Αναγνώστες

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2018

Ερώτηση διαυγέστατα ευρωπαϊκή





Κάποτε η Ελλάδα ήταν η μοναδική βαλκανική χώρα που μετείχε στο ΝΑΤΟ. Τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας ήταν σύνορα του ΝΑΤΟ: οριοθετούσαν τον κόσμο της ελευθερίας απέναντι στον φρικώδη εφιάλτη του μαρξιστικού ολοκληρωτισμού. Ελευθερία τότε σήμαινε την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, όχι την αναιδέστατη ασυδοσία των «Αγορών».


Σήμερα μέλη του ΝΑΤΟ είναι οι περισσότερες χώρες των Βαλκανίων – ζητάνε και τα Σκόπια την ένταξή τους. Η Ελλάδα μπορεί να συναινέσει σε αυτή την ένταξη, μπορεί και να αρνηθεί, όπως μπορούσε και στην περίπτωση των όμορων χωρών: της Αλβανίας και της Βουλγαρίας. Με ποια κριτήρια, με ποια λογική να δεχθεί ή να αρνηθεί;


Υπάρχουν τα κριτήρια του ευρωπαϊκού εθνικισμού και η λογική του ελληνικού κοσμοπολιτισμού. Με τα κριτήρια των Ευρωπαίων εθνικιστών θα συναινούσαμε απαιτώντας ανταλλάγματα. Από την Αλβανία, λ.χ., θα είχαμε απαιτήσει θεσμικές εξασφαλίσεις για την προστασία των ελληνικών πληθυσμών της Βόρειας Ηπείρου. Και από τα Σκόπια, να εγκαταλείψουν τις φαιδρότητες για την αερογέφυρα, πάνω από εννέα αιώνες, που τους καθιστά «απογόνους» του Μεγαλέξανδρου.


Με τη λογική του ελληνικού κοσμοπολιτισμού, θα αναλαμβάναμε τις ευθύνες του Ευρωπαίου. Δηλαδή, την τόλμη του ερωτήματος: Από ποιαν απειλή προστατεύει σήμερα η νατοϊκή συμμαχία τις χώρες-μέλη της; Τα μαρξιστικά καθεστώτα κατέρρευσαν προ πολλού, αιφνιδιαστικά και ραγδαία, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, οι κοινωνίες του άλλοτε σοβιετικού πουριτανισμού έχουν παραδοθεί, άνευ όρων, στην απόλυτη κυριαρχία των «Αγορών», στον ακάθεκτο μονόδρομο της καταναλωτικής μέθης. Ποιαν άμυνα, απέναντι σε ποιαν απειλή εξασφαλίζει το ΝΑΤΟ; Ποιος το χρειάζεται, ποιον υπηρετεί;


Δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να αντιληφθούμε οι σημερινοί ελληνώνυμοι (και μάλιστα το πιο δραματικά υπανάπτυκτο κομμάτι της κοινωνίας μας: οι επαγγελματίες της πολιτικής) τη διαφορά του κοσμοπολιτισμού από την κοσμοκρατορία. Το πρώτο προϋποθέτει καλλιέργεια, το δεύτερο απλώς υπεροπλία (βλ. αναμέτρηση Τραμπ με Κιμ Γιονγκ Ουν). Από τότε που ένα ελάχιστο τμήμα του Ελληνισμού συγκροτήθηκε σε «εθνικό κράτος», χάθηκε η συνείδηση της διαφοράς και το «εθνικό κράτος» προσκολλήθηκε, μέχρις εξευτελισμού και παιδαριωδίας, στη μυθοποιημένη κοσμοκράτειρα «Δύση».


Δεν χρειάζεται ανάλυση αυτή η προσκόλληση, είναι η πραγματικότητα του «εθνικού» μας βίου και των αδιεξόδων του. Τα δίνουμε όλα στη Δύση, «αλλά μας παίρνει και κάτι», όπως λέει ο σοφός Αρκάς. Πόσες φορές είχαν υποσχεθεί οι Βρετανοί την επανένωση της Κύπρου (ελληνικότερης του Μωριά) με την Ελλάδα – πόσες; Πόσες φορές οι Γαλλογερμανοί έδωσαν ίδια υπόσχεση για τη Βόρεια Ηπειρο; Αποκλείεται να αγνοεί η Δύση αυτό που (έμμεσα αλλά σαφέστατα) ανέλυσε ο Νταβούτογλου στα βιβλία του: Οτι ο Ελληνισμός, αν δεν πατάει και στις δύο όχθες του Αιγαίου, έχει αποκλεισθεί από την ενεργό μετοχή στην Ιστορία.


