Αναγνώστες

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Τάφος Αμφίπολης: Το αρχαίο πορτάκι που οδηγεί στο άγνωστο


Με αμείωτη ένταση, αλλά με πολύ προσεκτικές κινήσεις συνεχίζονται οι ανασκαφές στον τύμβο της Αμφίπολης προκειμένου να αφαιρεθεί το χώμα από το 3ο θύρωμα και να γίνουν οι απαραίτητες εργασίες υποστύλωσης-αναστήλωσης, ώστε ο χώρος να είναι ασφαλής για τους ανθρώπους που εργάζονται μέσα, αλλά και για να μην γίνουν καταστροφές στον τύμβο.
4 μέτρα το ύψος στο θάλαμο με τις Καρυάτιδες
Ήδη οι αρχαιολόγοι έχουν βγάλει το χώμα σε 1ο και 2ο θάλαμο «ξεσκεπάζοντας» τις Καρυάτιδες και αποκαλύπτοντας το ύψος του θαλάμου, το οποίο φτάνει τα 4 μέτρα.
Μάλιστα το θέαμα των «καθαρών» από χώμα θαλάμων και η αποκάλυψη ολόκληρων των Καρυάτιδων προκαλεί δέος και συγκλονίζει ακόμα και τους αρχαιολόγους και τους εργάτες που μπαίνουν σε καθημερινή βάση στον τάφο.
Οι αρχαιολόγοι βρίσκονται 7 μέτρα μακριά από τo αρχαίο πορτάκι
Το επόμενο βήμα της ομάδας της Κατερίνας Περιστέρη είναι να φτάσουν στην έκκεντρη πόρτα που έχει εντοπιστεί στο βάθος του 3ου θαλάμου.
Το άνοιγμα της είναι 0,96 μέτρα και η απόσταση που χωρίζει τους αρχαιολόγους από το σημείο είναι επτά μέτρα. Οι εργασίες προχωρούν με ταχύτατους ρυθμούς και σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα της κυρίας Περιστέρη οι αρχαιολόγοι θα βρίσκονται στην 4η πύλη σε μία εβδομάδα. Μέχρι τότε θα συνεχίζονται οι εργασίες στον 3ο θάλαμο ώστε να αφαιρεθεί το χώμα και να μπουν τα απαραίτητα στηρίγματα.
Ο 3ος θάλαμος είναι ο «κόκκινος» θάλαμος
Μάλιστα οι αρχαιολόγοι έχουν ονομάσει τον 3ο θάλαμο «κόκκινο θάλαμο» εξαιτίας του χρώματος που έχουν πάρει τα μάρμαρα από τα μεγάλα ποσοστά υγρασίας. Πάντως μέχρι στιγμής ο τρίτος θάλαμος δεν έχει δώσει κάποιο εύρημα στους αρχαιολόγους, αφού όπως λέγεται προς το παρόν δεν βλέπουν τίποτα περισσότερο από ένα χώρο γεμάτο χώμα και μία πόρτα 0,96 εκατοστών, η οποία είναι άγνωστο που οδηγεί.
Το μνημείο είναι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι φανταζόμαστε
Την Κυριακή δύο μη αρχαιολόγοι πανεπιστημιακοί καθηγητές, ο καθηγητής Γεωπληροφορικής του ΤΕΙ Σερρών Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου και ο καθηγητής Γεωτεχνικής Μηχανικής του ΑΠΘ Κυριαζής Πιτιλάκης, μιλώντας στο Mega εξέφρασαν την εκτίμηση ότι το ταφικό μνημείο είναι πολύ μεγαλύτερο από ότι μπορεί κανείς να φανταστεί και εκτείνεται πέραν των χώρων που έχει επιβεβαιώσει μέχρι τώρα η αρχαιολογική σκαπάνη.
Συγκεκριμένα, ο κ. Παπαθεοδώρου -ο οποίος έκανε έρευνα στον τύμβο με γεωραντάρ πριν από τέσσερα χρόνια- άφησε να εννοηθεί, ότι υπάρχουν περισσότεροι χώροι στο μνημείο από αυτούς που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
Ο κ. Παπαθεοδώρου σημείωσε ότι για να υπάρχει πλήρης εικόνα του μνημείου θα πρέπει να ανασκαφεί ό,τι υπάρχει εντός του ταφικού περιβόλου που έχει εντοπιστεί.
«Εχουμε πολλά να δούμε ακόμη νομίζω ότι αυτά που έχουμε δει δεν είναι τίποτα - έχω την αίσθηση ότι πρέπει να είναι κάτι το οποίο είναι αρκετά περισσότερο από κάποια δωμάτια και κάποιους χώρους», πρόσθεσε.
Ίσως πολλοί ακόμα θάλαμοι όσο προχωράμε στο κέντρο του τάφου
Στο ίδιο κλίμα και ο κ.Πιτιλάκης, ο οποίος μιλώντας στην ίδια εκπομπή, δεν απέκλεισε να βρεθούν περισσότεροι θάλαμοι όσο η ανασκαφή προχωρά προς το κέντρο του τύμβου. Ο καθηγητής μάλιστα, αναφέρθηκε και σε τάφο που έχει βρεθεί στην Πέλλα με επτά θαλάμους . «Έχει δημοσιευθεί μία άλλη ανασκαφή στην Πέλλα, που έχει τον κεντρικό διάδρομο με παράλληλους χώρους και οδηγεί σε ένα χώρο με εφτά άλλους χώρους, τρεις σε κάθε πλευρά και έναν στην κορυφή. Κάνω μία υπόθεση, ενδεχομένως μπορεί κανείς να συναντήσει κάποιες τέτοιες καταστάσεις όσο πλησιάζει προς το κέντρο, πράγμα το οποίο περιπλέκει ακόμη παραπάνω την κατάσταση», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Πιτιλάκης.
Μάχη με το κρύο, τη βροχή και τη λάσπη στην κορυφή της ανασκαφής
Την ίδια ώρα που οι αρχαιολόγοι σκάβουν και προχωρούν στο εσωτερικό του αρχαίου τάφου, οι εργάτες που δουλεύουν στα αποστραγγιστικά έργα γύρω και πάνω από τον τύμβο δίνουν μία καθημερινή μάχη κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες, αφού η βροχή δημιουργεί λάσπη, η οποία δυσκολεύει σε πολύ μεγάλο βαθμό το έργο τους. Ωστόσο για την ώρα δεν έχει δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα καθώς οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που εργάζονται στην ανασκαφή είναι πολύ έμπειροι και είχαν εργαστεί και στις ανασκαφές της Βεργίνας.
Τα καρφιά και τα υπόλοιπα ευρήματα
Παράλληλα με την ανασκαφή συνεχίζεται να πλανάται και το ερώτημα για το εάν έχει συληθεί ή όχι ο τάφος. Σε πρόσφατη δήλωσή της, η επίτιμη διευθύντρια Αρχαιοτήτων, Κατερίνα Ρωμιοπούλου, εξέφρασε τη βεβαιότητά της για τη σύληση του τάφου στο λόφο Καστά. Η ίδια τεκμηρίωσε την άποψη της λέγοντας πως οι αρχαιολόγοι που εργάζονται στον τάφο της Αμφίπολης έχουν βγάλει τόσα χώματα έξω από τον τάφο, κιβώτια ολόκληρα, τα οποία τα κοσκινίζουν, αλλά δεν έχουν πει αν έχει εντοπιστεί κάτι.
«Τίποτα δεν βρήκαν, κάποιες ενδείξεις; Γιατί δεν μας λένε; Δεν βρήκαν ούτε καρφιά; Τα καρφιά είναι πραγματικό στοιχείο. Όταν βρίσκεις καρφιά, και μάλιστα μεγάλα, αμέσως λες "έχουμε ξύλινο φορείο"» αναφέρει χαρακτηριστικά στον «Τύπο της Κυριακής».
Σύμφωνα με πληροφορίες του iefimerida.gr, οι αρχαιολόγοι της ανασκαφής απαντούν πως καρφιά και άλλα ευρήματα έχουν εντοπιστεί έξω από τον τύμβο, χωρίς ωστόσο οι ίδιοι να γνωρίζουν πού είχαν χρησιμοποιηθεί, δηλαδή αν ήταν σε κάποιο φέρετρο ή σε κάποια άλλη ξύλινη κατασκευή. Καρφιά εντός του τάφου δεν έχουν εντοπιστεί.
Πηγή: iefimerida.gr

