Αναγνώστες

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2018

Τα Ορφικά Μυστήρια

Ο μεγάλος έρωτας του Ορφέα που στοίχισε την επαναφορά της αγαπημένης του Ευριδίκης στον Πάνω Κόσμο.

Γιατί οι Μαινάδες σκότωσαν τον Ορφέα και πώς δημιουργήθηκαν τα περίφημα Ορφικά Μυστήρια


Τα Ορφικά Μυστήρια έλκουν την καταγωγή τους από τον θρακικής καταγωγής μουσικό Ορφέα, γιο του Οιάγρου και της Μούσας Καλλιόπης. Αδελφός του ήταν ο τραγουδοποιός Λίνος που δίδαξε τον Ηρακλή τραγούδι και μουσική. Σύμφωνα με τη μυθολογία σε ένα καυγά που είχε ο Ηρακλής με τον Λίνο τον χτύπησε στο κεφάλι με τη λύρα του και τον σκότωσε. Ο Ορφέας διδάχτηκε τη μουσική από τον ίδιο τον Απόλλωνα που του χάρισε και τη λύρα του. Έπαιζε τόσο αρμονικά που ακόμα και τα αγρίμια μαζεύονταν να τον ακούσουν.


 Ο Ορφέας ήταν ένας απ τους Αργοναύτες του Ιάσονα που με τη μουσική της λύρας του κατάφερε να κοιμήσει τον δράκο και να μπορέσει έτσι ο Ιάσονας να κλέψει το χρυσόμαλλο δέρας.
Στην επιστροφή μάγεψε ακόμα και τις Σειρήνες με το τραγούδι του και ήταν εκείνος που καθιέρωσε και τα Μυστήρια του Διόνυσου.


Ένας μεγάλος έρωτας

Στην ιστορία όμως έμεινε ο έρωτας του για την Ευρυδίκη, την αγαπημένη του σύζυγο.
Μια μέρα εκείνη στην προσπάθειά της να αποφύγει την ερωτική επίθεση του βοσκού Αρισταίου τσιμπήθηκε από ένα φίδι που ήταν κρυμμένο στα χόρτα. Το τσίμπημα ήταν θανατηφόρο. Ο πόνος του Ορφέα ήταν τόσο μεγάλος που κατέβηκε μέχρι τον Άδη για να τη φέρει πίσω.Η μαγική μελωδία που έπαιζε με τη λύρα του μάγεψε τον Κάτω Κόσμο και κατάφερε να πείσει τον Πλούτωνα να επιστρέψει η αγαπημένη του στον Πάνω Κόσμο. Ένας όρος υπήρχε μόνο. Ο Ορφέας να μην κοιτάξει πίσω του πριν περάσουν την πύλη του Άδη. Εκείνος όμως δεν άντεχε να μη τη δει και τυφλωμένος από το πάθος του γύρισε το βλέμμα του για να τη δει. Δεν είχαν περάσει όμως την πύλη του Άδη. Έτσι παραβίασε τη συμφωνία που είχε κάνει με τον Πλούτωνα και η αγαπημένη του έμεινε για πάντα στον κόσμο των νεκρών. Ο Ορφέας δεν ξεπέρασε ποτέ το θάνατο της, καθώς και την ευθύνη του για την επιστροφή της στον Κάτω Κόσμο. Σύμφωνα με ένα χαμένο έργο του Αισχύλου, ο Ορφέας τα τελευταία χρόνια της ζωής του περιφρόνησε τη λατρεία όλων των θεών εκτός από του Ήλιου, τον οποίο αποκαλούσε Απόλλωνα.


Μύθοι για το θάνατό του

Ένα πρωινό ο Ορφέας ανέβηκε στο Παγγαίο (εκεί λένε βρισκόταν το μαντείο του Διόνυσου) για να χαιρετήσει τον θεό την ώρα που έβγαινε ο ήλιος, αλλά σκοτώθηκε από Θρακικές Μαινάδες επειδή δεν τιμούσε τον πρώην προστάτη του, τον Διόνυσο. Ο θάνατός του είναι ανάλογος με τον θάνατο του Διονύσου. Υπάρχουν όμως και άλλες παραλλαγές του μύθου σχετικά με το θάνατό του. Ο Οβίδιος, στις Μεταμορφώσεις, αναφέρει πως οι Μαινάδες της Θράκης, ακόλουθοι του Διονύσου, περιφρονημένες από τον Ορφέα, αρχικά του έριξαν ραβδιά και πέτρες ενώ έπαιζε. Εκείνος δεν σταμάτησε να παίζει. Η μουσική του ήταν τόσο όμορφη που ακόμα και οι πέτρες και τα κλαδιά αρνιόντουσαν να τον χτυπήσουν. Εξαγριωμένες οι Μαινάδες κατά τη διάρκεια των βακχικών οργίων τον έκαναν κομμάτια. Μία άλλη παράδοση μας λέει ότι τον Ορφέα κατακεραύνωσε ο Δίας επειδή αποκάλυπτε τα ιερά μυστικά στους ανθρώπους. Όταν οι Μαινάδες διαμέλισαν τον Ορφέα, το κεφάλι και η λύρα του επέπλευσαν μέχρι τον Έβρο, ενώ ακόμα ακούγονταν θρηνητικά τραγούδια. Όταν τα κύματα ξέβρασαν το κεφάλι και τη λύρα του στη Λέσβο, οι κάτοικοι το έθαψαν κοντά στην Άντισσα και έφτιαξαν ναό προς τιμήν του. Η λύρα μεταφέρθηκε από τις μούσες στον Ουρανό και έγινε αστερισμός. Τα κομμάτια του κορμιού του οι Μούσες τα έθαψαν κάτω απ τον Όλυμπο. Ο Ορφέας, πάντως, όποια εκδοχή κι αν ισχύει γύρισε στον Κάτω Κόσμο και κανείς δεν τον χώρισε πια από την αγαπημένη του.

