόνα, πιστεύοντας στον κανόνα.

Όταν ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στο προσκήνιο φάνηκε ένα ξέφωτο στον ορίζοντα. Θυμηθήκαμε τα παλιά και μπήκαμε αγαπώντας και τιμώντας τον ΣΥΡΙΖΑ με την ψήφο μας. Η επιτροπή κάτω στην Αθήνα, μετά τις αλλεπάλληλες μελαγχολίες και διασπάσεις ζήτησε και τη δική μου συμμετοχή. Έχω ένα φίλο Κεφαλονίτη στην Αθήνα, τον Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο (σ.σ. ποιητής, εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού «Σημειώσεις»), που με παρακίνησε να δεχτώ την τιμητική αυτή θέση στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Την αποδέχτηκα και χαίρομαι που οι φίλοι μου χάρηκαν περισσότερο από μένα. Τους λέω, «καταλαβαίνω πολύ καλά αυτούς που καβάλησαν το καλάμι και τους είναι δύσκολο να κατέβουν από το καλάμι». Με εμένα δεν υπήρχε ποτέ τέτοιο θέμα. Είμαι Παπαδιαμαντικός σαν τύπος, στον κόσμο των ονείρων και των επιλογών.

Μπορεί η ποίηση να κατακτήσει ένα νέο δημόσιο χώρο και λόγο;

Μακροπρόθεσμα, την ποίηση πιστεύω, οι ενδιαφερόμενοι θα την επικαλούνται πάντα. Με άμεσο τρόπο δεν μπορεί να κινητοποιήσει τις μάζες. Είναι αδύνατον. Άλλοι έχουν τα σπαθιά και τα όπλα. Η ποίηση έχει όπλα που καίνε σε σιγανή φωτιά.

Το στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην εξάμηνη διακυβέρνηση του, πώς το κρίνετε;

Έχω πει ότι στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ θέλω πάρα πολύ να υπάρχει και το πολιτιστικό πρόγραμμα. Γιατί υπάρχει αυτή η κιβωτός των ανθρώπων, όχι μόνο των ανωνύμων αγωνιστών, αλλά και των πνευματικών ανθρώπων που έχουν προσφέρει πολλά και τα έχουν πει πριν. Θα’ θελα πολύ να αναφέρονται ξεκινώντας από τα ονόματα του Παπαδιαμάντη και Βιζυηνού, στον Θεοτόκη, τον Βάρναλη και φτάνοντας έως τις μέρες μας στον Μανόλη Αναγνωστάκη - που είναι ορόσημο για μας εδώ επάνω στη Θεσσαλονίκη -, ο Λειβαδίτης, η Μέλπω Αξιώτη, ο Νόντας Γονατάς, ο Δημήτρης Χατζής, ο Ανδρέας Φραγκιάς για να πω κάποιους . Ο κατάλογος μακρύς. Η Αριστερά στον πολιτισμό αρίστευσε.

Και στη διακυβέρνηση της;

Εγώ δίνω περίοδο χάριτος πολύ περισσότερο στους δικούς μου ανθρώπους. Πιστεύω ότι με το μαχαίρι στο λαιμό και με τις οικονομικές αδυναμίες, η κυβέρνηση δεν μπορούσε να κάνει τίποτε. Παρόλαυτα κάτι έκανε. Όχι όμως στον πολιτισμό .

Η Αριστερά που έχετε στοχαστεί τόσο πολύ στο έργο σας πού βρίσκεται σε αυτή τη συγκυρία;

Βρίσκεται σε μια αναδιοργάνωση θα έλεγα, σε φάση μιας αναζήτησης. Υπηρετώντας τον κανόνα των κοινωνικών παροχών, της προσφοράς, της αλληλεγγύης, της συμπεριφοράς, με ουμανιστικό πρόσωπο. Για να γίνει και πάλι μια πραγματικότητα προς μίμηση. Πιστεύω ότι αυτό το ξέφωτο που ξαφνικά παρουσιάστηκε εδώ και λίγο καιρό στο πολιτικό προσκήνιο, δημιουργεί ακόμη πολλές προσδοκίες. Έτσι θέλω να πιστεύω. Στο βάθος είμαι απελπισμένος άνθρωπος αλλά δεν το βάζω κάτω. Και περιμένω το στοιχείο της έκπληξης. Με όλους τους σημερινούς αντί, τους πρώην κομμουνιστές, τους απογοητευμένους, βλέπω ότι αποδείχθηκαν περαστικοί απ αυτόν τον χώρο. Δεν πολέμησαν, δεν εργάστηκαν και πολύ περισσότερο δεν σκοτώθηκαν, όπως σκοτώθηκαν άλλοι στο παρελθόν. Έχει ακόμα δρόμο να διανύσει ο κόσμος των ονείρων της δικής μας πολιτείας. Θαρρεί κανείς πως είναι πραγματοποιήσιμος. Το πιστεύω. Πρέπει να αντέξουμε, το έχουν πει και ο Αναγνωστάκης και ο Χατζιδάκις.