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Η Φθινοπωρινή Ισημερία και τα Ελευσίνια Μυστήρια


Σύμφωνα με την Μυθολογία μας, ιδρυτής των Ελευσινίων Μυστηρίων πιστεύεται ότι ήταν ο Εύμολπος ή ο Μουσαίος ο οποίος ήταν γιος του Ορφέα
Τα ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ αποτελούν αναμφισβήτητα ένα από τους πιο ιερούς και σεβαστούς θεσμούς, ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.
Σύμφωνα με την Μυθολογία μας, ιδρυτής των Ελευσινίων Μυστηρίων πιστεύεται ότι ήταν ο Εύμολπος ή ο Μουσαίος ο οποίος ήταν γιος του Ορφέα, υπάρχουν όμως και πλήθος άλλων εκδοχών, έτσι ώστε σήμερα να είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, ως προς τον λόγο της εμφάνισή τους, τον τρόπο της διεξαγωγής τους αλλά το ακριβές περιεχόμενο των διδασκαλιών και των μυήσεών τους.
Αυτό όμως που γνωρίζουμε σήμερα, με βεβαιότητα, είναι ότι υπήρχαν τα ΜΙΚΡΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ, τα οποία αποτελούσαν την βασική προετοιμασία για την διεξαγωγή των ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ που ήταν βεβαίως και τα σημαντικότερα, τα οποία διαρκούσαν 9 Ημέρες, ξεκινώντας από την δέκατη Πέμπτη ημέρα του μήνα Βοηδρομιώνα.
Ωστόσο επειδή δεν υπάρχει πλήρης αντιστοιχία μεταξύ του αρχαίου ημερολογίου και του σημερινού, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ακριβή ημερομηνία, της διεξαγωγής τους και για τον λόγο αυτόν, έχουν κατά καιρούς προταθεί πολλές και διάφορες εκδοχές.
Σήμερα θα επιχειρήσουμε μία νέα προσέγγιση του υπολογισμού της ακριβούς ημερομηνίας της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων, βάσει κάποιων ιδιαίτερων αστρονομικών χαρακτηριστικών, τα οποία ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουν λάβει υπόψη τους οι σύγχρονοι ερευνητές.
Γνωρίζουμε ότι οι αρχαίες μυστηριακές τελετές, ήταν πάντοτε άμεσα συνδεδεμένες με κάποια συγκεκριμένα αστρονομικά φαινόμενα.
Μέσα στον μήνα Σεπτέμβριο λοιπόν, τον μήνα της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων, συμβαίνει ένα αστρονομικό γεγονός κορυφαίας σημασίας, το οποίο δεν θα μπορούσε σε καμμία περίπτωση να περάσει απαρατήρητο από το, επίσης κορυφαίο, αυτό θρησκευτικό γεγονός.
Πρόκειται βεβαίως για την ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ η οποία πραγματοποιείται στις 23/9.
Από την στιγμή που γνωρίζουμε ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια διαρκούσαν 9 ημέρες, είναι πολύ λογικό να υποθέσει κανείς ότι η Φθινοπωρινή Ισημερία θα έπρεπε να συμπίπτει με την ημέρα της ΛΗΞΗΣ τους!
Στην περίπτωση αυτή είναι φυσικά πολύ εύκολο να υπολογίσουμε την ημέρα της έναρξής τους, η οποία θα έπρεπε να ήταν στις 14/9.
Η άποψη αυτή ενισχύεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι στις 14/9 γιορτάζουμε σήμερα την ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.
Το γεγονός αυτό δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίο, διότι η σχηματική απεικόνιση των δύο αξόνων ενός Σταυρού, υποκρύπτει ακριβώς την εξισορρόπηση δύο αντίθετων δυνάμεων, της οριζόντιας και της κάθετης, οι οποίες εμφανίζονται πλέον συνδεδεμένες και εναρμονισμένες.
Αυτό σημαίνει ότι το νόημα που υποκρύπτεται στο σύμβολο του Σταυρού, σε μια πιο εσωτερική ερμηνεία, θα μπορούσε να ταυτίζεται απολύτως με το αποτέλεσμα το οποίο συμβολίζει η εσωτερική ερμηνεία των Ισημεριών, η οποία επιφέρει τηνΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ.
Όπως γνωρίζουμε, κατά την διάρκεια ενός ημερολογιακού έτους, υπάρχουν 4 ιδιαιτέρως καθοριστικές ημέρες, που αποτελούν ΤΑ ΠΟΛΙΚΑ ΖΕΥΓΗ ΔΥΟ ΑΞΟΝΩΝ:
Ο πρώτος άξονας του Σταυρού, εμφανίζεται από την θέση της γης επάνω στην τροχιά της, κατά τις ημέρες των δύο Ισημεριών και αντίστοιχα ο δεύτερος άξονας, εμφανίζεται κατά τις ημέρες των δύο Ηλιοστασίων.
Θα μπορούσαμε πολύ εύκολα στο παραπάνω σχήμα, να ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΟΡΑΤΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΟΥΣ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, που αφορά στην σύνδεση αυτών των τεσσάρων αστρονομικών γεγονότων, τα οποία είναι τα εξής:
Το ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ στις 22 Δεκεμβρίου που είναι η μικρότερη σε διάρκεια ημέρα του έτους,
Το ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ στις 22 Ιουνίου που είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια ημέρα του έτους,
Η ΕΑΡΙΝΗ ΚΑΙ Η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ στις 21 Μαρτίου και 23 Σεπτεμβρίου που είναι οι δύο μοναδικές απολύτως χρονικά ΙΣΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ κατά την διάρκεια ενός έτους.
Θα μπορούσαμε επομένως να κατανοήσουμε την αξία και την μυστική διδασκαλία των Ελευσινίων Μυστηρίων, μόνο αν καταφέρουμε να ερμηνεύσουμε την εσωτερική ψυχική λειτουργία της «ΗΜΕΡΑΣ» και της «ΝΥΧΤΑΣ» της Ψυχής μας.
Όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές σε προηγούμενα άρθρα μας, κάθε Άνθρωπος λειτουργεί σαν ένα ΔΙΠΟΛΟ, όπου ο ένας πόλος της εκφράζει τον ΝΟΥ μας και άλλος πόλος εκφράζει την ΨΥΧΗ μας.
Βάσει αυτής της λειτουργίας της διπολικής έκφρασης, πραγματοποιείται το σύνολο όλων των Ανθρώπινων ενεργειών.
Είναι γνωστό ότι ο ΝΟΥΣ και η ΨΥΧΗ μας χαρακτηρίζονται από αντίθετες ιδιότητες, όπως ακριβώς η ΛΟΓΙΚΗ και το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ που απορρέουν από αυτά τα δύο βασικά ζωτικά μας όργανα.
Έτσι λοιπόν, όταν παίρνουμε μία απόφαση χρησιμοποιώντας τον Νου ή την λογική μας, σαν αποτέλεσμα αυτής της ενέργειάς μας, «διαμαρτύρεται» το συναίσθημα ή η Καρδιά μας.
Το γεγονός αυτό μάς οδηγεί σε μία κατάσταση ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ, η οποία μας οδηγεί τελικά δεν μας επιτρέπει να βιώσουμε την ευτυχία, αφού λόγω αυτής της εσωτερικής μας σύγκρουσης, είναι προφανές ότι ποτέ δεν μένουμε ικανοποιημένοι από το τελικό αποτέλεσμα των πράξεων μας.
Για να συνδεθούμε με τα Ελευσίνια Μυστήρια, θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε αυτήν την διαρκή ανισορροπία της Ανθρώπινης συμπεριφοράς που αφορά στην εσωτερική λειτουργία ενός Ανθρώπου, με την διαρκή ανισορροπία της διάρκειας της ημέρας και την νύχτας, δηλαδή τον τρόπο λειτουργίας του Ημερονυκτίου στον πλανήτη Γη.
Όπως γνωρίζουμε, κατά την διάρκεια ενός έτους, κάθε εικοσιτετράωρο που περνάει, διακρίνεται από διαφορετική διάρκεια ημέρας και νύχτας, που διαρκώς διαφοροποιούνται, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΙΣΗΜΕΡΙΩΝ.
Συνδέοντας λοιπόν το Ανθρώπινο Σώμα μας, με το Σώμα του πλανήτη μας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι:
Ο Πόλος της Ψυχής μας αντιστοιχεί στην Νύχτα και ο Πόλος του Νου μας, αντιστοιχεί στην Ημέρα.
Νύχτα= Ψυχή
Ημέρα= Νους
Σίγουρα δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβαινε κατά την διάρκεια της Ελευσίνιας Μύησης. Θα μπορούσαμε όμως να συμπεράνουμε ότι το τελικό αποτέλεσμα της τελευταίας ημέρας της Μύησης, το οποίο συμπίπτει με την ημέρα της Φθινοπωρινής ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ, αφορά στην απόκτηση μιας μοναδικής δυνατότητας:
Να φέρουμε σε ΙΣΟ ΜΕΡΟΣ αυτές τις δύο άνισες και ανισομερείς λειτουργίες των δύο πόλων μας, έτσι ώστε να καταφέρουμε εισέλθουμε σε ένα νέο εξελικτικό επίπεδο, κατά το οποίο θα μπορούμε πλέον να λειτουργούμε συνδυάζοντας απολύτως τις αποφάσεις της λογικής και του συναισθήματός μας, όπως ακριβώς συμβαίνει την ημέρα της ΙΣΗ-ΜΕΡΙΑΣ, έτσι ώστε να βιώσουμε τελικά την πραγματική ευτυχία, που σήμερα λείπει από την ζωή μας!
Βεβαίως ο τελικός στόχος των Μυστηρίων, δεν αφορά απλώς σε αυτήν την κατανόηση της λειτουργίας αυτής της διπολικής μας κατάστασης, αλλά στην ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ της ΙΣΗΣ ΜΕΡΑΣ και ΝΥΧΤΑΣ, δηλαδή του απόλυτου ελέγχου των αντιδράσεών μας, σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ!

