Αναγνώστες

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

ΑΛΚΑΙΟΣ..

Ο Αλκαίος ήταν αρχαίος ποιητής που γεννήθηκε στη Μυτιλήνη περίπου το 620 π.Χ. και έζησε την ίδια εποχή με τη Σαπφώ. Η ζωή του συνέπεσε με την εμφάνιση κι επικράτηση της τυραννίας. Ο ίδιος αναμίχθηκε ενεργά στη πολιτική.

Όταν ήταν νέος, τ' αδέρφια του, μαζί με τον Πιττακό, ανέτρεψαν τον τύραννο Μέλαγχρο κι αργότερα συνωμότησαν, με τη συμμετοχή του, ενάντια και στον νέο τύραννο Μύρσιλο. Ο Πιττακός όμως πρόδωσε τους συντρόφους του κι όλη η οικογένεια του ποιητή εξορίστηκε στη μικρή πόλη Πύρρα, κοντά στη Μυτιλήνη. Εκεί, αργότερα και με μεγάλη χαρά, πανηγύρισε τον θάνατο του τυράννου.

Επέστρεψε για λίγο στην Μυτιλήνη, καθώς την εξουσία πήρε ο Πιττακός, κι έπειτα έφυγε ξανά. Αρχικά πήγε πρώτα στην πόλη Αίνο της Θράκης (παλιά αποικία της Μυτιλήνης), ύστερα στην Κύζικο κι αργότερα στην Αίγυπτο. Οι πολιτικές διαμάχες, οι εξορίες και οι θάνατοι επηρεάζουν το έργο του, και στην ουσία θεωρούσε την ποίησή του ως όπλο στους πολιτικούς του αγώνες.

Ο Αλκαίος επηρέασε και τους μεταγενέστερους ποιητές. Ο Θεόκριτος στα «Ειδύλλιά» του τον μιμείται, το ίδιο κι ο Λατίνος ποιητής Οράτιος, ενώ στην Αθήνα, στην ακμή του 5ου αιώνα π.Χ., τραγουδούσαν στα συμπόσια τραγούδια του. Εκτός των άλλων γνωστών μέτρων που χρησιμοποίησε —σαπφικό, ιαμβικό τετράμετρο, ασκληπιάδειο μείζον— επινόησε και την αλκαϊκή στροφή: υ - υ -υ | - υυ - | υυ.

Η Σαπφώ

Βίος και πολιτεία της Σαπφώς

Η Σαπφώ έζησε και άκμασε στην προ-κλασσική περίοδο, στις αρχές του 6oυ αιώνα π.Χ. (~580) κυρίως στην πρωτεύουσα του νησιού της Λέσβου, όπου τότε άκμαζαν οι τέχνες κι ο πολιτισμός. Το πιθανότερο είναι ότι γεννήθηκε λίγα χρόνια πριν, στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, του 7ου, γύρω στα 630-620 π.Χ., στην Ερεσό.
Η "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" αναφέρει ότι γεννήθηκε το 715 π.Χ., αλλά θα πρέπει να πρόκειται για τυπογραφικό λάθος, γιατί το ίδιο άρθρο αναφέρει ότι η Σαπφώ και ο Αλκαίος έζησαν δυο γενιές περίπου μετά τον Τέρπανδρο, διάσημο κιθαρωδό που άκμασε γύρω στο 630 π.Χ. και μάλλον ίδρυσε την πρώτη σχολή -ή ρεύμα- λυρικής ποίησης στη Λέσβο, κι ότι ο Αλκαίος γεννήθηκε γύρω στο 620 π.Χ. - Και εφόσον αυτή η κατα τα άλλα τόσο ενδιαφέρουσα έκδοση της ελληνικής ιστορίας αφιερώνει μονάχα μισή πρόταση στη 10η Μούσα, μάλλον μας πείθει ότι δεν έχει μελετήσει και τόσο διεξοδικά την μεγαλύτερη ποιήτρια όλων των εποχών.

Μια από τις σημαντικότερες μορφές της Αρχαίας Λυρικής ποίησης, μαζί με τον Αλκαίο κι ίσως κι ένα - δύο άλλους, όπως τον Αρχίλοχο, τον Ανακρέοντα. Σίγουρα η διασημότερη ποιήτρια του αρχαίου ελληνικού κόσμου, κι όχι μόνο.

Φαίνεται πως αγαπούσε ιδιαίτερα τη μουσική και κάθε ομορφιά.
Την έχουνε αγαπήσει και παινέσει από την εποχή της μέχρι και σήμερα για την ομορφιά και την τρυφεράδα της ερωτικής της ποίησης, αλλά και για την αμεσότητα που πλησιάζει τον αναγνώστη.
Πολλοί την έχουνε αποκαλέσει "δέκατη μούσα" ή και "θνητή μούσα" (μάλλον της λυρικής και την ερωτικής ποίησης), ο Πλάτωνας την έχει αποκαλέσει σοφή (σύμφωνα με την Ποικίλη ιστορία του Αιλιανού Κλαύδιου), κι ο Οράτιος στη 2η ωδή του μας λέει ότι κι οι νεκροί ακόμα ακούνε με θαυμασμό τα τραγούδια της σε ιερή σιγή στον κάτω κόσμο.

Κόρη αριστοκρατικής οικογένειας και συγκεκριμένα του Σκαμανδρώνυμου και της Κλείδας, είχε τρεις αδελφούς, τον Λάριχο, τον Χάραξο και τον Ευρύγιο.
Ο Λάριχος ήταν οινοχόος στο πρυτανείο της πόλης, ενώ ο Χάραξος έφυγε στην Αίγυπτο για εμπόριο, όπου ερωτεύτηκε την όμορφη Ροδώπη και της εξαγόρασε την ελευθερία της αρκετά ακριβά. Κι η Σαπφώ τον μαλώνει γι αυτό σε κάποιο τραγούδι της.

Το Βυζαντινό λεξικό της Σούδας αναφέρει ότι παντρεύτηκε τον Ανδριώτη Κερκύλα, αλλά οι σοβαρότερες πηγές δεν το αναφέρουν αυτό (κι αν αναζητήσετε την σημασία του ονόματός του αλλά και τις μοδάτες απόψεις περι Σαπφώς την εποχή που γράφτηκε η Σουδα ενώ καίγαν με χριστιανικό φιρμάνι κάθε αναφορά στα βιβλία της.. θα καταλάβετε καλύτερα). Σίγουρα απόκτησε μια κόρη που ονόμασε Κλείδα, κι ίσως αυτό να ήταν και το όνομα της μητέρας της.
(Ακόμα στα νησιά του αιγαίου αρκετοί συνηθίζουν να κρατούν το παλιό έθιμο - η πρωτοκόρη παίρνει το όνομα της μητέρας της μάνας.)

Η εποχή της είναι εποχή αλλαγών. Αρχίζουν να ακμάζουν οι αποικίες, η δημοκρατία ανταγωνίζεται την τυραννία σε αρκετές πόλεις και τα πολιτικά ζητήματα ενδιαφέρουν αρκετά κι επηρεάζουν τις ζωές των ανθρώπων.

Η Σαπφώ ταξίδεψε στη Σικελία κι έμεινε λίγα χρόνια στις Συρακούσες, γύρω στο 600 π.Χ. (603-595?), μπορεί και για να απομακρυνθεί από πολιτικές αναταραχές στη Μυτιλήνη. Επιστρέφει στην πατρίδα της γύρω στο 590-580 π.Χ. μετά την κατάλυση της τυραννίας, επί Πιττακού του Μυτιληναίου.

Είχε διαδοθεί αρκετά ένας θρύλος ότι αυτοκτόνησε πέφτοντας στη θάλασσα από ένα ακρωτήρι της Λευκάδας, για τα όμορφα μάτια ενός νέου που λεγόταν Φάων. Δεν φαίνεται όμως να αληθεύει ούτε αυτός ο μύθος, μάλλον οφείλεται στην παρερμηνεία κάποιου ποιήματός της, όπου η Σαπφώ εξυμνεί την ομορφιά του Φάωνος, ακόλουθου της Αφροδίτης.

Μετά το θάνατό της οι Μυτιληνιοί έκοψαν νόμισμα με τη μορφή της. Στις Συρακούσες κατασκεύασαν κενοτάφιο σε ανάμνησή της. Όλος σχεδόν ο αρχαίος κόσμος την είπε δεκάτη των Μουσών και θνητή Μούσα και σε αρκετές ελληνικές πόλεις στήθηκαν εικόνες της προτομής της.

Η ιδιωτική της ζωή έχει συζητηθεί πολύ, αλλά δεν υπάρχουν αρκετές αξιόπιστες πληροφορίες για να μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ μύθων, κουτσομπολιών, πολιτικά αποδεκτών "αποκαταστάσεων" και αλήθειας.
Γενικά φαίνεται ότι καθένας που έχει γράψει για τη Σαπφώ υποστηρίζει απόψεις προσωπικές ή και γενικά αποδεκτές ή και "πιπεράτες" για την κοινωνική και πολιτιστική του ομάδα και εποχή. Κανένας από αυτούς δεν είναι σύγχρονός της, ώστε να είναι πιθανό να την είχε γνωρίσει και να είναι πιο αντικειμενικός.

Έχει αναφερθεί ότι είχε ερωτευτεί γυναικεία πρόσωπα στο περιβάλλον της, και ιδιαίτερα με την Ατθίδα, την Τελέσιππα και την Μεγάρα.
Έχουν αναφερθεί επίσης ως μαθήτριές της: η Αναγόρα η Μιλήσια, η Γογγύλα η Κολοφώνια και η Ευνείκια η Σαλαμίνια.

Την εποχή εκείνη στη Λέσβο τα κορίτσια της ανώτερης οικονομικής τάξης συχνά εκπαιδεύονταν στη μουσική και το τραγούδι, σε κάτι μεταξύ ωδείων και εστέτ καλλιτεχνικών σαλονιών, που διατηρούσαν μεγαλύτερες και πιο έμπειρες γυναίκες, και φαίνεται ότι η Σαπφώ ήταν μια από τις τελευταίες. Ως "αντίτεχνές" της, δηλαδή γυναίκες που έκαναν το ίδιο, αναφέρονται: η Γοργώ, η Ανδρομέδα και η Μίκα.

To .. βυζαντινό φιρμάνι έκαψε την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, κι αργότερα, το 380 oι ανθελληνική νομοθεσία του Θεοδόσιου και τα μίση που ξεσήκωσε .. έφτασαν με υπερβολικό ζήλο να μεταφραστουν και σε διαταγές να καίγονται τα ποιήματα της Σαπφώς - όπως κι όλα σχεδόν τα ελληνικά γραπτά. Στη συνέχεια, το 1073 οι εκκλησιαστικές αρχές του Βυζαντίου και της Ρώμης διέταξαν να καούν όλες οι κλασσικές βιβλιοθήκες της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης - και βέβαια όλα τα βιβλία που είχαν απομείνει με ερωτικά ποιήματα της Σαπφώς, με συνέπεια τα ελάχιστα αποσπάσματα που σώζονται σήμερα να καλύπτουν ένα ελάχιστο ποσοστό του συνολικού της έργου, τυχαία ευρήματα αρχαιολογικών ανασκαφών σε περιοχές που δεν ήταν ισχυρή η επηρροή της εκκλησίας, το 1897 και αργότερα (Ετρουρία, Αίγυπτος.. κλπ. .. μέχρι παλίμψηστες περγαμηνές που βρέθηκαν να γεμίζουν φτωχές μούμιες στις αρχές του 21ου αιώνα κι ακόμα δεν έχουν μελετηθεί πλήρως).
Τεκμηρίωση: ανατρέξτε στα αρχεία της Βυζαντινής Νομοθεσίας που ΔΕΝ διδάσκονται στα σχολειά, και στα πλήρη πρακτικά των εκκλησιαστικών συνόδων του μεσαίωνα.
Σημείωση: αφαιρέσαμε την αναφορά σε διαταγή του Γρηγόριου του Ναζιανζηνού για την καταστροφή ειδικά των γραπτών της Σαπφώς που αναφέραμε παλαιότερα, γιατί δεν βρίσκουμε συγκεκριμένα τεκμήρια - εκτός από το ότι το 380 είναι η εποχή του (πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως 380-381).. και μια μη-τεκμηριωμένη αναφορά στο διαδίκτυο. Σίγουρα συμμετείχε ενεργά στη Β' Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως (381)

Έχουν γράψει για τη Σαπφώ :

- ο Ηρόδοτος, αναφορές στην οικογένειά της

- ο Αριστοτελικός φιλόσοφος Χαμαιλέων, Βιογραφική πραγματεία, ~300 π.Χ.

- ο Αριστοτέλης αναφέρει στιχομυθία μεταξύ Σαπφούς και Αλκαίου όπου ο Αλκαίος ... κάτι θέλει να της πει ... αλλά ντρέπεται κι η Σαπφώ του απαντά "αν είχες να πεις κάτι όμορφο και καλό κι αν δεν σ' έτρωγε η γλώσσα σου να πεις κακά πράγματα, δεν θα ντρεπόσουνα και θα φανέρωνες τη δίκαιη σκέψη σου".

- O Αιλιανός Κλαύδιος, στην Ποικίλη ιστορία του, αναφέρει μεταξύ άλλων ότι ο Πλάτωνας την αποκαλούσε σοφή.

- ο Κολοφώνιος ποιητής Ερμεισιάναξ, σύγχρονος του Αλεξάνδρου ή του Πτολεμαίου, στην ελεγεία του με τίτλο Λεόντιον, σε αναφορές ερωτικών σχέσεων μεταξύ ποιητών, αναφέρει έρωτα του Αλκαίου προς τη Σαπφώ, κι εμφάνιζε ως αντεραστή του Αλκαίου τον Ανακρέοντα - αλλά ο τελευταίος ήταν αρκετά μικρότερός της και σε συνδυασμό με το λυρισμό και των δυο.. μάλλον πρόκειται για κάποια αλληγορία

- ο Μάξιμος ο Τύριος, φιλόσοφος του β' μισού του 2ου μ.Χ. αι., μας λέει πως ήτανε "μικρά και μέλαινα", κι απορρίπτει τις διαδόσεις σχετικά με ομοφυλοφιλικές σχέσεις με τις φίλες της, κι αποφαίνεται ότι οι σχέση της με τις γυναίκες του κύκλου της ήταν μόνο παιδαγωγική και μορφωτική, ανάλογη με τη σχέση του Σωκράτη με τους μαθητές του.

- ο Οράτιος επιμένει στις ωδές του ότι τα άσματα της Σαπφούς είναι άξια ιερού θαυμασμού.

- ο Οδυσσέας Ελύτης, ποιητής του 20 αι. μ.Χ. από το ίδιο της το νησί, αλλιώς ωραίος, κι ίσως ο πλέον αντικειμενικός απ' όλους, αναφέρει πως τη νοιώθει σα μια μακρινή του ξαδέρφη, "Δυόμισι χιλιάδες χρόνια πίσω, στη Μυτιλήνη", ίσως λιγάκι μεγαλύτερη, αλλά που μεγαλώσανε παίζοντας "στους ίδιους κήπους, γύρω από τις ίδιες ροδιές, πάνω απ' τις ίδιες στέρνες"
και της αφιερώνει ένα από τα μικρά του έψιλον, όπου συμπυκνώνει μέσα σε τρεις μικρές σελιδούλες το παγκόσμια αποδεκτό εγκώμιο της ποίησής της, μας μεταδίνει το ύφος και το χρώμα του "σαλονιού" της - κι ίσως και της ψυχής της, κλείνοντας ..
"Τέτοιο πλάσμα ευαίσθητο και θαρρετό συνάμα δε μας παρουσιάζει συχνά η ζωή. Ένα μικροκαμωμένο βαθυμελάχροινο κορίτσι, ένα "μαυροτσούκαλο", όπως θα λέγαμε σήμερα, που ωστόσο έδειξε ότι είναι σε θέση να υποτάξει ένα τριαντάφυλλο, να ερμηνέψει ένα κύμα ή ένα αηδόνι, και να πει "σ' αγαπώ", για να συγκινηθεί η υφήλιος".


--------------------------------------------------------------------------------

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Πίνδαρος

Πίνδαρος


Ο Πίνδαρος, ο μεγαλύτερος από τους λυρικούς ποιητές της Ελλάδος και η φωνή των Δελφών για περισσότερο από σαράντα χρόνια, γεννήθηκε στο Κυνός Κεφαλές, ένα χωριό κοντά στις Θήβες, γύρω στο 518 π.Χ.
Ήταν γιος του Δαϊφαντου, ο οποίος ανήκε στην αρχαία και αριστοκρατική οικογένεια των Αιγιδών. Έμαθε μουσική από τα μικρά του χρόνια από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν φημισμένος μουσικός αυλού και από τους έξοχους Αθηναίους μουσικούς Αγαθοκλή και Απολλόδωρο. Έζησε το περισσότερο μέρος της ζωής του στην Θήβα και στους Δελφούς, όπου το μαντείο του είχε αναθέσει να εκφωνεί ύμνους προς τους Θεούς.
Όταν πέθανε, κανένας δεν πίστευε ότι η σκιά του έφυγε από τους Δελφούς και οι ιερείς κάθε βράδυ πριν το δείπνο έβαζαν ένα κήρυκα να αναγγέλλει γύρω από το μαντείο τα λόγια
"ο Πίνδαρος έρχεται να δειπνήσει με τον Θεό" και έτσι προσκαλούσαν τον νεκρό να εισέλθει στον Ναό, όπου δύο τραπέζια με εδέσματα ήταν έτοιμα, το ένα για τον Απόλλωνα και το άλλο για τον Πίνδαρο (η επονομαζόμενη Θεοξενία).
Οι Θηβαίοι τον ονόμαζαν "ο αετός των Θηβών" και τον σύγκριναν με το πολύβουο ρέμα του ποταμού.
Ο Πίνδαρος, κατά την διάρκεια της ζωής του, είχε τιμηθεί από όλες τις Ελληνικές πόλεις για τα ποιήματα του και είχε προσκαλεστεί συχνά από βασιλείς και τύραννους στις αυλές τους, ιδιαίτερα από τον Αμύντα της Μακεδονίας, Αρκεσίλαο της Κυρήνης, Θήρωνα του Ακράγαντος και Ιέρωνα των Συρακουσών, όπου έζησε από το 476 μέχρι το 472 π.Χ.
Το 438 π.Χ., σε ηλικία ογδόντα ετών, πέθανε στο θέατρο του Άργους, την στιγμή που εκφωνούσε ένα από τα ποιήματα του.
Οι Αθηναίοι τον είχαν τιμήσει κάνοντας τον πρόξενο και μετά τον θάνατον του, του έστησαν μπρούτζινο άγαλμα. Οι δε Θηβαίοι του είχαν επιβάλλει πρόστιμο, επειδή εγκωμίασε εχθρική πόλη, την Αθήνα, αλλά αργότερα έκτισαν ναό κοντά στο σπίτι του, για να τον τιμήσουν.
Ο Πίνδαρος έγραψε ένα τεράστιο αριθμό ποιημάτων τα οποία είχαν ταξινομηθεί από τους Αλεξανδρινούς συγγραφείς σε δέκα επτά βιβλία. Η ποίηση του περιελάμβανε διθυράμβους, παιάνες, σχόλια, εγκώμια, προσόδια, παρθένια και επινίκια. Τα τελευταία είναι τα μόνα σωζόμενα έργα του, ενώ από τα υπόλοιπα έχουν απομείνει μόνο μερικά κομμάτια.
Τα Επινίκια ήταν ύμνοι που εξυμνούσαν τους νικητές των αγώνων και απαγγέλλονταν από τον χορό, συνήθως στο τόπο της νίκης ή κατά την διάρκεια τελετής προς τιμήν του νικητού, μετά την επιστροφή του στο σπίτι. Περιείχαν 14 Ολυμπιακές, 12 Πύθια, 11 Νεμέα και 8 Ίσθμια ωδές.
Τα ποιήματα του Πίνδαρου χαρακτηρίζονται από μεγαλειότητα σκέψεως, έκφραση, μέτρο και αρμονική σκέψη και περιέχουν έντονα θρησκευτικά συναισθήματα.

