Αναγνώστες

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2020

Μίλων ο Κροτονιάτης.


Μίλων ο Κροτονιάτης. Κατανάλωνε ημερησίως 20.000 θερμίδες. Κέρδισε έξι φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά τον κατασπάραξαν τα άγρια θηρία





Στην αρχαιότητα υπήρχαν αυτό που θα λέγαμε σήμερα υπεραθλητές, δηλαδή ολυμπιονίκες που εντυπωσίαζε τόσο η σωματική τους διάπλαση όσο και τα κατορθώματα τους.

Ένας από αυτούς ήταν ο παλαιστής Μίλων από τον Κρότωνα της Ιταλίας (σημερινή περιοχή Καλαβρίας), που έζησε κατά τον 6 αιώνα π.Χ. Ο Μίλων κατά τη διάρκεια της αθλητικής του καριέρας, στεφανώθηκε έξι φορές ολυμπιονίκης, ρεκόρ που δεν έχει καταρριφθεί μέχρι σήμερα.
Την πρώτη του νίκη σημείωσε σαν νεανίας και τις υπόλοιπες πέντε, στην κατηγορία των ανδρών.
Η έβδομη ολυμπιακή νίκη χάθηκε από τον συμπατριώτη του παλαιστή Τιμασίθεο, ο οποίος κινούνταν συνεχώς κατά τη διάρκεια του αγώνα, με αποτέλεσμα να μη μπορεί ο Μίλωνας να τον πιάσει με καμία λαβή. Το διαρκές «κυνηγητό» μέσα στην παλαίστρα εξουθένωσε τον υπεραθλητή και αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Εκτός από ολυμπιονίκης, ο Μίλων ήταν και περιοδονίκης, κατείχε δηλαδή τον τίτλο του νικητή πάνω από τριάντα φορές σε συγκεκριμένο κύκλο αγώνων, όπως τα Ίσθμια, τα Πύθια και τα Νέμεα. Ο υπεραθλητής είχε καταφέρει από νεαρή ηλικία να αυξήσει τη σωματική του δύναμη με τη μέθοδο της προοδευτικής επιβάρυνσης, την οποία ανακάλυψε σχεδόν κατά λάθος.
Στις προπονήσεις του, μεταξύ των άλλων ασκήσεων, συνήθιζε να σηκώνει στους ώμους του ένα μικρό μοσχαράκι και να περπατάει μια συγκεκριμένη απόσταση φορτωμένος.
Το ζώο μεγάλωνε και έτσι αυξάνονταν το βάρος που κουβαλούσε ο Μίλων, με αποτέλεσμα να καλλιεργήσει τη δύναμη που του χάρισε πολλούς τίτλους σε αγώνες και μια φήμη που αγγίζει τα όρια του θρύλου.

Οι άθλοι του Μίλωνα
Όπως οι σύγχρονοι υπεραθλητές, έτσι και ο Μίλωνας, έχει συνδέσει το όνομά του με κάποια ανδραγαθήματα, που δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς ποια είναι αληθινά και ποια όχι.
Το σίγουρο είναι ότι ο Μίλων ήταν ένας πολύ δυνατός άντρας και ένας θρυλικός αθλητής.
Ο Αριστοτέλης σε γραπτά του τον έχει παραλληλίσει με τον Ηρακλή, κάνοντας τον μύθο γύρω από το όνομά του ακόμα μεγαλύτερο.

Ο Μίλων είχε καλλιεργήσει μόνος του τη δύναμή του από νεαρή ηλικία

Σύμφωνα με τους μελετητές, ο Μίλων συνήθιζε να δένει ένα σκοινί γύρω από το μέτωπό του σαν κορδέλα και ύστερα κρατούσε την αναπνοή του και φούσκωνε τις φλέβες του με αποτέλεσμα να ασκεί τόση δύναμη που κατάφερνε να σπάσει το σκοινί.

Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο αποδείκνυε τη δύναμή του, ήταν ότι κρατούσε στην κλειστή παλάμη του ένα ρόδι χωρίς να το σφίγγει ή να το σπάει, αλλά και χωρίς κανείς να καταφέρνει να του το πάρει από το χέρι.
Ωστόσο, αρκετοί υποστηρίζουν πως η συγκεκριμένη πράξη ανήκει στη σφαίρα του μύθου και προέρχεται από ένα άγαλμα στο οποίο φαίνεται ο ίδιος ο Μίλων να δίνει ένα φρούτο στη θεά Ήρα.