Ορφισμός και Ορφικά Μυστήρια

Γενικά οι μύθοι γύρω από τον Ορφέα εξελίχθηκαν σε ολόκληρη θρησκεία, που ονομάστηκε Ορφισμός. Οι τελετές, που τελούσαν οι οπαδοί της, ονομάστηκαν Ορφικά μυστήρια.
Ο Ορφέας έγραψε πολλά επικά ποιήματα και τα συνόδευε με τη λύρα του. Τελειοποίησε τη λύρα και αύξησε τις χορδές σε εννιά όσες ήταν και οι μούσες. Στα ποίηματά του στηρίχτηκε και η θρησκευτική κίνηση των Ορφικών που εμφανίστηκε τον 6ο αιώνα π.Χ και διαδόθηκε στον ελληνικό κόσμο και στην Κάτω Ιταλία. Οι Ορφικοί αμφισβητούσαν την ολύμπια θρησκεία και ασχολούνταν με τον εξαγνισμό και τη μεταθανάτια ζωή. Τα μυστήρια που τελούσαν είχαν σαν επίκεντρο τις θρησκευτικές τους ανησυχίες. Πίστευαν ότι η ψυχή είναι φυλακισμένη στο σώμα και ο μόνος τρόπος να απελευθερωθεί ήταν η συμμόρφωση με τους νόμους τις ορφικής ζωής που επέβαλλαν την αποχή από το κρέας, το κρασί και τη γενετήσια επαφή.
Με τον θάνατο ερχόταν η διαδικασία της κρίσης. Τότε η ψυχή ανάλογα με τις πράξεις που είχε κάνει πήγαινε είτε στη χώρα των Μακάρων, τα Ηλύσια Πεδία, είτε στην κόλαση.
Ο Ορφισμός σαν ιδεολογικό κίνημα είχε επιρροή και στον Πυθαγόρα που έγινε ζηλωτής του τρόπου έκφρασης του Ορφέα. Επί Πεισίστρατου ήταν δύσκολο να ξεχωρίσουν τα γνήσια Ορφικά από τα Πυθαγόρεια μυστήρια. Όσοι είχαν μυηθεί στα Ορφικά Μυστήρια τηρούσαν με θρησκευτική ευλάβεια μυστικές διατάξεις , οι οποίες είχαν μεγάλη ομοιότητα με τις Πυθαγορικές αρχές.
Οι Ορφικοί Ύμνοι, μύθοι και εξορκισμοί αν και γραμμένοι σε διαφορετικές εποχές από διαφορετικούς συγγραφείς εκφράζουν θέματα που εντάσσονται στα πλαίσια του Ορφισμού ως θρησκευτική τάση για κάποιους και ως θρησκεία ή ως αίρεση για κάποιους άλλους. Οι διδασκαλίες των Ορφικών πέρασαν στη φιλοσοφία και διοχετεύτηκαν στη χριστιανική σκέψη μέσω των νεοπλατωνικών.





Πηγή:
mixanitouxronou.gr
https://ellaniapili.blogspot.com/

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

Οι τοιχογραφίες στην αρχαία Αγορά της Σμύρνης







Ιούλιος 14, 2013.


Σμύρνη- Τουρκία


Οι τοιχογραφίες στην τουρκική επαρχία της Σμύρνης που ανακαλύφθηκαν μετά τις ανασκαφές που έγιναν στην Αγορά της αρχαίας πόλης, είναι οι παλαιότερες που έχουν βρεθεί.



«Οι ζωγραφικές και οι επιγραφές λένε για τη ζωή και πολιτισμό της πόλης κατά τη διάρκεια του 4ου έως και του 2ου π.Χ. αιώνων, αποτελούν μια πλούσια συλλογή και είναι γραμμένες με το ελληνικό αλφάβητο», σημειώνει το τούρκικο δημοσίευμα αποφεύγοντας να σημειώσει ότι πρόκειται για ελληνικές επιγραφές της αρχαίας Αγοράς.


Οι ανασκαφές στην αρχαία πόλης της Σμύρνης άρχισαν το 1932 και κράτησαν μέχρι το 2007. Τελευταία ήταν υπό την επίβλεψη του Dr Akin Ersoy του ΠανεπιστημίουDokuz Eylul.


O Ersoy είπε ότι βρέθηκε ο χώρος της Βουλής, ψηφιδωτά, ρωμαϊκά λουτρά και τα έξι τελευταία χρόνια αποκαλύφθηκε ένας μεγάλος αριθμός γλυπτών, κεραμικών και νομισμάτων.


Ο Τούρκος καθηγητής πρόσθεσε ότι ανακαλύφθηκαν σπάνιες τοιχογραφίες της αρχαίας πόλης με 500 περίπου επιγραφές και πίνακες στους τοίχους του υπογείου της βασιλικής.


Συμπλήρωσε επίσης ότι στο έργο τους, βοήθησε ομάδα εμπειρογνωμόνων από την Ελβετία με όργανα υψηλής τεχνολογίας για να μην βλαφτεί η δομή των επιγραφών κάτω από το επίχρισμα, σημειώνει το τούρκικο δημοσίευμα.