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ..

ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ..

Ελάχιστα γνωρίζουμε για τη ζωή του Αρχίλοχου, κι αυτά αβέβαια. Η γέννησή του τοποθετείται γύρω στο 680 π.Χ. Καταγόταν από την Πάρο. Ο πατέρας του, κάποιος Τελεσικλής, ήταν αριστοκράτης και η μητέρα του Ενιπώ, δούλα. Ο παππούς του, από την πλευρά του πατέρα του, φέρεται σαν αποικιστής τής Θάσου και κομιστής τής λατρείας τής Δήμητρας. Ο Αρχίλοχος πέρασε τη ζωή του μέσα στη φτώχεια. Εργάστηκε σαν μισθοφόρος, συμμετέχοντας στις επιδρομές που συντάραξαν τον ελλαδικό χώρο, στη διάρκεια του 7ου π.Χ. αιώνα. Φαίνεται πώς προσπάθησε να δημιουργήσει οικογένεια με κάποια Νεοβούλη, αλλά ο Λυκάμβης, πατέρας τής νύφης, αθέτησε την υπόσχεσή του. Σύμφωνα με την αρχαία παράδοση, ο ποιητής αντέδρασε διασύροντας τον άπιστο πεθερό. Η δύναμη των σκωπτικών στίχων του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ο Λυκάμβης και οι δύο του κόρες αυτοκτόνησαν. Πιθανώς αποπλάνησε και την αδελφή τής Νεοβούλης. Επινόησε τον ίαμβο και την επωδό, επιφέροντας σημαντικές τεχνικές αλλαγές στο ηρωϊκό ποιητικό ιδίωμα που κυριαρχούσε μέχρι εκείνη την εποχή. Είναι προφανές πώς ο πατρικός άξονας τής καλλιτεχνικής προσωπικότητάς του είναι ο Όμηρος. Σαν άνθρωπος ήταν παρορμητικός, αθυρόστομος και εκδικητικός. Άγνωστο πότε, τον σκότωσε κάποιος Καλλώνδης ή Κόρακας, σε μάχη με τούς Ναξίους. Μαρτυρείται πώς ο φονιάς δεν έγινε δεκτός από την Πυθία.

Στην πραγματικότητα ο Αρχίλοχος είναι τρεις εκατοντάδες αποσπάσματα και ορισμένα στοιχεία ανεπιβεβαίωτα. Πρόκειται για ένα πρόσωπο σκιά που κινείται πίσω από σημαντική ποίηση.



Ο Αρχίλοχος ανήκει στην εποχή του μεγάλου αποικισμού. Νόθος γιος του αποικιστή της Θάσου Τελεσικλέα από τη δούλα Ενιπώ. Για τη χρονολόγησή του υπάρχουν αντιφατικές ειδήσεις. Κατά τον Beakeway ο Αρχίλοχος γεννήθηκε το 740 π.χ. , στην Πάρο και ήταν σύγχρονος του Ησιόδου και μεγαλύτερος του Τερπάνδρου. Κατά τον Jacoby γεννήθηκε στο πρώτο τέταρτο του 7ου αιώνα. Τρίτος τέλος μελετητής ο Bannard τοποθετεί την ακμή του Αρχιλόχου κατά την περίοδο της βασιλείας του Γύγη της Λυδίας (687- 652). Την τρίτη αυτή θεωρία ενισχύει η μνεία του ίδιου του ποιητή για την καταστροφή της Μαγνησίας του Μαιάνδρου από τους Τρήρες το 652.

Ο Αρχίλοχος όπως φαίνεται από τα ίδια τα ποιήματά του είχε πολυτάραχη ζωή. Τα νεανικά του χρόνια τα πέρασε στην Πάρο. Μετά την αναχώρηση του πατέρα του στη Θάσο έμεινε χωρίς πόρους όπου μετανάστευσε και ο ίδιος στο νησί αυτό.

Κατά την περίοδο αυτή τοποθετείται η μνηστεία του με τη Νεσβούλη, που διαλύθηκε εξ' αιτίας του πατέρα της Λυκάμβη. Λέγεται ότι ο Αρχίλοχος θυμωμένος από την πράξη αυτή του πεθερού του, έγραψε μία σάτιρα εναντίον της μνηστής του, της αδελφής της και του Λυκάμβη, που είχε ως αποτέλεσμα την αυτοκτονία και των τριών στόχων του.

Για τη Θάσο ο Αρχίλοχος ξεκίνησε το 665 π.χ. επικεφαλής ίσως και αυτός Παρίων αποίκων. Φαίνεται ότι τον τράβηξαν εκεί το εχθρικό κλίμα που δημιουργήθηκε στην Πάρο εξαιτίας της σάτιρας του και της αγάπης του για περιπέτειες. Άλλωστε στη Θάσο και τη Θράκη οι Πάριοι άποικοι διεξήγαγαν συνεχές αγώνες, για να επιβάλλουν την κυριαρχία τους. Ο Αρχίλοχος συμμεριζόταν την αγωνία των συμπατριωτών του και υπάρχουν πολλά σχετικά αποσπάσματά του.

Δε γνωρίζουμε πότε ακριβώς πέθανε ο ποιητής. Ο θάνατός του τοποθετείται μεταξύ 645 και 640 π.Χ. Σύμφωνα με μια παράδοση φονεύθηκε κατά τη διάρκεια μάχης από το Νάξιο Κόρακα, τον οποίο έδιωξε μετά η Πυθία από το ναό των Δελφών με τα λόγια: "Μουσάων θεράποντα κατέκτανες έξιθι νηού".

Με τον Αρχίλοχο η λυρική ποίηση γίνεται εντελώς προσωπική. Ξεφεύγει από τους μύθους και ασχολείται με τη σύγχρονή του πραγματικότητα. Δεν παύει να αποτελεί μέρος του κοινωνικού συνόλου και συμμερίζεται τα όνειρα και τα πάθη των συμπολιτών του, όμως η ποίησή του έχει καθαρά προσωπικό χαρακτήρα.

Οι αλεξανδρινοί γραμματικοί χώριζαν το έργο του Αρχιλόχου σε τέσσερα βιβλία: Ελεγεία, Τρίμετρα, Τετράμετρα, Επωδοί. Σε μας έφτασαν μόνο αποσπάσματα που επαυξήθηκαν με τα παπυρικά ευρήματα.

Ο Αρχίλοχος είχε μεγάλη επίδραση στους μεταγενέστερούς του ποιητές και ιδιαίτερα στον Αριστοφάνη, τον Καλλίμαχο, το Λυκόφρονα, τον Έννιο, τον Κάτουλλο και τον Οράτιο.

Ανακρέων (563;- 478 π.Χ.)

Ανακρέων (563;- 478 π.Χ.)

Γεννήθηκε στην Ιωνία της Μ. Ασίας, στην πόλη Τέω, όπου και έζησε αμέριμνα τα πρώτα χρόνια της ζωής του.
Μετά, όμως, η πατρίδα του καταλήφθηκε από τους Πέρσες και οι κάτοικοι της αναγκάσθηκαν να την εγκαταλείψουν.
Έτσι και ο Ανακρέοντας, φεύγοντας από εκεί, πήγε αρχικά στα Άβδηρα της Θράκης και στη συνέχεια στη Σάμο, όπου φιλοξενήθηκε από τον τύραννό της Πολυκράτη. Τέλος δε ήρθε στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε.
Τα έργα του περιλαμβάνουν ποιήματα: ερωτικά, συμποτικά, ύμνους προς τους Θεούς, ιάμβους, ελεγεία κ.λπ. Από αυτά έχουν διασωθεί μόνο περί τα 100 ακρωτηριασμένα αποσπάσματά τους, στα οποία ο ποιητής, με έντεχνη απλότητα κι έξοχη χάρη, εξυμνεί το κάλλος και τη γυναικεία γοητεία, όντας ο ίδιος λάτρης του έρωτα, του οίνου και των κάθε λογής διασκεδάσεων και απολαύσεων.
Η παράδοση μας λέει ότι πέθανε από πνιγμονή, που του προκάλεσε μία ρόγα σταφυλιού.

Οι Αθηναίοι καθώς αναφέρει σχετικά ο Παυσανίας, του έστησαν ανδριάντα στην Ακρόπολη, η δε πατρίδα του, η Τέως, έβαλε την προσωπογραφία του επάνω σε νομίσματά της.

Σοφοκλής (497-406 π.Χ.)

Σοφοκλής (497-406 π.Χ.)

"Ο Απόλλωνας ήταν , ο Απόλλωνας , φίλοι , που τελείωσε αυτά τα φριχτά, τα φριχτά μου τα πάθη. Μα τα μάτια , κανενός άλλου χέρι , παρά μόνος μου , ο έρμος , τα χτύπησα, μόνος. Γιατί πια τι χρειαζόταν να βλέπω, όταν τίποτα δεν είχα να δω, που να μου ήταν γλυκό να το βλέπω ;"
Κόμμος (Οιδίπους Τύραννος)

Ο Σοφοκλής γεννήθηκε γύρω στα 497/6 και πέθανε το 406 π.Χ., έζησε δηλαδή όλα τα γεγονότα του 5ου αιώνα π.Χ. Καταγόταν από αριστοκρατική και πλούσια οικογένεια της Αθήνας και έτσι είχε τη δυνατότητα πλατιάς παιδείας.
Κατέλαβε τα αξιώματα του ελληνοταμία, του στρατηγού και το 413, μετά τη σικελική καταστροφή, συμμετείχε στο σώμα των προβούλων, το οποίο επρόκειτο να πάρει αποφάσεις για μια πιο αυστηρή διοίκηση της πολιτείας. Δεν έφυγε ποτέ από την Αθήνα, παρά μόνο όταν αυτό επιβαλλόταν από τα αξιώματά του.
Οι πηγές τον χαρακτηρίζουν φιλαθήναιον και φιλαθηναιότατον, στοιχείο που δείχνει την αγάπη του για τη γενέτειρά του. Στο φιλικό του κύκλο ανήκαν όλα τα γνωστά ονόματα της τέχνης και της πολιτικής, μεταξύ των οποίων και ο Περικλής.
Ο Σοφοκλής έγραψε γύρω στα 120 έργα, από τα οποία σώζονται ακέραιες 7 τραγωδίες και αποσπασματικά ένα σατυρικό δράμα. Ο ποιητής εισήγαγε στην τραγωδία σημαντικές καινοτομίες: αύξησε τον αριθμό των χορευτών από 12 σε 15, οι υποκριτές έγιναν 3 και δεν αντλούσε το περιεχόμενο της τριλογίας από τον ίδιο μύθο, όπως ο Αισχύλος.
Το έργο του ποιητή διαπνέεται από τις εμπειρίες της ζωής ενός περίπου αιώνα, και μάλιστα ενός αιώνα γεμάτου από αντιφάσεις και αντιθέσεις.
Η πόλη ως πολιτική μονάδα έχει πλέον εδραιωθεί. Ο Σοφοκλής, αντίθετα από τον Αισχύλο, ασχολήθηκε κυρίως με τα προβλήματα που είχαν προκύψει από τη σχέση του πολίτη ως ατόμου με την πόλη. Δεν περιορίστηκε στην απλή παράθεση τέτοιων προβλημάτων, αλλά πρότεινε και λύσεις.
Στα πρώτα έργα του κυριαρχεί η διαπίστωση ότι η άνευ όρων δράση του ατόμου έχει μεν πλεονεκτήματα, όμως η συμβίωση είναι δυνατή μόνον όταν η δράση περιορίζεται. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο μέσω των νόμων της πολιτείας.
Στα τελευταία έργα του κυριαρχεί η αντίληψη ότι τα προβλήματα λύνονται μόνο όταν υπάρχει διάθεση διαλόγου και συμβιβασμού. Aρνείται πάντως την τάση του αναχωρητισμού από τη δημόσια ζωή, μια τάση που άρχισε να παρουσιάζεται στην αθηναϊκή κοινωνία κυρίως μέσα από την εμπειρία του Πελοποννησιακού πολέμου, η οποία απασχόλησε τον Ευριπίδη.

Οι σωζόμενες τραγωδίες του Σοφοκλή είναι:
Αίας (στη δεκαετία 460-50)
Αντιγόνη (μάλλον το 442)
Τραχίνιαι (μάλλον το 438)
Οιδίπους τύραννος (434 ή 432)

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Ευριπίδης (485 π.Χ.)

Ευριπίδης (485 π.Χ.)

"Το θεό αυτόν όποιος και να’ ναι δέξου τον στην πόλη βασιλιά. Είναι μεγάλος θεός. Σε όλα μεγάλος και κείνο μεγάλο είναι που λενε έδωσε το κρασί που σβήνει τα μεράκια, και το κρασί όταν λείπει βασιλιά λείπει τότε και ο έρωτας και καμία χαρά δεν είναι."
(Βάκχαι)

Ο Ευριπίδης είναι ο ποιητής που έδωσε νέα πνοή και διάσταση στην τραγωδία.
Ο Ευριπίδης γεννήθηκε γύρω στο 485 π.Χ. και ανήκει στη γενιά η οποία γνώριζε τα κατορθώματα των Μηδικών από τις διηγήσεις των γονιών τους.

Οι γονείς του κατάγονταν από τον αττικό δήμο Φλυή, ο ποιητής όμως γεννήθηκε στο πατρικό του κτήμα στη Σαλαμίνα.
Η κωμωδία παρουσίαζε τον πατέρα του ποιητή μπακάλη και τη μητέρα του μανάβισσα. Οι πηγές δεν αναφέρουν καμία συμμετοχή του στα κοινά.
Το 408 πήγε στην αυλή του Aρχέλαου στην Πέλλα, όπου και πέθανε το 406 π.χ.. Στην Αθήνα έφτασε η αναγγελία του θανάτου του λίγο πριν από τα Μεγάλα Διονύσια και λέγεται ότι ο Σοφοκλής εμφανίστηκε στον προάγωνα ντυμένος με πένθιμη στολή, παρουσίασε δε το χορό και τους ηθοποιούς χωρίς στεφάνια. Προς τιμήν του στο δρόμο προς τον Πειραιά στήθηκε κενοτάφιο.
Από τα περίπου 90 έργα του Ευριπίδη έχουν διασωθεί 19, από τα οποία ο Ρήσος θεωρείται νόθο. Σε αντίθεση με τους δύο άλλους τραγικούς, κέρδισε όσο ζούσε μόνο τέσσερις φορές το πρώτο βραβείο και άλλη μια φορά μετά το θάνατό του. Υπήρξε όμως ο αγαπημένος ποιητής των μεταγενέστερων γενεών, γι' αυτό άλλωστε διασώθηκαν και τα περισσότερα παπυρικά κείμενα με αντίγραφα έργων του, σε σχέση με τους άλλους τραγικούς.
Όπως και οι άλλοι τραγικοί έτσι και ο Ευριπίδης δίνει το προσωπικό του στίγμα με ιδιαιτερότητες και καινοτομίες στα έργα του. Χαρακτηριστικός είναι ο πρόλογος σε μορφή μονολόγου, ο οποίος χρησιμεύει για να κατατοπίσει το θεατή στην προϊστορία της δράσης και να δείξει τις επεμβάσεις του ποιητή στο μύθο.
Ιδιαίτερα μεγάλο βάρος δίνει ο Ευριπίδης στη λογομαχία (αγών), που ζωντανεύει αντίστοιχες σκηνές των δικαστηρίων. Mια βασική καινοτομία του είναι η χρησιμοποίηση του από μηχανής θεού, ο οποίος εμφανίζεται από ψηλά και δίνει τη λύση στην τραγωδία.
Ο Ευριπίδης δημιούργησε το έργο του μέσα στο χάος που έφερε η πολιτική της Αθήνας κατά την περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου. Oξυδερκής παρατηρητής και πολίτης με αγάπη προς την πόλη του, αντιμετώπιζε την πολιτική δράση κατά τη διάρκεια του πολέμου κριτικά και διαπίστωνε ότι αυτή οδηγεί στην καταστροφή των δρώντων, δηλαδή της Αθήνας, μιας και αυτή ως δρων υποκείμενο υπερέβη όλους τους ηθικούς κανόνες.
Στο τελευταίο στάδιο του πολέμου ο ποιητής διαπίστωσε ότι όλο το αθηναϊκό σύστημα, η πόλις, τραντάχτηκε: καθένας βρισκόταν κάτω από κάποια αναγκαιότητα, με αποτέλεσμα έναν τρόπο δράσης που οδηγούσε σε μεγαλύτερη α-ταξία. Μέσα στην αταξία της εποχής του ο Ευριπίδης συνέλαβε την αρχή "μέτρον πάντων άνθρωπος" σε όλες της τις εκφάνσεις, την οποία και διατύπωσε στις τραγωδίες του.
Έργα του, όπως η Μήδεια και η Εκάβη, δείχνουν ότι η τραγωδία αρχίζει να χάνει την υπερβατική της λειτουργικότητα. Στις δύο αυτές τραγωδίες διατυπώνεται κριτική στις υπάρχουσες πρακτικές, αλλά δεν προσφέρεται καμία εναλλακτική λύση.
Tο πρόβλημα αυτό θα ξεπεραστεί με την εμφάνιση της φιλοσοφίας, που στοχεύει στο πολιτικό και ηθικό δραν και αναζητεί αρχές, οι οποίες να είναι ανώτερες από αυτές που ισχύουν στην πόλη: το υπερβατικό αντικαθίσταται από το υπερβατολογικό.

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Αριστοφάνης (450 π.χ.)

Αριστοφάνης (450 π.χ.)