Σύμφωνα με τον Παυσανία ο αθλητής κάποτε άλειψε ένα δίσκο με λάδι, στάθηκε επάνω και προκάλεσε άλλους αθλητές, αλλά και θεατές των αγώνων, να τον μετακινήσουν χωρίς κανένας να τα καταφέρει. Έχει αναφερθεί επίσης ότι ο Μίλωνας κουβάλησε ο ίδιος ένα άγαλμά του στα χέρια για μεγάλη απόσταση.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει πως ο Μίλων πρωτοστάτησε σε μια μάχη των συμπατριωτών του εναντίον των πολιτών της Σύβαρης.

Σύγχρονος πίνακας που απεικονίζει τον Μίλωνα να παλεύει με τα άγρια θηρία

Ο αθλητής υπερασπίστηκε τους Κροτωνιάτες με δύναμη και ορμή, κρατώντας ένα ρόπαλο και ανάγκασε τους αντιπάλους να τραπούν σε φυγή. Ακόμα και η διατροφή του αθλητή ήταν εντυπωσιακή.
Οι μελετητές υπολογίζουν ότι κατανάλωνε καθημερινά 9-10 κιλά κρέας, 9-10 κιλά ψωμί και 10 λίτρα κρασί, αγγίζοντας τις 20.000 θερμίδες ημερησίως.
Ακόμα κι αν το «διαιτολόγιο» του Μίλωνα δεν είναι απολύτως αληθές, το σίγουρο είναι ότι χρειαζόταν μεγάλες ποσότητες τροφής για να συντηρείται.

Το άδοξο τέλος του Μίλωνα
Όπως απέδειξε η ιστορία, ακόμα και οι υπεραθλητές σαν τον Μίλωνα δεν ήταν ανίκητοι.
Ο θάνατος του σύμφωνα με τον Στράβωνα και τον Παυσανία, ήταν ξαφνικός και αναπάντεχος.
Κατά τη διάρκεια μιας βόλτας στο δάσος ανακάλυψε έναν κορμό ο οποίος ήταν γεμάτος με σφήνες, προφανώς από κάποιους ξυλουργούς, που προσπαθούσαν να τον κόψουν στα δύο.
Ο Μίλων θέλοντας να δοκιμάσει τις δυνάμεις του για μια ακόμα φορά, έβαλε τα χέρια του στη σχισμή για να ολοκληρώσει το έργο των ξυλουργών.
Εκείνη τη στιγμή υποχώρησαν οι σφήνες και ο Μίλων παγιδεύτηκε στο άνοιγμα χωρίς να μπορεί να μετακινηθεί με αποτέλεσμα να τον κατασπαράξουν τα άγρια θηρία.
Παρόλο που ο θάνατός του απέδειξε ότι κανείς δεν είναι άτρωτος, ο μύθος γύρω από το όνομα του Μίλωνα έγινε ακόμα μεγαλύτερος.

mixanitouxronou.gr

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2020

ο ομαδικός τάφος των 17.000 Ελλήνων

"Βρέθηκε ο ομαδικός τάφος των 17.000 Ελλήνων που δολοφονήθηκαν από τον Θεοδόσιο Α΄"

 Στο φως ο ομαδικός τάφος των σφαγιασθέντων Ελλήνων το 390 μ.χ. στην Θεσσαλονίκη

Βρέθηκε ο ομαδικός τάφος των 17.000 Ελλήνων που δολοφονήθηκαν από τον Θεοδόσιο Α΄ υπερασπίζοντας
την Πατρώα Ελληνική Θρησκεία.
Έπεσαν ΥΠΕΡ ΒΩΜΩΝ ΚΑΙ ΕΣΤΙΩΝ.


Στον ανασκαφικό χώρο του Μοναστηρίου στην Θεσσαλονίκη ανακαλύφθηκε τμήμα του ομαδικού τάφου των 17.000 δολοφονημένων από τον Θεοδόσιο Α”. Πρόκειται περί κοινοταφίου και όχι περί κανονικών ταφών δεδομένης της πλήρους απουσίας κτερισμάτων.
Στο μικρό αυτό τμήμα, όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες, ανακαλύφθηκε μεγάλη ποσότητα σκελετών, με φανερές κρανιακές κακοποιήσεις, που για την μεταφορά τους χρησιμοποιήθηκαν μεγάλοι γερανοί και αριθμός από φορτηγά.