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Πλάτων, ο αρχιτέκτων του τάφου της Αμφίπολης



Αρχιτέκτων και μηχανικός του τάφου της Αμφίπολης και όλων των θολωτών μακεδονικών τάφων, όπως αυτός που τώρα αποκαλύπτεται στο λόφο Καστά, φαίνεται πως ήταν ο Πλάτων (427 π.Χ. - 347 π.Χ.).






Διάσημος σ' όλο τον ελληνικό κόσμο ο Αθηναίος φιλόσοφος και για τις γνώσεις του στα μαθηματικά και τη γεωμετρία, ήταν ο μόνος στον οποίο θα μπορούσε να απευθυνθεί ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Β', ο πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου για να του σχεδιάσει ένα ταφικό μνημείο που να αντέχει στο χρόνο και να μη βουλιάζει όπως συνέβαινε ώς τότε με τους κιβωτιόσχημους τάφους κάτω από τη μεγάλη πίεση όγκου χωμάτων που τους σκέπαζαν.


Την άποψη ότι στη γεωμετρία αλλά και στα κατασκευαστικά σχέδια του Πλάτωνα βασίζεται η δημιουργία των μονοθάλαμων μακεδονικών τάφων όπως αυτοί κτίζονται από τον 4ο ώς τον 2ο αι. π.Χ., έχει διατυπώσει με σειρά ερευνητικών εργασιών ήδη από το 2000 ο αρχιτέκτων μηχανικός και βαθύς γνώστης της ιστορίας και αρχαιολογίας Ιορδάνης Δημακόπουλος. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από παρατηρήσεις του κ. Δημακόπουλου σε 100 θολωτούς μακεδονικούς τάφους που έχουν ώς τώρα ανασκαφεί αλλά και σε αναφορές σε αρχαίες πηγές.


Οντας ο ίδιος υψηλόβαθμο στέλεχος της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας είχε την ευκαιρία να δει από κοντά και να μελετήσει τα κατασκευαστικά σχέδια των μακεδονικών τάφων. Πρώτη και κύρια παρατήρηση που έκανε ήταν πως ο κύκλος και το τετράγωνο είναι δύο σχήματα που εφαρμόζονται στην κάτοψη και την πρόσοψη των μακεδονικών τάφων. Τετράγωνη είναι η κάτοψη, σχεδόν τέλειος κύβος ως την ψαλίδα του θόλου είναι ο θάλαμος: «το ιδεατό στερεό», σύμφωνα με τον Πλάτωνα, όπως μας λέει. «Μάλιστα στον "Τίμαιο" (55d. 55e και 62d) ο ιδρυτής της Φιλοσοφικής Σχολής των Αθηνών, μαθητής του Σωκράτη και δάσκαλος του Αριστοτέλη, αναφέρεται στα πλεονεκτήματα του τετραγώνου και του κύβου στις θλιπτικές δυνάμεις».


Παρατηρώντας ο κ. Δημακόπουλος την τετραγωνική κάτοψη των μονοθάλαμων τάφων αναρωτήθηκε γιατί επαναλαμβάνεται συνεχώς. «Ως μηχανικός γνώριζα πως το τετράγωνο με τις ίσες πλευρές και ο κύβος με ίσες έδρες παρουσιάζει στατικώς ενδιαφέρον. Θέλησα όμως να το ψάξω περισσότερο. Οι εξηγήσεις που έδιναν οι μελετητές οι οποίοι συσχέτιζαν την παρατήρηση αυτή με την πλατωνική αντίληψη περί φύσης, είδα πως δεν έχουν σχέση με τα στατικά. Ο Πλάτων αναφέρει στον Τίμαιο ότι το σταθερότερο στην έδραση και στην πίεση είναι το τετράγωνο και ο κύβος».