Πρόβουλος: Και βέβαια κι εγώ αυτό να πρωτομάθω (θέλω) μα το Δία. Γιατί θεοκλειστήκατε και βάλατε αμπάρες ;
Λυσιστράτη: Για τα λεφτά. Να μην ξοδεύετε και πολεμάτε.
Πρόβουλος: Για τα λεφτά πολεμούμε ;
Λυσιστράτη: Κι ο πόλεμος και όλα τα σκατά για τα λεφτά (γίνονται) και να’ χει να μπορεί ο Πίνδαρος να κλέβει και να μασούν οι ανακριτές. Μα τώρα να κουρεύονται, χρήματα δεν βλέπουν.
( Λυσιστράτη )

Ο Αριστοφάνης καταγόταν από το δήμο Kυδαθηναίων.Το έτος γέννησης του δεν είναι γνωστό. Υπολογίζετε ότι ο ποιητής ήρθε στην ζωή περίπου το 450 Π.Χ.
Η αρχή της ποιητικής του δημιουργίας συμπίπτει με τα πρώτα χρόνια της κηρύξεως του πελοποννησιακού πολέμου, καλύπτει όλη τη διάρκεια του και συνεχίζεται μερικά ακόμα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, γεγονός που σήμανε την πτώση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας (431-404 Π.Χ.).
Οι Αλεξανδρινοί απέδιδαν στον Aριστοφάνη 40 έργα. Ως εμάς έφτασαν 11 έργα. Επανειλημμένα βρέθηκε αντιμέτωπος με το σύγχρονό του Εύπολι, ο οποίος μάλιστα τον κέρδισε παίρνοντας το πρώτο βραβείο με τους Κόλακες, ενώ ο Αριστοφάνης με την Ειρήνη περιορίστηκε στο δεύτερο.
Τα θέματα που κυρίως απασχόλησαν τον Αριστοφάνη πηγάζουν από τα προβλήματα που απασχολούσαν την Αθήνα στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Επιγραμματικά αυτά είναι η ειρήνη, η δημοκρατία, οι νέες φιλοσοφικές ιδέες και τέλος η οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση της αθηναϊκής κοινωνίας, θέματα με τα οποία ασχολήθηκε και ο Θουκυδίδης.
Αρκεί όμως να συγκρίνει κανείς την κριτική που ασκεί ο Θουκυδίδης στον Κλέωνα με εκείνη του Αριστοφάνη, για να αντιληφθεί τη διαφορά τους: Ο Θουκυδίδης έγραφε για τους μελλοντικούς αναγνώστες, ο Αριστοφάνης για το σύγχρονό του κοινό.
Η πολιτική τοποθέτηση του Αριστοφάνη έχει απασχολήσει, όπως είναι φυσικό, επανειλημμένα την έρευνα και μεταξύ των ερευνητών βρίσκονται εκπρόσωποι όλων των τάσεων. Σύγκριση των έργων του Αριστοφάνη με άλλα έργα της εποχής δείχνει ότι γίνονταν συζητήσεις γύρω από τα θέματα που απασχολούσαν τον ποιητή και ότι αντιμετωπίζονταν με διαφορετικό τρόπο από τον κάθε συγγραφέα, ο οποίος εκπροσωπούσε σίγουρα τις διαφορετικές τάσεις μέσα στο σώμα των πολιτών.
Και η κωμωδία, όπως και η τραγωδία, υπηρετούσε τον παιδευτικό χαρακτήρα του θεάτρου και τον υπερβατικό του ρόλο. Για να το πετύχει αυτό η κωμωδία, να προβάλλει δηλαδή τα προβλήματα, ώστε μέσα από τη συνειδητοποίησή τους να βρεθεί λύση, τα παρουσίαζε στην πιο ακραία τους μορφή.
Με βάση αυτά θα πρέπει να είναι κανένας επιφυλακτικός στην κρίση του για τις πολιτικές πεποιθήσεις του Aριστοφάνη. Σίγουρα διαφαίνεται από τα έργα του ότι θεωρούσε καταστρεπτικό τον Πελοποννησιακό πόλεμο, επικίνδυνο τον Κλέωνα, προβληματική την εξέλιξη της δημοκρατίας. Kατά πόσο όμως ήταν υποστηρικτής της ολιγαρχίας και πολέμιος των νέων φιλοσοφικών τάσεων, θα παραμείνει αδιευκρίνιστο.


Έργα του Αριστοφάνη:
Αχαρνής (425)
Ιππής (424)
Ειρήνη (421)
Λυσιστράτη (411)
Νεφέλαι (423)
Σφήκες (422)
Όρνιθες (414)
Θεσμοφοριάζουσαι (411)
Βάτραχοι (405)
Eκκλησιάζουσαι (392)
Πλούτος (388).

Αισχύλος (525 π.Χ.)

Αισχύλος (525 π.Χ.)

"Εύκολο είναι για κείνον πόχει όξω το πόδι απ’ τα δεινά να δίνει συμβουλές κι ορμήνειες στο δυστυχή μα εγώ τα γνώριζα όλα τούτα Ήθελα κι έφταιξα – ήθελα! και δεν τ’ αρνούμαι για να βοηθήσω τους θνητούς, βρήκα εγώ πόνους και πάθια."
( Προμηθέας Δεσμώτης )

Ο Αισχύλος υπήρξε ένας από τους τρεις μεγάλους θεατρικούς ποιητές της Αθήνας, σημαντική στάθηκε η συμβολή του στην εξέλιξη της δραματικής τέχνης, η προέλευση της οποίας είναι διονυσιακή.
Γεννήθηκε το 525 π.Χ. στην Ελευσίνα και πέθανε στη Γέλα της Σικελίας το 456 π.Χ. Καταγόταν από παλιά αριστοκρατική οικογένεια του δήμου Ελευσίνας και είχε κοινωνικές επαφές με πολλούς από τους εξέχοντες ποιητές της εποχής, όπως τον Πίνδαρο, το Σιμωνίδη και άλλους.
Πήρε μέρος στη μάχη του Μαραθώνα και στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Δύο φορές τουλάχιστον επισκέφθηκε τις Συρακούσες, προσκεκλημένος του τυράννου της πόλης Ιέρωνα.
Τα πρώτα έργα του χρονολογούνται το 499 π.Χ. Υπολογίζεται ότι έγραψε 90 έργα περίπου, από τα οποία άλλων γνωρίζουμε μόνον τους τίτλους, μερικών σώθηκαν και αποσπάσματα, ολόκληρες όμως έχουν φτάσει ως εμάς 7 τραγωδίες, εκ των οποίων μόνο μία τριλογία.
Με 13 έργα του κέρδισε την πρώτη νίκη από τις οποίες την πρώτη το 486 π.χ.
Ο Αισχύλος έγραφε τετραλογίες, τα μέρη των οποίων αποτελούσαν μια θεματική ενότητα. Οι τρεις τραγωδίες, τριλογία, παρμένες από τον ίδιο μυθικό κύκλο, είχαν μια εσωτερική χρονική συνέχεια. Το σατυρικό δράμα αποτελούσε συχνά μια ευχάριστη θεματικά αντίθεση.
Σημαντική ήταν για την εξέλιξη της τραγωδίας η προσθήκη από τον Αισχύλο και δεύτερου ηθοποιού, γιατί έτσι δόθηκε μεγαλύτερη έμφαση στα διαλογικά μέρη. Ο ρόλος του χορού όμως παρέμεινε ουσιαστικός, δεν περιοριζόταν δηλαδή μόνο στο σχολιασμό των γεγονότων, αλλά και συμμετείχε στην εξέλιξή τους.
Ο Αισχύλος έζησε σε μια εποχή σημαντικών αλλαγών στην Αθήνα. Οι εμπειρίες από την απρόβλεπτη νίκη κατά των Περσών οδήγησαν σε ταχύτατες πολιτικές καινοτομίες, σημαντικότερη από τις οποίες ήταν σίγουρα η καθιέρωση της πόλεως ως χώρου δράσης και καταξίωσης των πολιτών.
Η πόλης για τον Αισχύλο, όπως και για το Σοφοκλή και τον Hρόδοτο, αποτελούσε το χώρο όπου απορροφιόνταν όλες οι αντιθέσεις της καθημερινότητας, στις οποίες ήταν εκτεθειμένοι οι άνθρωποι. Σ' αυτήν την αντίληψη οι θεϊκές, οι ανθρώπινες και οι φυσικές δυνάμεις βρίσκονται σε μια διαρκή αντιπαλότητα, με αποτέλεσμα το άτομο που πρέπει να αποφασίσει πριν δράσει να βρίσκεται σε συνεχή αμηχανία.
Η θέση του Αισχύλου είναι ότι η πόλης αποτελεί το μοναδικό επικοινωνιακό χώρο, μέσα στον οποίο μπορεί να επικρατήσει η τάξη. Με το έργο του, όπως δείχνει η Ορέστεια, η μοναδική τριλογία που διασώθηκε, ο ποιητής βοηθάει το θεατή να αντικειμενικοποιήσει και να κατανοήσει την πραγματικότητα της εποχής του.


Οι σωζόμενες τραγωδίες είναι:
Πέρσαι (472)
Επτά επί Θήβαις (467)
Ικέτιδες (465)
Oρέστεια (Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμένιδες) (458)
Προμηθεύς Δεσμώτης (;)

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Όμηρος

Όμηρος

Αχιλλέας: "Οδυσσέα, για το θάνατο μη με παρηγορήσεις θα’ θελα να’ μαι χωρικός και να ξενοδουλεύω σε αφέντη δίχως κτήματα, που’ ναι το βίος του λίγο παρά να βασιλεύω εδώ στους πεθαμένους όλους "
Ραψωδία λ στιχ. 494 – 497

Ο Όμηρος χρησιμοποίησε αριστοτεχνικά το Ελληνικό Αλφάβητο, για να καταγράψει, για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού πολιτισμού, την προφορική ως τότε ηρωική ποίηση, που με ιδιαίτερη μαεστρία μετέδιδαν από γενιά σε γενιά επαγγελματίες τραγουδιστές, οι αοιδοί.
Η τέχνη τους, που ανάγεται στα Μυκηναϊκά χρόνια εξυμνεί τα κατορθώματα των μεγάλων σύγχρονων βασιλιάδων (1180 πχ. Αρχίζει η παρακμή του Μυκηναϊκού πολιτισμού).
Αυτή την προφορική παράδοση κληρονόμησε ο Όμηρος τέσσερις αιώνες αργότερα, όταν οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, στον ελληνικό χώρο, επέτρεψαν τη διάδοση της Ελληνικής Γραφής. Στο σημείο αυτό βρίσκεται η σπουδαιότητα της Ομηρικής δημιουργίας: ενώνει και συνδυάζει στοιχεία από τον Μυκηναϊκό κόσμο με εκείνα από τη γεωμετρική εποχή στην οποία ανήκει, παρουσιάζοντας την πολιτική και κοινωνική οργάνωση, τα ήθη και τα έθιμα, τον υλικό και πνευματικό πολιτισμό του 8ου π.χ. αιώνα.
Από την εποχή που περιγράφει τον χωρίζουνε περίπου τετρακόσια χρόνια! Αν μάλιστα, προσθέσουμε την προσφορά του στη συγκέντρωση και καταγραφή της Ελληνικής Μυθολογίας, θα διαπιστώσουμε την καταλυτική επίδραση του Ομήρου στην τέχνη των Δραματικών ποιητών, το θέατρο. Είναι ο τολμηρός καινοτόμος, που δεν ακολουθεί την χρονολογική σειρά των γεγονότων του Τρωικού πολέμου στα δυο έπη, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, αλλά, με σκηνοθετικά τεχνάσματα, συνθέτει δυο από τα αρχαιότερα και ωραιότερα και μυθιστορήματα της παγκόσμιας Λογοτεχνίας (σε μορφή ποιητική).
Να γιατί η παιδευτική αξία του Ομήρου απλώνεται σε τρία επίπεδα: στη σχολική εκπαίδευση, αφού ήδη από τον 6ο αιώνα ο Όμηρος γίνεται σχολικό βιβλίο, από το οποίο διδάσκεται η ανάγνωση και γραφή στους Έλληνες μαθητές. Αλλά και οι Ρωμαίοι μαθητές διδάσκονταν τα Ομηρικά Έπη, δεδομένου ότι η Οδύσσεια είναι το πρώτο έργο, που μεταφράστηκε στα λατινικά από τον Λίβιο Ανδρόνικο, που ήταν Έλληνας από τον Τάραντα, τον 3ο π.χ. αιώνα. Στήθηκαν έτσι τα θεμέλια της Λατινικής Λογοτεχνίας.
Τον 2ο π.χ. αιώνα θα μεταφραστεί η Ιλιάδα, ενώ 25χρονια, περίπου, πριν από τη γέννηση του Χριστού, ο Βιργίλιος, ο εθνικός ποιητής των Ρωμαίων, συνθέτει την Αινειάδα, το έπος του Ρωμαϊκού μεγαλείου, που προβάλλει την αυτοκρατορία του Αυγούστου Οκταβιανού, χρυσή εποχή της λατινικής λογοτεχνίας. Ο Βιργίλιος επηρεάζεται από τα Ομηρικά Έπη, τόσο στην τεχνική της αφήγησης και στον εκφραστικό τρόπο, όσο και στα θεματικά στοιχεία. Στο επίπεδο της εικαστικής τέχνης, ήδη από τον 7ο π.χ. αιώνα, η γλυπτική και πιο πολύ η αγγειογραφία αντλούν συχνά τα θέματα τους από τα έργα του Όμηρου. Σε επιστημονικό επίπεδο τα δυο έργα έγιναν αντικείμενο συστηματικής μελέτης, από τους Σοφιστές πρώτα, παράλληλα από τους Φιλόσοφους (π.χ. Πλάτωνα) και Ιστορικούς (π.χ. Ηρόδοτο) και στην Αλεξανδρινή εποχή, από ειδικευμένους λόγιους.
Με την αναγέννηση τα Βυζαντινά χειρόγραφα των έργων του Ομήρου βρήκαν τιμητική υποδοχή στη Δύση και επιχειρήθηκαν νέες μεταφράσεις. Στα χρόνια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού η αναζήτηση τους συνεχίστηκε και εξαπλώθηκε.
Άλλωστε η σύγχρονη κλασσική φιλολογία ξεκίνησε με αφετηρία τον Όμηρο και τις Ομηρικές σπουδές. Ως πατρίδα του θεωρείται η Χίος ή η Σμύρνη. Ο ίδιος έζησε στην Ιωνία της Μικράς Ασίας. Πήγες αναφέρουν πως ήταν τυφλός και πως ο βοηθός του έγραφε τα λόγια που του υπαγόρευε. Πιθανόν, χάρη σ’ αυτή τη συνεργασία μπορούμε να έχουμε στα χέρια μας το Θεόπνευστο αυτό έργο. Λίγο πριν και λίγο μετά από το 2000 μ.Χ. παραμένει ακόμα αθάνατος ο Όμηρος ως προσωπικότητα ύψιστου μεγέθους, πηγή δημιουργικής γνώσης και σοφίας.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Αρχιμήδης (287-212 π.Χ.)

Αρχιμήδης (287-212 π.Χ.)

Ο Αρχιμήδης, ο μεγαλύτερος μαθηματικός του αρχαίου Ελληνικού χώρου και μία από τις μεγαλύτερη μαθηματικές ευφυές της Ευρώπης, γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στις Συρακούσες, την μεγάλη Ελληνική αποικία της Σικελίας.
Πατέρας του ήταν ο αστρονόμος Φειδίας, που είχε δεσμούς φιλίας με το βασιλικό γένος των Συρακουσών. Ο Αρχιμήδης ταξίδεψε στην Αίγυπτο και ήρθε σε επαφή με τους διαδόχους του Ευκλείδη, τους Ερατοσθένη και Δοσίθεο, ενώ ήταν φίλος και συμμαθητής του Κόνωνα του Σάμιου.


Το έργο του υπήρξε τεράστιο, τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά και η ερευνητική ματιά του κάλυψε πολλούς τομείς : γεωμετρία, κατοπτρική, υδραυλική, μηχανική, αρχιτεκτονική. Συνέδεσε το όνομά του με την γένεση της μηχανικής στην αρχαία Ελλάδα και με την λύση περίφημων μαθηματικών προβλημάτων, καθώς και με τις αμυντικές εφευρέσεις του που χρησιμοποιήθηκαν όταν οι Ρωμαίοι πολιορκούσαν την πατρίδα του τις Συρακούσες.
Το έργο του μεγάλου μαθηματικού , μηχανικού και εφευρέτη Αρχιμήδη του Συρακούσιου (287-212 π.X.), είναι τεράστιο : εργασίες πάνω στα Μαθηματικά και την Γεωμετρία , εφαρμογή των Μαθηματικών στην Μηχανική και στην Αστρονομία , καθορισμός του κέντρου βάρους και πλήθος εφευρέσεων.
Στον χώρο της εφαρμοσμένης μηχανικής ο Αρχιμήδης επινόησε ιδιοφυείς μηχανές κάθε είδους.
Εφηύρε τον Ρωμαϊκό ζυγό (καντάρι), το τρίσπαστο (ανυψωτική τριπλή τροχαλία) και τον ατέρμονα κοχλία "έλιξ του Αρχιμήδους" , μηχανή άντλησης νερού από ποταμούς και φρέατα (η οποία χρησιμοποιείται ακόμα και στις μέρες μας σε περιοχές της Β. Αφρικής).
Για την μέτρηση του χρόνου κατασκεύασε ένα υδραυλικό ρολόι το οποίο υπολόγιζε με μεγάλη ακρίβεια τις ώρες (και ειδοποιούσε για την αλλαγή της ώρας).
Μεγάλη φήμη απέκτησαν και οι πολεμικές μηχανές του Αρχιμήδη : "αρχιτρόνιτο" (πυροβόλο ατμού - το οποίο πολλούς αιώνες αργότερα "επανα- ανακάλυψε" και ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι) , "καταπέλτες" , "άρπαγες" (ένας μηχανισμός ο οποίος ανύψωνε και αναποδογύριζε τα εχθρικά πλοία) και "κάτοπτρα" για την καύση των Ρωμαϊκών εχθρικών πλοίων (με παραβολικά κάτοπτρα όπως αποδείχτηκε από τα πειράματα του μηχανικού Ι. Σακκά ο οποίος το 1973 απόδειξε τον τρόπο με τον οποίο ο Αρχιμήδης έκαψε τον Ρωμαϊκό στόλο).
Μαζί με τις Συρακούσες έπεσε και ο μεγάλος επιστήμονας.
Σύμφωνα με την παράδοση, όταν η πόλη παρά την ηρωική αντίσταση των ελλήνων- κατελήφθη με προδοσία, ένας ρωμαίος στρατιώτης σκότωσε τον Έλληνα επιστήμονα, ενώ αυτός ήταν προσηλωμένος σε κάποιο γεωμετρικό πρόβλημα .
"ΜΗ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΑΡΑΤΤΕ" πρόλαβε να του απαντήσει ο Έλληνας επιστήμονας...
Ο Αρχιμήδης επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την ευρωπαϊκή επιστημονική σκέψη, καθώς και τους Άραβες επιστήμονες, οι οποίοι αντέγραψαν όλα τα έργα του στα αραβικά, γλώσσα στην οποία διασώθηκαν αρκετά, αφού τα πρωτότυπα είχαν χαθεί.

Απολλώνιος ο Περγαίος (260-170 π.Χ.)

Απολλώνιος ο Περγαίος (260-170 π.Χ.)

Ο Απολλώνιος γεννήθηκε στην Πέργη της Παμφυλίας και ανήκει στη σχολή του μεγάλου γεωμέτρη Ευκλείδη.
Σπούδασε στη Αλεξάνδρεια, όπου είχε καθηγητές του τους μαθητές του Ευκλείδη, και με την καθοδήγησή τους έγινε πραγματικά σπουδαίος.
Η ιδιοφυΐα του φάνηκε με την έκδοση του συγγράμματός του Κωνικά, το οποίο του εξασφάλισε τον τίτλο του μεγάλου γεωμέτρη.