Η Ευρώπη του διαφωτισμού, της ευμάρειας, της κοινωνικής ισότητας και της δικαιοσύνης τι απέγινε;

Δεν εξηγείται. Μόνο οι Σουηδοί έκαναν κάποια βήματα προς τον σοσιαλισμό αλλά κι εκείνοι όχι εκ βάθρων. Δεν μπόρεσε η πεφωτισμένη Ευρώπη να φτιάξει ένα νέο κόσμο.

Πιστεύετε ότι η κρίση με τους πρόσφυγες θα προκαλέσει ανατροπή στην Ευρώπη περισσότερο απ' ό,τι η λιτότητα;

Θα φωτίσει τον κόσμο να δει τους πραγματικούς υπαίτιους. Γιατί πραγματικοί υπαίτιοι είναι όλοι όσοι προκαλούν πολέμους. Η κρίση με τους μετανάστες θα προκαλέσει κάποια μεταβολή στην Ευρώπη, όμως δεν πιστεύω ότι θα επιφέρει ανατροπή.

Νατάσσα Δομνάκη (ΑΜΠΕ)

http://selidestexnis.blogspot.gr/2015/09/blog-post_15.html

Ελληνική: μία και ενιαία γλώσσα

Γράφει ο Γεράσιμος Μαρκαντωνάτος*

Η ελληνική γλώσσα είναι, ως γνωστόν, από τις ελάχιστες γλώσσες του κόσμου που διατηρήθηκε ενιαία και αδιάσπαστη χιλιετίες. Πράγματι η Ελληνική είναι η μόνη ευρωπαϊκή γλώσσα που μιλιέται χωρίς διακοπή επί 4.000 χρόνια και γράφεται επί 3.500 χρόνια. Είναι γεγονός επίσης ότι, όπως και όλες οι άλλες γλώσσες της οικουμένης, υπέστη και αυτή σημαντικές αλλαγές και διαφοροποιήσεις κατά τη μακραίωνη εξέλιξή της, καθώς αλλάζει αναπόδραστα καθετί το ζωντανό – διατήρησε ωστόσο αλώβητη την ιστορική της ενότητα και συνέπεια, παρέχοντας έτσι αδιαφιλονίκητες μαρτυρίες για την ιστορική συνέχεια και ενότητα συνάμα του ελληνικού πολιτισμού. Η άποψη εν προκειμένω του έγκριτου ελληνιστή Robert Browning είναι νομίζουμε απόλυτα εύλογη – ότι δηλαδή «δεν αποτελεί υπερβολή να υποστηριχθεί πως η Ελληνική δεν είναι μια σειρά από ξεχωριστές γλώσσες αλλά μία και ενιαία γλώσσα, και ότι αν κάποιος επιθυμεί να μάθει Ελληνικά, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν θα αρχίσει από τον Ομηρο, τον Πλάτωνα, την Καινή Διαθήκη, το έπος του Διγενή Ακρίτα ή τον Καζαντζάκη». Παρόμοιες ή παρεμφερείς απόψεις για την ελληνική γλώσσα έχουν διατυπώσει και πολλοί άλλοι διακεκριμένοι ξένοι ελληνιστές, όπως οι G. Thomson, L. Palmer, A. Mirambel, P. Chantraine και F. Adrados.