Αμυντική συμφωνία λαών ή συμφερόντων το ΝΑΤΟ σήμερα; Αυτή είναι μια διαυγέστατα ευρωπαϊκή ερώτηση. Εσπειρε ο Ελληνισμός κορμιά των παλικαριών του όπου πόλεμοι για τα συμφέροντα της Δύσης, από την Κριμαία ώς το Ελ Αλαμέιν και ώς την Κορέα. Και εισπράττει, κάθε φορά, σταθερά από τη Δύση φανφαρόνικους ρητορικούς επαίνους. Παράλληλα με παγερή, τερατώδη αδιαφορία για τη συνεχή και ραγδαία συρρίκνωση του Ελληνισμού: Τη μεθοδική γενοκτονία του μικρασιατικού και του ποντιακού Ελληνισμού. Το πογκρόμ των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου, της Τενέδου. Τον έντεχνο πνιγμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τις αξιώσεις αφελληνισμού των βραχονησίδων του Αιγαίου και την αμφισβήτηση της ελληνικότητας νησιών όπου η ελληνική γλώσσα μιλιέται τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια. Την γκανγκστερική απαγόρευση αξιοποίησης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας σε ελληνικότατες θάλασσες.


Κάποτε η Κύπρος ήταν, αυτονόητα για τη σύνολη ανθρωπότητα, ένα ελληνικό νησί με μια μειονότητα 18% βίαια εξισλαμισμένων, μέσα στους αιώνες, Ελλήνων. Η δολιότητα της βρετανικής αποικιοκρατίας μεταποίησε βαθμιαία τη θρησκευτική σε εθνική μειονότητα κολακεύοντας τον εθνικιστικό πρωτογονισμό των Τούρκων. Στην κολυμβήθρα του ΟΗΕ (πάντοτε υποχείριου των ισχυρών) η μειονότητα βαφτίστηκε «κοινότητα» με απαιτήσεις συγκυριαρχίας στο νησί. Ανακηρύχθηκε η «κοινότητα» κράτος ανεξάρτητο, πήρε το βολικό όνομα «Βόρεια Κύπρος». Υπομονετικά και σταθερά παζαρεύει η εκτρωματική απόφαση την εναλλάξ διακυβέρνηση ολόκληρου του νησιού. Περιμένει κάποιον «προοδευτικό» ελληνώνυμο να υπογράψει.


Χθες η «Βόρεια» Κύπρος, σήμερα η «Βόρεια» Μακεδονία. Οι «προοδευτικοί» ελληνώνυμοι μας απαγορεύουν να μιλάμε για «Βόρεια Ηπειρο», οφείλουμε, αυτονοήτως εξωνημένοι σε δανειστές «προστάτες», να μιλάμε για «Νότια Αλβανία». Ο Ελληνισμός κλαδεύεται, μεθοδικά, επίμονα. Αλήθεια, μήπως το ΝΑΤΟ άλλαξε εργοδότη και δεν το αντιληφθήκαμε – ούτε καν όταν μακέλευε (δεινός μακελάρης) τη Σερβία, το 1999; Μήπως την άμυνα της «ελευθερίας» μας «ανεπαισθήτως» την παραχωρήσαμε στις «Αγορές» και αυτές προσέλαβαν Security το ΝΑΤΟ;


http://www.yannaras.gr/erotesi-diaugestata-europaiki/

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2018

Μανόλης Πρατικάκης: «Η Κόλαση είμαστε εμείς που κατά βάθος είμαστε Άλλοι»


Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα //


Υπογράφει την «Κιβωτό» και τον «Λιθοξόο» και μαζεύει τα τιμαλφή μας. Είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος για τις ψυχικές νόσους της εποχής μας. Ο πολυβραβευμένος ποιητής και ψυχίατρος Μανόλης Πρατικάκης ρίχνει φως στο ιστορικό έρεβος της εποχής μας και μιλά στον Φιλελεύθερο για όλα: Για «τα μεγάλα κούφια λόγια της λεγόμενης αριστεράς» και «για την εξουσιομανία», για όσα χάθηκαν με την κρίση, «μαζί και οι αυταπάτες μας», για «το ηθικό πλεονέκτημα που έγινε ηθικό μειονέκτημα» και για «το μικροκομματικό συμφέρον πάνω από την κινδυνεύουσα πατρίδα», για την ιαματική δύναμη της ποίησης και την καθαρτήρια δυνατότητα των ενοχών, αναλύοντας για τους αναγνώστες το πιο αισιόδοξο και απαισιόδοξο σενάριο. Συνιστώντας μας στο μεταξύ «Υπομονή. Βαθιές αναπνοές. Αυτοκυριαρχία και αυτοέλεγχο» επειδή μπορεί να αργήσουν «αλλά νομοτελειακά θα έρθουν καλύτερες μέρες». Σε μια χειμαρρώδη συνέντευξη που ισοδυναμεί όσο τουλάχιστον δέκα συνεδρίες.

-Κύριε Πρατικάκη, έβλαψε την ψυχική μας υγεία η κρίση;
Την έβλαψε διπλά. Και γιατί αυτή καθ’ εαυτή η κρίση δημιούργησε προβλήματα παντός είδους (οικονομικά, εργασιακά, ανασφάλειες, εκπατρισμός, μεγαλύτερη αναξιοπιστία στο πολιτικό μας προσωπικό κ.λ.π) και γιατί αφ’ ετέρου μας έβγαλε από τις τεράστιες αυταπάτες μας, τα παντός είδους στερεότυπα μιας κοινωνίας που ζούσε εφησυχασμένη σε ένα είδος τεχνητής ευμάρειας, σε πλήρη αναντιστοιχία με την προσφορά του καθενός μας σε αυτό το κωμικοτραγικό πανηγύρι της ματαιοδοξίας μας. Άρα ήταν αναπόφευκτο να βλάψει σημαντικά και την ψυχική μας υγεία. Εδώ καταρρέει κάποιος μόνο αν χάσει τη δουλειά του. Και είναι κάπου δυο εκατομμύρια οι άνεργοι.

-Την… ποίηση;
Θα ‘λεγα πως όχι. Γιατί οι ψυχοτραυματισμοί, οι αναστατώσεις και γενικά οι έκρυθμες καταστάσεις, ατομικές ή συλλογικές, αποτελούν τροφή για την λογοτεχνία, και άρα και της ποίησης. Αν ο κόσμος ήταν τέλειος και ιδανικός ίσως να ήταν περιττή η τέχνη του λόγου. Η ποίηση δεν περιγράφει τον κόσμο. Αποτελεί κόσμον. Ένα παράπλευρο φραστικό σύμπαν, σε διαφυλετική σχέση πάντα με το θλιβερό υπάρχον, του οποίου αρνείται τη μοναδικότητα, προβάλλοντας τις άπειρες δυνατότητές του με φαντασία και όνειρο σε ένα ανοιχτό, διαρκώς μεταβαλλόμενο ορίζοντα. Σε μια διαρκή ανοιχτότητα. Ας μη ξεχνάμε ότι ο Ντοστογιέφσκι έγραψε τους εξόριστους στη Σιβηρία κάτω από βάρβαρες συνθήκες. Και πολλοί άλλοι.

-Μπορεί η ποίηση να είναι ιαματική; Και πότε;
Είναι, μπορεί να είναι λειτουργία ιαματική όπως η μουσική. Με την αισθητική της τελειότητα και αρμονία επιδρά στους αισθητικούς και αισθητηριακούς υποδοχείς του ανθρώπου διεγείροντάς τους και προκαλώντας συγκίνηση, γαλήνη, ευτυχία κτλπ. Αλλά και νοηματικά επιδρά στη σκέψη δημιουργώντας λυρικές ή επαναστατικές εξάρσεις, ανατροπές του θεσμοθετημένου λόγου και κόσμου που μας καταπιέζουν με τους αυταρχικούς νόμους και κώδικες. Ειδικά η επική ποίηση, η ποίηση της αμφισβήτησης, η αντεργκράουντ ποίηση, αλλά όπως είπαμε και η λυρική και η πένθιμη, κάθε μια με τον δικό της τρόπο. Συχνά η ποίηση διηγείται το άγνωστο έπος καθενός μας ή ενός λαού όταν είναι μεγάλη.