Στον τάφο των Λευκαδίων με τη μνημειακή πρόσοψη ήδη από το 1966 είχε παρατηρήσει ο αρχαιολόγος Φ. Πέτσας ότι ο όγκος του θαλάμου εσωτερικά αντιστοιχεί με κύβο, οι έδρες του είναι ίσες με την τετραγωνική του κάτοψη. «Το ίδιο συμβαίνει και στον τάφο της Μεγάλης Τούμπας στη Βεργίνα, τον λεγόμενο τάφο του Φιλίππου Β'. Εχει μήκος 4,46μ. Χ 4,46μ. πλάτος και ύψος 5,30 ως το κλειδί του θαλάμου, διαστάσεις που αντιστοιχούν σε κύβο κατά προσέγγιση. Αν δεν χρησιμοποιήσει κανείς τον γνωστό τύπο για το εμβαδόν του κύκλου (3,14159 r2 ), αλλά τον βαβυλωνιακό τύπο 3r2, τότε ο όγκος ισούται με 94,33 κ.μ., όσο δηλαδή το 4,46χ4,46χ4,74 μ.» σύμφωνα με τον κ. Δημακόπουλο. «Αυτό δείχνει ότι επιδιώχθηκε η ισοδυναμία του εσωτερικού χώρου του θαλάμου με κύβο διαστάσεων 15χ15χ16 αττικούς πόδας».


«Στον κύκλο και στον κύβο αναφέρεται ο Πλάτων στο πλαίσιο του δόγματος της Κοσμολογίας (Τίμαιος 27 c) σύμφωνα με την οποία όλα τα στοιχεία της φύσης μηδέ εξαιρουμένων των έμβιων όντων έχουν σχήματα. Κάποιοι συνέδεαν την αντίληψή του περί τη φύση του κόσμου με τα σχήματα αυτά. Στους Νόμους του όμως, ένα έργο της ωριμότητάς του, ο Πλάτων αναφέρεται πολύ συγκεκριμένα σε έναν ιδιαίτερα τιμητικό τύπο τάφου, περιγράφοντας στην ουσία έναν μονοθάλαμο μακεδονικό τάφο με τον τύμβο του. Χαρακτηρίζει το οικοδόμημα ως υπόγεια "θήκη" στεγασμένη με "ψαλίδα προμήκη" με λίθινες κλίνες στο εσωτερικό της και κατασκευασμένη εκ "λίθων ποτίμων και αγήρων εις δύναμιν". Γνωρίζει δηλαδή ακόμη και το είδος του υλικού κατασκευής του κτηρίου».


Δυο σπουδαίοι αρχαιολόγοι με διεθνή αναγνώριση, ο Χρ. Τσούντας (1857-1934) και ο Κ. Ρωμαίος (1874-1966), είχαν συσχετίσει την κατασκευή των μακεδονικών τάφων με όσα αναφέρονται στους Νόμους του Πλάτωνα, όπως μας επισημαίνει ο κ. Δημακόπουλος, ο οποίος θεωρεί δε ότι ο φιλόσοφος στα χρόνια της ωριμότητάς του φαίνεται να δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τα οικοδομήματα. Δεν αποκλείει να είχε πάντα μια σχέση με κατασκευαστές κτηρίων, να γνώριζε ανθρώπους της δουλειάς, τεχνίτες οικοδομικών έργων, γιατί στη διαθήκη του, που έχει διασωθεί ολόκληρη στον Διογένη Λαέρτιο ΙΙΙ, 42, σημειώνεται: «Ευκλείδης ο λιθοτόμος οφείλει μοι τρεις μνας».


«Ο Πλάτωνας είχε εκπονήσει μια γεωμετρική κατασκευή, χρησιμοποιώντας το διάγραμμα των επτά ομόκεντρων κύκλων για την παραγωγή του μεικτού στερεού του θαλάμου των μακεδονικών τάφων». Η επιτυχία του σχεδίου αυτού έκανε τον Φίλιππο να νιώθει ότι του οφείλει ιδιαίτερες τιμές. Γι' αυτό όταν πέθανε ο Πλάτων το 347 π.Χ. και το πληροφορήθηκε ύστερα από κάποιες μέρες, οργάνωσε μια επικήδεια τελετή, ένα είδος μνημοσύνου, «επιτιμηθήναι», όπως αναφέρει ειρωνευόμενος τον Φίλιππο ο ιστορικός Θεόπομπος τον 3ο αι. π.Χ. γιατί τίμησε τον Πλάτωνα αντί για την πατρίδα ή κάποιο ηγεμόνα.


Ως τότε, οι μακεδονικοί τάφοι ήταν κιβωτιόσχημοι, δεν ήταν θολωτοί και παρουσίαζαν στατικά προβλήματα. Συνεπώς, αν δεν έδινε τα σχέδια ο Πλάτωνας, ίσως σήμερα να μη θαυμάζαμε τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας με τις περίφημες ζωγραφικές απεικονίσεις στην πρόσοψη, όπως επίσης της Αμφίπολης, των Λευκαδίων, του Δίου, της Πέλλας και πολλούς ακόμη στους οποίους παρατηρείται η τετραγωνική κάτοψη του θαλάμου (ισοτιμία πλάτους και μήκους).


Πηγή http://cantfus.blogspot.gr/

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Αμφίπολη: Δείτε τις πρώτες φωτογραφίες του τρίτου ταφικού θαλάμου


Σε κατάσταση οριακής ισορροπίας βρίσκεται η θόλος του θαλάμου - Θα καθυστερήσουν περαιτέρω οι αρχαιολόγοι καθώς η εφαρμογή των μέτρων αντιστήριξης και υποστύλωσης, λόγω της δυσμενούς δομικής κατάστασης, απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή - Πώς θα γίνει η απομάκρυνση του χώματος
Με προβλήματα φαίνεται πως θα έρθουν αντιμέτωποι οι αρχαιολόγοι που έχουν εισέλθει στον τρίτο ταφικό τάφο της Αμφίπολης, αφού σημαντικά σημεία παρουσιάζουν αποκολλήσεις, όπως «οι μαρμάρινοι ορθοστάτες περιμετρικά, στο ορατό τμήμα των κατακόρυφων τοίχων που παρουσιάζουν συστηματικά αποκολλήσεις τεμαχίων», όπως αναφέρει σχετική ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού.

Επιπλέον, αυτό που απαιτεί περισσότερη προσοχή και ο λόγος για τον οποίο οι αρχαιολόγοι θα προχωρήσουν αργά και σταθερά την ανασκαφή, είναι πως η θόλος του θαλάμου δείχνει να βρίσκεται σε κατάσταση οριακής ισορροπίας, κάτι που προκαλέι ιδιαίτερη ανησυχία. Εξάλλου, οι αποκολλήσεις που διαπιστώθηκαν στους μαρμάρινους ορθοστάτες περιμετρικά, φαίνεται να είναι το αποτέλεσμα έντονης καταπόνησης, πιθανώς από τις μεγάλου ύψους επιχώσεις επί της θόλου.
Συγκεκριμένα, η ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού αναφέρει: «Την Παρασκευή 12-9-2014 έγινε η είσοδος μελών της  διεπιστημονικής ομάδας, στον τρίτο θάλαμο του μνημείου, από την υφιστάμενη οπή στον τοίχο του τρίτου διαφράγματος, προκειμένου να τεκμηριωθεί αρχαιολογικά η υφιστάμενη εικόνα του και να διαπιστωθεί η δομική κατάσταση του θαλάμου, ώστε να σχεδιαστούν τα αναγκαία μέτρα αντιστήριξης και υποστύλωσης.