Τα Κωνικά είχαν διαιρεθεί σε οχτώ βιβλία, από τα οποία διασώζονται επτά, τα τέσσερα πρώτα στην ελληνική γλώσσα και τα τρία επόμενα σε αραβική μετάφραση(το όγδοο χάθηκε). Τις κωνικές τομές πρώτοι μελέτησαν οι Πυθαγόρειοι, σε συνέχεια η Ακαδημία του Πλάτωνος και τέλος ο Ευκλείδης.
Ο Απολλώνιος ανέπτυξε σημαντικά την επιστημονική έρευνα και ανακάλυψε πολλά νέα θεωρήματα των κωνικών τομών.
Μεγάλη εκτίμηση για τον Απολλώνιο τρέφουν οι Γερμανοί κυρίως μαθηματικοί, οι οποίοι τον θεωρούν θεμελιωτή της αναλυτικής και της προβολικής γεωμετρίας. Αλλά και στην αστρονομία είχε κάνει σπουδαίες έρευνες ο Απολλώνιος. Δεν μπορούμε όμως να καθορίσουμε τις έρευνες αυτές, γιατί από τα αστρονομικά του συγγράμματα δε διασώζεται τίποτε.


Το έργο του Απολλώνιου ήταν μεγάλο, από αυτό διασώζονται:
α) Κωνικά βιβλία 7
β) Το θεώρημα
Ο κύκλος του Απολλώνιου, διασώθηκε από τους σχολιαστές του. Πολλά από τα θεωρήματα που περιλαμβάνονται στα Κωνικά είναι, βέβαια, γνωστά στον Ευκλείδη, αλλά τα πιο πολλά έχουν διατυπωθεί για πρώτη φορά από τον Απολλώνιο.
Στην Αστρονομία ο σοφός μας υπήρξε ο εισηγητής του γεωκεντρικού συστήματος των "εκκέντρων κύκλων και επικύκλων", για την ερμηνεία των κινήσεων του ουρανού κατά τρόπο σύμφωνο προς τις παρατηρήσεις.
Το Δήλιο πρόβλημα αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης του, το οποίο και το έλυσε με τη βοήθεια της τομής ενός κύκλου και μιας υπερβολής.

Ήρωνας (100 μ.χ.)

Ήρωνας (100 μ.χ.)

Aπό τους πιο γνωστούς μηχανικούς και μαθηματικούς της Ελληνιστικής περιόδου ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς , υπήρξε η τρίτη μεγάλη φυσιογνωμία της μηχανικής μετά τους Κτησίβιο και Φίλωνα. Διετέλεσε και διευθυντής του Μουσείου της Αλεξάνδρειας (Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας) και έμεινε γνωστός από τις περίφημες κατασκευές του, οι οποίες τον κατατάσσουν ανάμεσα στις μεγαλύτερες μορφές της επιστήμης της αρχαιότητας και δίκαια τον θεωρούν σαν τον πνευματικό πρόγονο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι (ο οποίος φαίνεται να έχει διαβάσει και γραπτά που αφορούν το έργο του Ήρωνα όπως και του Αρχιμήδη).


Ουσιαστικά ο Ήρων υπήρξε μαθητής και συνεχιστής του έργου των Κτησίβιου και Φίλωνα, το οποίο εν πολλοίς διέσωσε και βελτίωσε.
Το σύνολο του έργου του το ΗΡΩΝΕΙΟ είναι πραγματικά τεράστιο : 16 πραγματείες που από αυτές οι 10 έχουν διασωθεί ολόκληρες , 3 υπάρχουν σε αποσπάσματα ενώ 3 δεν διασώθηκαν.
Συνδυάζοντας άριστα την θεωρία με την πράξη κατασκεύασε ένα πλήθος μηχανισμών φυσικής , αυτοματισμούς , αυτόματα μηχανήματα για θέατρα και ναούς (π.χ. την περίφημη ΚΡΗΝΗ ΤΟΥ ΗΡΩΝΟΣ), υδραυλικά ρολόγια και μεταξύ άλλων εφεύρε την "ΑΙΟΛΟΥ ΠΥΛΗ" , την πρώτη μηχανή που κινούταν με ατμό (ατμομηχανή).
Το έργο του Διόπτρα αναφέρεται στην γεωδαισία και θεωρείται από τα τελειότερα στο είδος του.
Εκεί αναφέρεται και η κατασκευή του ομωνύμου οργάνου, του οποίου εξέλιξη είναι και ο σημερινός θεοδόλιχος ένα από τα βασικότερα όργανα των τοπογράφων.
Άλλα έργα του είναι : Πνευματικά , Μηχανικά , Περί Αυτοματοποιητικής , Κατοπτρικά , Μετρικά , Διόπτρα , Χειροβαλλίστρας κατασκευή και συμμετρία , Βελοποιικά , Περί Όρων και Γεωπονικά .


Η ΑΙΟΛΟΣΦΑΙΡΑ
Αν και υπάρχουν ενδείξεις για απλή χρήση του ατμού από τους Αρχιμήδη και Φίλων, η ανακάλυψη της ατμομηχανής ανήκει αποκλειστικά στον Ήρωνα, ο οποίος προέβη σε αυτή την επινόηση έχοντας μελετήσει σε βάθος την θεωρία "περί της υλικής υποστάσεως του αέρα".
Στην ιστορία της μηχανικής η περιστροφική ατμομηχανή που εφεύρε ο Ήρων αναφέρεται σαν Αιολόσφαιρα ή Αιόλου πύλη ή ατμοστήλη.
Η Αιολόσφαιρα είναι μία μικρή κοίλη σφαίρα τοποθετημένη πάνω από ένα κλειστό λέβητα με τον οποίο επικοινωνεί με στρόφιγγες. Ο Ατμός που παράγεται στον λέβητα, εισέρχεται μέσω στροφίγγων στην κοίλη σφαίρα και εξέρχεται από τα δύο ακροφύσια της σφαίρας τα οποία είναι σχήματος "Γ" και αντίθετα τοποθετημένα μεταξύ τους. Ο διοχετευόμενος ατμός βγαίνει υπό πίεση και κινεί την σφαίρα κυκλικά.
Το εντυπωσιακό είναι ότι η λειτουργία αυτή (κίνηση δι' εκτονώσεως αερίου) είναι ίδια με την θεωρία της πρόωσης των σύγχρονων πυραύλων και αεριωθουμένων.
Η συμβολή του Ήρωνα υπήρξε σημαντικότατη, τόση στην διάσωση του έργου άλλων Ελλήνων μηχανικών, όσο και στην βελτίωση υπαρχόντων και ανακάλυψη νέων μηχανισμών.
Το έργο του αποτέλεσε σημείο αναφοράς και έδωσε ερεθίσματα σε πολλούς. Παράδειγμα αποτελεί η αιολόσφαιρα στην οποία βασίστηκε η χύτρα ή ατμοαντλία του Παπίνου στα 1861, η ανάπτυξή της οποίας κατά τον 19ο αιώνα έφερε την "βιομηχανική επανάσταση".


Η ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΤΙΚΗ
Το ελληνικό κείμενο της Αυτοματοποιητικής σώθηκε ακέραιο σε 39 τουλάχιστον, χειρόγραφα. Αυτό και μόνο δείχνει το μεγάλο ενδιαφέρον που είχε το έργο του 'Ήρωνα για τους κατοπινούς του μελετητές.
Το έργο αυτό διασώθηκε κατά τα ρωμαϊκά και τα βυζαντινά, χρόνια αξιοποιήθηκε από τους άραβες και τους ευρωπαίους μηχανικούς του Μεσαίωνα, αποτέλεσε βάση για επανειλημμένες προσπάθειες ανακατασκευής των αυτόματων θεάτρων, μεταφράστηκε στα αραβικά, τα ιταλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά.
Η Αυτοματοποιητική του Ήρωνα είναι το αρχαιότερο γνωστό κείμενο που περιέχει περιγραφές αυτόματων μηχανικών συστημάτων ικανών να πραγματοποιούν, προγραμματισμένες κινήσεις.
Ο Ήρωνας παρουσιάζει στο έργο του τη μορφή και την τέχνη της κατασκευής των αρχαίων αυτόματων Θεάτρων, και τα χωρίζει σε δύο είδη: το κινητό (υπάγον) και το σταθερό (στατόν) αυτόματο.
Τα κινητά αυτόματα τα περιγράφει ως εξής: “Κατασκευάζονται ναοί ή βωμοί μετρίου μεγέθους, ικανοί να μετακινούνται αυτόματα και να στέκονται μετά σε καθορισμένες θέσεις. Και οι μορφές πάνω σε αυτούς κινούνται όλες από μόνες τους, με μια λογική ακολουθία κινήσεων που ταιριάζει στο σχετικό μύθο και τέλος επιστρέφουν στην αρχική τους θέση”.
Τέτοια αυτόματα με τη μορφή ναών είχαν επάνω τους μορφές, όπως το Διόνυσο ή τη Νίκη, που μπορούσαν να περιστρέφονται, είχαν Βάκχες που χόρευαν κάτω από τον ήχο τυμπάνων και κυμβάλων, είχαν βωμούς όπου ξάφνου άναβαν αυτόματα φωτιές και πάλι αυτόματα λουλούδια στεφάνωναν το ναό και με συστήματα υδραυλικά έτρεχε γάλα ή κρασί σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Τα σταθερά αυτόματα από την άλλη μεριά τα περιγράφει ο Ήρωνας ως εξής: “Πάνω σε ένα μικρό στύλο τοποθετείται μία σκηνή θεάτρου που διαθέτει πόρτες ικανές να ανοίγουν και που περιέχει διάταξη μορφών που αναπαριστούν ένα μύθο” .
Οι πόρτες ανοίγουν και κλείνουν αυτόματα και κάθε φορά νέες μορφές παρουσιάζονται μέχρις ότου ολοκληρωθεί η παράσταση. “Και οι μορφές που εμφανίζονται ζωγραφισμένες στον πίνακα όλες να φαίνεται ότι κινούνται, εάν ο μύθος το απαιτεί, άλλες σαν να πιονίζουν, άλλες σαν να δουλεύουν με σκεπάρνια, με σφυριά ή με πελέκια και να προκαλούν με κάθε κτύπο κρότο σαν τον αληθινό”.
Και είναι ακόμα δυνατόν φωτιές ν' ανάβουν στη σκηνή, να παρουσιάζονται πλοία κινούμενα με διάταξη στόλου, δελφίνια να κολυμπούν, μορφές να εμφανίζονται αυτόματα και να εξαφανίζονται πάλι, κεραυνοί να πέφτουν και ν' ακούγεται ο ήχος της βροντής.
Τέτοιες παραστάσεις θεατρικών έργων με πέντε πράξεις παρουσιάζει ο Ήρωνας, προκαλώντας ιδιαίτερο θαυμασμό στους θεατές του.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Έυδοξος ο Κνίδιος (404-335 π.χ.)

Έυδοξος ο Κνίδιος (404-335 π.χ.)

Αρχαίος μαθηματικός, αστρονόμος, φιλόσοφος και γεωμέτρης, ιδρυτής Σχολής στην Κύζικο της Προποντίδας.
Γεννήθηκε στην Κνίδο της Μικράς Ασίας, όπου και πέθανε. Σπούδασε στον Τάραντα και στην Ακαδημία του Πλάτωνος στην Αθήνα και έζησε αρκετά χρόνια στην Αίγυπτο και στη Μεγάλη Ελλάδα (Ν. Ιταλία), στην αυλή του φιλόσοφου και κυβερνήτη του Τάραντος Αρχύτα.

Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς της ελληνικής αρχαιότητας, εφάμιλλος του Αρχιμήδη.
Ο Εύδοξος υποστήριξε δικές του θεωρίες για τις τροχιές των πλανητών και απέδειξε τη σφαιρικότητα της γης.
Πολλοί αποδίδουν σ’ αυτόν το πέμπτο και μέρος από το έκτο βιβλίο των Στοιχείων του Ευκλείδη.
Ο ποιητής Άρατος ο Σολεύς, σε ποίημα του που διασώθηκε, στιχούργησε το 270 π.Χ. ένα από τα συγγράμματα του Εύδοξου, Φαινόμενα και Διοσημίαι.
Η συμβολή του στα Μαθηματικά υπήρξε μεγάλη Ενδεικτικά αναφέρονται:


Στην Γεωμετρία
Έλυσε το Δήλιο πρόβλημα, με άγνωστη σε εμάς λύση.
Έγραψε το 5ο βιβλίο των Στοιχείων του Ευκλείδη, στο οποίο αναπτύσσεται μία γενική θεωρία αναλογιών, συμμέτρων και ασυμμέτρων μεγεθών.
Ανάπτυξε και εφάρμοσε τις αρχές της "Μεθόδου εξαντλήσεως" με τη βοήθεια της οποίας πραγματοποίησε υπολογισμούς εμβαδών και όγκων.
Απόδειξε, με την μέθοδο του Ιπποκράτη, το θεώρημα του όγκου του Κώνου, το οποίο είχε διατυπώσει παλαιότερα ο Δημόκριτος.

Στην Αστρονομία
Χαρτογράφησε τους αστερισμούς του Ισημερινού και των Τροπικών κύκλων, και ονομάτισε τους σχηματισμούς τους (Ίππαρχος).
Απόδειξε τη σφαιρικότητα της γης, και μάλλον αυτός μέτρησε για πρώτη φορά την περίμετρό της.
Πρότεινε το πρώτο μαθηματικό μοντέλο της κίνησης του ουρανού, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις (σώζοντος τα φαινόμενα), το περίφημο σύστημα των ομοκέντρων σφαιρών.
Μέτρησε τις περιόδους των 5 πλανητών, δίνοντας τις τιμές: 'Aρης 2 έτη (πραγμ. 1,88), Δίας 12 έτη (11,86) και Κρόνος 30 έτη (29,46).

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Αριστείδης ο Δίκαιος (540-468 π.Χ.)

Αριστείδης ο Δίκαιος (540-468 π.Χ.)

Υπήρξε επιφανής πολιτικός και στρατηγός των Αθηναίων. Στη μάχη του Μαραθώνα ήταν ένας απ` τους 100 Έλληνες στρατηγούς και στη συνέχεια ανακηρύχθηκε Άρχοντας των Αθηνών.
Εκτός από τη μεγάλη σωφροσύνη και φιλοπατρία του, τον διέκρινε μια αυστηρότατη προσήλωση στο πνεύμα της δικαιοσύνης γι` αυτό και η ιστορία, δίπλα στο όνομά του, του κόλλησε τον χαρακτηρισμό "Ο δίκαιος".
Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και πέθανε πάμπτωχος το 468 π.Χ., σε ηλικία 72 ετών.

Επειδή είχε αντιταχθεί στο ναυτικό πρόγραμμα του Θεμιστοκλή, οι τότε κρατούντες τον εξόρισαν. Σε λίγο, όμως, ξαναγύρισε και πήρε μέρος ενεργό και ένδοξο στη ναυμαχία κατά των Περσών στη Σαλαμίνα. (Μεταξύ των άλλων κατέλαβε τότε και το νησί Ψυτάλεια).

Το 473 π.Χ. στρατήγησε των Αθηναίων στη σπουδαία μάχη τους στις Παλαιές. Η παράδοση μας διέδωσε και το εξής περιστατικό, που δείχνει την ποιότητα του εκλεκτού αυτού τέκνου της Αθήνας:
Όταν τέθηκε σε ψηφοφορία η πρόταση των Αρχόντων για να εξοριστεί ο Αριστείδης, ένας αγράμματος πολίτης, που δεν τον γνώριζε ούτε στην όψη του, συναντώντας τον Αριστείδη καθοδόν, του ζήτησε να γράψει πάνω στο όστρακο το όνομα "Αριστείδης".
Οπότε, χωρίς καν να του φανερωθεί εκείνος, τον ρώτησε τι κακό είχε κάνει ο Αριστείδης και ζητούσε να τον εξορίσουν. Τότε ο πολίτης του απάντησε πως τίποτε μεν δεν είχε κάνει το κακό, αλλά κουράσθηκε να ακούει συνέχεια να τον λένε όλοι `δίκαιο ? δίκαιο`. Και ο Αριστείδης, μετά από αυτό, χωρίς καθόλου να διστάσει, έγραψε επάνω στο όστρακο το όνομά του.

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Θεμιστοκλής (525-461π.χ.)

Θεμιστοκλής (525-461π.χ.)

Μεγάλος Αθηναίος πολιτικός, στρατηγός και ναύαρχος (525 - 461 π.Χ.). Πήρε μέρος στη μάχη του Μαραθώνα, όπου δοξάστηκε ο Μιλτιάδης. Τόσο πολύ δε του στοίχισε αυτό, που τριγυρνούσε άυπνος τις νύχτες, λέγοντας σ' αυτούς που τον ρωτούσαν για την αιτία της αϋπνίας του:
«Ουκ έά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον», δηλ. δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ η δόξα του Μιλιτιάδη.
Ήταν ο πρώτος από τους Αθηναίους πολιτικούς που κατάλαβε ότι το μέλλον της Αθήνας εξαρτάται από το ναυτικό. Σαν πρόφαση για την κατασκευή στόλου μεταχειρίστηκε τον πόλεμο εναντίον των Αιγινητών. Για να μπορέσει όμως να ολοκληρώσει το σχέδιο του, πέτυχε να εξορίσει τον αντίπαλότου Αριστείδη (483π.Χ.).

Μετά κατάρτισε έναν ισχυρό στόλο από 200 τριήρεις. Μετά τη μάχη των Θερμοπυλών και την ήττα των Σπαρτιατών από τους Πέρσες, ο Θεμιστοκλής διέβλεψε ότι το πιο κατάλληλο σημείο των ελληνικών θαλασσών για μία αναμέτρηση με τον περσικό στόλο ήταν η Σαλαμίνα. Στο στρατιωτικό συμβούλιο οι σύμμαχοι διαφώνησαν με την άποψη του. Ο στρατηγός των Κορινθίων Αδείμαντος απείλησε το Θεμιστοκλή με αποχώρηση και ο στρατηγός των Λακεδαινονίων και αρχιστράτηγος Ευρυβιάδης ύψωσε το μπαστούνι του, για να τον χτυπήσει, οπότε ο Θεμιστοκλής. ατάραχος αποκρίθηκε «Πάταξον μεν, άκουσον δε» και εξακολούθησε να υποστηρίζει με θέρμη την άποψη του. Τελικά εφαρμόστηκε το σχέδιο του Θεμιστοκλή, ο οποι'ος με τον τρόπο αυτό έγινε αίτιος της μεγάλης νίκης των Ελλήνων.

Μετά την απαλλαγή από τον περσικό κίνδυνο, εισηγήθηκε την οχύρωση της Αθήνας, επειδή φοβόταν την αντιζηλία των Σπαρτιατών. Και το κατόρθωσε, παρά τη λυσσώδη αντίδραση της Σπάρτης. Οι αλλεπάλληλες επιτυχίες του μεγάλωσαν τη φήμη του σ' ολόκληρη την Ελλάδα, ενώ οι συμπατριώτες του τον ανακήρυξαν «σωτήρα της πατρίδος».

Τη φήμη όμως αυτή και τη δόξα του Θεμιστοκλή δεν άργησαν να υποσκάψουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, οι οποίοι στο έργο τους αυτό βρήκαν θερμούς υποστηρικτές τους Σπαρτιάτες. Τον διέβαλαν λοιπόν και τελικά κατόρθωσαν να τον εξορίσουν (471 π.Χ.). Έφυγε τότε για το Αργός και από εκεί, μετά από πολλές περιπλανήσεις, έφτασε στα Σούσα και κατέφυγε κοντά στον Αρταξέρξη, ο οποίος τον περιέβαλε με μεγάλες τιμές και του παραχώρησε ορισμένες πόλεις στη Μαγνησία, για να συντηρείται με τους φόρους που θα εισπράττει από αυτές.