--
© mikres-ekdoseis- Γιῶργος Ἐχέδωρος

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2018

Ερώτηση διαυγέστατα ευρωπαϊκή





Κάποτε η Ελλάδα ήταν η μοναδική βαλκανική χώρα που μετείχε στο ΝΑΤΟ. Τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας ήταν σύνορα του ΝΑΤΟ: οριοθετούσαν τον κόσμο της ελευθερίας απέναντι στον φρικώδη εφιάλτη του μαρξιστικού ολοκληρωτισμού. Ελευθερία τότε σήμαινε την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, όχι την αναιδέστατη ασυδοσία των «Αγορών».


Σήμερα μέλη του ΝΑΤΟ είναι οι περισσότερες χώρες των Βαλκανίων – ζητάνε και τα Σκόπια την ένταξή τους. Η Ελλάδα μπορεί να συναινέσει σε αυτή την ένταξη, μπορεί και να αρνηθεί, όπως μπορούσε και στην περίπτωση των όμορων χωρών: της Αλβανίας και της Βουλγαρίας. Με ποια κριτήρια, με ποια λογική να δεχθεί ή να αρνηθεί;


Υπάρχουν τα κριτήρια του ευρωπαϊκού εθνικισμού και η λογική του ελληνικού κοσμοπολιτισμού. Με τα κριτήρια των Ευρωπαίων εθνικιστών θα συναινούσαμε απαιτώντας ανταλλάγματα. Από την Αλβανία, λ.χ., θα είχαμε απαιτήσει θεσμικές εξασφαλίσεις για την προστασία των ελληνικών πληθυσμών της Βόρειας Ηπείρου. Και από τα Σκόπια, να εγκαταλείψουν τις φαιδρότητες για την αερογέφυρα, πάνω από εννέα αιώνες, που τους καθιστά «απογόνους» του Μεγαλέξανδρου.


Με τη λογική του ελληνικού κοσμοπολιτισμού, θα αναλαμβάναμε τις ευθύνες του Ευρωπαίου. Δηλαδή, την τόλμη του ερωτήματος: Από ποιαν απειλή προστατεύει σήμερα η νατοϊκή συμμαχία τις χώρες-μέλη της; Τα μαρξιστικά καθεστώτα κατέρρευσαν προ πολλού, αιφνιδιαστικά και ραγδαία, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, οι κοινωνίες του άλλοτε σοβιετικού πουριτανισμού έχουν παραδοθεί, άνευ όρων, στην απόλυτη κυριαρχία των «Αγορών», στον ακάθεκτο μονόδρομο της καταναλωτικής μέθης. Ποιαν άμυνα, απέναντι σε ποιαν απειλή εξασφαλίζει το ΝΑΤΟ; Ποιος το χρειάζεται, ποιον υπηρετεί;


Δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να αντιληφθούμε οι σημερινοί ελληνώνυμοι (και μάλιστα το πιο δραματικά υπανάπτυκτο κομμάτι της κοινωνίας μας: οι επαγγελματίες της πολιτικής) τη διαφορά του κοσμοπολιτισμού από την κοσμοκρατορία. Το πρώτο προϋποθέτει καλλιέργεια, το δεύτερο απλώς υπεροπλία (βλ. αναμέτρηση Τραμπ με Κιμ Γιονγκ Ουν). Από τότε που ένα ελάχιστο τμήμα του Ελληνισμού συγκροτήθηκε σε «εθνικό κράτος», χάθηκε η συνείδηση της διαφοράς και το «εθνικό κράτος» προσκολλήθηκε, μέχρις εξευτελισμού και παιδαριωδίας, στη μυθοποιημένη κοσμοκράτειρα «Δύση».


Δεν χρειάζεται ανάλυση αυτή η προσκόλληση, είναι η πραγματικότητα του «εθνικού» μας βίου και των αδιεξόδων του. Τα δίνουμε όλα στη Δύση, «αλλά μας παίρνει και κάτι», όπως λέει ο σοφός Αρκάς. Πόσες φορές είχαν υποσχεθεί οι Βρετανοί την επανένωση της Κύπρου (ελληνικότερης του Μωριά) με την Ελλάδα – πόσες; Πόσες φορές οι Γαλλογερμανοί έδωσαν ίδια υπόσχεση για τη Βόρεια Ηπειρο; Αποκλείεται να αγνοεί η Δύση αυτό που (έμμεσα αλλά σαφέστατα) ανέλυσε ο Νταβούτογλου στα βιβλία του: Οτι ο Ελληνισμός, αν δεν πατάει και στις δύο όχθες του Αιγαίου, έχει αποκλεισθεί από την ενεργό μετοχή στην Ιστορία.


Αμυντική συμφωνία λαών ή συμφερόντων το ΝΑΤΟ σήμερα; Αυτή είναι μια διαυγέστατα ευρωπαϊκή ερώτηση. Εσπειρε ο Ελληνισμός κορμιά των παλικαριών του όπου πόλεμοι για τα συμφέροντα της Δύσης, από την Κριμαία ώς το Ελ Αλαμέιν και ώς την Κορέα. Και εισπράττει, κάθε φορά, σταθερά από τη Δύση φανφαρόνικους ρητορικούς επαίνους. Παράλληλα με παγερή, τερατώδη αδιαφορία για τη συνεχή και ραγδαία συρρίκνωση του Ελληνισμού: Τη μεθοδική γενοκτονία του μικρασιατικού και του ποντιακού Ελληνισμού. Το πογκρόμ των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου, της Τενέδου. Τον έντεχνο πνιγμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τις αξιώσεις αφελληνισμού των βραχονησίδων του Αιγαίου και την αμφισβήτηση της ελληνικότητας νησιών όπου η ελληνική γλώσσα μιλιέται τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια. Την γκανγκστερική απαγόρευση αξιοποίησης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας σε ελληνικότατες θάλασσες.