-Με την «Κιβωτό» σας και τον «Λιθοξόο» άλλαξε κάτι στην ποιητική σας φιλοσοφία;
Νομίζω πως όχι ως προς την ποιητική μου φιλοσοφία. Οι άξονες παραμένουν οι ίδιοι. Η φύση, στην οντολογική της διάσταση, η ανατολική φιλοσοφία σε συνδυασμό με τους προσωκρατικούς φιλοσόφους της Ιωνίας, η ψυχανάλυση, η αλλοτρίωση των καιρών μας και η εικονική πραγματικότητα που διαρκώς εκτοπίζει την απλή ζώσα πραγματικότητα έως την έκλειψη των αντικειμένων και την ψηφιοποίηση των αισθημάτων ως την τεχνητή νοημοσύνη που προαναγγέλλει ο μηχανοκίνητος πολιτισμός μας. Ίσως γίνει ζοφερό το μέλλον αν αφεθούν ανεξέλεγκτες αυτές οι εξελίξεις και τα ανθρώπινα δημιουργήματα δεν υπακούουν πια στους δημιουργούς τους (Το γεράκι δεν ακούει πια τον γερακάρη, γράφει ο Γέιτς). Το κάθε μηχανικό δημιούργημα πρέπει να είναι υπό έλεγχο ως προς την τοξικότητα και την καταστροφικότητα που εμπεριέχει και απειλεί το παγκόσμιο οικοσύστημα και την ίδια την ζωή του πλανήτη. Ο Αϊνστάιν το 1910 ρωτήθηκε για την διάσταση του ατόμου και τη δυνατότητα να κατασκευαστεί η ατομική βόμβα και είπε ότι εξαρτάται από το πώς θα τη χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος, για παραγωγή ενέργειας κλπ ή φτιάχνοντας βόμβες. Και συμπλήρωσε: εκτός από την ατομική βόμβα η ανθρωπότητα απειλείται από δυο τουλάχιστον ακόμα βόμβες, την Γενετική βόμβα (κλωνοποιήσεις κτλπ) και την Πληροφορική που ήδη ακούμε τις εκρήξεις της στο μυαλό μας που μας τρελαίνει και μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν είναι ανάγκη να σκεφτόμαστε, αφού η πληροφορική πλημμυρίδα, σαν καταιγίδα δεν αφήνει χώρο για επιμέρους σκέψεις. Ο ίδιος ο Μπιλ Γκέιτς, νομίζω, είπε ότι η ίδια η ανεξέλεγκτη εξέλιξη οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή.
Η «Κιβωτός» και ο «Λιθοξόος», λοιπόν, είναι ένα κάλεσμα να σωθεί ό,τι είναι αυθεντική πηγή ζωής, γνησιότητας και αυθεντικότητας. Είναι ένα κάλεσμα από τον «ασπρομάλλη Νώε που γεμάτος γνώση ακούει της αφθονίας και της αποξένωσης τον επερχόμενο κατακλυσμό».

-Είναι σα να συγκεντρώνετε για σας και για όλους μας τα τιμαλφή σας και τιμαλφή μας στον ορατό και αόρατο κόσμο, αλλάζει κάτι δραστικά στην εποχή μας και πρέπει να σώσουμε τα όσια και ιερά μας;
Όπως προκύπτει από τα παραπάνω πολλά αλλάζουν και για το άμεσο και για το απώτερο μέλλον. Καθένας οφείλει να διαφυλάξει τα ατομικά, οικογενειακά και κοινωνικά του τιμαλφή και όλοι μαζί τα τιμαλφή του λαού μας και οι λαοί τα τιμαλφή του κόσμου, σε μιαν άλλη πνευματική παγκοσμιοποίηση, όπου ποιητές, λογοτέχνες, μουσικοσυνθέτες, σκηνοθέτες, ζωγράφοι, ηθοποιοί, εκδότες και γενικά όσοι ασχολούνται με τα πνευματικά δρώμενα θα δημιουργήσουν αντιστικτικά με την υφιστάμενη παγκοσμιοποίηση (που είναι η παγκοσμιοποίηση της Αγοράς, έχοντας κύριο μέλημα το Κέρδος) ένα νέο φορέα που θα έχει ως κέντρο του τον Άνθρωπο και τις ανάγκες του. Που θα μπορεί να παρεμβαίνει, μπλοκάροντας αποφάσεις καταστροφικές και προτείνοντας μια πολυπολιτισμική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, πλουραλιστική, ανεξίθρησκη και απαλλαγμένη από αποκλεισμούς, φυλετισμούς και προκαταλήψεις, όπου οι νομπελίστες και οι διάσημοι Καλλιτέχνες θα είναι με το κύρος, οι πρεσβευτές μας. Χρειάζονται συλλογικές παρεμβάσεις για να βγει ο άνθρωπος της νεωτερικότητας από την ατομικότητα και την ιδιωτικότητά του όπου τον οδήγησε το πολιτικό σύστημα. Να γίνει όπως ο Αρχαίος Αθηναίος που «σήκωνε την πόλη στον ώμο του» για το Γενικό Καλό.
 http://fractalart.gr/manolis-pratikakis-interview/