Σχετικά με το θέμα αυτό είναι χρήσιμο να δούμε τα Ιστορικά γεγονότα:
Τον Δεκέμβριο του 390 μ.χ. ο χριστιανός Γότθος στρατηγός Βοθέριχος αρχηγός της Ρωμαϊκής φρουράς της Θεσσαλονίκης, προσπαθώντας να επιβάλλει με την βία τον Χριστιανισμό στους Έλληνες κατοίκους της πόλεως, βρίσκεται αντιμέτωπος με την εξέγερση του λαού που προσπαθούσε απεγνωσμένα να διατηρήσει την Εθνική του ταυτότητά του υπερασπίζοντας την ΠΑΤΡΩΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Η Ρωμαϊκή φρουρά της πόλεως, που αποτελείτο από μισθοφόρους Γότθους Χριστιανούς,  στην αρχή αιφνιδιάστηκε και πολλοί αξιωματικοί και στρατιώτες σκοτώθηκαν.   «Οι Έλληνες εξεγείρονταί και σκοτώνουν πολλούς αξιωματικούς και στρατιώτες της φρουράς (εξ αυτών και τον Βοδέριχο) γράφουν οι ιστορικοί.
Ο Θεοδόσιος πληροφορείται το συμβάν και με δόλιο τρόπο, τάχα για να εξευμενίσει τα οξυμένα πνεύματα, καλεί τον λαό της πόλεως στον Ιππόδρομο, για να παρακολουθήσουν την ιπποδρομία.  Όταν έκλεισαν ερμητικά οι πύλες και ξεχύθηκαν πάνοπλοι στις κερκίδες του σταδίου οι Γότθοι μισθοφόροι του αυτοκράτορα, ήταν αργά για οποιαδήποτε διαφυγή.
Ο πανικός, οι αγωνιώδεις οιμωγές, το αίμα χιλιάδων άοπλων πολιτών που έρεε σαν ποτάμι στις κερκίδες, ήταν τα μόνα που επικρατούσαν.  Εκεί μέσα, μόνο σε τρεις ώρες, κατασφάζει με την βοήθεια των Γότθων 7.000 Έλληνες , σύμφωνα με τον ιστορικό Θεοδώρητο, ενώ κατά τον Κεδρηνό, τον Θεοφάνη και άλλους, ο αριθμός των θυμάτων ξεπερνά τις 15.000. «Τους θέρισαν όλους», γράφει ο Θεοδώρητος, «σαν καλαμιές στον θερισμό».
Λίγες τέτοιες θηριώδεις σφαγές, κατευθυνόμενες υπό οργανωμένης και θεσμοθετημένης εξουσίας κατά των ιδίων των πολιτών της, έχουν καταγραφεί στην διάρκεια της ιστορίας. Μία απ’ αυτές είχαν την οδυνηρή ατυχία να βιώσουν με το αίμα τους οι Θεσσαλονικείς.
Η σφαγή της Θεσσαλονίκης θεωρείται από τους ιστορικούς το πιο αποτρόπαιο, εν ψυχρώ έγκλημα, ενός μονάρχη της αρχαιότητας. Πραγματική θηριωδία. Το πιο βδελυρό της ιστορίας. Ξεπέρασε σε αγριότητα και διαστροφή και τα πιο ειδεχθή εγκλήματα.
Ο Θεοδόσιος ενώ θα έπρεπε να κατατάσσεται στον εφιαλτικό πίνακα των πλέον κατάπτυστων αιμοβόρων μοναρχών, αναβιβάζεται από την Εκκλησία, χωρίς αιδώ, στο βάθρο του «αγίου» και «μέγα». Ο «άγιος» Αυγουστίνος τον αποκαλεί «τέλειο χριστιανό μονάρχη», ενώ ο Θεοδώρητος «Πανεύφημο βασιλέα και θεοφιλέστατο».
«Τους θέρισαν όλους! Σαν καλαμιές στον θερισμό. Μέσα σε λίγες ώρες έσφαξαν 15.000 άνδρες. γυναίκες, παιδιά γέροντες….» γράφει ο Θεοδώρητος Κύρου στην «Εκκλησιαστική Ιστορία».


Η σφαγή στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης στα 390 μχ από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον επονομαζόμενο «Μέγα» και «Άγιο», σηματοδοτεί την έναρξη του Χριστιανικού Μεσαίωνα για την πόλη της Θεσσαλονίκης και θέτοντας εκτός νόμου την Πατρώα Ελληνική Θρησκεία έδωσε εντολή να αφανιστούν όλα τα αρχαία μνημεία της πόλης.