Κάποτε η Κύπρος ήταν, αυτονόητα για τη σύνολη ανθρωπότητα, ένα ελληνικό νησί με μια μειονότητα 18% βίαια εξισλαμισμένων, μέσα στους αιώνες, Ελλήνων. Η δολιότητα της βρετανικής αποικιοκρατίας μεταποίησε βαθμιαία τη θρησκευτική σε εθνική μειονότητα κολακεύοντας τον εθνικιστικό πρωτογονισμό των Τούρκων. Στην κολυμβήθρα του ΟΗΕ (πάντοτε υποχείριου των ισχυρών) η μειονότητα βαφτίστηκε «κοινότητα» με απαιτήσεις συγκυριαρχίας στο νησί. Ανακηρύχθηκε η «κοινότητα» κράτος ανεξάρτητο, πήρε το βολικό όνομα «Βόρεια Κύπρος». Υπομονετικά και σταθερά παζαρεύει η εκτρωματική απόφαση την εναλλάξ διακυβέρνηση ολόκληρου του νησιού. Περιμένει κάποιον «προοδευτικό» ελληνώνυμο να υπογράψει.


Χθες η «Βόρεια» Κύπρος, σήμερα η «Βόρεια» Μακεδονία. Οι «προοδευτικοί» ελληνώνυμοι μας απαγορεύουν να μιλάμε για «Βόρεια Ηπειρο», οφείλουμε, αυτονοήτως εξωνημένοι σε δανειστές «προστάτες», να μιλάμε για «Νότια Αλβανία». Ο Ελληνισμός κλαδεύεται, μεθοδικά, επίμονα. Αλήθεια, μήπως το ΝΑΤΟ άλλαξε εργοδότη και δεν το αντιληφθήκαμε – ούτε καν όταν μακέλευε (δεινός μακελάρης) τη Σερβία, το 1999; Μήπως την άμυνα της «ελευθερίας» μας «ανεπαισθήτως» την παραχωρήσαμε στις «Αγορές» και αυτές προσέλαβαν Security το ΝΑΤΟ;


http://www.yannaras.gr/erotesi-diaugestata-europaiki/

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2018

Μανόλης Πρατικάκης: «Η Κόλαση είμαστε εμείς που κατά βάθος είμαστε Άλλοι»


Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα //


Υπογράφει την «Κιβωτό» και τον «Λιθοξόο» και μαζεύει τα τιμαλφή μας. Είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος για τις ψυχικές νόσους της εποχής μας. Ο πολυβραβευμένος ποιητής και ψυχίατρος Μανόλης Πρατικάκης ρίχνει φως στο ιστορικό έρεβος της εποχής μας και μιλά στον Φιλελεύθερο για όλα: Για «τα μεγάλα κούφια λόγια της λεγόμενης αριστεράς» και «για την εξουσιομανία», για όσα χάθηκαν με την κρίση, «μαζί και οι αυταπάτες μας», για «το ηθικό πλεονέκτημα που έγινε ηθικό μειονέκτημα» και για «το μικροκομματικό συμφέρον πάνω από την κινδυνεύουσα πατρίδα», για την ιαματική δύναμη της ποίησης και την καθαρτήρια δυνατότητα των ενοχών, αναλύοντας για τους αναγνώστες το πιο αισιόδοξο και απαισιόδοξο σενάριο. Συνιστώντας μας στο μεταξύ «Υπομονή. Βαθιές αναπνοές. Αυτοκυριαρχία και αυτοέλεγχο» επειδή μπορεί να αργήσουν «αλλά νομοτελειακά θα έρθουν καλύτερες μέρες». Σε μια χειμαρρώδη συνέντευξη που ισοδυναμεί όσο τουλάχιστον δέκα συνεδρίες.

-Κύριε Πρατικάκη, έβλαψε την ψυχική μας υγεία η κρίση;
Την έβλαψε διπλά. Και γιατί αυτή καθ’ εαυτή η κρίση δημιούργησε προβλήματα παντός είδους (οικονομικά, εργασιακά, ανασφάλειες, εκπατρισμός, μεγαλύτερη αναξιοπιστία στο πολιτικό μας προσωπικό κ.λ.π) και γιατί αφ’ ετέρου μας έβγαλε από τις τεράστιες αυταπάτες μας, τα παντός είδους στερεότυπα μιας κοινωνίας που ζούσε εφησυχασμένη σε ένα είδος τεχνητής ευμάρειας, σε πλήρη αναντιστοιχία με την προσφορά του καθενός μας σε αυτό το κωμικοτραγικό πανηγύρι της ματαιοδοξίας μας. Άρα ήταν αναπόφευκτο να βλάψει σημαντικά και την ψυχική μας υγεία. Εδώ καταρρέει κάποιος μόνο αν χάσει τη δουλειά του. Και είναι κάπου δυο εκατομμύρια οι άνεργοι.

-Την… ποίηση;
Θα ‘λεγα πως όχι. Γιατί οι ψυχοτραυματισμοί, οι αναστατώσεις και γενικά οι έκρυθμες καταστάσεις, ατομικές ή συλλογικές, αποτελούν τροφή για την λογοτεχνία, και άρα και της ποίησης. Αν ο κόσμος ήταν τέλειος και ιδανικός ίσως να ήταν περιττή η τέχνη του λόγου. Η ποίηση δεν περιγράφει τον κόσμο. Αποτελεί κόσμον. Ένα παράπλευρο φραστικό σύμπαν, σε διαφυλετική σχέση πάντα με το θλιβερό υπάρχον, του οποίου αρνείται τη μοναδικότητα, προβάλλοντας τις άπειρες δυνατότητές του με φαντασία και όνειρο σε ένα ανοιχτό, διαρκώς μεταβαλλόμενο ορίζοντα. Σε μια διαρκή ανοιχτότητα. Ας μη ξεχνάμε ότι ο Ντοστογιέφσκι έγραψε τους εξόριστους στη Σιβηρία κάτω από βάρβαρες συνθήκες. Και πολλοί άλλοι.