Όταν όμως το 461 π.Χ. ο Αρταξέρξης θέλησε να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδας και ζήτησετη βοήθεια του Θεμιστοκλή, αυτόςπροτίμησε να αυτοκτονήσει πίνοντας δηλητήριο, παρά να στραφεί εναντίον της πατρίδας του. Στη Μαγνησία υπήρχε μνημείο και ανδριάντας του Θεμιστοκλή, από όπου οι φίλοι του μετέφεραν κρυφά τα οστά του και τα έθαψαν στην Αθήνα.

Στο Εθνικό Μουσείο της Αθήνας σώζεται ακόμα και σήμερα ένα από τα όστρακα του εξοστρακισμού του. Πάνω σ' αυτό διαβάζουμε: «ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΦΡΕΑΡ-ΡΙΟΣ». Υπάρχει, για να θυμίζει πόσο δίκιο είχε ο πατέρας του, όταν τον συμβούλευε να
αποφύγει το πολιτικό στάδιο, δείχνοντας του τις τραβηγμένες στην ακτή παλιές και εγκαταλειμμένες τριήρεις και λέγοντας:

«έτσι συμπεριφέρεται ο λαός στους πολιτικούς άνδρες , οταν δεν τους χρειάζεται πια»

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Δημοσθένης (384-322 π.Χ)

Δημοσθένης (384-322 π.Χ)

Ο Δημοσθένης ήταν πολιτικός και στρατηγός της αρχαίας Αθήνας. Θεωρείται ο περιφημότερος ρήτορας της αρχαιότητας και όλων των εποχών, μαθητής του Ισοκράτη και του Ισαίου. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 384 και πέθανε το 322 π.Χ. Τον πατέρα του, που είχε το επάγγελμα του μαχαιροποιού, τον έλεγαν Δημοσθένη και τη μητέρα του Κλεοβούλη.

Το όνομά του ήταν «Δημοσθένης Δημοσθένους Παιανιεύς». Από μικρός δοκίμασε την πίκρα της ζωής, γιατί, χάνοντας τον πατέρα του, οι κηδεμόνες του καταχράστηκαν την πατρική του περιουσία. Έτσι, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη ρητορική για να μπορέσει ο ίδιος να πολεμήσει για το κλεμμένο του δίκιο. Αν και κατάφερε να κερδίσει τη δίκη, δεν μπόρεσε να πάρει την περιουσία του και αναγκάστηκε, για να ζήσει, να γράφει λόγους και να πληρώνεται. Στην εκκλησία του δήμου που προσπάθησε δυο φορές να μιλήσει δεν τα κατάφερε, γιατί τον εμπόδιζαν η νευρικότητά του και η δυσκολία να προφέρει το λ και το ρ. Τον πλήγωσε αυτή η ταπείνωση, τόσο, που αποφάσισε να λυτρωθεί από τα ελαττώματά του. Ο βάταλος - τσεβδός - όπως τον έλεγε η παραμάνα του, με την πίστη και την επιμονή του, πότε ανεβαίνοντας στο Λυκαβηττό και πότε κατεβαίνοντας στο Φάληρο, με την απαγγελία που έκανε σε διάφορους λόγους, μπόρεσε να νικήσει τις δυσκολίες στην άρθρωση, την κάποια του δειλία και να πετύχει την κυριαρχία στις κινήσεις του. Ήταν πια σε θέση να παρουσιαστεί στην εκκλησία του δήμου και να μιλήσει.

Οι τέσσερις φιλιππικοί λόγοι του και οι τρεις ολυνθιακοί τον καταξίωσαν στους Αθηναίους και τον έκαναν αθάνατο. Τους φλογερούς του λόγους τους δούλευε κοπιαστικά ως την παραμικρή τους λεπτομέρεια. Για την επιμέλειά του αυτή ο ρητοροδιδάσκαλος Κοϊντιλιανός θα πει: «Τόση δύναμη υπάρχει σ' αυτόν, τόσο πυκνά είναι όλα, τόσο γεμάτα από εσωτερική ένταση, τόσο φροντισμένα, τέτοια πειθαρχία υπάρχει στο λόγο, που δεν μπορείς ν' ανακαλύψεις κάτι που να λείπει, που να είναι περιττό». Με τους απαράμιλλους λόγους του κατόρθωσε να πείσει τους Αθηναίους να πολεμήσουν εναντίον του Φιλίππου, βασιλιά της Μακεδονίας, και στον πόλεμο αυτό πολέμησε κι ο ίδιος στη Χαιρώνεια ως απλός στρατιώτης. Έπειτα από το θάνατο του Φιλίππου, ο Δημοσθένης εξακολούθησε τον αγώνα του και εναντίον του Αλεξάνδρου, χωρίς όμως να πετύχει τίποτα.

Το 324 π.Χ. φεύγει εξόριστος από την Αθήνα, γιατί βρέθηκε μπλεγμένος για δωροδοκία, με την πρόθεση να βοηθήσει τον καταχραστή του στρατηγού Αλεξάνδρου ʼρπαλο να δραπετεύσει. Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Αθηναίοι με ψήφισμά τους τον ανακάλεσαν πανηγυρικά από την εξορία, η ελευθερία του όμως αυτή δεν κράτησε για πολύ, γιατί αναγκάστηκε ξανά να φύγει ύστερα από την αποτυχημένη επανάσταση που έγινε στην Αθήνα. Οι στρατιώτες του Αντίπατρου τον κυνήγησαν και τον βρήκαν στο ναό του Ποσειδώνα στην Καλαβρία. Για να μην τον πιάσουν, ήπιε δηλητήριο και πέθανε στις 12 Οκτωβρίου του 322 π.Χ.

Ύστερα από 42 χρόνια καθώς λέει ο Πλούταρχος, ο δήμος των Αθηναίων, για να τον τιμήσει όπως του άξιζε, του έστησε χάλκινο άγαλμα και ψήφισε να τρέφεται στο πρυτανείο εκείνος από τους απογόνους του που θα ήταν κάθε φορά ο μεγαλύτερος. Στη βάση του ανδριάντα του χαράχτηκε το περίφημο επίγραμμα: «Αν, Δημοσθένη, είχες δύναμη τόση, όσο νου, τότε δε θα σκύβανε ποτέ σε Μακεδόνων σπαθί οι Έλληνες».

Τα τεχνικά μέτρα που εφάρμοσε ο Δημοσθένης είναι ίδια με του Ισοκράτη, το αποτέλεσμα όμως που γύρευε ήταν αντίθετο από εκείνου. Όταν τον ρωτούσαν ποιο είναι στη ρητορική το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο, απαντούσε πάντα έτσι: «η ηθοποιία». Έγραψε περίπου 60 λόγους, 42 δικανικούς, 17 πολιτικούς, 1 πανηγυρικό, κασθώς και διάφορες επιστολές. Σώθηκαν 56 προοίμια λόγων και 9 λόγοι χάθηκαν. Τα έργα του κυκλοφόρησαν σε πολλές εκδόσεις και σε διάφορες χώρες. Τα έργα του είναι:

* Ο πρώτος λόγος του «Κατά Ανδροτιώνος», το 355 π.Χ. Στο λόγο αυτό κατηγορείται ο Ανδροτίων γιατί εισήγαγε ψήφισμα να στεφανωθεί η βουλή των πεντακοσίων, ενώ αυτή δεν είχε συμμορφωθεί με το νόμο που την υποχρέωνε να κατασκευάσει ορισμένο αριθμό πλοίων.
* Ο δεύτερος λόγος του «Περί ατελείας προς Λεπτίνην». το 354 π.Χ. Ο Λεπτίνης είχε εισαγάγει νόμο με τον οποίο πρότεινε να μειωθούν οι τιμές προς τους ευεργέτες (ατέλεια λειτουργιών) και να έχουν αυτές τις ευεργετικές ατέλειες οι απόγονοι του Αρμοδίου, του Αριστογείτονος και των εννέα αρχόντων. Ο Δημοσθένης σε λόγο του, που αποτελεί δευτερολογία, αποφαίνεται ότι το κράτος πρέπει να διατηρήσει τις ατέλειες σε μεγαλύτερο αριθμό πολιτών για να τους παρορμά σε έργα πατριωτικά.
* Ο λόγος «Κατά Τιμοκράτους», που γράφηκε εξαιτίας νόμου του Τιμοκράτους ο οποίος υποστήριζε ότι οι οφειλέτες του δημοσίου πρέπει να απαλλάσσονται από το «δεσμόν», αν φέρουν εγγυητές ότι θα εξοφλήσουν σε ορισμένη προθεσμία το χρέος τους. Αυτός ο νόμος δεν έγινε για το γενικό καλό αλλά για να ωφεληθούν τρεις πλούσιοι που καταχράστηκαν αρκετά χρήματα του δημοσίου. Ο Δημοσθένης καυτηριάζει τον νόμο αυτό και κηρύσσεται εναντίον της ειδικής μεταχείρισης των πλουσίων.
* Ο λόγος «Κατ' ʼριστοκράτους» (352). Γράφηκε από το Δημοσθένη και απαγγέλθηκε από τον Ευθυκλέα που κατηγορεί τον Αριστοκράτη για αντιπατριωτική ενέργεια επειδή έγραψε ψήφισμα που ευνοεί το βασιλιά της Θράκης Κερσοβλέπτη και το γαμπρό του Χαρίδημο.

Και οι τέσσερις αυτοί λόγοι έχουν σκοπό να παταχτεί η διαφθορά που φωλιάζει στα πολιτικά πράγματα της πόλης.

* Ο λόγος «Υπέρ των Μεγαλοπολιτών». Γράφηκε το 352 και σε αυτόν γίνεται μια ιστορική αναδρομή και υποδεικνύεται η πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουν οι Αθηναίοι στις σχέσεις τους με τη Σπάρτη και τις Θήβες.
* Ο λόγος του «Υπέρ Ροδιών». Σε αυτόν ο Δημοσθένης συνιστά να ενισχύσουν οι Αθηναίοι τους εκ Ρόδου δημοκρατικούς, που έφυγαν από την πατρίδα τους επειδή ο Μαύσωλος υποδούλωσε την πόλη στους ολιγαρχικούς. Με το λόγο του αυτό ο Δημοσθένης αποδεικνύεται ένθερμος υποστηρικτής των δημοκρατικών θεσμών.
* Οι «Φιλιππικοί» του. Οι τέσσερις φιλιππικοί λόγοι του Δημοσθένη απαγγέλθηκαν με προφανή σκοπό να συναγείρουν τους Έλληνες εναντίον του Φιλίππου. Ο πρώτος Φιλιππικός γράφηκε το 351 π.Χ. (κατ' άλλους το 349), ο δεύτερος το 344, ο τρίτος το 341 π.Χ. Του τετάρτου αμφισβητείται η γνησιότητα και θεωρείται κακότεχνη συρραφή δημοσθενείων αποσπασμάτων. Από τους 4 Φιλιππικούς του θεωρείται ο πιο άριστος ο τρίτος, «η μεγίστη των κατά Φιλίππου δημηγοριών» όπως έγραψε ο Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς. Στο Φιλιππικό αυτό ο Δημοσθένης υπογραμμίζει τον κίνδυνο από την επιδρομή του Φιλίππου, και επιδιώκει να εξεγείρει το λαό κατά του κινδύνου που διέρχεται η Ελλάδα. Στον αγώνα αυτό το σφοδρό, που τον ενέπνεε μια τρικυμισμένη φιλοπατρία, ο Δημοσθένης περιέπεσε και σε ακρότητες και σε απρεπείς χαρακτηρισμούς - αποκάλεσε το Φίλιππο βάρβαρο και τους άλλους προδότες - αλλά αυτά δεν αμαυρώνουν τη δόξα του, γιατί έκανε έναν αγώνα «υπέρ των όλων».
* Οι «Ολυνθιακοί». Ο Δημοσθένης δεν εισακούεται και ο Φίλιππος βαδίζει ακάθεκτος στην πραγματοποίηση των σχεδίων του. Το 349 ο Φίλιππος κηρύττει τον πόλεμο κατά των Ολυνθίων. Η Όλυνθος ήταν μία από τις αξιόλογες πόλεις της αρχαιότητας. Βρισκόταν στη βορειοδυτική πλευρά του Τορωναίου κόλπου. Όταν ο Φίλιππος μαχόταν κατά των Αθηναίων, οι Ολύνθιοι ήταν σύμμαχοί του. Ο Φίλιππος για αντάλλαγμα τους παραχώρησε δυο πόλεις, την Ποτείδαια και τον Ανθεμούντα, όταν όμως υπέταξε τη Θεσσαλία, προχώρησε προς τη Θράκη και νίκησε τους Φωκείς, οι Ολύνθιοι αντελήφθησαν ότι δε βρίσκονταν σε ασφάλεια και ζήτησαν το 352 π.Χ. ειρήνη με τους Αθηναίους. Όταν το 349 π.Χ. επιτέθηκε ο Φίλιππος, χρησιμοποιώντας για πρόφαση το γεγονός ότι οι Ολύνθιοι αρνήθηκαν να του παραδώσουν τον αδελφό του Αρριδαίο που είχε καταφύγει στην πόλη τους, οι Ολύνθιοι ζήτησαν με πρέσβεις τους βοήθεια από τους Αθηναίους. Εκείνοι έκαναν συνέλευση στην οποία μίλησαν πολλοί ρήτορες. Ανάμεσα σ' αυτούς και ο Δημοσθένης, που υπέδειξε στους Αθηναίους τι έπρεπε να κάνουν. Τρεις Ολυνθιακοί εκφωνήθηκαν, δεν είναι όμως γνωστό με ποια σειρά. Η Όλυνθος καταστράφηκε και ο Φίλιππος βρέθηκε στη Χαιρώνεια, όπου και συνέτριψε τους Θηβαίους και τους Αθηναίους. Ο επικήδειος λόγος των πεσόντων Αθηναίων - 1000 περίπου - εκφωνήθηκε από το Δημοσθένη, γεγονός που δείχνει τη μεγάλη εκτίμηση των Αθηναίων προς αυτόν. Ο Δημοσθένης δεν έπαψε και ύστερα από τη μάχη της Χαιρωνείας να εμπνέεται από αντιμακεδονικά αισθήματα.

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Εφιάλτης ο Αθηναίος (461 π.Χ.)

Εφιάλτης ο Αθηναίος (461 π.Χ.)

Ο Εφιάλτης ήταν πολιτικός στην αρχαία Αθήνα και μέντορας του Περικλή. Η βιογραφία του είναι ελάχιστα γνωστή. Ανήκε στην πολιτική μερίδα των δημοκρατικών και αντιπολιτευόταν τον προβεβλημένο πολιτικό Κίμωνα, εκπρόσωπο της αριστοκρατικής παράταξης. Αγωνίστηκε για τον περιορισμό της εξουσίας του αριστοκρατικού σώματος του Αρείου Πάγου. Κυριότερη πηγή για τις μεταρρυθμίσεις του είναι η Αθηναίων πολιτεία του Αριστοτέλη.

Ο Εφιάλτης ξεκίνησε δικαστικές διώξεις εναντίον μελών του Αρείου Πάγου επικρίνοντας τη διαφθορά τους και πέτυχε έτσι τη μείωση του γοήτρου του στην αθηναϊκή κοινωνία. Το 462/61 π.Χ. εκμεταλλεύτηκε την απουσία του Κίμωνα στη Μεσσηνία κατά το Γ΄ Μεσσηνιακό Πόλεμο και πέτυχε να περάσει νόμο στην εκκλησία του δήμου, που αφαιρούσε πολλές εκτελεστικές και δικαστικές αρμοδιότητες από τον Άρειο Πάγο. Την επικράτηση της αντιλακωνικής δημοκρατικής παράταξης βοήθησε το φιάσκο της αθηναϊκής βοήθειας προς τη Σπάρτη υπό την ηγεσία του Κίμωνα.
Οι Σπαρτιάτες απέπεμψαν με προσβλητικό τρόπο από την Ιθώμη την αθηναϊκή δύναμη που οι ίδιοι είχαν καλέσει για βοήθεια εναντίον των επαναστατημένων ειλώτων. Οι Αθηναίοι αντέδρασαν συμμαχώντας με το Άργος, τον προαιώνιο εχθρό της Σπάρτης, και στράφηκαν εναντίον του Κίμωνα, που είχε υποστηρίξει ένθερμα την αποστολή βοήθειας.
Η δημοκρατική παράταξη με τον Εφιάλτη και τον Περικλή ανέκτησαν το κύρος τους στο δήμο και έστρεψαν την πόλη προς την πολιτική της σύγκρουσης με τη Σπάρτη και της κυριαρχίας στα πλαίσια της Αθηναϊκής Συμμαχίας.

Πιο συγκεκριμένα, ο νόμος που ψήφισε η εκκλησία του δήμου με πρωτοβουλία του Εφιάλτη:

* Μετέφερε πολιτικές, ελεγκτικές και δικαστικές αρμοδιότητες του Αρείου Πάγου στην εκκλησία του δήμου, τη βουλή και τα λαϊκά δικαστήρια της Ηλιαίας. Ο Άρειος Πάγος διατήρησε μόνο τη δικαστική αρμοδιότητα για φόνους εκ προθέσεως, τραυματισμούς με σκοπό το φόνο, εμπρησμούς, δηλητηριάσεις και κοπές ιερών δέντρων όταν και οι δύο διάδικοι ήταν Αθηναίοι πολίτες

* Επιφόρτισε τη βουλή με το συντονισμό και την επίβλεψη των αρχών που εμπλέκονταν σε πράξεις διοικήσεως και την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων που ανέκυπταν στο διάστημα ανάμεσα σε δύο συνεδριάσεις του δήμου.

* Μετέτρεψε τη σολώνεια Ηλιαία, που ως τότε συνερχόταν ολόκληρη και πιθανόν ταυτιζόταν με την εκκλησία του δήμου, σε «δεξαμενή» 6000 κληρωμένων και ορκισμένων Αθηναίων άνω των 30 ετών, από την οποία λαμβάνονται στο εξής οι δικαστές για τα ηλιαστικά δικαστήρια.

Αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων ήταν να χάσει ο Άρειος Πάγος και τα τελευταία μέσα έμμεσης πολιτικής επιρροής, όπως π.χ. την καταδίκη φιλόδοξων αρχόντων μετά το τέλος της θητείας τους και τον αποκλεισμό τους από τον Άρειο Πάγο. Την αρμοδιότητα εκλογής αρχόντων και προβουλευτικής επεξεργασίας των ψηφισμάτων είχε αφαιρέσει από τον Άρειο Πάγο ήδη ο Σόλων. Έτσι ο Άρειος Πάγος απώλεσε το ρόλο του ως υπέρτατη αρχή και φύλακας του αθηναϊκού πολιτεύματος. Το πολίτευμα της Αθήνας έκανε ακόμα ένα σημαντικό βήμα προς τον εκδημοκρατισμό.