Οδύσσεια του Ομήρου

Και ο ενιαίος χαρακτήρας της Ελληνικής μπορούμε να πούμε ότι εδράζεται σε τρεις κυρίως παράγοντες: στην ετυμολογική συνέπεια και συνέχεια του λεξιλογίου της, στη διαχρονική ομοιομορφία της γραφής της και στην οργανική, τη δομική θα λέγαμε, συνοχή της. Ετσι κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι χιλιάδες λέξεις ή ετυμολογικές ρίζες, όπως και οι παραγωγικοσυνθετικοί μηχανισμοί τους – με άλλα λόγια το κύριο σώμα της Ελληνικής -, είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος ολόιδιες και κοινές σε όλες τις ιστορικές περιόδους και φάσεις της μακραίωνης διαδρομής της. Οταν λόγου χάριν προφέρουμε τις λέξεις θάλασσα, ουρανός, δήμος, δημοκρατία, τραγωδία, κωμωδία, θάνατος, τέλος, μοίρα, τύχη κ.λπ., θα λέγαμε ότι κατά τινα τρόπον «επικοινωνούμε» νοερά με εκείνους τους κατοίκους αυτής της χώρας που έζησαν χιλιάδες χρόνια πριν από εμάς και χρησιμοποίησαν τις ίδιες αυτές λέξεις με την ίδια περίπου σημασία. Εξάλλου στη διάρκεια όλων αυτών των αιώνων οι λέξεις παριστάνονταν με τα ίδια γράμματα από τότε ως σήμερα – ειδικότερα από τον 8ο αι. π.Χ. όπου ανάγονται οι πρώτες επιγραφές σε αλφαβητική γραφή, όπως είναι επί παραδείγματι οι γνωστές επιγραφές του Διπύλου (περίπου 740-730 π.Χ.) και του κυπέλλου του Νέστορα (δεύτερο μισό του 8ου αι. π.Χ.). Πρόσφατα μάλιστα συναρπαστικές ανακαλύψεις εγχάρακτων γλωσσικών θραυσμάτων στην Αίγυπτο και στην Κεντρική Ιταλία, τα οποία χρονολογούνται από τις αρχές του 8ου αι. π.Χ., συνηγορούν υπέρ της θεωρίας ότι η προσαρμογή του φοινικικού αλφαβήτου σε ελληνικό έγινε κατά τον 9ο αι. π.Χ. ή και ακόμη νωρίτερα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Αλλά και η οργανική συνοχή της Ελληνικής, που αποτελεί τον τρίτο παράγοντα της διαχρονικής της ενότητας, είναι όντως παραδειγματική· γιατί μπορεί να υπέστη, ως ζωντανός οργανισμός, πολλές και ποικίλες μεταβολές στη δομή της – ιδιαίτερα επί του φωνολογικού πεδίου, στη διάρκεια της ελληνιστικής κυρίως εποχής, κατά την οποία σφυρηλατήθηκε, καθώς γνωρίζουμε, και η φυσιογνωμία της Νεοελληνικής -, αλλά οι αλλαγές αυτές δεν μπόρεσαν να αλλοιώσουν τον εσώτερο οργανισμό της, τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της ταυτότητάς της.

Ούτε λοιπόν η αρχαία Ελληνική είναι νεκρή γλώσσα, σαν τη Λατινική, όπως ειπώθηκε πρόσφατα, αλλά ζωντανή και θάλλουσα παρουσία μέσα στον κορμό της Νεοελληνικής, αφού ζωντανή και σφριγηλή παραμένει έως σήμερα η μία και ενιαία Ελληνική. Αξίζει πράγματι να αναφέρουμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα με κάποια χονδρικά ποσοστά: Από τις 110 λέξεις που περιέχουν και τα δύο μαζί προοίμια της «Ιλιάδας» και της «Οδύσσειας» (8ος αι. π.Χ.) το ένα τρίτο και πλέον από αυτές χρησιμοποιούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ατόφιες και ολοζώντανες στη Νεοελληνική, ενώ οι υπόλοιπες γίνονται αμέσως κατανοητές με τη βοήθεια ελάχιστων εξηγητικών σχολίων. Από τις περίπου 500 λέξεις που περιλαμβάνει ο γνωστός λόγος του Λυσία «Υπέρ Αδυνάτου» (5ος αι. π.Χ.) μόνο το ένα τρίτο περίπου από αυτές είναι κάπως δύσληπτες για τους Νεοέλληνες, ενώ οι υπόλοιπες είναι σε ευρύτατη χρήση στη Νεοελληνική. Από τις 4.900 λέξεις της Καινής Διαθήκης (1ος-2ος αι. μ.Χ.) κατά τον Γεώργιο Χατζιδάκι, τον πατέρα της ελληνικής Γλωσσολογίας, οι μισές περίπου, δηλαδή οι 2.280, χρησιμοποιούνται ευρέως και σήμερα, οι 2.220 είναι ευκολονόητες από τους Νεοέλληνες και μόνο περίπου 400 χρειάζονται ερμηνευτικό σχολιασμό, για να γίνουν κατανοητές. Τέλος από τις περίπου 800 λέξεις που περιέχουν οι 24 οίκοι ή στάσεις του «Ακάθιστου Υμνου» (πιθανόν 7ος αι. μ.Χ.) περίπου το ένα τρίτο από αυτές απαιτούν εξηγητικά σχόλια, για να καταστούν εύληπτες, ενώ οι υπόλοιπες είναι σε κοινή χρήση στη Νεοελληνική. Και για ένα μικρό μέτρο σύγκρισης με τα παραπάνω αναφερόμενα ποσοστά αρκεί να επισημάνουμε τούτο μόνο: Κείμενα της αρχαιότερης Αγγλικής είναι σχεδόν ακατάληπτα από τους σύγχρονους Αγγλους χωρίς κατάλληλα ερμηνεύματα. Κανείς όμως έως τώρα δεν χαρακτήρισε τα παλαιότερα Αγγλικά «νεκρή γλώσσα», ούτε πρότεινε να περιοριστεί στο ελάχιστο η διδασκαλία τους στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Ο κ. Γεράσιμος Α. Μαρκαντωνάτος είναι διδάκτωρ Κλασικής Φιλολογίας – συγγραφέας.

http://eranistis.net/

Πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=538767#.UoDZAlsh3O4.facebook

Το δράμα των εξώσεων στην Ισπανία μέσα από 15 φωτογραφίες

«Έρχονται ξημερώματα. Αποκλείουν την περιοχή γύρω από το σπίτι σε απόσταση δύο τετραγώνων. Αν οι ένοικοι δεν ανοίξουν την πόρτα τότε τη σπάνε». Ο λόγος για τους αστυνομικούς που κάνουν τις εξώσεις στην Ισπανία. Η περιγραφή ανήκει στον φωτογράφο  Andres Kudacki του Associated Press.