Από την επί τόπου παρατήρηση προέκυψαν τα ακόλουθα δεδομένα: Το ύψος του αμμώδους χώματος βρίσκεται χαμηλότερα από ότι στους προηγούμενους δυο χώρους. Επί των χωμάτων διαπιστώνονται αμμώδη φυσικά ιζήματα με απολιθώματα από όστρεα, που προέρχονται από το φυσικό έδαφος του λόφου Καστά. Σύμφωνα με τις γεωλογικές παρατηρήσεις φαίνεται ότι η επίχωση παραμένει αδιατάρακτη.

Εσωτερικά, η θόλος είναι κατασκευασμένη από πωρόλιθο, ακριβώς όπως και στους προηγούμενους θαλάμους.
Στους τρεις κατακόρυφους τοίχους-ανατολικό, δυτικό και βόρειο- στο ορατό μέρος, επαναλαμβάνεται η ίδια μορφή μαρμάρινης επικάλυψης, όπως και στους δυο προηγούμενους θαλάμους, με ορθοστάτες, στέψη και ιωνικό επιστύλιο.

Στο νότιο τοίχο -στο εμφανές μέρος του- δεξιά και αριστερά του θυρώματος, συνεχίζεται η μαρμάρινη επικάλυψη. Οι υπερκείμενοι πωρόλιθοι καλύπτονται με επίχρισμα κόκκινου χρώματος. Έχει καταπέσει το εσωτερικό τμήμα του υπέρθυρου.

Η θόλος του θαλάμου δείχνει να βρίσκεται σε κατάσταση οριακής ισορροπίας, με τους θολίτες στην περιοχή της στέψης  να παρουσιάζουν άνοιγμα αρμών, σε ικανό βάθος, από την εσωτερική επιφάνειά της. Στο σύνολο σχεδόν των θολιτών παρατηρούνται ρηγματώσεις και επιπλέον σε εκτεταμένες περιοχές, εκατέρωθεν της στέψης, διαπιστώθηκε σημαντική απώλεια μάζας του υλικού.

Οι μαρμάρινοι ορθοστάτες περιμετρικά, στο ορατό τμήμα των κατακόρυφων τοίχων παρουσιάζουν συστηματικά αποκολλήσεις τεμαχίων τα οποία εντοπίστηκαν στην επιφάνεια της επίχωσης, φωτογραφήθηκαν, αριθμήθηκαν και περισυνελέγησαν. Οι αποκολλήσεις φαίνεται να είναι το αποτέλεσμα έντονης καταπόνησης, πιθανώς από τις μεγάλου ύψους επιχώσεις επί της θόλου. Συγκεκριμένα, το νότιο τμήμα του θαλάμου φορτίζεται από γαίες ύψους 2μ. περίπου, ενώ στο βόρειο τμήμα οι γαίες έχουν ύψος περί τα 12-13μ.

Τα ανωτέρω τεχνικά δεδομένα δεν επιτρέπουν την ασφαλή εκτέλεση εργασιών απομάκρυνσης χώματος από τον τρίτο θάλαμο, πριν ληφθούν τα αναγκαία μέτρα προστασίας. Ειδικότερα, για την αντιστήριξη-υποστύλωση του θαλάμου, θα χρησιμοποιηθεί ισχυρότερη διάταξη από αυτή των δύο προηγούμενων θαλάμων. Θα περιλαμβάνει σύστημα οριζόντιων πλαισιωτών δοκών, κατά μήκος και πλάτος του θαλάμου, για την αντιστήριξη των κατακόρυφων τοίχων από τις γεωστατικές ωθήσεις. Για την στήριξη της θόλου θα χρησιμοποιηθούν μεταλλικές σωληνωτές δοκοί.  Η απομάκρυνση του χώματος θα γίνεται τμηματικά, κατά περιοχές της επίχωσης, ώστε να καθίσταται εφικτή η ασφαλής προσαρμογή της έδρασης των αντιστηρίξεων.

Η εφαρμογή των μέτρων αντιστήριξης και υποστύλωσης, εξαιτίας της δυσκολίας πρόσβασης στο χώρο και της απαίτησης ιδιαίτερης προσοχής, λόγω της δυσμενούς δομικής κατάστασης, θα απαιτήσουν αρκετές μέρες εργασίας.

Τέλος, συνεχίζονται οι εργασίες γεωμετρικής τεκμηρίωσης του μνημείου και του περιβάλλοντος χώρου του, ενώ ο Δήμος Αμφιπόλεως τοποθέτησε νυχτερινό φωτισμό και σύστημα ασφαλείας».

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Άρτεμις

Άρτεμις η Καρυάτις και ο χορός που έφτασε στην Αμφίπολη


Η θεά Άρτεμις έσυρε τον χορό και οι καρυάτιδες χόρεψαν στην Αμφίπολη προς τιμήν της και προς τέρψη όλων των θαυμαστών των θαμμένων θησαυρών των κρυπτών μυστικών και μυστηρίων.
Ψάχνουμε τον Αλέξανδρο τον Μέγα αλλά κανένας δεν ρωτάει εάν η γοργόνα ζει ή εάν μέσα στις θάλασσες γεμάτες υπερωκεάνεια έφυγε με κάποιον για εξωτικά νησιά και ξέχασε τον μέγα που κάπου έγινε BIG. Η Large ανακάλυψη θα αποτελέσει ένα ακόμη λόγο για να νιώσουμε περήφανοι/ες ως έλληνες για την ιστορία μας ενώ δεν την γνωρίζουμε. Περήφανοι όμως είμαστε...
Η θεά Άρτεμις που υπήρξε συνέχεια των προελληνικών θεοτήτων και με την σειρά της έδωσε ιδιότητες στην Παναγία, καθώς παριστάνεται ως βρεφοκρατούσα, είναι αυτή που παριστάνεται ως Καρυάτις και οι νύμφες που αποτελούσαν τον χορό της κουβαλώντας κάποτε καλάθι στο κεφάλι με τις ιδέες της "ελληνικότητας" κατέληξαν να στηρίζουν ένα Ερέχθειο ίσως και κάποιο άλλο ναό αλλά πάντα πρόθυμες να σηκώνουν την άγνοια του νεοέλληνα για την ιστορία του και αλλοίμονο για την παράδοση που κατάντησε βλασφήμεια στο στόμα των υποστηρικτών της.
Ωστόσο, επειδή εγώ δεν τα καταφέρνω να ειρωνεύομαι καλά παρά μονάχα τον εαυτό μου ας σταματήσω εδώ και ας σας παραδώσω το υλικό που αλίευσα! στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη.
Εύχομαι καλή χώνευση και προσοχή! Η πολλή γνώση βλάπτει σοβαρά την βλακεία.
Χαιρετώ
                   Νότα Χρυσίνα
Εδώ η συνέχεια...