Όταν επέστρεψε ο Κίμων προσπάθησε να αναστρέψει το νόμο, πέτυχε όμως λόγω του φιάσκου της Μεσσηνίας μόνο να εξωστρακιθεί. Έτσι επικράτησαν τελικά οι μεταρρυθμίσεις του Εφιάλτη, αλλά ο ίδιος δολοφονήθηκε λίγο αργότερα και τον ηγετικό ρόλο του στη δημοκρατική παράταξη της Αθήνας ανέλαβε ο Περικλής. Λόγω της επίσης σημαντικής προσφοράς του τελευταίου στην ανάδειξη της Αθήνας σε ηγέτιδα δύναμη στο Αιγαίο τον 5ο αι. π.Χ. πολλές μεταρρυθμίσεις του Εφιάλτη αποδόθηκαν εσφαλμένα στον Περικλή.

Λίγα χρόνια μετά τις μεταρρυθμίσεις, το 458 π.Χ., διδάχθηκε η Ορέστεια του Αισχύλου, στην οποία ο Άρειος Πάγος προβάλλεται ως το ανώτατο, αδιάφθορο δικαστήριο που φυλάττει το δίκαιο του αίματος ως τη βάση κάθε δικαίου και πολιτειακής τάξης. Οι απόψεις σχετικά με την ιστορική ερμηνεία του φαινομένου διίστανται:
Αποτελεί η Ορέστεια προσπάθεια καθησυχασμού των πολιτών για τις μεταρρυθμίσεις της δημοκρατικής παράταξης, προσπάθεια διάσωσης του γοήτρου του Αρείου Πάγου παρά τις μεταρρυθμίσεις ή απόπειρα αντίδρασης στις μεταρρυθμίσεις και προβολής του επιχειρήματος ότι ο Άρειος Πάγος είναι η βάση κάθε δικαίου;

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Λυκούργος (800 π.χ)

Λυκούργος (800 π.χ)

Τη ζωή και το νομοθετικό έργο του περίφημου αρχαίου Σπαρτιάτη νομοθέτη Λυκούργου, την καλύπτει η ομίχλη των μύθων και των θρύλων της αρχαιότητας και μερικοί ιστορικοί των νεότερων χρόνων υποστήριξαν ότι αυτός δεν ήταν ιστορικό πρόσωπο αλλά συμβολική μορφή.

Βασιλιάς της Σπάρτης, έζησε περίπου στα 800 π.Χ., ταξίδεψε σε πολλά μέρη της γης, επισκέφτηκε την Κρήτη και, πολύ πιθανό, την Αίγυπτο, τη Λιβύη και την Ιβηρία. Επιστρέφοντας στη Σπάρτη φρόντισε να μεταρρυθμίσει το σπαρτιατικό πολίτευμα. Ο μύθος λέει ότι έφυγε από τη Σπάρτη για πάντα, ώστε να μην αλλάζουν τη νομοθεσία του οι συμπολίτες του, που είχαν ορκιστεί να μην το κάνουν παρά μόνο αν κάποτε επέστρεφε.

Οι κυριότερες μεταρρυθμίσεις του Λυκούργου ήταν:

* H σιδερένια πειθαρχία των πολιτών κι η κοινή μόρφωση των αγοριών και των κοριτσιών καθώς κι η σκληραγώγησή τους από την παιδική ηλικία.
* Η απαγόρευση της χρήσης ασημένιων και χρυσών νομισμάτων, αλλά μόνο σιδερένιων, για να είναι βαριά και να δυσκολεύουν τους Σπαρτιάτες στη μεταφορά τους.
* Η υποχρέωση της υποταγής των νεότερων στους γεροντότερους, καθώς κι άλλες σχετικές με τη διακυβέρνηση της πολιτείας.

Αυτοί οι θεσμοί στάθηκαν οι θεμελιώδεις αρχές του σπαρτιατικού πολιτεύματος.

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Σόλων (638 - 559 π.Χ.)

Ο Σόλων (638 - 559 π.Χ.)

Ο Σόλων, κοινωνικός μεταρρυθμιστής και νομοθέτης, γιος του Εξεκεστίδη από την Σαλαμίνα, απόγονος της οικογένειας του Κόδρου και των Νηλείδων, γεννήθηκε στην Αθήνα το 638 π.Χ. Ο πατέρας του ήταν έμπορος και ο Σόλων, που ακολούθησε το επάγγελμα του, ταξίδευσε σε πολλές χώρες.
Ήταν σχεδόν σαράντα χρονών, φημισμένος για την ποίηση του και την σοφία του, όταν έλαβε μέρος στην πολιτική ζωή της Αθήνας.

Οι Μεγαρείς, μετά από το Κυλώνιον άγος, είχαν καταλάβει το νησί της Σαλαμίνας, το οποίο ανήκε στην Αθήνα και ο Σόλων ήταν πικραμένος που η Αθήνα το είχε χάσει. Τα Μέγαρα, εκείνον τον καιρό, ήταν μια ισχυρή πόλη, η οποία ήταν σε θέση να συναγωνισθεί με την Αθήνα.
Οι Αθηναίοι, μετά από ένα πολύχρονο πόλεμο με τα Μέγαρα, προσπάθησαν να επανακτήσουν το νησί και υπέστησαν μεγάλες απώλειες.
Για τον λόγο αυτό ψήφισαν νόμο, να μην επιχειρήσουν ξανά πόλεμο για το νησί της Σαλαμίνος και να τιμωρούν με θάνατο αυτούς που θα τους παρότρυναν.
Ο Σόλων προσπάθησε και έπεισε του Αθηναίους να επανακτήσουν το νησί, απαγγέλλοντας το ποίημα του Σαλαμίς στην Αγορά, και σαν στρατηγός έφθασε στο ακρωτήριο της Κολιάδας, όπου οι Αθηναίες γυναίκες πρόσφεραν θυσία στην Δήμητρα.
Από εκεί, έστειλε έναν έμπιστο άνθρωπο του στην Σαλαμίνα, ο οποίος προσποιούμενος ότι ήταν εξόριστος, πληροφόρησε τους Μεγαρείς ότι οι Αθηναίες γυναίκες ήταν απροστάτευτες. Οι Μεγαρείς έπεσαν στην παγίδα και όταν αποβιβάστηκαν από τα πλοία τους χωρίς τα όπλα τους, για να τις πιάσουν, τότε μόνο κατάλαβαν ότι οι γυναίκες ήταν άνδρες μεταμφιεσμένοι, με κρυμμένα μαχαίρια. Οι Αθηναίοι τους σκότωσαν όλους και ο Σόλων με τα πλοία τους, έπλευσε αμέσως στην απροστάτευτη Σαλαμίνα και την κατέλαβε.
Οι Μεγαρείς προσπάθησαν να ξαναπάρουν πάλι πίσω την Σαλαμίνα και ο πόλεμος μεταξύ των Αθηναίων και Μεγαρέων αποδείχθηκε καταστρεπτικός και για τις δύο πλευρές. Έτσι αποφάσισαν τελικά να αναθέσουν την διαιτησία στην Σπάρτη, για το ποιος θα είναι ο κάτοχος του νησιού. Η διαιτησία της Σπάρτης αποφάσισε ότι η Σαλαμίς ανήκε στους Αθηναίους.
Ο Σόλων αύξησε την δημοτικότητα του υποστηρίζοντας τους κατοίκους των Δελφών εναντίον των κατοίκων της πόλεως Κίρρας. Με δυσκολία έπεισε το συμβούλιο των Αμφικτιόνων, να ανοίξουν πόλεμο εναντίον της Κίρρας (πρώτος Ιερός πόλεμος 595-585 π.Χ.).
Όταν ο Σόλων έγινε άρχων της Αθήνας το 594 π.Χ., πλούτος και δύναμη ανήκαν σε λίγα χέρια. Οι φτωχοί (η τάξις των Θετών) ήταν βουτηγμένοι στο χρέος, πολλοί από αυτούς είχαν γίνει δούλοι, γιατί δεν είχαν να εξοφλήσουν τα χρέη τους και είχαν πουλήσει ακόμα και τα παιδιά τους.
Ο Σόλων, άνθρωπος που αγαπούσε την δικαιοσύνη, προσπάθησε να αλλάξει την σκληρή ζωή των φτωχών ανθρώπων της Αθήνας. Απέρριψε προτάσεις να γίνει τύραννος, αντί αυτού έκανε τον αξιομνημόνευτο νόμο Σεισάχθεια, μια λέξη που σημαίνει, ότι αποτίναξε από τους ώμους των φτωχών το φορτίο, που τους προκαλούσε τόσο πόνο και οδύνη.
Ο νόμος Σεισάχθεια απάλειψε όλα τα συμβόλαια των φτωχών ανθρώπων, που είχαν βάλει ενέχυρο τον ίδιο τον εαυτό τους ή την περιουσία τους. Απαγορεύθηκαν όλα τα μελλοντικά δάνεια τέτοιου είδους και κατήργησε την δύναμη του πιστωτή, να υποδουλώνει ή να φυλακίζει. Ο νόμος, με την κατάργηση των πολυαρίθμων υποθηκών στις κτηματικές περιουσίες της Αττικής, απελευθέρωσε την γη από τα παλαιά χρέη.
Με άλλους νόμους, βοήθησε τους πλουσίους οφειλέτες, οι οποίοι μπορούσαν να πληρώσουν τα χρέη τους. Ο Σόλων γι αυτό αύξησε την αξία της μνας, έως είκοσι επτά τοις εκατό, αλλάζοντας το νόμισμα από το Αιγινίτικο στο Ευβοιακό, κάτι το οποίο αποδείχθηκε ευνοϊκό και για το Αθηναϊκό εμπόριο, διευκολύνοντας τις συναλλαγές με την Κόρινθο, Χαλκίδα και Ερέτρια και άλλες αποικίες. Ο Σόλων δεν απαγόρευσε μόνο την υποθήκη ανθρώπων, αλλά περιόρισε τον αριθμό στρεμμάτων γης, τα οποία ένα άτομο μπορούσε να κατέχει. Απαγόρευσε στους μεγάλους κατόχους γης να εξάγουν σιτηρά από την Αθήνα, βάζοντας τους μεγάλο πρόστιμο. Επίσης απαγόρευσε την εξαγωγή όλων των δημητριακών προϊόντων, εκτός από το λάδι της ελιάς.
Ο Σόλων ακύρωσε τους νόμους του Δράκου, εκτός από εκείνον της ανθρωποκτονίας και κατήργησε την θανατική καταδίκη, από όλα τα μικρά εγκλήματα.
Πολλοί που είχαν τιμωρηθεί με τους παλαιούς νόμους αποκαταστήθηκαν, λαμβάνοντας πλήρη δικαιώματα του πολίτη. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο η εξόριστη οικογένεια των Αλκμεωνίδων, επέστρεψε στην Αθήνα.
Οι νόμοι του νομοθέτη Σόλωνα ήταν γραμμένοι σε ξύλινα τριγωνικά πινάκια, τα ονομαζόμενα κύρβεις και εφυλάσσοντο πρώτα στην Ακρόπολη και αργότερα στο Πρυτανείο.
Επίσης άλλαξε το πολιτικό σύστημα, από Ολιγαρχία σε Τιμοκρατία, με άλλα λόγια, μείωσε την δύναμη των ευγενών και έδωσε σπουδαιότητα στην οικονομική δύναμη. Αναδιοργάνωσε το συμβούλιο ή την γερουσία (Βουλή) από 401 μέλη, τα οποία είχαν συνταχθεί από τον Δράκο (621 π.Χ.), και τα οποία εκλέγονταν από τους πολίτες. Μείωσε τα μέλη κατά ένα, στα 400, 100 από την κάθε μια φυλή (υπήρχαν τέσσαρες φυλές).
Όταν ο Σόλων έγινε άρχων, ο πληθυσμός της Αττικής ήταν χωρισμένος σε τρεις τάξεις, που συχνά έρχονταν σε διαμάχες μεταξύ τους. Οι τρεις τάξεις ήταν: οι Πεδιείς, οι Διάκριοι και οι Παράλιοι. Ο Σόλων μεσολάβησε επιτυχώς, φέρνοντας σε τέλος τις βίαιες διαμάχες τους. Κατήργησε τα αποκλειστικά δικαιώματα των Ευπατρίδων και διένειμε τον πληθυσμό σε τέσσαρες κλάσεις, σύμφωνα με το εισόδημα τους.
Η πρώτη τάξη, οι Πεντακοσιομέδιμνοι, είχε το λιγότερο πεντακόσιους μεδίμνους από σιτηρά ή κρασί ή λάδι, ως ετήσιο εισόδημα. Οι Ιππείς, με εισόδημα από τριακοσίους μεδίμνους και πάνω, οι οποίοι ήταν ικανοί να διατηρούν ένα πολεμικό άλογο. Η τρίτη τάξη, οι Ζευγίται (κάτοχοι ενός ζεύγους βοδιών), με εκατόν πενήντα μεδίμνους και πάνω, και τέλος οι Θήτες (μισθωτοί εργάτες), με εισόδημα λιγότερο από εκατόν πενήντα μεδίμνους. Μόνο οι τρεις πρώτες τάξεις είχαν το δικαίωμα ψήφου και μόνο από την πρώτη τάξη μπορούσαν να κατέχουν τα ανώτατα δημόσια αξιώματα.
Η τάξη των Θετών αποκλείονταν από όλες τις δημόσιες θέσεις, αλλά μπορούσαν να ψηφίσουν στην γενική συνέλευση του λαού και είχαν επίσης το δικαίωμα να πάρουν μέρος, ως ένορκοι, σε δίκες. Δεν μπορούσαν να υπηρετήσουν στον στρατό σαν οπλίτες, αλλά μόνο σαν ελαφρά οπλισμένος στρατός.
Οι Ιππείς μπορούσαν να εκλεχθούν μόνο από τις δύο ανώτερες τάξεις και οι οπλίτες από τις τρεις πρώτες. Μόνον οι Θήτες ελάμβαναν μισθό για δημόσιες υπηρεσίες, όλες οι άλλες κλάσεις υπηρετούσαν το δημόσιο χωρίς αποδοχές.
Παναθηναϊκή αμφορά, δώρο στους νικητές Σε ελαφρά αδικήματα, ο Σόλων έβαλε μικρό πρόστιμο. Εν αντιθέσει, έδωσε μεγάλα ποσά στους Ολυμπιονίκες (500 δραχμές, μια ολόκληρη περιουσία για εκείνα τα χρόνια) και στους νικητές των Ίσθμιων αγώνων, εκατό δραχμές. Στους νικητές των Παναθηναϊκών αγώνων, τους απένειμε εκατό ζωγραφισμένους αμφορείς, γεμάτους λάδι.
Αν και ο Σόλων ήταν δίκαιος στις νομοθεσίες του, δεν έκανε ριζικές αλλαγές, πιστεύοντας σύμφωνα με τα δικά του λόγια ότι οι θεοί δίνουν στον άνθρωπο ότι είναι δίκαιο γι' αυτόν. Κανένας δεν ήταν ικανοποιημένος με τις νομοθεσίες του, οι φτωχοί, οι οποίοι προσδοκούσαν ανακατανομή της γης, απογοητεύθηκαν και οι πλούσιοι ήταν δυσαρεστημένοι για τα δικαιώματα που προσχώρησε στους φτωχούς.
Διατήρησε και επέκτεινε την δύναμη του αρχαίου συμβουλίου του Αρείου Πάγου, το οποίο είχε την δικαιοδοσία σε θρησκευτικά αδικήματα και φόνο εκ προμελέτης.
Οι μετέπειτα γενεές θεωρούσαν τον Σόλωνα πατέρα της δημοκρατίας, γιατί απελευθέρωσε το άτομο από την πολιτική κυριαρχία της ολιγαρχίας και από τα οικονομικά βάρη, δίνοντας πολιτικά δικαιώματα στους Θήτες, για να πάρουν μέρος στο συμβούλιο της Εκκλησίας. Ταυτόχρονα έδωσε στο άτομο καινούργιες υπευθυνότητες ως πολίτη, θεωρώντας ατιμία, να μην πάρει τα όπλα ενάντια σε τυράννους και σε επαναστάσεις.
Πριν από αυτόν, οι διαθήκες ήταν άγνωστες στην Αθήνα, την περιουσία του αποθανόντος την κληρονομούσαν οι συγγενείς. Ο Σόλων έδωσε ελευθερία στο άτομο, επιτρέποντας να διαχειρίζεται την περιουσία του όπως ήθελε, σε περίπτωση που δεν είχε παιδί.
Ο Σόλων έβαλε τα θεμέλια της βιομηχανίας. Κάθε πατέρας έπρεπε να μάθει στο παιδί του μια τέχνη, διαφορετικά τα παιδιά του δεν θα ήταν υπεύθυνα να τον κοιτάξουν στα γεράματα του. Με τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις ανέπτυξε την Αθηναϊκή βιομηχανία, φέρνοντας τεχνίτες από την Κόρινθο και άλλες πόλεις, υποσχόμενος να τους δώσει την Αθηναϊκή υπηκοότητα.
Ο Σόλων ήταν επίσης έξοχος λυρικός και ελεγειακός ποιητής. Ήταν ο πρώτος Αττικός ποιητής και έγραψε ιαμβικά και ελεγειακά σε ηθικά, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Οι ελεγείες του αριθμούσαν πάνω από πέντε χιλιάδες γραμμές. Στις πολιτικές ελεγείες, έγραψε για το νησί της Σαλαμίνας και για το πως διέγειρε τους πολίτες της Αθήνας να επανακτήσουν το νησί.
Σαν χαρακτήρας ο Σόλωνας ήταν ειλικρινής, με καλοσύνη και γενναιόδωρος. Χαρακτηρίζονταν από μετριοπάθεια και το σύνηθες ρητό του ήταν "Μηδέν άγαν" (τίποτα με υπερβολή).
Ήταν ένας από τους επτά σοφούς. Η σοφία του και ο ευγενής πατριωτισμός του σημάδεψαν την Αθηναϊκή πολιτεία, ως το πρώτο αληθινό παράδειγμα ανθρωπισμού.
Στις ηθικές ελεγείες ανήκει και το ποίημα του, "οι παροτρύνσεις στον εαυτόν μου", καθώς επίσης και το συχνά αναφερόμενο απόφθεγμα:
"Γηράσκω δ' αιεί πολλά διδασκόμενος".
Όταν τελείωσε το έργο του, ο Σόλων έφυγε από την Αθήνα, λέγοντας στους Αθηναίους να μην αλλάξουν τίποτα επί δέκα χρόνια, ή σύμφωνα με άλλη μαρτυρία για εκατό χρόνια. Δυστυχώς έζησε για να δει το σύνταγμα του να ανατρέπεται από τον τύραννο Πεισίστρατο.
Ο Σόλων πρώτα επισκέφθηκε την Αίγυπτο, ερχόμενος σε επαφή με βασιλείς και ιερείς, μαθαίνοντας την ιστορία τους. Οι ιερείς του είπαν για το νησί της Ατλαντίδος και τον πόλεμο που οι Αθηναίοι έκαναν εναντίον του νησιού, εννέα χιλιάδες χρόνια πριν. Από τις πληροφορίες που του έδωσαν οι ιερείς, άρχισε να γράφει ένα ποίημα, αλλά πέθανε πριν να το τελειώσει. Μετά από την Ο βασιλιάς Κροίσος της Λυδίας στην πυρά, προσφέρει θυσία πριν τον θάνατο του. Αττική ερυθρόμαυρη αμφορά του Μύσονα, 500 π.Χ.Αίγυπτο, πήγε στην Κύπρο και αργότερα στην Λυδία, όπου και συνάντησε τον βασιλιά Κροίσο, στις Σάρδεις.
Σύμφωνα με την ιστορία του Ηρόδοτου, ο Κροίσος, αφού του έδειξε τους αμύθητους θησαυρούς του, τον ερώτησε ποιος ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που είχε γνωρίσει, περιμένοντας από τον Σόλωνα ότι θα ανέφερε αυτόν. Ο Σόλων αποφεύγοντας να κολακεύσει τον βασιλιά, ονόμασε δυο κοινούς Έλληνες, τον Αθηναίο Τελαμόνα και τους Αργείους αδελφούς Κλεόβη και Βίτωνα. Όταν ο Κροίσος απάντησε, ότι δεν είχε λάβει υπ΄ όψιν του τα πλούτη του και την δόξα του, ο Σόλωνας του απάντησε να μην θεωρεί έναν άνθρωπο ευτυχή, αν δεν γνωρίζει πως τελείωσε η ζωή του: "Μηδένα προ του τέλους μακάριζε" (Μην θεωρήσεις κανένα ευτυχή, πριν γνωρίσεις το τέλος του).
Ο Κροίσος τότε περιφρόνησε τον Σόλωνα, αλλά όταν ανετράπη από τον Κύρο και ήταν έτοιμος να καεί στην πυρά, τα λόγια του Σόλωνα ήλθαν στο μυαλό του και φώναξε με δυνατή φωνή, τρεις φορές: "Σόλων, Σόλων, Σόλων". Όταν ο Κύρος ερώτησε να μάθει την παράξενη έννοια των λόγων του και έμαθε, διέταξε τους ανθρώπους του να σβήσουν αμέσως την φωτιά, αλλά αυτό αποδείχθηκε αδύνατο. Ο Κροίσος όμως στάθηκε τυχερός και σώθηκε από μιαν απότομη καταρρακτώδη βροχή. Ο Κύρος μετά από αυτό το γεγονός, επανέφερε τον Κροίσο στην βασιλεία του και τον έκανε έμπιστο φίλο και σύμβουλο του.
Κατά την διάρκεια της απουσίας του Σόλωνα από την Αθήνα, οι τρεις τάξεις είχαν ξαναρχίσει τις εχθροπραξίες μεταξύ τους.
Οι Πεδειείς (κάτοικοι των πεδιάδων) είχαν αρχηγό τους τον Λυκούργο, οι Παράλιοι (κάτοικοι των ακτών) τον Μεγακλή, από το γένος των Αλκμεωνίδων και οι Διάκριοι (ορεινοί) τον Πεισίστρατο, εξάδελφο του Σόλωνα.
Όταν ο Σόλων επέστρεψε στην Αθήνα, γύρω στο 562 π.Χ., προσπάθησε ανεπιτυχώς να δώσει τέλος στις φιλοδοξίες του εξάδελφου του Πεισίστρατου.
Πέθανε στην Κύπρο και σύμφωνα με την διαθήκη του, οι στάχτες του σκορπίστηκαν γύρω από το αγαπημένο του νησί της Σαλαμίνος.