-Μπορεί η ποίηση να είναι ιαματική; Και πότε;
Είναι, μπορεί να είναι λειτουργία ιαματική όπως η μουσική. Με την αισθητική της τελειότητα και αρμονία επιδρά στους αισθητικούς και αισθητηριακούς υποδοχείς του ανθρώπου διεγείροντάς τους και προκαλώντας συγκίνηση, γαλήνη, ευτυχία κτλπ. Αλλά και νοηματικά επιδρά στη σκέψη δημιουργώντας λυρικές ή επαναστατικές εξάρσεις, ανατροπές του θεσμοθετημένου λόγου και κόσμου που μας καταπιέζουν με τους αυταρχικούς νόμους και κώδικες. Ειδικά η επική ποίηση, η ποίηση της αμφισβήτησης, η αντεργκράουντ ποίηση, αλλά όπως είπαμε και η λυρική και η πένθιμη, κάθε μια με τον δικό της τρόπο. Συχνά η ποίηση διηγείται το άγνωστο έπος καθενός μας ή ενός λαού όταν είναι μεγάλη.

-Με την «Κιβωτό» σας και τον «Λιθοξόο» άλλαξε κάτι στην ποιητική σας φιλοσοφία;
Νομίζω πως όχι ως προς την ποιητική μου φιλοσοφία. Οι άξονες παραμένουν οι ίδιοι. Η φύση, στην οντολογική της διάσταση, η ανατολική φιλοσοφία σε συνδυασμό με τους προσωκρατικούς φιλοσόφους της Ιωνίας, η ψυχανάλυση, η αλλοτρίωση των καιρών μας και η εικονική πραγματικότητα που διαρκώς εκτοπίζει την απλή ζώσα πραγματικότητα έως την έκλειψη των αντικειμένων και την ψηφιοποίηση των αισθημάτων ως την τεχνητή νοημοσύνη που προαναγγέλλει ο μηχανοκίνητος πολιτισμός μας. Ίσως γίνει ζοφερό το μέλλον αν αφεθούν ανεξέλεγκτες αυτές οι εξελίξεις και τα ανθρώπινα δημιουργήματα δεν υπακούουν πια στους δημιουργούς τους (Το γεράκι δεν ακούει πια τον γερακάρη, γράφει ο Γέιτς). Το κάθε μηχανικό δημιούργημα πρέπει να είναι υπό έλεγχο ως προς την τοξικότητα και την καταστροφικότητα που εμπεριέχει και απειλεί το παγκόσμιο οικοσύστημα και την ίδια την ζωή του πλανήτη. Ο Αϊνστάιν το 1910 ρωτήθηκε για την διάσταση του ατόμου και τη δυνατότητα να κατασκευαστεί η ατομική βόμβα και είπε ότι εξαρτάται από το πώς θα τη χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος, για παραγωγή ενέργειας κλπ ή φτιάχνοντας βόμβες. Και συμπλήρωσε: εκτός από την ατομική βόμβα η ανθρωπότητα απειλείται από δυο τουλάχιστον ακόμα βόμβες, την Γενετική βόμβα (κλωνοποιήσεις κτλπ) και την Πληροφορική που ήδη ακούμε τις εκρήξεις της στο μυαλό μας που μας τρελαίνει και μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν είναι ανάγκη να σκεφτόμαστε, αφού η πληροφορική πλημμυρίδα, σαν καταιγίδα δεν αφήνει χώρο για επιμέρους σκέψεις. Ο ίδιος ο Μπιλ Γκέιτς, νομίζω, είπε ότι η ίδια η ανεξέλεγκτη εξέλιξη οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή.
Η «Κιβωτός» και ο «Λιθοξόος», λοιπόν, είναι ένα κάλεσμα να σωθεί ό,τι είναι αυθεντική πηγή ζωής, γνησιότητας και αυθεντικότητας. Είναι ένα κάλεσμα από τον «ασπρομάλλη Νώε που γεμάτος γνώση ακούει της αφθονίας και της αποξένωσης τον επερχόμενο κατακλυσμό».