Στις Καρυές λατρευόταν ως Καρυάτις και η θεά ταυτιζόταν με τη Νύμφη Καρύα. Η Καρύα ήταν κόρη του Δίωνα και της Ιφιτέας και συνδεόταν με τον Απόλλωνα. Όταν εκείνη έσμιξε με το Διόνυσο, επειδή οι αδελφές της τη ζήλευαν, ο θεός τη μεταμόρφωσε σε καρυδιά και τις αδελφές της σε βράχους. Κατά τη διάρκεια των τελετών της Καρυάτιδος Άρτεμιδος νεαρές παρθένες της Σπάρτης, οι Καρυάτιδες, χόρευαν προς τιμή της θεάς ένα χορό, τον καλαθίσκον, χορό που είχε πάρει το όνομά του από τον κάλαθον που έφεραν στην κεφαλή τους. Οι Καρυάτιδες θεωρούνταν το καλλιτεχνικό πρότυπο, των Καρυάτιδων του Ερεχθείου στην Ακρόπολη των Αθηνών.
Η Άρτεμις ως Καρυάτις λατρευόταν από τους αγροτικούς και ποιμενικούς πληθυσμούς της Λακωνίας, με οργιαστικούς χορούς, άσεμνα τραγούδια, τα αστραβικά (αστράβη είναι το σαμάρι του ζώου πάνω στο οποίο μεταφέρονταν οι πιστοί που τραγουδούσαν τα αστραβικά




Η Άρτεμις ήταν μία από τις κυριότερες θεότητες του ελληνικού Δωδεκάθεου. Kόρη του Δία και της Λητούς, δίδυμη αδελφή του Aπόλλωνα.

Η Άρτεμις ήταν προστάτρια του ζωικού και φυτικού κόσμου, της άγριας φύσης, θεά του κυνηγιού, προστάτρια της μητρότητας, της νεότητας, της αγνότητας, του τοκετού και των βρεφών. Oι Oρφικοί τη θεωρούσαν θεά της Σελήνης και ο Όμηρος την αποκαλούσε Πότνια Θηρών και αγροτέρη. Σύμβολά της ήταν το τόξο, η ημισέλινος και το ελάφι.

Θεά της άγριας φύσης

Ως «πότνια θηρών», δηλαδή «Δέσποινα των ζώων», θεά της άγριας φύσης, λατρευόταν ιδιαίτερα σε μέρη ορεινά και δασώδη. Κατοικούσε στις πηγές και στα ποτάμια και προστάτευε τα ζώα εξουσιάζοντάς τα. Η Άρτεμις ταυτίστηκε με τις παλαιότερες θεότητες της φύσης και τελικά της αφομοίωσε κληρονομώντας τους ρόλους και τα χαρακτηριστικά τους.

Στην ιδιότητά της σαν θεά του κυνηγιού ενσωματώθηκαν προηγούμενες θεότητες, όπως η Βριτόμαρτις και η Δίκτυννα, η Καλλιστώ, (Άρτεμις Καλλίστη στην Αρκαδία), ή Θεμιστώ ή Μεγιστώ, η Λαφρία στην Καλυδώνα. Η Κυνηγέτις Άρτεμις κρατούσε τόξο και βέλη, έτρεχε στα βουνά και στα δάση και είχε τα επίθετα αγνή, αγραία, αγροτέρα, ελαφία, ελαφηβόλος, ιοχέαιρα (τοξεύτρια), ποδάγρα, τοξία, τοξόδαμφος, τοξόκλυτος, τοξότις, χρυσηλάκατος (χρυσότοξη). Παριστανόταν να συνοδεύεται από Νύμφες και να τοξεύει αγρίμια. Αγαπημένα της ζώα ήταν η άρκτος, το ελάφι και η αίγα.
Τιμωρός

Τιμωρούσε όσους παραβίαζαν τους νόμους που είχε θεσπίσει ή όσους επιχειρούσαν να προσβάλλουν κάποια από τη συνοδεία της. Για αυτό τιμώρησε τον Ωρίωνα που είχε βιάσει την Ώπη, μία από τις Υπερβόρειες παρθένες και τον Τιτυό που είχε επιχειρήσει να βιάσει τη μητέρα της.

Επίσης τιμωρούσε τις κοπέλες που ενώ της ήταν αφιερωμένες δε διατηρούσαν την αγνότητά τους. Όταν η ιέρειά της, Καλλιστώ, δεν τήρησε τον όρκο της αγνότητας που είχε δώσει κι ενώθηκε με το Δία, έχοντας πάρει μορφή άρκτου, η Άρτεμις τη μεταμόρφωσε στον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου.

Η θεά τιμωρούσε κι όποιον εκδήλωνε ερωτική επιθυμία για την ίδια. Μεταμόρφωσε τον Ακταίωνα σε ελάφι, επειδή την είχε δει γυμνή και άφησε να τον κατασπαράξουν τα σκυλιά του. Τους δίδυμους Αλωάδες γίγαντες, Ώτο και Εφιάλτη, τους έβαλε να αλληλοσκοτωθούν με τα κοντάρια τους, όταν εκείνη μεταμορφωμένη σε ελάφι πέρασε με μεγάλη ταχύτητα ανάμεσά τους.

Επίσης τιμωρούσε κι όσους εκδήλωναν ασέβεια. Έτσι όταν ο Οινέας δεν είχε θυσιάσει προς τιμή της όταν πρόσφερε τις απαρχές από τη συγκομιδή του σε όλες τις θεότητες έστειλε εναντίον της χώρας του τον Καλυδώνιο Κάπρο που προξένησε μεγάλες καταστροφές.
Προστάτης των βρεφών και της μητρότητας

Η Άρτεμις προστάτευε τη μητρότητα και εξασφάλιζε στις γυναίκες αίσιο τοκετό. Σύμφωνα με το μύθο, η Λητώ, έγκυος από το Δία, καταδιωκόταν από την Ήρα και κανένας τόπος δεν τη δεχόταν για να γεννήσει. Τότε εμφανίστηκε το νησί Δήλος και η Λητώ, στους πρόποδες του όρους Κύνθου, κάτω από μία φοινικιά γέννησε πρώτα την Άρτεμη. Στη συνέχεια, επειδή η Ήρα κρατούσε περιορισμένη την Eιλείθυια, θεά του τοκετού, η Άρτεμις παραστάθηκε σαν μαία στη γέννηση του δίδυμου αδελφού της Aπόλλωνα. Για το λόγο αυτό θεωρούσαν την Άρτεμη θεά των τοκετών. Την ιδιότητά της αυτή τη μαρτυρούν επίσης τα επίθετα λεχώ, λοχεία, σωοδίνα.

Ήταν παρούσα στη γέννηση της Αφροδίτης, της Αθηνάς και του Ασκληπιού.

Στη Σπάρτη κατά τη διάρκεια της γιορτής των Τιθηνίδιων, οι πιστοί έφερναν στο ιερό της θεάς τα βρέφη τους για να τα ευλογήσει.Tη θεωρούσαν προστάτη της νεότητας και ιδιαίτερα των κοριτσιών, μέχρι την ημέρα του γάμου τους, γιατί ήταν και η ίδια παρθένος.
Λατρεία

Στα βουνά της Αρκαδίας συνδέθηκε με τη Δήμητρα που έψαχνε την κόρη της και τη συνόδευσε στην αναζήτησή της. Aπό τότε θεσπίστηκαν κοινές γιορτές στην Πελοπόννησο προς τιμή της Δήμητρας Kόρης και της Άρτεμης.