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Κάρνεια η γιορτή του τρύγου στην Σπάρτη

Κάρνεια η γιορτή του τρύγου στην Σπάρτη

Η δεύτερη, μετά τα Υακίνθια, μεγάλη λακωνική γιορτή που συνδεόταν με τον τρύγο, και διαρκούσε εννέα ημέρες. Τα Κάρνεια γιορτάζονταν στο τέλος του καλοκαιριού, κατά τον τοπικό μήνα Κάρνειο (το τελευταίο δεκαήμερο του Αυγούστου, έως και τις πρώτες ημέρες του Σεπτεμβρίου, ανάλογα με την πανσέληνο), προς τιμή του Απόλλωνα. Κατά την παράδοση, στα προδωρικά χρόνια υπήρχε το ξόανο του θεού «Κάρνειου οικέτα», το οποίο φυλασσόταν στο σπίτι του μάντη Κριού (κόρνο στη λακωνική λεγόταν ο κριός), και όχι σε ιδιαίτερο ναό.

Ο μάντης Κριός οπεκτησε αργότερα την εύνοια των εισβολέων Δωριέων, γιατί τους διευκόλυνε να καταλάβουν τη Σπάρτη. Οι Δωριείς θεωρούσαν την εορτή των Καρνείων «μίμημα στρατιωτικής αγωγής». Τη στρατιωτική αυτή αγωγή διέκριναν οι μεταγενέστεροι στη συνήθεια να μετέχουν κατά τα Κάρνεια οι άνδρες σε ένα δείπνο, όπου όλα γίνονταν με «στρατιωτικά παραγγέλματα». Στο δείπνο αυτό, σε εννέα διαφορετικά σημεία της πόλης, που ονομάζονταν σκιάδες, δειπνούσαν ανά εννέα άνδρες που αντιπροσώπευαν τρεις φρατρίες, δηλαδή τρεις ομάδες συγγενών. Αργότερα, στα ιστορικά χρόνια, ο «Κάρνειος οικέτας» ταυτίστηκε με τον «Κάρνειο Απόλλωνα», και η γιορτή έχασε τον πολεμικό της χαρακτήρα. Την οργάνωση αναλάμβαναν οι «καρνεάται», ομάδα νέων, δηλαδή, οι οποίοι δεν είχαν φθάσει σε ηλικία γάμου, και επιλέγονταν από όλες τις συγγενικές φρατρίες ή φυλές της πόλης.
Κατά τη διάρκεια των Καρνείων απαγορευόταν η αναχώρηση των νέων από την πόλη για οποιονδήποτε λόγο. Οι γιορτές περιλάμβαναν αγώνες καιδιάφορες αθλοπαιδιές, με ονομαστότερες τις «σταφυλο-δρομίες», στο τέλος του τρυγητού, στις οποίες έπαιρναν μέρος οι Καρνεάτες, μερικοί από τους οποίους ορίζονταν ως «σταφυλαδρόμοι». Η παιδιά άρχιζε με έναν καρνεάτη, ο οποίος, φέροντας εορταστικές ταινίες στα μαλλιά του, εκφωνούσε διάφορες ευχές για την «καλή χρονιά» και το τέλος
της συγκομιδής και έπειτα τρέχοντας απομακρυνόταν από την ομήγυρη. Οι «σταφυλοδρόμοι», κρατώντας μεγάλα τσαμπιά σταφύλια, έτρεχαν να τον φθάσουν, όμως ήταν λιγότερο ευκίνητοι. Αν, ωστόσο, τον έπιαναν, η χρονιά θα πήγαινε καλά για την πόλη· αν ο νέος ξέφευγε, η χρονιά θα ήταν κακή. Προσωποποίηση της ευτυχίας της πόλης ήταν ο στεφανωμένος νέος, γι' αυτό οι σταφυλοδρόμοι, που αντιπροσώπευαν την πόλη, επιδίωκαν να τον πιάσουν.
Οι Σπαρτιάτες κρατούσαν καταλόγους των «καρνεονικών», οι οποίοι χρησιμοποιούνταν για τη χρονολόγηση (όπως οι κατάλογοι των Ολυμπιονικών). Όταν αργότερα μεταξύ των αγώνων των Καρνείων συμπεριλήφθησαν και οι μουσικοί, πρώτος νικητής, κατά την παράδοση, αναδείχθηκε, το 676 Π.Χ., ο Λεσβίος μουσικός και ποιητής Τέρπανδρος.

Ελευσίνια Μυστήρια

Ελευσίνια Μυστήρια

Τα διασημότερα από τα αρχαία μυστήρια ήταν τα Ελευσίνια που τελούντο κάθε τέσσερα χρόνια στην πόλη της Ελευσίνας προς τιμήν της Δήμητρας και της κόρης της Περσεφόνης. Οι μυημένοι φημίζοντο σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο για την ωραιότητα των φιλοσοφικών τους αντιλήψεων και τα υψήλα κριτήρια ηθίκης που βίωναν στην καθημερινή τους ζώη.

Εξ αιτίας της υπεροχής τους τα Μυστήρια αυτά διεδώθηκαν στη Ρώμη και την Βρετανία, αλλά αργότερα οι τελετές μύησης υποχώρησαν και στις δυο αυτές χώρες. Τα Ελευσίνια Μυστήρια ιδρύθηκαν από τον Εύμολπο σε χρονολογία που χάνεται στα βάθη της αρχαιότητας αλλά μέσω του Πλατωνικού φιλοσοφοκού συστήματος οι αρχές τους διατηρήθηκαν μέχρι τις μέρες μας.
Οι τελετές της Ελευσίνας με τις μυστηριακές αναπαραστάσεις των πιο πολύτιμων μυστικών της Φύσης, επισκίασαν και σταδιακά απορρόφησαν πολλές μικρότερες φιλοσοφικές σχολές ενσωματώνοντας στο δικό τους σύστημα οποιαδήποτε πολύτιμη πληροφορία κατείχαν.
Το τελετουργικό των Ελευσινίων ήταν πολύπλοκο και η κατανόησή του απαιτούσε την εις βάθος μελέτη της Ελληνικής Μυθολογίας. Τα Μυστήρια διαιρούντο σε Κατώτερα, (που τελούντο κατά την περίοδο της εαρινής ισημερίας στην πόλη Άγραι) και σε Ανώτερα κατά την φθινοπωρινή ισημερία στην πόλη μας της Ελευσίνος.

Τα Κατώτερα Μυστήρια

Hταν αφιερωμένα στην Περσεφόνη, και ο Τόμας Τέϋλορ στο βιβλίο του "Ελευσίνια και Βακχικά μυστήρια" συνοψίζει την πρόθεσή τους:
"Τα Κατώτερα Μυστήρια δημιουργήθηκαν από τους αρχαίους θεολόγους,τους ιδρυτές τους, για να σημάνουν με αποκρυφιστικό τροπό την κατάσταση της μη εξαγνισμένης ψυχής που έχει ενδυθεί το γήινο σώμα της και έχει περιβληθεί την υλική φύση."
Ο μύθος που χρησιμοποιείτο στις τελετές των Κατώτερων Μυστηριών είναι της απαγωγής της Περσεφόνης της κόρης της Δήμητρος από τον Πλούτωνα τον άρχοντα του Κάτω Κόσμου. Ενώ η Περσεφόνη μάζευε λουλούδια σε ένα υπέροχο λιβάδι, η γη άνοιξε ξαφνικά και ο σκαιός άρχοντας του θάνατου, οδηγώντας το μεγαλοπρεπές άρμα του αναδύθηκε από τα σκοτεινά βάθη και αρπάζοντάς την, οδήγησε τη θέα, που αγωνιζόταν να ξέφυγει από τα χέρια του, στο υπόγειο παλάτι του όπου την ανάγκασε να γινεί σύντροφος του και βασίλισσά του.
Υπάρχουν πόλλες αμφιβολίες εάν πολλοί από τους μυημένους αντιλαμβάνοντο το μυστικό νόημα αυτής της αλληγορίας, αφού οι περισσότεροι από αυτούς πίστευαν ότι αναφερόταν στις διαδόχες των εποχών. Είναι πολύ δύσκολη η απόκτηση ικανοποιητικών πληροφοριών που σχετίζονται μα τα Μυστήρια διότι οι υποψήφιοι δεσμεύοντο με αδιάρρηκτους όρκους να μην αποκαλύψουν ποτέ στους βέβηλους τα μυστικά που τους παρεδίδοντο. Κατά την έναρξη της τελετουργίας μύησεως, ο υποψήφιος πατούσε πάνω στο δέρμα των ζώων που είχαν θυσιαστεί γι'αυτό τον σκοπό και ορκίζονταν ότι ο θάνατος θα σφραγίσει τα χείλη του πριν αποκαλύψει τις ιερές αλήθειες που επρόκειτο να του αποκαλυφθούν.
Μέσα από έμμεσες διόδους ωστόσο, ορισμένα από τα μυστικά διατηρήθηκαν μέχρι σήμερα. Οι διδάχες που παρεδίδοντο στος νεοφώτιστους σε γενικές γραμμές ήταν οι ακόλουθες:
Η ψυχή του ανθρώπου,που στα Ελευσίνια Μυστήρια συμβολιζόταν από την Περσεφόνη, είναι στην ουσία της πνευματική. Η πνευματική κατοικία της βρίσκεται στους ανώτερους κόσμους, όπου απαλλαγμένη από τα δεσμά της υλικής μορφής και των υλικών αντιλήψεων λέγεται ότι είναι αληθίνα ζωντανή και αυτοεκφραζόμενη. Το υλίκο σώμα είναι το "σήμα", ο τάφος της ψυχής, ένα ψεύδες και προσωρινό πλάσμα,η πηγή όλων των θλίψεων. Ο Πλάτων περιγράφει το σώμα ως τον τάφο της ψυχής, εννοώντας με αυτό όχι μόνο την ανθρώπινη μορφή, μα και την ανθρώπινη φυσή.
Η κατήφεια και η αθυμία των Κατώτερων Μυστηρίων αναπαριστούσαν την αγωνία της πνευματικής ψυχής που είναι ανίκανη να εκφράσει τον εαυτό της διότι έχει δεχθεί τους περιορισμούς και τις αυταπάτες του ανθρώπινου περιβάλλοντος.
Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε σοφότερος μετά τον θάνατο από ότι στην διάρκεια της ζωής του. Εάν δεν αναδυθεί πάνω από την άγνοια κατά την παραμονή του στη γη, ο άνθρωπος οδηγείται στον αιώνιο θάνατο όπου περιφέρεται για πάντα, κάνοντας τα ίδια λάθη που έκανε και εδώ. Εάν δεν υπερβεί την επιθυμία του για υλικά αποκτήματα εδώ, θα την μεταφέρει στον αόρατο κόσμο,όπου επειδή δεν μπορεί να ικανοποιήσει την επιθυμία, θα συνεχίσει σε ατελείωτη αγωνία. Η "Κόλαση" του Δάντη είναι η συμβολική περιγραφή των βασανιστηρίων, εκείνων που ποτέ δεν ελευθέρωσαν την πνευματική τους φύση από τις αλόγιστες επιθυμίες, τις συνήθειες, τις απόψεις και τους περιορισμούς των Πλουτωνικών προσωπικοτήτων τους. Εκείνων που πότε δεν προσπάθησαν να βελτιώσουν τους εαυτούς τους (και των οποίων οι ψυχές κοιμούνται) κατά την διάρκεια της σωματικής τους ζωής, πέρασαν στον θάνατο του Άδη όπου και κοιμούνται στην αιωνιότητα, όπως κοιμόντουσαν και κατά την διάρκεια της ζωής τους.

Για τους φιλοσόφους των Ελευσινίων η γέννηση στον φυσικό κόσμό είναι ο θάνατος με την πλήρη σημασία της λέξεως και η μοναδική αληθίνη γέννηση είναι αυτή της πνευματικής ψυχής του ανθρώπου που αναδύεται από τον τάφο της σωματικής φύσης. Ο θνήτος είναι ένας νεκρός που κοιμάται και αυτό είναι κλειδί για την κατανόηση των Ελευσινίων Μυστηρίων.Ακριβώς όπως ο Νάρκισσος όταν είδε τον εαυτό του στην επιφάνεια του νερού (οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν αυτό το άστατο στοιχείο για να συμβολίσουν την παροδικότητα και το απατηλόν του υλικού σύμπαντος) έχασε τη ζωή του προσπαθώντας ν'αγκαλιάσει μια αντανάκλαση, έτσι και ο άνθρωπος βλέποντας μέσα στον καθρέφτη της Φύσης και δεχόμενος σαν πραγματικό εαυτό του τον "πηλό που βλέπει να αντανακλάται" χάνει την ευκαιρία που του επιτρέπει η σωματική του ζωή να αποκαλύψει τον αόρατο κι αθάνατο εαυτό του. Ένας αρχαίος μύστης είπε κάποτε ότι οι ζωντανοί κυβερνώνται από τους νεκρούς.

Μόνον οι ειδήμονες των Ελευσινιακών αντιλήψεων ζωής μπορούν να αντιληφθούν το νόημα της φράσης αυτής.Σημαίνει ότι η πλειονότητα των ανθρώπων δεν κυβερνώνται από το ζωντανό τους πνεύμα αλλά από την ανόητη (γι'αυτό είναι νεκρή) κτηνώδη προσωπικότητά τους.
Η μετεμψύχωση και η μετενσάρκωση συμπεριλαμβάνονταν στις διδαχές των Μυστηρίων αυτών αλλά κατά κάποιον ασυνήθιστο τρόπο. Πιστεύετο ότι κατά τα μεσάνυχτα οι αόρατοι κόσμοι πλησίαζαν τη γήινη σφαίρα και ότι οι ψυχές που αποκτούν υλική ύπαρξη εισέρχονται την ώρα αυτή. Για τον λόγο αυτόν πολλές από τις Ελευσινιακές τελετουργίες ετελούντο κατά τα μεσάνυχτα. Ορισμένα από αυτά τα κοιμώνενα πνεύματα που απέτυχαν να αφυπνίσουν την υψηλή φύση τους κατά την διάρκεια της επίγειας ζωής και που τώρα περιφέρονται στους αόρατους κόσμους περιβεβλημένα το σκόταδι που τα ίδια δημιούργησαν,περιοδικώς ξεγλιστρούν αυτή συγκεκριμένη ώρα και προσλαμβάνουν τι μορφή διαφόρων πλασμάτων.

Οι μύστες της Ελευσίνας αποδοκίμαζαν την αυτοκτονία εξηγώντας ότι υπάρχει ένα βαθύτερο μυστήριο που αφορά αυτό το έγκλημα για το οποίο δεν τους επιτρεπόταν να μιλήσουν, αλλά προειδοποιούσαν τους μαθήτες τους ότι μια απέραντη θλίψη καταλαμβάνει όλους εκείνους που αφαίρεσαν τις ζωές τους.
Αυτή ήταν στην ουσία η διδασκαλία που παρεδίδετο στους μυημένους στα Μικρά Μυστήρια. Καθώς ο βαθμός επεικτεινόταν στις δυστυχίες εκείνων που απέτυχαν να χρησιμοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο τις φιλοσοφικές ευκαιρίες που τους παρουσιάστηκαν, οι αίθουσες της μυήσεως ήταν υπόγειες και ο τρόμος του Άδου απεικονίζετο με ζωντάνια σε ένα πολύπλοκο τελετουργικό δράμα. Αφού περνούσαν επιτυχώς μέσα από τα βασανιστικά περάσματα με τις δοκιμασίες και τους κινδύνους τους, οι υποψήφιοι λάμβαναν τον τιμητικό τιτλό του Μύστη, που σημαίνει εκείνον που είδε μέσα από το πέπλο ή είδε ένα σκοτείνο όραμα. Επίσης σημαίνει πως ο υποψήφιος έφτασε μπροστά στο πέπλο το οποίο πρόκειται να σχιστεί στον υψηλότερο βαθμό. Η σύχρονη λέξη Μύστης που αναφέρεται στον ερευνητή της αλήθειας σύμφωνα με τις επιταγές της καρδιάς κατά μήκος της οδού της πίστεως, πιθανώς προέρχεται από αυτήν την αρχαία λέξη, αφού πίστη είναι η αποδοχή ως αλήθεια της πραγματικότητας καταστάσεων που δεν μπορούν να γίνουν ορατές.