-Είναι σα να συγκεντρώνετε για σας και για όλους μας τα τιμαλφή σας και τιμαλφή μας στον ορατό και αόρατο κόσμο, αλλάζει κάτι δραστικά στην εποχή μας και πρέπει να σώσουμε τα όσια και ιερά μας;
Όπως προκύπτει από τα παραπάνω πολλά αλλάζουν και για το άμεσο και για το απώτερο μέλλον. Καθένας οφείλει να διαφυλάξει τα ατομικά, οικογενειακά και κοινωνικά του τιμαλφή και όλοι μαζί τα τιμαλφή του λαού μας και οι λαοί τα τιμαλφή του κόσμου, σε μιαν άλλη πνευματική παγκοσμιοποίηση, όπου ποιητές, λογοτέχνες, μουσικοσυνθέτες, σκηνοθέτες, ζωγράφοι, ηθοποιοί, εκδότες και γενικά όσοι ασχολούνται με τα πνευματικά δρώμενα θα δημιουργήσουν αντιστικτικά με την υφιστάμενη παγκοσμιοποίηση (που είναι η παγκοσμιοποίηση της Αγοράς, έχοντας κύριο μέλημα το Κέρδος) ένα νέο φορέα που θα έχει ως κέντρο του τον Άνθρωπο και τις ανάγκες του. Που θα μπορεί να παρεμβαίνει, μπλοκάροντας αποφάσεις καταστροφικές και προτείνοντας μια πολυπολιτισμική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, πλουραλιστική, ανεξίθρησκη και απαλλαγμένη από αποκλεισμούς, φυλετισμούς και προκαταλήψεις, όπου οι νομπελίστες και οι διάσημοι Καλλιτέχνες θα είναι με το κύρος, οι πρεσβευτές μας. Χρειάζονται συλλογικές παρεμβάσεις για να βγει ο άνθρωπος της νεωτερικότητας από την ατομικότητα και την ιδιωτικότητά του όπου τον οδήγησε το πολιτικό σύστημα. Να γίνει όπως ο Αρχαίος Αθηναίος που «σήκωνε την πόλη στον ώμο του» για το Γενικό Καλό.
 http://fractalart.gr/manolis-pratikakis-interview/

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2018

Υποψήφιοι για διαμελισμό

Υ​​πάρχουν δύο παράγοντες (ή συντελεστές ή δεδομένα) του οργανωμένου (δημόσιου) βίου, με καίρια σημασία για την ύπαρξη και λειτουργία του, που είναι αδύνατο να αντικειμενοποιηθούν ως μετρητά μεγέθη και να αξιολογηθούν. Επομένως, είναι και αδύνατο να «βελτιωθούν» με άμεσες (νομοθετικές - διοικητικές) παρεμβάσεις. Πρόκειται για ό,τι ενδεικτικά ονομάζουμε «κοινωνικό κλίμα» και «ανθρώπινη ποιότητα».
Ονομάζουμε «κοινωνικό κλίμα» κάποια κατεστημένα αυτονόητα, βεβαιότητες που κανένας δεν διανοείται να τις αμφισβητήσει ή ελέγξει. Δεν πρόκειται για επεξεργασμένες «θέσεις» ή «αρχές», ιδεολογικές παραδοχές, επιλεγμένες πεποιθήσεις, όχι. Πρόκειται για βεβαιότητες που «μεταγγίζονται» αυτοματικά, σαν «κοινοί τόποι». Ολοι τις χρησιμοποιούν θεωρώντας δεδομένο ότι όλοι τις παραδέχονται. Ετσι, τα κατεστημένα αυτονόητα λειτουργούν στη συλλογικότητα σαν τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας, σαν νοο-τροπία (τρόπος του νοείν, τρόπος κατανόησης του υπαρκτού και πραγματικού).
Για παράδειγμα, στην Ελλάδα σήμερα, μια κατεστημένη, αυτονόητη βεβαιότητα, παγιωμένη ως «κλίμα κοινωνικό» και κυριαρχική νοο-τροπία, είναι η χρηστική εκδοχή της παιδείας: Είναι «εφόδιο» για το παιδί η σχολική εκπαίδευση, όπλο - εργαλείο - προϋπόθεση για τον βιοπορισμό του - υφίσταται την «ταλαιπωρία» του σχολείου, προκειμένου «να πάρει ένα χαρτί», να βγάζει το ψωμί του.
Η ωφελιμότητα είναι το αυτονόητο κίνητρο και ο αυτονόητος στόχος σε ολόκληρη την εκπαιδευτική διαδρομή, από το νηπιαγωγείο ώς το διδακτορικό. Αδιανόητο το ενδεχόμενο η παιδεία να είναι πρωτίστως χαρά και όχι πρωτίστως υποχρέωση – η χαρά της εισόδου στην κοινωνία των σχέσεων, στη δημιουργική «μετοχή», στην έκπληξη του συνεχώς καινούργιου. Εχει χαθεί από το οπτικό μας πεδίο το σχολειό ταυτισμένο αυτονόητα με γνώση που συναρπάζει, ανοίγει ορίζοντες, οικοδομεί την προσωπικότητα, ετοιμάζει υπεύθυνους πολίτες. Γι’ αυτό και κατεστημένος αυτονόητα ο εκτρωματικός πρωτογονισμός του «φροντιστηρίου»: Το σχολειό δευτερεύον ή και περιττό, η γνώση απροκάλυπτα εμπορευματοποιημένη, «πακετάρεται» στα φροντιστήρια, για να αποτιμηθεί η χρηστικότητά της στην αγορά.
Αλλο κατεστημένο, παγιωμένο στη σημερινή Ελλάδα αυτονόητο: η δημοσιοϋπαλληλία ως παρασιτισμός. Θεσμός ισόβιας εξασφάλισης κάποιων (τυχαία ή εξαγορασμένα) προνομιούχων, όχι θεσμός υπουργίας των κοινών αναγκών. Μισθός εγγυημένος από το κράτος, σίγουρος μήνας μπαίνει - μήνας βγαίνει, χωρίς κρίση - αξιολόγηση της προσφοράς, των ικανοτήτων, της κατάρτισης, με ατιμώρητη την κατάχρηση, την αυθαιρεσία, τη ραστώνη. Ο «δημόσιος υπάλληλος» δεν είναι, δεν διανοείται ότι θα μπορούσε να είναι λειτουργός της κοινωνίας των αναγκών. Δεν προτίμησε την κοινωνική προσφορά αντί για κάποιο κερδοφόρο επάγγελμα, δεν απαρνήθηκε συνειδητά το ρίσκο της δημιουργικής πρωτοβουλίας, τον συναρπαστικό ανταγωνισμό, για χάρη κοινωνικού υπουργήματος. Αυτονόητα η δημοσιοϋπαλληλία στην Ελλάδα συνδέεται στην κοινή συνείδηση με το εξαθλιωτικό της ανθρώπινης εντιμότητας «ρουσφέτι»: Πουλάς την ψήφο σου στον υπόκοσμο των κομματανθρώπων εξαγοράζοντας το ισόβιο τέλμα.
Τρίτο παραδειγματικό αυτονόητο στην κατεστημένη ντροπή του ελλαδισμού, η κοινή βεβαιότητα ότι «πολιτισμός είναι η Ευρώπη» και «πρόοδος» η μίμηση της Ευρώπης. Εκτιμάμε και θαυμάζουμε όχι τα πραγματικά επιτεύγματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, όχι την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, τους θεσμούς λειτουργίας της συλλογικότητας, όχι τη νοο-τροπία και τους παράγοντες που τη διαμόρφωσαν μέσα στους αιώνες, αλλά το εντυπωσιακό αποτέλεσμα της ορθολογικής συμπεριφοράς, της πειθάρχησης στον Νόμο, της παραγωγικής γονιμότητας – τελικά την ευμάρεια. Αυτό μας γυαλίζει.
Η στάση μας των Ελλαδιτών απέναντι στους «Ευρωπαίους» δεν συνιστά ετοιμότητα δημιουργικής πρόληψης προτύπων και στοχεύσεων, αλλά μόνο παθητική μίμηση, επαρχιώτικη μειονεξία, συμπλεγματική ξιπασιά. Δεν ήταν ποτέ «γκέτο» ο Ελληνισμός, από την αρχαιότατη εποχή ώς την «πτώση» του στον ζυγό των Τούρκων, συνεχώς προσλάμβανε από παντού και αφομοίωνε τα προσλήμματα στις δικές του ανάγκες. Η θανατερή παρακμή αρχίζει, όταν προσλαμβάνοντας υποτάσσεται στο πρόσλημμα, δεν αφομοιώνει, μιμείται, πιθηκίζει.
Νομοτελειακά η μίμηση γεννάει σύμπλεγμα κατωτερότητας, επαρχιωτίλα, γελοιότητα. Σε οποιοδήποτε δάνειο, μίμηση λαμπρού επιτεύγματος της «Ευρώπης», προσθέστε τον προσδιορισμό «νεοελληνικό», και αμέσως το γέλιο είναι αυθόρμητο: Κοινοβουλευτισμός νεοελληνικός, σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων νεοελληνικό, φορολογικοί θεσμοί νεοελληνικοί, ελεύθερη πληροφόρηση, αδέσμευτη ψήφος, δημόσια τάξη και πάει λέγοντας.
Το κορύφωμα της τραγωδίας είναι ότι η μίμηση, η αξιωματική βεβαιότητα ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν» παθητικά, χωρίς ενεργό δημιουργική ετερότητα, μας απωθεί στο περιθώριο της Ιστορίας. Οταν δεν έχουμε τίποτε δικό μας να κομίσουμε στον εταιρισμό των λαών της Ευρώπης, όταν μόνο ζητιανεύουμε και εξευτελιστικά επιτροπευόμαστε από τους «εταίρους» μας, είμαστε κιόλας εκτός Ιστορίας. Υποψήφιοι για διαμελισμό.
http://www.yannaras.gr/upopsifioi-gia-diamelismo/