Η Άρτεμις εμφανίζεται και ως προστάτρια της δημόσιας ζωής. Στην Ολυμπία λατρευόταν ως Αγοραία, στην Αθήνα ως Βουλαία και στη Μίλητο ως Βουληφόρος.

Ως Αγροτέρα λατρευόταν σε πολλές περιοχές. Κάθε χρόνο στην Αθήνα ο Πολέμαρχος, θυσίαζε στην Άρτεμη Αγροτέρα. Οι Αθηναίοι είχαν τάξει να θυσιάζουν στην Άρτεμη Αγροτέρα και στον Ενυάλιο τόσες αίγες όσοι θα ήταν και οι Πέρσες που θα σκοτώνονταν στο Μαραθώνα. Επειδή ο αριθμός των θυμάτων ήταν μεγάλος, για να λύσουν το τάμα οι Αθηναίοι ίδρυσαν στη θεά ιερό, στις Άγρες, κοντά στον ποταμό Ιλισσό.

Στην Αμφίπολη λατρευόταν ως Ταυροπόλος (στη θεά είχε θυσιάσει και ο Αλέξανδρος, όταν είχε περάσει από εκεί).

Σύμφωνα με το μύθο της θυσίας της Ιφιγένειας η Άρτεμης έσωσε την Ιφιγένεια και τη μετέφερε στη Θράκη, στην Ταυρίδα. Από εκεί η Ιφιγένεια και ο Ορέστης μετέφεραν το λατρευτικό άγαλμα της θεάς στις Αλές Αραφηνίδες (Ραφήνα), όπου κατά τη διάρκεια της εορτής της Ταυροπόλου Αρτέμιδος γινόταν μια αιματηρή αμυχή στο λαιμό ενός ανθρώπου.

Η θεά είχε ακόμη τα προσωνύμια Ακρία, Αλφειαία, Ελεία, Ηγεμόνη, Θερμία, Ιμβρασία, Κορυφαία, Λευκοφρυηνή, Λιμναία, Λιμνάτιδα, Λουσία, Ορτυγία, Ποταμία, Χησία, που σχετίζονται με τις περιοχές στις οποίες λατρευόταν (σε κορυφές, λίμνες, πηγές, ποτάμια), ενώ στην Μίλητο είχα πάρει την προσωνυμία Χιτώνη από την ενδυμασία της. Tην ονόμαζαν επίσης Λυκεία, Δελφινία, Πυθία, Δαφνία, ως αδελφή του Aπόλλωνα.

Στη θρησκευτική ζωή της Σπάρτης κατείχε τη δεύτερη θέση μετά τον Απόλλωνα. Στο Λιμναίο ή Λίμνες υπήρχε το ιερό της Ορθίας Αρτέμιδος ή Λυγοδέσμας με ξόανό της που είχαν φέρει ο Ορέστης και η Ιφιγένεια από την Ταυρίδα, με τρομερές ιδιότητες. Στο βωμό της θεάς γινόταν η διαμαστίγωσις.

Στις Καρυές λατρευόταν ως Καρυάτις και η θεά ταυτιζόταν με τη Νύμφη Καρύα. Η Καρύα ήταν κόρη του Δίωνα και της Ιφιτέας και συνδεόταν με τον Απόλλωνα. Όταν εκείνη έσμιξε με το Διόνυσο, επειδή οι αδελφές της τη ζήλευαν, ο θεός τη μεταμόρφωσε σε καρυδιά και τις αδελφές της σε βράχους. Κατά τη διάρκεια των τελετών της Καρυάτιδος Άρτεμιδος νεαρές παρθένες της Σπάρτης, οι Καρυάτιδες, χόρευαν προς τιμή της θεάς ένα χορό, τον καλαθίσκον, χορό που είχε πάρει το όνομά του από τον κάλαθον που έφεραν στην κεφαλή τους. Οι Καρυάτιδες θεωρούνταν το καλλιτεχνικό πρότυπο, των Καρυάτιδων του Ερεχθείου στην Ακρόπολη των Αθηνών.
Η Άρτεμις ως Καρυάτις λατρευόταν από τους αγροτικούς και ποιμενικούς πληθυσμούς της Λακωνίας, με οργιαστικούς χορούς, άσεμνα τραγούδια, τα αστραβικά (αστράβη είναι το σαμάρι του ζώου πάνω στο οποίο μεταφέρονταν οι πιστοί που τραγουδούσαν τα αστραβικά.

Οι Δωριείς της Λακωνίας και της Κάτω Ιταλίας την τιμούσαν ως Κορυθαλία με οργιαστικούς χορούς γυναικών, που είχαν τα πρόσωπα σκεπασμένα με προσωπεία από ξύλο.

Στη Λέσβο ονομαζόταν Αρχίχορος, ενώ Κορδάκα την ονόμαζαν στην Πίσα, όπου άνδρες με γυναικίες κινήσεις χόρευαν τον κόρδακα.

Ο χορός της Αρτέμιδος έδωσε πολλές φορές την ευκαιρία για αρπαγές κοριτσιών. Σε έναν τέτοιο χορό οι Διόσκουροι απήγαγαν τις Λευκιππίδες κι ο Θησέας την Ωραία Ελένη.

Η σχέση της με τη μουσική δηλώνεται με το επίθετο Υμνία.

Στην Αττική λατρευόταν ως Άρτεμις Μουνυχία και θεωρούσαν πως βοήθησε τους Αθηναίους στη ναυμαχία της Σαλαμίνας και της είχε αφιερωθεί ο μήνας Μουνυχιών.

Τα προσωνύμια Νικηφόρος και Εύκλεια φανερώνουν τον πολεμικό χαρακτήρα της θεάς. Στην Ερέτρια γινόταν προς τιμή της παρέλαση τριών χιλιάδων οπλιτών με ξίφη, εξακοσίων ιππέων και δεκάξι αρμάτων.

Ως Βραυρωνία λατρευόταν στη Βραυρώνα και στο ιερό της στην Ακρόπολη των Αθηνών. Στις τελετές που γίνονταν προς τιμή της έπαιρναν μέρος μικρά κορίτσια, οι άρκτοι. Στη θεά, στη Βραυρώνα, αφιερώνονταν τα ενδύματα των γυναικών που πέθαιναν στον τοκετό.

Στενή σχέση είχε και με τις θηλυκές θεότητες της Ανατολής, την Αστάρτη, την Ίσιδα, την Αναΐτιδα, αφού στοιχεία τους επιβίωσαν στην ελληνική λατρεία της θεάς.