Τα Ανώτερα Μυστήρια

Στα οποία ο υποψήφιος γινόταν δέκτος μόνον αφού είχε εισαχθεί στα κατώτερα και σε πολλές περιπτώσεις ούτε κι αυτό ήταν αρκετό) ήταν αφιερωμένα στη Δήμητρα, την μητέρα της Περσεφόνης, και την παρουσίαζαν περιπλανώμενη ανά τον κόσμο σε αναζήτηση της απαχθείσας Κόρης. Η Δήμητρα έφερε δυο δαυλούς,την διαίσθηση και την αιτία, αρωγούς στην αναζήτηση του χαμένου της παιδιού, της ψυχής. Επιτέλους βρήκε την Περσεφόνη, όχι μακριά από την Ελευσίνα και δίδαξε στον λαό τον τρόπο καλλιέργειας του σίτου, που από τότε της είναι αφιερωμένος. Ίδρυσε επίσης τα Μυστήρια. Η Δήμητρα ζήτησε από τον Πλούτωνα, τον θεό των ψυχών των νεκρών να επιτρέψει στην Περσεφόνη να επιστρέψει κοντά της.Εκείνος αρνήθηκε στην αρχή γιατί η Περσεφόνη έφαγε σπόρους ροδιού κι έτσι έγινε θνητή, δηλαδή γονιμοποιήθηκε σε σώμα θνητό. Στο τέλος όμως συμβιβάστηκε και συμφώνησε να της επιτραπεί να ζει στον ανώτερο κόσμο κατά τα δυο τρίτα της ζωής της και να διαμένει μαζί του το ύπολοιπο ένα τρίτο.
Οι αμύητοι γνώριζαν ότι η Περσεφόνη ήταν η εκδήλωση της ηλιακής ενέργειας η οποία κατά τους χειμερινούς μήνες ζούσε κάτω από τη γη μαζί με τον Πλούτωνα, αλλά το καλοκαίρι επέστρεφε μαζί με τη θεά της παραγωγικότητας. Ενας μύθος λεεί πως τα λουλούδια αγαπούν την Περσεφόνη και κάθε χρόνο όταν εκείνη φεύγει για το σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα,τα φυτά πεθαίνουν από λύπη. Και ενώ οι βέβηλοι και οι αμύητοι είχαν αυτές τις απόψεις για το συγκεκριμένο θέμα, οι αλήθειες των ελληνικών αλληγοριών παρέμειναν προσεκτικά φυλαγμένες από τους μυημένους που μόνον εκείνοι γνώριζαν το μεγαλείο των σημαντικών αυτών φιλοσοφικών και θρησκευτικών παραλληλισμών.
Τα Ανώτερα Μυστήρια μιλούν με μυστικό τρόπο και με έξοχα οράματα για την χαρά της ψυχής στη ζωή, αλλά και μετά τον θάνατο, όταν εξαγνιστεί από την μόλυνσή της εξαιτίας της υλικής φύσης και ανέλθει σε μια πραγματικότητα που ανήκει στα διανοητικά οράματα. Ακριβώς όπως τα Κατώτερα Μυστήρια διαπραγματεύοντο την εμβρυακή εποχή του ανθρώπου όταν η συνειδητότητα μέσα σε εννέα μέρες (στους εννέα μήνες της εμβρυακής ζωής που αναπαριστώντο στα Μυστήρια που διαρκούσαν εννέα μέρες) κατήρχετο στο βασίλειο της αυταπάτης και ενεδύετο το πέπλο της αναλήθειας, έτσι τα Ανώτερα Μυστήρια διαπραγματεύοντο τις χαρές της πνευματικής αναγεννήσεως και αποκάλυπταν στους μυημένους όχι μόνο την απλούστερη,αλλά και την πιο άμεση μέθοδο της απελευθέρωσης της ανώτερης φύσεώς τους από τους δεσμούς της υλικής άγνοιας.
Όπως ο Προμηθέας ο δεμένος στην κορυφή του Καυκάσου,η ανώτερη φύση του ανθρώπου είναι δέμενη στην ανεπαρκή του προσωπικότητα. Οι εννέα ημέρες της μυήσεως συμβόλιζαν ακόμα τις εννέα σφαίρες μέσω των οποίων η ανθρώπινη ψυχή κατέρχεται κατά την διάρκεια της διαδικασίας ανάληψης της γήινης μορφής της.Σύμφωνα με τον Ομηρικό Ύμνο στην Δήμητρα η θεά δεν ανακάλυψε την νέα κατοικία της Κόρης παρά στο τέλος της περιόδου των εννέα ημερών. Αυτό το μέρος της αλληγορίας που αναφέρεται στις δυο περιόδους κατά την διάρκεια των οποίων η Περσεφόνη πρέπει να μείνει με τον Πλούτωνα και κατόπιν να μπορεί να επισκέπτεται τον ανώτερο κόσμο, προσφέρει υλικό για σκέψη. Είναι πιθανόν ότι οι Ελευσίνιοι συνειδητοποίησαν ότι η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα κατά την διάρκεια του ύπνου, ή τουλάχιστον είναι ικανή να το εγκαταλείπει μετά από ειδική εξάσκηση την οποία αναμφισβήτητα ήταν σε θέση να την παραδώσουν. Έτσι η Περσεφόνη παραμένει στο βασίλειο του Πλούτωνα κατά την διάρκεια της αφυπνίσεως αλλά μπορεί να ανέλθει στους πνευματικούς κόσμους κατά τις περιόδους του ύπνου.
Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ Ο μυημένος διδάσκονταν πώς να διαμεσολαβεί ώστε ο Πλούτων να επιτρέπει στην Περσεφόνη (την μυημένη ψυχή) να ανέρχεται από το σκοτάδι της υλικής του φύσης στο φως της κατανόησης. Όταν κατ'αυτόν τον τρόπο απελευθερωνόταν από τα δεσμά του πηλού και αποκρυσταλλώνονταν οι αντιλήψεις του, ο μυημένος απελευθερωνόταν όχι μόνο κατά την διάρκεια της ζωής του αλλά για ολόκληρη την αιωνιότητα, αφού ποτέ στο εξής δεν επρόκειτο να αποστερηθεί τις ιδιότητες εκείνες της ψυχής οι οποίες μετά τον θάνατο θα αποτελούσαν τα οχήματα για την εκδήλωση και την έκφραση στον αποκαλούμενο ουράνιο κόσμο.
Σε αντίθεση με την αντίληψη του Άδη ως κυβερνήτη του σκότους,οι Θεοί κατοικούσαν στις κορυφές των βουνών με κέντρο τον ΄Ολυμπο, όπου οι δώδεκα θεότητες του Ελληνικού Πανθέου κατοικούσαν μαζί.
Στις μυητικές περιπλανήσεις του ο νεόφυτος εισήρχετο σε αίθουσες ολοένα και πιο λαμπρές για να εικονογραφηθεί έτσι η άνοδος του πνεύμάτος του από τους κατώτερους κόσμους στο βασιλείο του φωτός. Στο απώτατο σημείο των περιπλανήσεων αυτών εισηρχέτο σε μια αίθουσα στο κέντρο της οποίας βρισκόταν το φωτίσμενο άγαλμα της θεάς Δήμητρας. Εκεί και με την παρουσία του ιεροφάντη που περιτριγυριζόταν από ιερείς με λαμπρά ενδύματα, καθοδηγείτο στα υψηλότερα μυστικά των Ελευσινίων Μυστηρίων. Κατά την λήξη της τελέτης αναγορευόταν Επόπτης, λέξη που σημαίνει εκείνον που είδε, που γνώρισε. Για τον λόγο αυτόν μύηση αποκαλείται αυτοψία. ΟιΕπόπυες παραλάμβαναν ορισμένα ιερά βιβλία πιθανώς κρυπτογραφημένα, μαζί με πέτρινες πλάκες στις οποίες ήταν εγχάρακτες μυστικές οδηγίες.
Από τα διασωθέντα κείμενα μαθαίνουν πως ένα πλήθος παράξενα και μεταφυσικά φαινόμενα συνόδευαν τις τελετές. Πολλοί μυημενοί ισχυρίζονταν ότι είχε δει τους ίδους τους Θεους. Εάν αυτό ήταν αποτέλεσμα της θρησκευτικής έκστασης ή η συνεργασία των αόρατων δυναμέων με τους ορατούς ιερείς παραμενεί μυστήριο. Ο Απουλήϊος στο έργο του "Μεταμορφώσεις" ή "Ο Χρυσός Όνος" περιγράφει κατά πάσα πιθανότητα την μύηση του στα Ελευσίνια Μυστήρια.
"Άγγιξα τα σύνορα του θάνατου και πατώντας στο κατώφλι του παλατιού της Περσεφόνης επέστρεψα παλεύοντας σε όλα τα στοιχεία. Στο μέσον της νυχτός είδα τον ήλιο να λάμπει με ζωηρό φως έφτασα μπροστά στους Θεούς του Άδου και προσκύνησα από κοντά."

Οι γυναίκες και τα παιδιά δεν αποκλείοντο από τα Ελευσίνια Μυστήρια και υπήρξαν χιλιάδες μυημένοι. Όμως οι ανώτερες διδαχές παρεδίδοντο μόνον σε έναν περιορισμένο αριθμό μυημενών οι οποίοι εξ αιτίας της ανώτερης πνευματικότητάς τους,επιδείκνυαν ισχυρή αντιληπτικότητα στις θεμελιώδεις βασικές διδαχές.
Ο Σωκράτης αρνήθηκε να μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια, διότι γνωρίζοντας τις αρχές τους χωρίς να είναι μέλος του, συνειδητοποίησε ότι η συμμετοχή του θα του σφράγιζε το στόμα. Τα Μυστήρια βασίζονταν σε σπουδαίες και αιώνιες αλήθειες και αυτό επιβεβαιώνεται από τον σεβασμό που τους απεδίδετο από τους σημαντικους πνευματικούς ανθρώπους τους αρχαίου κόσμου.
Τα ενδύματα που έφεραν οι υποψήφιοι προς μύηση διατηρούντο για πολλά χρόνια και πίστευαν ότι κατείχαν σχεδόν ιερές ιδιότητες. Όπως ακριβώς η ψυχή δεν έχει ένδυμα άλλο από τη σοφία και την αρετή, έτσι και οι υποψήφιοι, οι οποίοι ως τότε δεν κατείχαν την αληθινή γνώση, παρουσιάζονταν στα Μυστήρια γυμνοί φέροντας στην αρχή το δέρμα ενός ζώου και κατόπιν ένα ειδικά αφιερωμένο ένδυμα για να συμβολίσουν τις φιλοσοφικές διδαχές που δέχθηκαν από τον μυσταγωγό.
ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΗΣ ΠΕΣΡΕΦΟΝΗΣ Κατά την διάρκεια της μύησης ο υποψήφιος περνούσε μέσα από δυο πύλες.
Η πρώτη ήταν κατωφερής, οδηγούσε προς τους κατώτερους κόσμους και συμβόλιζε την γέννήση του στην άγνοια. Η δεύτερη οδηγούσε προς τα άνω σε μια αίθουσα άπλετα φωτισμένη από αόρατες λάμπες και στην οποία βρισκόταν το άγαλμα της Δήμητρας. Η αίθουσα αυτή συμβόλιζε τους ανώτερους κόσμους ή την διαμονή του Φωτός και της Αλήθειας. Ο Στράβων επιβεβαιώνει ότι ο μεγάλος ναός της Ελευσίνας ήταν χωρητικότητας μεταξύ είκοσι και τριάντα χιλιάδων ατόμων. Η ακόλουθη παράγραφος από τον Πορφύριο παρουσιάζει με τον πλέον κατάλληλο τρόπο τον Ελευσινιακό συμβολισμό:
"Ο Θέος είναι μια φωτεινή αρχή, που κατοικεί στο μέσον του λεπτότερου πυρός, παραμένει δια παντός αόρατος για τα μάτια εκείνων που δεν έχουν αναγάγει τους εαυτούς τους πάνω από την υλική ζωή.
Υπ'αυτήν την έννοια, η όψη των διάφανων σωμάτων, όπως το κρύσταλλο, το παριανό μάρμαρο ακόμη και το ελεφαντοστούν, φέρνει στο νου την ιδέα του θεϊκού φωτός, όπως η όψη του χρυσού συνδέεται με την ιδέα της αγνότητας αφού ο χρυσός δεν μπορεί να κηλιδωθεί.
Ορισμένοι θεώρησαν πως ένας μαύρος βράχος συμβόλιζε το αόρατον της θεικής ουσίας.
Για να εκφραστεί η ανώτατη αιτία,η θεότητα αναπαρίστατο με ανθρώπινη μορφή, και απείρου κάλλους, αφού ο Θεός είναι η πηγή της ωραιότητας, διαφορετικών ηλικιών και συμπεριφορών, καθισμένη ή όρθια του ενός ή του άλλου φύλου, σαν παρθένος ή νεαρός άνδρας, σαν σύζυγος ή σαν νύφη, σημειώνοντας έτσι όλες τις μορφές και τις διαβαθμίσεις. Κάθε λαμπρό πράγμα κατά συνέπεια, απεδίδετο στους Θεούς, η σφαίρα και κάθε σφαιρικό σώμα στο σύμπαν, στον ήλιο και στη σέληνη και μερικές φορές στην Τύχη και στην Ελπίδα. Ο κύκλος και κάθε κυκλικό σχήμα στην αιωνιότητα, στις ουράνιες κινήσεις,στους κύκλους και τις ζώνες του ουρανού. Οι τομές των κύκλων στις φάσεις της σέληνης,οι πυραμίδες και οι οβελίσκοι στην αρχή του πύρος και μέσω αυτού στους Ουράνιους Θεούς. Ο κύλινδρος τη γη, ο φαλλός και το τρίγωνο (σύμβολο της μήτρας) ορίζουν την γονιμότητα."

Τα Ελευσίνια Μυστήρια διατηρήθηκαν περισσότερο από όλα τα άλλα Μυστήρια του αρχαίου κόσμου, μέχρι και τον 4ον μ.Χ αιώνα όταν ο Θεοδώσιος (ο επονομαζόμενος Μέγας) εξολόθρευσε βίαια όλους όσους αρνήθηκαν να δεχθούν τον χριστιανισμό.
Γιάυτή την σπουδαιά φιλοσοφική σχολή ο Κικέρων είπε ότι δίδασκε στους ανθρώπους όχι μόνο πώς να ζουν, αλλά και πώς να πεθαίνουν.


ΔΗΜΗΤΡΑ ΛΙΑΤΣA

Τα Ορφικά Μυστήρια

Τα Ορφικά Μυστήρια

«Ο Ορφεύς στάθηκε το έμψυχο πνεύμα της Ιεράς Ελλάδος, ο αφυπνισμός της θείας ψυχής».
Με αυτά τα λόγια χαρακτηρίζει τα Ορφικά Μυστήρια και τον ιδρυτή τους Ορφέα, ο συγγραφέας Εδουάρδος Συρέ (Ed. Shure) στο βιβλίο του «ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΥΣΤΑΙ».
Πράγματι, τα Ορφικά Μυστήρια κυριάρχησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα στον αρχαίο κόσμο και κατέχουν ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις αρχαίες Ελληνικές τελετουργίες.
Ιδρυτής των μυστηρίων θεωρείται ο Ολύμπιος Ορφεύς, υιός του Οιάγρου και της Μούσας Καλλιόπης. Γεννήθηκε στην Πίμπλεια της Πιερίας την 13-14η χιλιετία π.Χ. και υπήρξε μία ιδιαίτερα πολυσχιδής προσωπικότητα: λέγεται ότι έλαβε μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία, ότι εφηύρε την λύρα και ήλθε σε επαφή με τους Καβείρους της Θράκης από τους οποίους επηρεάστηκε.
Επίσης παροιμοιώδης έμεινε ο έρωτας του για την Ευρυδίκη για την οποία κατέβηκε ως τον Άδη για να την πάρει πίσω από το βασίλειο του Πλούτωνα. Η συνολική θεώρηση των Ορφικών αποδεικνύει πως ο Ορφέας ήταν όντως υπαρκτό πρόσωπο και όχι απλά το αποκύημα της φαντασίας ορισμένων.

Τα Ορφικά Μυστήρια ξεκίνησαν από τα Βορειοελλαδικά βουνά, σε μια εποχή που ο Διόνυσος ο κατ' εξοχήν Θεός των μυστηρίων, λατρευόταν σαν Θεότητα της Σελήνης (Φεγγαροθεός). Δημιουργώντας τα Μυστήρια ο Ορφέας ένωσε τη θρησκεία του Δία με εκείνη του Διονύσου.
Οι μυημένοι έπαιρναν από τις διδασκαλίες του τις μεγάλες αλήθειες που το θαυματουργό τους Φως έφτανε μέχρι το λαό με την μορφή ενός πέπλου προσιτού και ανακατεμένου με την ποίηση και τις δημόσιες τελετές. Μεγάλος Ιερέας του Δια και εξέχων Μύστης της Θράκης, ο Ορφέας έγινε για τους μυημένους ο μεγάλος Αποκαλυπτής του Ουρανίου Διονύσου.
Οι τελετές των Ορφικών λάμβαναν μέρος την νύκτα. Η ουσία των Μυστηρίων είναι η μετάβαση από το σκότος στο φως με διάφορους αλληγορικούς και συμβολικούς τρόπους.
Στο άδυτο του ναού ο Ιεροφάντης άναβε την τελετουργική Πυρά από μία συνεχώς καίουσα Ιερά Πηγή και εμφανιζόταν μπροστά στους μυημένους. Οι ναοί των Ορφικών είτε ήταν κτιστοί, είτε απλά σπήλαια.
Ένα άλλο μέρος της Ορφικής φιλοσοφίας αποτελούν και οι Ορφικοί Ύμνοι που ψάλλονταν κατά τις τελετές.
Είναι πανάρχαιοι και οι παλαιότεροι ανάγονται στην 11η χιλιετία π.Χ. Εξυμνούν διάφορες θεότητες και δίνουν πλήθους στοιχείων για την Ορφική Κοσμολογία, όπως: την γέννεση του Σύμπαντος από μια έκρηξη, την θεωρία του Κοσμικού Ωού (άποψη πως ο κόσμος γεννήθηκε από ένα αυγό), την πίστη στην Συμπαντική Αρμονία, την αναφορά στο Ζωδιακό Κύκλο, καθώς και πλήθος αστρονομικών γνώσεων όπως την ύπαρξη του Πολικού Αστέρα, τις Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια.
Η Αρχαία Ελληνική Θεολογία προήλθε από τους Ορφικούς και επηρέασε τόσο τον Πυθαγόρα όσο και τον Πλάτωνα. Ο Πλάτων μάλιστα στα κείμενα του ονομάζει τον Ορφέα «Θεολόγο».

Ο λόγος του Ορφέα λοιπόν προχώρησε μετά τον θάνατό του με τρόπο μυστηριώδη μέσα στις φλέβες του Ελληνισμού από τις μυστικές αρτηρίες των Ιερών και τον έκανε Μύστη.
Οι Θεοί έμειναν σύμφωνοι με τον λόγο του, όπως μέσα σε έναν ναό ο χορός των μυημένων συμφωνεί με τους ήχους μιας αόρατης λύρας. Έτσι η ψυχή του Ορφέα έγινε η ψυχή της Ελλάδος.