Όσοι επιμένουν να λατρεύουν τους Θεούς των πατέρων τους καταγγέλλονται ως «παράφρονες και αγριάνθρωποι», στιγματίζονται, κατακεραυνώνονται από την θεϊκή κατάρα και εξοντώνονται από τον ίδιο τον αυτοκράτορα που εκτελεί Ουράνιες εντολές!
Συγχρόνως χάνουν όλα τα δικαιώματα τους ως πολίτες της Αυτοκρατορίας, οι περιουσίες τους δημεύονται και τα παιδιά τους πουλιούνται σκλάβοι.

Η επίσημη δικαιολογία για την σφαγή της Θεσσαλονίκης είναι «αντίποινα» για τον θάνατο του Γότθου μισθοφόρου Βουδερίχου που ήταν ευνοούμενος του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου. 15.000 νεκροί Έλληνες για έναν Γότθο Μισθοφόρο!
Η σφαγή της Θεσσαλονίκης θεωρείται από τους μελετητές το πιο αποτρόπαιο, εν ψυχρώ έγκλημα ενός μονάρχη στην Ιστορία. Πραγματική θηριωδία!
Όμως δεν ήταν μόνον ο Θεοδόσιος απηνής διώκτης του Ελληνισμού.

Η Ρωμαική Ανατολική Αυτοκρατορία (Βυζάντιο) δεν υπήρξε ποτέ Ελληνικό ούτε φιλελληνικό. Ούτε καν ανεκτικό προς την Ελληνικότητα.
Δεν ονομάστηκε ποτέ «Ελλάς», ούτε «Νέα Ελλάς», ούτε «Νέαι Αθήναι» ούτε καν Βυζάντιο.
Το συνηθισμένο όνομα, αυτό που απαντάται στα επίσημα κείμενα της Αυτοκρατορίας, στους χρονικογράφους και τους ιστορικούς της εποχής είναι «το Κράτος», «Η Βασιλεία των Ρωμαίων»«Το Χριστιανικό Κράτος»«Το Ορθόδοξον Βασίλειον», «η Ρωμανία».

Για τον ίδιο συγγραφέα – αυτοκράτορα οι Βυζαντινοί είναι «εκλεκτόν γένος», «Αγία Σιών», «Νέα Ιερουσαλήμ» «λαός ως αληθώς περιούσιος».
Το όνομα Έλλην για αιώνες ήταν απαγορευμένο επί ποινή θανάτου και συνώνυμο του ειδωλολάτρη.
Κανένας από τους Αυτοκράτορες του Βυζαντίου δεν υπήρξε Έλληνας:
Ο Κωνσταντίνος ο επονομαζόμενος Μέγας δεν γνώριζε ούτε καν Ελληνικά. 
Ο Θεοδόσιος ήταν Ισπανός, «ευγενής εξ Ιβήρων» σύμφωνα με τον Λέοντα τον Γραμματικό.
Ο Ηράκλειτος ήταν Καππαδόκης.
Ο Βασίλειος, ο ιδρυτής της Μακεδονικής Δυναστείας ήταν Αρμένιος.
Ο Ιωάννης Τσιμισκής ήταν Αρμένιος.
Ο Παλαιολόγος ήταν Σέρβος.
Ο συνεκτικός κρίκος του Βυζαντινού κράτους ήταν η ορθοδοξία. 
Οι υπήκοοι του δεν ήταν όλοι Έλληνες.
Τα ξένα στοιχεία (Σλάβοι η Αρμένιοι) ήταν πολύ πιο πολυάριθμα και πολύ πιο ισχυρά.
Κατά την Βυζαντινή περίοδο ο Ελληνισμός απλά επιβίωνε χωρίς εθνική υπόσταση, διωκόμενος ανηλεώς ως έθνος και ως πολιτισμός.

Η ανθρωπότητα ανά τους αιώνες βυθίστηκε πολλές φορές στο σκοτάδι της αμάθειας και της δεισιδαιμονίας από τους δυνάστες που την επιβουλεύτηκαν.
Πάντοτε όμως το Φως που την βοηθά να αναγεννηθεί είναι ένα, κι αυτό είναι Ελληνικό!



Πηγη:
ermionh.blogspot.gr