Ο  φωτογράφος βρέθηκε στη Μαδρίτη το 2012 και για τρία χρόνια κατέγραφε με τον φακό του το κλάμα, τον οδυρμό και την βία που συνοδεύει τις εξώσεις στην Ισπανία. «Οι αστυνομικοί τους κλωτσάνε και φτάνουν μέχρι το σημείο να τους ζουλάνε τα μάτια με τα δάχτυλά», αναφέρει ο Andres και συμπληρώνει: «Η αστυνομία δε θέλει να είναι το “πρόσωπο” των εξώσεων διότι εκτελούν απλά εντολές του δικαστηρίου. Αλλά θα τις εκτελέσουν πάση θυσία.» 

«Αυτοί που χάνουν τα σπίτια τους συνήθως αναγκάζονται να ξανακατοικήσουν σε διαμερίσματα που έχουν εκκενωθεί και μετά από λίγο καιρό τους ξανακάνουν έξωση», τονίζει.

Η δουλειά του θα φιλοξενηθεί στο φετινό φεστιβάλ των φωτορεπόρτερ Visa pour I'Image στην πόλη Περπινιάν της Γαλλίας.

Παρά το ρίσκο που έπαιρνε, το σημαντικό είναι ότι η δουλειά του προκάλεσε αλλαγή προς το καλύτερο. Μεταξύ άλλων φωτογράφισε μια 86χρονη χήρα, την Carmen Ayuso, η οποία σύντομα έγινε το σύμβολο της κρίσης αφού το πορτρέτο της έγινε viral μέσω Twitter. «Ζούσε στο σπίτι της 50 χρόνια. Η περίπτωσή της ευαισθητοποίησε τους πάντες. Μια τοπική ομάδα ποδοσφαίρου δώρισε όλα τα έσοδα από έναν αγώνα τους ώστε να τη βοηθήσουν.»

Πηγή: www.iefimerida.gr/ |  Tο διαβάσαμε εδώ

- See more at: http://newsone.gr/kosmos/259813-to-drama-ton-exoseon-sten-ispania-mesa-apo-15-photographies-eikones#sthash.BPq7R72u.dpuf

Γιδοβοσκός με φράκο

Σ​​το πεδίο του θεωρητικού πολιτικού προβληματισμού (αν υπάρχει, σήμερα πια, τέτοιο πεδίο), όσοι πολίτες ελλαδικοί επιμένουν να δηλώνουν προσανατολισμό με ετικέτες του τύπου: Αριστερά, Δεξιά, Κέντρο, Κεντροαριστερά, Κεντροδεξιά, θα διακινδύνευα να τους συστήσω, όσο μπορώ διακριτικότερα, να ελέγξουν, ιατρικά, τους δείχτες νοημοσύνης τους. Αν απαιτήσουν να εξηγήσω το γιατί, θα απαντήσω ότι ο χώρος της επιφυλλίδας δεν επαρκεί ή είναι κρίμα να χαραμιστεί για να εξηγηθούν τα αυτονόητα.



Στα αυτονόητα συμπεριλαμβάνεται και η πείρα όλων μας στην Ελλάδα, τα τελευταία έξι τουλάχιστον χρόνια: Μας κυβέρνησαν όλες οι ιδεολογικές ετικέτες και ήταν όλες διαχειριστικές της μιας και μόνης κοινωνικής επιδίωξης: να συντηρηθεί ή να μεγιστοποιηθεί κατά το δυνατό (ή ακόμα και με παρανοϊκό υπερδανεισμό) η καταναλωτική ευχέρεια των ψηφοφόρων. Απέδειξαν όλα τα κόμματα ότι λογαριάζουν ιδιοτελώς τους πολίτες μόνο σαν ψηφοφόρους, απέδειξαν όλοι οι πολιτευόμενοι, μα απολύτως όλοι, ότι το πρώτο (ή το μόνο) που τους ενδιαφέρει είναι η επανεκλογή τους. Να επανεκλεγούν κερδίζοντας τις εντυπώσεις και οι εντυπώσεις κερδίζονται όταν υπόσχεσαι αύξηση εισοδημάτων, όχι θεσμικές μεταρρυθμίσεις που θα αποκαθιστούσαν κράτος λειτουργικό, κράτος δικαίου, κράτος πρόνοιας.