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2018

Ολοκληρωτισμός new style



Τρίτη 24 Απριλίου 2018

Αρχαίες Κλεωνές


χάρτης περιηγήσεων του Παυσανία > χάρτης Κορινθίας


25 χλμ. νοτιοδυτικά της Κορίνθου και στις παρυφές του όρους Φωκά (Απέσα), βρίσκεται η σύγχρονη κωμόπολη Αρχαίες Κλεωνές του Δήμου Νεμέας (υψόμετρο 290 μ.). Ο οικισμός είναι πάνω στον αυτοκινητόδρομο A7 (Κορίνθου-Τρίπολης) και είναι ο δεύτερος κατά σειρά μεγαλύτερος οικισμός του Δήμου μετά την Νεμέα. Η τοπική οικονομία στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην αμπελουργία και την οινοποιία. Η περιοχή, όπως και η γειτονική Νεμέα, είναι κατάφυτη από αμπελώνες, ενώ το ιδιαίτερο μικροκλίμα της ευνοεί την καλλιέργεια μοναδικών ποικιλιών αμπέλου (όπως το Αγιωργίτικο) και φημίζεται για την εξαιρετική ποιότητα των κρασιών της. 

Η Αρχαία Πόλη

Οι Αρχαίες Κλεωνές βρίσκονται στη θέση της ομώνυμης αρχαίας πόλης-κράτους της αρχαίας Αργολίδας. Η αρχαίας πόλη είχε προνομιακή θέση, αφού ήταν χτισμένη σε μια εκτεταμένη εύφορη κοιλάδα και βρισκόταν πάνω στον αρχαίο δρόμο που ένωνε την Κόρινθο με το Άργοςκαι άλλες σημαντικές πόλεις της Πελοποννήσου. Δείγμα της ακμής της ήταν η κοπή νομίσματος. Οι Κλεωνές διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο από τα μυκηναϊκά χρόνια ως το 2ο αιώνα π.Χ. Σύμφωνα τη μυθολογία έλαβαν το όνομά τους από τον Κλεώνη γιο του Πέλοπα ή την Κλεώνη κόρη του Ασωπού και της Μετόπης, κόρης του ποταμού και θεού Λάδωνα. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι ήταν μικρή πόλη, με ιερό της Αθηνάς και του Ηρακλή, στον περίβολο του οποίου υπήρχαν οι τάφοι του Ευρύτου και του Κτεάτου.