Στην Έφεσο θεωρούσαν την Άρτεμη θεά μήτηρ, θεά τροφό, θεά της γονιμότητας, γι' αυτό το άγαλμά της είχε πολλούς μαστούς. Εικονιζόταν ντυμένη με περίπλοκο ένδυμα. Tη λάτρευαν στο ναό, τον οποίο πυρπόλησε ο Hρόστρατος, τη νύχτα της γέννησης του Mεγάλου Aλεξάνδρου. Πλήθος ιερέων, οι Μεγάβυζοι ή Μεγαλόβυζοι, φρόντιζαν τη λατρεία της σαν θεά των φυσικών δημιουργικών δυνάμεων. Ο Αρτεμίσιος μήνας ήταν αφιερωμένος στις γιορτές της θεάς κατά τη διάρκεια του οποίου τελούνταν θυσίες, αγώνες κα συμπόσια. H μορφή αυτή της Aσιατικής Άρτεμης παρατηρείται ακόμη στη Mαγνησία Mαιάνδρου (Άρτεμις Λευκοφρυνή), στην Παμφυλία (Περγαία Άρτεμις) και στην περιοχή των Σάρδεων (Άρτεμις η Kαλοηνή). Στην Aσία επίσης λατρευόταν και η Άρτεμις της Περσίας, με το όνομα Aναίτις, με την ιδιότητα της θεάς του Oυρανού και της υγρασίας που προέρχεται από αυτόν, συμβολίζοντας τη δύναμη που γονιμοποιεί τη γη. H Περσική Άρτεμις, εικονιζόταν ως αγνή και παρθένος, όπως η ελληνική.

H Άρτεμις θεωρήθηκε ως χθόνια θεότητα, με το όνομα Eκάτη, και δεχόταν νεκρικές θυσίες.

Yπήρχε και η θρακική Άρτεμις, H Bενδίς, που ο Hρόδοτος την ταύτιζε με την ελληνική. Eνώ η Φεραία Άρτεμις, θεότητα καθαρά χθόνια, ταυτιζόταν με την Περσεφόνη.

Προς τιμή της γίνονταν τα Aρτεμίσια. H γιορτή τελούνταν σε όλη την Eλλάδα και τις μικρασιατικές ακτές. H πιο περίφημη γιορτή γινόταν στην Έφεσο. Στη διάρκειά της γίνονταν αγώνες και περιφερόταν με πομπή το άγαλμα της θεάς ντυμένο δέρμα άγριου ζώου. Tην πομπή έκλεινε όμιλος κοριτσιών, μεταμφιεσμένων σε νύμφες που χόρευαν.

Στην Εύβοια γιόρταζαν προς τιμή της τα Αμαρύνθια και στην Αττική τα Αμαρύσια.

Oι ναοί που αφορούσαν τη χθόνια λατρεία της είχαν ιδιαίτερη αρχιτεκτονική. Στους ναούς αυτούς υπήρχε και άδυτο όπου φύλασσαν με ιδιαίτερη μυστικότητα τα ιερά σύμβολα και το άγαλμα της θεάς.
Τέτοιοι ήταν ο ναός της Aυλιδίας Aρτέμιδος, στην παραλία της Xαλκίδας, ο οποίος διέθετε ιερή πηγή, (την αναφέρει ο Όμηρος), ο ναός της Tαυροπόλου Aρτέμιδος, που ανακαλύφθηκε το 1930, στην παραλία της Λούτσας και ο ναός της Bραυρώνας, που αποκαλύφθηκε το 1954, και είχε ιδρυθεί στα τέλη του 6ου αι. π.X.

Πέρα από το πλήθος των αγαλμάτων της θεάς υπήρχαν και ανεικονικές παραστάσεις της. Η Πατρώα Άρτεμις, στην αγορά της Σικυώνας, είχε μορφή πεσσού, ενώ ο Δίας δίπλα της τη μορφή πυραμίδας. Ο γλύπτης Δαίδαλος είχε δημιουργήσει την Άρτεμη Μονογισηνή, που είχε μορφή πέτρας. Στην Ικαρία εικονιζόταν με απλό κομμάτι ξύλου.

Στην Άρτεμη ήταν αφιερωμένη η έκτη μέρα κάθε μήνα και ιδιαίτερα η νύκτα της εαρινής ισημερίας.
Ομηρικός ύμνος

Εἰς Ἄρτεμιν


Ἄρτεμιν ὕμνει Μοῦσα κασιγνήτην Ἑκάτοιο,
παρθένον ἰοχέαιραν, ὁμότροφον Ἀπόλλωνος,
ἥ θ' ἵππους ἄρσασα βαθυσχοίνοιο Μέλητος
ῥίμφα διὰ Σμύρνης παγχρύσεον ἅρμα διώκει

ἐς Κλάρον ἀμπελόεσσαν, ὅθ' ἀργυρότοξος Ἀπόλλων
ἧσται μιμνάζων ἑκατηβόλον ἰοχέαιραν.
Καὶ σὺ μὲν οὕτω χαῖρε θεαί θ' ἅμα πᾶσαι ἀοιδῇ·
αὐτὰρ ἐγώ σε πρῶτα καὶ ἐκ σέθεν ἄρχομ' ἀείδειν,
σεῦ δ' ἐγὼ ἀρξάμενος μεταβήσομαι ἄλλον ἐς ὕμνον.
Ομηρικός ύμνος

Εἰς Ἄρτεμιν

Ἄρτεμιν ἀείδω χρυσηλάκατον κελαδεινὴν
παρθένον αἰδοίην ἐλαφηβόλον ἰοχέαιραν
αὐτοκασιγνήτην χρυσαόρου Ἀπόλλωνος,
ἣ κατ' ὄρη σκιόεντα καὶ ἄκριας ἠνεμοέσσας

ἄγρῃ τερπομένη παγχρύσεα τόξα τιταίνει
πέμπουσα στονόεντα βέλη· τρομέει δὲ κάρηνα
ὑψηλῶν ὀρέων, ἰαχεῖ δ' ἔπι δάσκιος ὕλη
δεινὸν ὑπὸ κλαγγῆς θηρῶν, φρίσσει δέ τε γαῖα
πόντος τ' ἰχθυόεις· ἡ δ' ἄλκιμον ἦτορ ἔχουσα

πάντῃ ἐπιστρέφεται θηρῶν ὀλέκουσα γενέθλην.
αὐτὰρ ἐπὴν τερφθῇ θηροσκόπος ἰοχέαιρα
εὐφρήνῃ δὲ νόον χαλάσασ' εὐκαμπέα τόξα,
ἔρχεται ἐς μέγα δῶμα κασιγνήτοιο φίλοιο
Φοίβου Ἀπόλλωνος Δελφῶν ἐς πίονα δῆμον

Μουσῶν καὶ Χαρίτων καλὸν χορὸν ἀρτυνέουσα.
ἔνθα κατακρεμάσασα παλίντονα τόξα καὶ ἰοὺς
ἡγεῖται χαρίεντα περὶ χροῒ κόσμον ἔχουσα,
ἐξάρχουσα χορούς· αἱ δ' ἀμβροσίην ὄπ' ἰεῖσαι ὑμνεῦσιν
Λητὼ καλλίσφυρον ὡς τέκε παῖδας

ἀθανάτων βουλῇ τε καὶ ἔργμασιν ἔξοχ' ἀρίστους,
Χαίρετε τέκνα Διὸς καὶ Λητοῦς ἠϋκόμοιο·
αὐτὰρ ἐγὼν ὑμέων καὶ ἄλλης μνήσομ' ἀοιδῆς.
Βιβλιογραφία - πηγές


Όμηρος, Ιλιάδα, Φ, 470
Ησίοδος, Θεογονία, 918
Ομηρικός Ύμνος στην Άρτεμη
Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, 1, 4, 1
Παυσανίας, 8, 27, 17
Καλλίμαχος, Ύμνος στην Άρτεμη


http://cantfus.blogspot.gr/2014/09/blog-post_9.html