Ολα τα κόμματα, με όποια ιδεολογία κι αν προσπαθούν να ξεγελάσουν τους μειωμένης νοημοσύνης πολίτες, μόλις έγιναν κυβέρνηση μοίρασαν με τους συγκυβερνώντες τα ρουσφέτια (4-3-1), διόρισαν σε όλους τους διοικητικούς κόμβους των κρατικών θεσμών και των δημόσιων οργανισμών κομματικούς κλακαδόρους, ανέβασαν σε υπουργικούς θώκους μικρονοϊκά ή και γελοία άτομα ευρείας τηλεοπτικής «αναγνωρισιμότητας». Και ταυτόχρονα συνεχίζουν να ρητορεύουν τυποποιημένα ιδεολογήματα «σοσιαλιστικά», «φιλελεύθερα», «ριζοσπαστικώς αριστερά», «κεντρώα». Ξέρουν ότι μεγάλη μερίδα τάχα και πολιτών προσδένονται τυφλά και άλογα σε ένα κόμμα όπως και σε μια ποδοσφαιρική ομάδα – η ιδεολογική ετικέτα είναι το ακριβές ανάλογο της τυχαίας ονομασίας των κερδοσκοπικών αθλητικών εταιρειών.

Από τα κόμματα που συγκροτούν το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένα ανυπότακτο στη διαφημιστική λογική της οδοντόπαστας ή των απορρυπαντικών, λογική του κυνηγητού των εντυπώσεων. Σκεφθείτε τις ονομασίες των κομμάτων που διεκδικούν ή διεκδίκησαν την ψήφο μας: Τι ακριβώς, εκτός από παιχνίδι εντυπώσεων, δηλώνει η ονομασία «Νέα Δημοκρατία» ή «Λαϊκή Ενότητα» ή «Πολιτική Ανοιξη» ή «Ποτάμι» (το ζενίθ της ασυναρτησίας) ή «Χρυσή Αυγή» ή «Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός»; Ποιες κοινωνικές στοχεύσεις εξαγγέλλουν τέτοιοι τίτλοι, ποια ταυτότητα πεποιθήσεων και επιδιώξεων καταθέτουν;

Το κορυφαίο ρεζιλίκι είναι οι ονομασίες της επαρχιώτικης ξιπασιάς, «το κάλπικον δάνειον» που έλεγε ο Μακρυγιάννης: Λέξεις που μας γυάλισαν, επειδή είναι σε χρήση στη «λελαμπρυσμένην και πεφωτισμένην Εσπερίαν» και τις φορέσαμε σε δικούς μας κακέκτυπους κομματικούς σχηματισμούς, σαν να ντύναμε γιδοβοσκό με φράκο. Τις λέξεις «σοσιαλισμός», «φιλελευθερισμός», «Δεξιά», «Αριστερά», «Ριζοσπαστική Αριστερά», «Κέντρο» τις γέννησαν οι κοινωνίες της Δύσης μέσα σε τελείως διαφορετικές ιστορικές συνθήκες, για να υπηρετήσουν τις δικές τους εκεί ξεχωριστές ανάγκες, ανάγκες διαμορφωμένες από ριζικά διαφορετικούς από τους δικούς μας ιστορικούς εθισμούς, άλλες νοο-τροπίες, άλλες προσλαμβάνουσες. Μας γυάλισαν αυτές οι λέξεις, γιατί, πολύ έγκαιρα (με τη Βαυαροκρατία στην αρχή και τον Κοραϊσμό ώς σήμερα), παγιώσαμε συμπεριφορές μετα-αποικιακού κράτους: τα πάντα στο κράτος μας (θεσμοί, οργάνωση, λειτουργίες, μόδες – όλα) ήταν και είναι μεταπρατικά, ξιπασμένες απομιμήσεις, όπως σε λαούς χωρίς παρελθόν, χωρίς Ιστορία, χωρίς συνέχεια της πείρας γενεών και αιώνων για την αντιμετώπιση των αναγκών τους.

Θα τολμήσω μια παραδειγματική εικόνα (προς Θεού, όχι συνταγή ούτε εξαγγελία): Νομίζω ότι τόσο η ιδιαιτερότητα των αναγκών της ελλαδικής κοινωνίας σήμερα (και ιδιαιτερότητα έχει κάθε κοινωνία) όσο και η πείρα των εφιαλτικών συνεπειών του μεταπρατισμού θα μπορούσαν (λογικά και ενεργά) να αντιμετωπιστούν με έναν δικομματισμό που θα απηχούσε και τη μόνη ρεαλιστική διαφοροποίησή μας των Νεοελλήνων. Η λογική συνέπεια και ο πολιτικός ρεαλισμός θα απαιτούσαν, το ένα κόμμα να ονομάζεται «Ελληνοκεντρικοί Εκσυγχρονιστές» και το άλλο «Διεθνιστές Εκσυγχρονιστές».