Ιστορία

Η περιοχή κατοικήθηκε από τους νεολιθικούς χρόνους. Η κατοίκηση συνεχίστηκε και κατά την εποχή του Χαλκού και εντοπίζεται κυρίως σε οικισμό που έχει εντοπισθεί στη θέση Ζυγούρια, ο οποίος πρέπει να ήταν έδρα τοπικού ηγεμόνα. Αναφέρεται στον Ομηρικό κατάλογο του Τρωικού πολέμου, όπου χαρακτηρίζεται ως «καλοχτισμένη πόλη». Κατά την κάθοδο των Δωριέων, μέρος των κατοίκων μετανάστευσε και εγκαταστάθηκε στις Κλαζομενές της Ιωνίας.

Μέχρι τις αρχές του 5ου αι. π.Χ. η πόλη είχε στην κυριαρχία της την γειτονική κοιλάδα της Νεμέας, ενώ ήταν ιδρύτρια και διοργανώτρια για μεγάλο χρονικό διάστημα των Νέμεων αγώνων, οι οποίοι ονομάζονταν και «Κλεωναίος αγών». Το 496 π.Χ. οι Αργείοι προσπάθησαν ανεπιτυχώς να καταλάβουν την πόλη, ενώ το 487 π.Χ. πέτυχαν να της αποσπάσουν την Νεμέα. Γύρω στο 480 π.Χ. συμμετέχει μαζί με το Άργος και την Τεγέα στην κατάληψη των Μυκηνώνκαι στο διαμοίραση των εδαφών της. Το 460 π.Χ. η πόλη καταλαμβάνεται και προσαρτάται από τους Αργείους. Το 457 π.Χ. συμμετέχει μαζί με τους Αθηναίους στη μάχη της Τανάγρας. Το 418 π.Χ. οι Κλεωναίοι συμμετέχουν στη μάχη της Μαντινείας στο πλευρό των Σπαρτιατών. Το 414 π.Χ. μετά από σεισμό η πόλη καταλαμβάνεται από τους Σπαρτιάτες. Το 237 π.Χ. προσχωρεί στην Αχαϊκή Συμπολιτεία, ενώ το 225 π.Χ. θα συνταχθεί με τον Κλεομένη Γ' της Σπάρτης. Κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους η πόλη παρακμάζει.

Η ιστορία της πόλης συνεχίζεται στους κλασσικούς και ελληνιστικούς χρόνους.

Από τις Κλεωνές ήταν οι αρχαίοι ολυμπιονίκες Οξύθεμις, νικητής στο στάδιο το 732 π.Χ. (ο οποίος κατ’ άλλους καταγόταν από τις Κλεωνές της Χαλκιδικής) και ο Τιμάνθης, νικητής το 456 π.Χ. στο παγκράτιο.

Ανασκαφές και Αρχαιότητες

Ανασκαφές έχουν φέρει στο φως λείψανα της αρχαίας πόλης. Διασώζονται τμήματα του πολυγωνικού αρχαίου τείχους και τα θεμέλια του ναού του Ηρακλή κοντά στον οικισμό. Πρόκειται για μικρό πρόστυλο τετράστυλο ναό των ελληνιστικών χρόνων, ενώ έχει βεβαιωθεί ότι στη θέση του προϋπήρχε αρχαιότερος ναός. Ο ναός αποτελούσε τμήμα μικρού ιερού στο οποίο βρισκόταν επίσης ένα ηρώο προς τιμήν του Ευρύτου και του Κτεάτου. Τα τείχη της πόλης περιέβαλλαν τον λόφο της ακρόπολης με τη λεγόμενη κατώτερη ακρόπολη.

Στην κάτω ακρόπολη ανακαλύφθηκε ιερό του 6ου αι. π.Χ. άγνωστης θεότητας. Στην κορυφή του λόφου υπάρχει ένας βωμός. Κατά τους ύστερους αρχαϊκούς χρόνους στη θέση του ανεγέρθηκε βασιλική. Σε μικρή απόσταση από το ιερό εντοπίσθηκε αναλημματικό οικοδόμημα της ελληνιστικής περιόδου, αποτελούμενο από πρόπυλο που αποτελούσε το σημείο πρόσβασης σε περίβολο στην παρυφή του λόφου της ακρόπολης.

Στη θέση Ζυγουριές έχει ανακαλυφθεί επίσης από την Αμερικανική Αρχαιολογική ομάδα προϊστορικός οικισμός της χάλκινης εποχής. Επίσης πρόσφατη ανασκαφική έρευνα στη θέση Βαρελά, βορειοανατολικά των Κλεωνών, αποκάλυψε αγροτική έπαυλη με θαυμάσια ψηφιδωτά.

Στην περιοχή των Κλεωνών, ακριβώς δίπλα από την Εθνική Οδό Κορίνθου-Τρίπολης, βρίσκεται αρχαίο λατομείο με εμφανή δείγματα χρήσης εξελιγμένης τεχνικής λάξευσης και εξόρυξης. Το λατομείο παρείχε οικοδομικό υλικό για την κατασκευή του ιερού του Διός στη Νεμέα.


Πηγές:




 

ευρύτερη περιοχή



©2018 Δεδομένα χάρτη Google
Χάρτης
Δορυφόρος

http://arcadia.ceid.upatras.gr/pausanias/place.php?id=77