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2018

Υποψήφιοι για διαμελισμό

Υ​​πάρχουν δύο παράγοντες (ή συντελεστές ή δεδομένα) του οργανωμένου (δημόσιου) βίου, με καίρια σημασία για την ύπαρξη και λειτουργία του, που είναι αδύνατο να αντικειμενοποιηθούν ως μετρητά μεγέθη και να αξιολογηθούν. Επομένως, είναι και αδύνατο να «βελτιωθούν» με άμεσες (νομοθετικές - διοικητικές) παρεμβάσεις. Πρόκειται για ό,τι ενδεικτικά ονομάζουμε «κοινωνικό κλίμα» και «ανθρώπινη ποιότητα».
Ονομάζουμε «κοινωνικό κλίμα» κάποια κατεστημένα αυτονόητα, βεβαιότητες που κανένας δεν διανοείται να τις αμφισβητήσει ή ελέγξει. Δεν πρόκειται για επεξεργασμένες «θέσεις» ή «αρχές», ιδεολογικές παραδοχές, επιλεγμένες πεποιθήσεις, όχι. Πρόκειται για βεβαιότητες που «μεταγγίζονται» αυτοματικά, σαν «κοινοί τόποι». Ολοι τις χρησιμοποιούν θεωρώντας δεδομένο ότι όλοι τις παραδέχονται. Ετσι, τα κατεστημένα αυτονόητα λειτουργούν στη συλλογικότητα σαν τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας, σαν νοο-τροπία (τρόπος του νοείν, τρόπος κατανόησης του υπαρκτού και πραγματικού).
Για παράδειγμα, στην Ελλάδα σήμερα, μια κατεστημένη, αυτονόητη βεβαιότητα, παγιωμένη ως «κλίμα κοινωνικό» και κυριαρχική νοο-τροπία, είναι η χρηστική εκδοχή της παιδείας: Είναι «εφόδιο» για το παιδί η σχολική εκπαίδευση, όπλο - εργαλείο - προϋπόθεση για τον βιοπορισμό του - υφίσταται την «ταλαιπωρία» του σχολείου, προκειμένου «να πάρει ένα χαρτί», να βγάζει το ψωμί του.
Η ωφελιμότητα είναι το αυτονόητο κίνητρο και ο αυτονόητος στόχος σε ολόκληρη την εκπαιδευτική διαδρομή, από το νηπιαγωγείο ώς το διδακτορικό. Αδιανόητο το ενδεχόμενο η παιδεία να είναι πρωτίστως χαρά και όχι πρωτίστως υποχρέωση – η χαρά της εισόδου στην κοινωνία των σχέσεων, στη δημιουργική «μετοχή», στην έκπληξη του συνεχώς καινούργιου. Εχει χαθεί από το οπτικό μας πεδίο το σχολειό ταυτισμένο αυτονόητα με γνώση που συναρπάζει, ανοίγει ορίζοντες, οικοδομεί την προσωπικότητα, ετοιμάζει υπεύθυνους πολίτες. Γι’ αυτό και κατεστημένος αυτονόητα ο εκτρωματικός πρωτογονισμός του «φροντιστηρίου»: Το σχολειό δευτερεύον ή και περιττό, η γνώση απροκάλυπτα εμπορευματοποιημένη, «πακετάρεται» στα φροντιστήρια, για να αποτιμηθεί η χρηστικότητά της στην αγορά.
Αλλο κατεστημένο, παγιωμένο στη σημερινή Ελλάδα αυτονόητο: η δημοσιοϋπαλληλία ως παρασιτισμός. Θεσμός ισόβιας εξασφάλισης κάποιων (τυχαία ή εξαγορασμένα) προνομιούχων, όχι θεσμός υπουργίας των κοινών αναγκών. Μισθός εγγυημένος από το κράτος, σίγουρος μήνας μπαίνει - μήνας βγαίνει, χωρίς κρίση - αξιολόγηση της προσφοράς, των ικανοτήτων, της κατάρτισης, με ατιμώρητη την κατάχρηση, την αυθαιρεσία, τη ραστώνη. Ο «δημόσιος