Το κοινό αιτούμενο, απαίτηση που μοιάζει πανελλήνια, είναι ο εκσυγχρονισμός της χώρας. Τον καταλαβαίνουν όμως οι περισσότεροι μόνο σε μία ερμηνευτική προοπτική: σαν μίμηση. Εκσυγχρονισμός θα πει, να γίνουμε σαν τις χώρες που τις θεωρούμε «προηγμένες»: έχουν υψηλούς δείκτες καταναλωτικής ευχέρειας, κρατικές υπηρεσίες που υπηρετούν τον πολίτη και όχι τη συνδικαλισμένη δημοσιοϋπαλληλία, έχουν ορθολογική συνέπεια στη θέσπιση και εφαρμογή των νόμων. Διακόσια περίπου χρόνια, όλα τα κόμματα προσπαθούν (άλλα με ειλικρίνεια και άλλα υποκριτικά και με ιδιοτέλεια) να μας οδηγήσουν σε αυτή τη μίμηση και η αποτυχία είναι ολόφανερη, σωρευτικά καταστροφική.

Καταλήγουμε στην πιο ταπεινωτική αυτομεμψία: «Δεν μπορούμε, δύο αιώνες τώρα, να εκσυγχρονιστούμε, επειδή φταίει ο χαρακτήρας μας ή τα τετρακόσια χρόνια Τουρκοκρατίας ή η θρησκοληψία μας. Είμαστε ανίατα τεμπέληδες, ψυχοπαθολογικά ή πρωτόγονα ιδιοτελείς, κλέβουμε το κοινωνικό χρήμα σαν σιχαμεροί λωποδύτες, πρωταθλητές στον βανδαλισμό της δημόσιας περιουσίας» και όσα μύρια ανάλογα. Ολες αυτές οι αιτιολογήσεις και αναλύσεις της αποτυχίας εκσυγχρονισμού μας συνοδεύουν τον μονόδρομο: να καταλαβαίνουμε τον εκσυγχρονισμό σαν μίμηση, σαν πιθηκισμό. Να ψηφίζουμε το με χίλιες ονοματικές παραλλαγές κόμμα των «Διεθνιστών Εκσυγχρονιστών».

Η λογική συνέπεια και ο πολιτικός ρεαλισμός απαιτούν, να εμφανιστεί επιτέλους κάποτε και η εναλλακτική πρόταση: η προγραμματική στόχευση και προσπάθεια για έναν «ελληνοκεντρικό εκσυγχρονισμό». Οχι η ίδια αδιέξοδη μίμηση διανθισμένη με ρητορικά – συναισθηματικά ή πονηρά πλουμίδια ιδεολογικής πατριδοκαπηλίας, αλλά μια ριζικά διαφορετική πολιτική οπτική:

Ενας ελληνοκεντρικός εκσυγχρονισμός δεν ταυτίζει τον εκσυγχρονισμό με τα επιτεύγματα άλλων, επιτεύγματα που τα εκδέχεται σαν υποχρεωτικές για όλους αυταξίες. Ξεκινάει από τις δικές μας ανάγκες και αναζητάει: ποια από τα επιτεύγματα της οποιασδήποτε κοινωνίας (όχι μόνο των «δοκούντων άρχειν» ή της εφήμερης μόδας) θα εξυπηρετούσαν πληρέστερα τις δικές μας ανάγκες και με ποιες κριτικές προσαρμογές στις ανάγκες μας;

Και αυτή η κριτική λειτουργία της πολιτικής προϋποθέτει, βεβαίως, μιαν εμπειρικά αλλά και ορθολογικά καταξιωμένη εκτίμηση της ιδιαιτερότητας των δικών μας αναγκών: Καλύπτει ζωτικότερες ανάγκες του Ελληνα ένα δεύτερο στην οικογένεια αυτοκίνητο ή η άνετη γνώση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, που εξασφαλίζει πρόσβαση σε έναν πλούτο αιώνων εκφραστικής της σοφίας και του κάλλους; Πολλές τέτοιες ουσιωδέστατες για την ποιότητα της ζωής μας αποτιμήσεις, είναι πολιτικές επιλογές.

Ο γιδοβοσκός μπορεί να είναι άρχοντας όχι υποχρεωτικά με φράκο.

http://www.yannaras.gr/gidovoskos-me-frako/#more-858

Γιατί η Γερμανία αποφάσισε να δώσει άσυλο σε μεγάλο αριθμό προσφύγων από τη Συρία. Ηθική υποχρεώση ή οικονομικό συμφέρον

• Κοινοποίηση294
• Tweet18
• Σχόλιο35

Ο πρόεδρος του γερμανικού συνδέσμου εργοδοτών Ίνγκο Κράμερ θεωρεί ευλογία τους μετανάστες που φτάνουν στη Γερμανία, η οποία έχει άμεση ανάγκη από εργατικό δυναμικό. Την άποψή του συμμερίζονται και άλλοι Γερμανοί αξιωματούχοι.

Ο Κράμερ σε συνέντευξη που παραχώρησε στη γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung επεσήμανε ότι η παροχή βοήθειας στους μετανάστες είναι πρωτίστως ηθικό ζήτημα, όμως τόνισε ότι μπορούν να βοηθήσουν τη Γερμανία και οικονομικά.

Ο πρόεδρος των Γερμανών εργοδοτών επέκρινε σφοδρά το σύστημα παροχής ασύλου που ακολουθεί η χώρα του, σημειώνοντας ότι θα πρέπει να λαμβάνονται μέτρα ώστε «οι αιτούντες άσυλο να μην μένουν έξω από την αγορά εργασίας για πολλούς μήνες». Παράλληλα ζήτησε να γίνονται μαθήματα γερμανικών στους μετανάστες από την πρώτη ημέρα που φτάνουν στη χώρα, αλλά και να λαμβάνουν άδεια παραμονής οι νέοι που εντάσσονται στο εκπαιδευτικό σύστημα.

«Μέχρι τώρα σχεδόν τους φυλακίζουμε στα κέντρα υποδοχής. Τι αποτέλεσμα περιμένουμε να έχουμε; Τροφοδοτούμε διαμάχες και βανδαλισμούς», πρόσθεσε ο Κράμερ.

Αντίθετα θεωρεί ότι οι μετανάστες αποτελούν μια ευκαιρία για την αγορά εργασίας της Γερμανίας. «Τα επόμενα 20 χρόνια χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο εργατικό δυναμικό από αυτό που μπορεί να παράξει η χώρα», εξήγησε, ενώ έκανε λόγο για 500.000 κενές θέσεις εργασίας στη Γερμανία. Μια δυνατότητα θα ήταν αυτές να καλυφθούν με τη γρήγορη απορρόφηση των μεταναστών στην αγορά εργασίας.

Εξάλλου ο Κράμερ χαρακτήρισε «αποκαρδιωτικές» τις διαμαρτυρίες εναντίον των κέντρων υποδοχής μεταναστών, σημειώνοντας ότι πολλές γερμανικές οικογένειες είχαν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν μετά το 1945. Μακροπρόθεσμα μάλιστα εκτιμά ότι η ακροδεξιά βία μπορεί να βλάψει οικονομικά τη Γερμανία. «Τέτοιου είδους εικόνες έχουν ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή εφόσον συνεχίζονται για μεγάλο διάστημα».

Και ο διευθυντής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας για την Εργασία (BA) Φρανκ-Γιούργκεν Βάιζε πιστεύει ότι οι μετανάστες έχουν μεγάλες πιθανότητες να βρουν εργασία στη Γερμανία.

«Η αγορά εργασίας μας είναι αυτή τη στιγμή σταθερή και σε θέση να δεχθεί νέους εργαζόμενους. Όποιος μιλά καλά γερμανικά και έχει τα προσόντα μπορεί να βρει γρήγορα δουλειά», εξήγησε ο Βάιζε μιλώντας στην εφημερίδα Bild.

Αυτό βέβαια δεν ισχύει για τη μεγάλη πλειονότητα των μεταναστών που φτάνουν στη Γερμανία. «Γι’ αυτό πρέπει να επενδύσουμε άμεσα στη γλώσσα και την εκπαίδευση. Έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες να βρουν εργασία και η εργασία είναι η καλύτερη μορφή ενσωμάτωσης».

Όταν ρωτήθηκε αν οι μετανάστες μπορεί να πάρουν τις δουλειές των Γερμανών, ο Βάιζε απάντησε: «Κατηγορηματικά όχι. Οι εταιρείες έχουν τόσες πολλές κενές θέσεις εργασίας όσες ποτέ ως τώρα και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν πρόβλημα στη συμπλήρωσή τους».

Χωρίς τους μετανάστες η Γερμανία θα χάσει ως το 2025 περισσότερους από 6,5 εκατομμύρια εργαζόμενους, οι οποίοι θα συνταξιοδοτηθούν, και γι’ αυτό τον λόγο «είναι ξεκάθαρο ότι έχει ανάγκη από εξειδικευμένους μετανάστες», ενώ θα πρέπει να προωθήσει την ενσωμάτωσή τους «με απλούς και κατανοητούς κανόνες» και «λιγότερη γραφειοκρατία», τόνισε ο Βάιζε.

Ακόμη και η υπουργός Παιδείας Γιοχάνα Βάνκα εμφανίζεται πεπεισμένη ότι η Γερμανία μπορεί να επωφεληθεί από τους μετανάστες. «Αν μετά την πτώση του Τείχους το 1989 είχε κανείς σκεφτεί μόνο το κόστος, δεν θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί η αλληλεγγύη και η αισιοδοξία τις οποίες ζήσαμε», είπε.