υπάλληλος» δεν είναι, δεν διανοείται ότι θα μπορούσε να είναι λειτουργός της κοινωνίας των αναγκών. Δεν προτίμησε την κοινωνική προσφορά αντί για κάποιο κερδοφόρο επάγγελμα, δεν απαρνήθηκε συνειδητά το ρίσκο της δημιουργικής πρωτοβουλίας, τον συναρπαστικό ανταγωνισμό, για χάρη κοινωνικού υπουργήματος. Αυτονόητα η δημοσιοϋπαλληλία στην Ελλάδα συνδέεται στην κοινή συνείδηση με το εξαθλιωτικό της ανθρώπινης εντιμότητας «ρουσφέτι»: Πουλάς την ψήφο σου στον υπόκοσμο των κομματανθρώπων εξαγοράζοντας το ισόβιο τέλμα.
Τρίτο παραδειγματικό αυτονόητο στην κατεστημένη ντροπή του ελλαδισμού, η κοινή βεβαιότητα ότι «πολιτισμός είναι η Ευρώπη» και «πρόοδος» η μίμηση της Ευρώπης. Εκτιμάμε και θαυμάζουμε όχι τα πραγματικά επιτεύγματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, όχι την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, τους θεσμούς λειτουργίας της συλλογικότητας, όχι τη νοο-τροπία και τους παράγοντες που τη διαμόρφωσαν μέσα στους αιώνες, αλλά το εντυπωσιακό αποτέλεσμα της ορθολογικής συμπεριφοράς, της πειθάρχησης στον Νόμο, της παραγωγικής γονιμότητας – τελικά την ευμάρεια. Αυτό μας γυαλίζει.
Η στάση μας των Ελλαδιτών απέναντι στους «Ευρωπαίους» δεν συνιστά ετοιμότητα δημιουργικής πρόληψης προτύπων και στοχεύσεων, αλλά μόνο παθητική μίμηση, επαρχιώτικη μειονεξία, συμπλεγματική ξιπασιά. Δεν ήταν ποτέ «γκέτο» ο Ελληνισμός, από την αρχαιότατη εποχή ώς την «πτώση» του στον ζυγό των Τούρκων, συνεχώς προσλάμβανε από παντού και αφομοίωνε τα προσλήμματα στις δικές του ανάγκες. Η θανατερή παρακμή αρχίζει, όταν προσλαμβάνοντας υποτάσσεται στο πρόσλημμα, δεν αφομοιώνει, μιμείται, πιθηκίζει.
Νομοτελειακά η μίμηση γεννάει σύμπλεγμα κατωτερότητας, επαρχιωτίλα, γελοιότητα. Σε οποιοδήποτε δάνειο, μίμηση λαμπρού επιτεύγματος της «Ευρώπης», προσθέστε τον προσδιορισμό «νεοελληνικό», και αμέσως το γέλιο είναι αυθόρμητο: Κοινοβουλευτισμός νεοελληνικός, σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων νεοελληνικό, φορολογικοί θεσμοί νεοελληνικοί, ελεύθερη πληροφόρηση, αδέσμευτη ψήφος, δημόσια τάξη και πάει λέγοντας.
Το κορύφωμα της τραγωδίας είναι ότι η μίμηση, η αξιωματική βεβαιότητα ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν» παθητικά, χωρίς ενεργό δημιουργική ετερότητα, μας απωθεί στο περιθώριο της Ιστορίας. Οταν δεν έχουμε τίποτε δικό μας να κομίσουμε στον εταιρισμό των λαών της Ευρώπης, όταν μόνο ζητιανεύουμε και εξευτελιστικά επιτροπευόμαστε από τους «εταίρους» μας, είμαστε κιόλας εκτός Ιστορίας. Υποψήφιοι για διαμελισμό.
http://www.yannaras.gr/upopsifioi-gia-diamelismo/

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2018

Ολοκληρωτισμός new style