«Αν ο πληθυσμός μας παραμείνει σχεδόν σταθερός, εξαρτώμαστε από τη μετανάστευση», εξήγησε η ίδια.

Τέλος η Βάνκα δήλωσε αισιόδοξη ότι «θα καταφέρουμε να προσφέρουμε έναν δρόμο προς την εκπαίδευση σε πολλούς νεαρούς που έχουν έρθει στη χώρα μας».

Mεγάλη πτώση στην δημοτικότητα της Μέρκελ εξαιτίας της διαχείρισης του μεταναστευτικού

Το ποσοστό αποδοχής της Άγγελα Μέρκελ μειώθηκε απότομα εξαιτίας των χειρισμών της στο ζήτημα της μεταναστευτικής κρίσης στην Ευρώπη, όπως προκύπτει από δημοσκόπηση που διενήργησε η εταιρεία Infratest Dimap για λογαριασμό του τηλεοπτικού δικτύου ARD.

Η Μέρκελ, η οποία δέχτηκε επικρίσεις επειδή καθυστέρησε να καταδικάσει τις βίαιες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον προσφύγων σε πόλη της ανατολικής Γερμανίας τον περασμένο μήνα, είδε την δημοτικότητά της να μειώνεται κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες, σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα, και να πέφτει στο 63%, σύμφωνα με την ίδια πηγή.

Παρότι η Μέρκελ παραμένει εξαιρετικά δημοφιλής στη χώρα της, η μείωση του ποσοστού αποδοχής της μέσα σε ένα μήνα θεωρείται ασυνήθιστα μεγάλη καθώς οι διακυμάνσεις του ποσοστού αυτού σε μηνιαία βάση κυμαίνονται σε μόλις μία ή δύο ποσοστιαίες μονάδες.

Αυτό είναι το χαμηλότερο ποσοστό αποδοχής της Μέρκελ από τον Δεκέμβριο του 2012.

Δημοφιλέστερος πολιτικός με 72% παραμένει ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαγερ, ενώ το ποσοστό αποδοχής του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ανέρχεται σε 69%.

Περισσότεροι από τους μισούς από τους ερωτηθέντες δήλωσαν δυσαρεστημένοι από τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε η Μέρκελ στην μεταναστευτική κρίση, την οποία η ίδια έχει χαρακτηρίσει μεγαλύτερη πρόκληση για την Ευρώπη από την κρίση χρέους στην Ελλάδα.

Η Γερμανία, η οποία διαθέτει αρκετά φιλελεύθερη νομοθεσία που αφορά τη χορήγηση ασύλου, είναι η χώρα της ΕΕ που έχει δεχτεί τους περισσότερους πρόσφυγες, οι οποίοι προέρχονται από εμπόλεμες περιοχές στη Μέση Ανατολή καθώς και οικονομικούς μετανάστες από τη νοτιοανατολική Ευρώπη.

Τον Αύγουστο εισήλθαν στη χώρα 104.460 αιτούντες άσυλο--αριθμός ρεκόρ--ενώ το Βερολίνο αναμένει ότι περίπου 800.000 άνθρωποι θα καταθέσουν αιτήσεις για άσυλο αυτό τον χρόνο, δηλαδή τέσσερις φορές περισσότεροι από πέρυσι.

Παρά το ποσοστό εισροής, 37% των ερωτηθέντων επιθυμούν η χώρα τους να συνεχίσει να δέχεται παρόμοιο αριθμό προσφύγων στο μέλλον, ενώ 22% θα ήθελαν και περισσότερους. Λιγότερους πρόφυγες επιθυμούν περίπου το 33%.

Περισσότεροι από τους μισούς δεν ανησυχούν από την αύξηση του αριθμού των αιτούντων άσυλο, αλλά η ανησυχία εμφανίζεται μεγαλύτερη στην πρώην κομμουνιστική ανατολική Γερμανία, όπου το ποσοστό της ανεργίας είναι υψηλότερο σε σχέση με τη δυτική και όπου η ακροδεξιά έχει μεγάλη απήχηση.

Η δημοσκόπηση διενεργήθηκε σε δείγμα 1.001 ψηφοφόρων το διάστημα 31 Αυγούστου-1 Σεπτεμβρίου.

(Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Περισσότερα:

ΔΙΕΘΝΕΣγερμανίαμεταναστευτικόάσυλοΜεταναστευτικόσυρίαφιλοξενίαοικονομίαεργατικό δυναμικόηθική υποχρεώσησυμφέρον

http://www.huffingtonpost.gr/2015/09/04/germania-asylo-oikonomia_n_8087092.html?1441352310&utm_source=News247&utm_medium=DiabasteAkoma_article&utm_campaign=24MediaWidget