Αναγνώστες

Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Ο ΟΡΦΕΑΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ


Για τον Ορφέα τον Μύστη μιας θεραπευτικής μουσικής παραμυθίας μιλά η Γαρυφαλλιά Ντζιούνη , διδάκτωρ μουσικολόγος
τονίζοντας ότι ο Ορφέας ήταν ο πρώτος μουσικοθεραπευτής της παγκόσμιας Ιστορίας. «Ήταν ο πρώτος ο οποίος ερεύνησε τη μουσική και την έφερε κοντά στον άνθρωπο, δεν στάθηκε μόνο στους μύστες, στους μυημένους, την έφερε κοντά στο λαό. Πέρασε την αγνή του φιλοσοφία μέσω της αγνής μουσικής και της λύρας του» δηλώνει η κα Ντζιούνη σημειώνοντας ότι ο Ορφέας πίστεψε ότι μέσω της μουσικής μπορεί να θεραπεύσει, ψυχικά και σωματικά, όλο τον κόσμο.
«Ο Ορφέας ήταν απόλυτα υπαρκτό πρόσωπο» δηλώνει με βεβαιότητα σημειώνοντας ότι από τον τρόπο που έπαιζε την λύρα του, από τον ήρεμο χαρακτήρα του, από τον τρόπο προσέγγισης που είχε σε όλο τον κόσμο και από την μεγάλη του αγάπη προς τον άνθρωπο, τη γυναίκα, το θηλυκό, προς το πώς μπορούμε όλοι να γίνουμε ένα, αποκαλύπτεται η αγάπη που είχε προς τον άνθρωπο.
Όσον αφορά στη σχέση του με την Θράκη, αποκαλύπτει ότι η Θράκη ήταν μια πολύ σκληρή χώρα, με μεγάλη Ιστορία, που «μαλάκωσε» χάρη στον Ορφέα. ««Μαλάκωσε» πάρα πολύ τους Θράκες. Έφερε μια καινούργια πνοή, έναν καινούργιο πολιτισμό γι’ αυτό και ήταν αρχιερέας της θρησκείας του Απόλλωνα ».
Το τέλος τους, όμως, ήταν πολύ άσχημο, όπως κάθε μεγάλου μύστη, προφήτη. «τον θανάτωσαν οι ίδιοι κάτοικοι της Θράκης και αυτοί ήταν πάλι που στην πορεία τον επανέφεραν μέσω των μύθων». Σύμφωνα με την κα Ντζιούνη θα πρέπει να από-συμβολίσουμε τους μύθους και να μην μείνουμε εκεί. Όσον αφορά στα μηνύματα που περνά ο μύθος του Ορφέα στην εποχή μας σημειώνει: «Ο Ορφέας ήταν ο άνθρωπος που έφερε τον πολιτισμό και τον σκοτώσανε, μεγαλύτερο από αυτό το δίδαγμα δεν υπάρχει.»

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

Ο λόγος του Σικελιανού, παγκόσμιο εμβατήριο ανατροπής






Με ένα συνεκτικό φιλοσοφικό υπόβαθρο, σύνθεση κυρίως Ηράκλειτου, Πλάτωνα και νεοπλατωνικών φιλοσόφων, ο μεγάλος λυρικός ποιητής Άγγελος Σικελιανός δημιουργεί ένα οικουμενικό έργο με μοναδική επικαιρότητα, το οποίο λειτουργεί αντιθετικά και απελευθερωτικά από τον θάνατο των οικουμενικών αξιών, που έχει δρομολογήσει συντεταγμένα η ελίτ της παγκοσμιοποίησης.
Συμπληρώθηκαν εβδομήντα χρόνια από την έκδοση της τραγωδίας του Σικελιανού «Ο Χριστός στη Ρώμη», του μεγάλου οραματικού οικουμενικού έργου, στο οποίο με σύμβολο τη Ρώμη της απληστίας και της σκληρής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας ο ποιητής προτείνει τον ενωμένο κόσμο των λαών.

Στην εισαγωγή του ποιητικού έργου ο ίδιος ο Σικελιανός σημειώνει: «...Όλα τραβιούνται ανάμεσό τους απ’ τη δίψα της συμπαντικής Ενότητας. Η διάσπαση έρχεται απ’ αλλού. Απ’ την παθολογική υπερτροφία της πόλης, που, έχοντας υψώσει θεούς της και θεσμούς της τη Φιλαργυρία, τη Λαιμαργία, τη Λαγνεία, την Οκνηρία, τα ενσαρκώνει και τα συγκεντρώνει κληρονομικά σ’ έναν άνθρωπο: στο Νέρωνα Αυτοκράτορα».
Στον οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό ολοκληρωτισμό της κάθε Ρώμης, του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, ο ποιητής πιστεύει ότι: «Στους λαούς, ωστόσο, βόσκει υποσυνείδητα, καθολικά, η αντίδραση. Η ανάγκη μιας ανατροπής των πάντων, η πυρετική αναμονή μιας βίαιης επικείμενης καταστροφής του κόσμου, η ασύμμετρα έντονη λαχτάρα αυτός ο κόσμος να καταστραφεί, για ν’ ανατείλει πια ο κόσμος των απέραντων καταπνιγμένων επιθυμιών».
Ο Σικελιανός, στοχεύοντας στην καθολική ψυχική λύτρωση και την παγκόσμια κοινωνική απελευθέρωση των λαών, γράφει: «Θα 'ρτει η λύτρωση, κ’ εγώ θα 'μαι ο Σωτήρας… Των δούλων λαών θα σπάσω τις αλυσίδες, και στα σκοτάδια τους θα φέξω την ημέρα… Κ’ εγώ την πείνα και τη δίψα Δικαιοσύνης θα ξεπεινάσω που τους καίει, θα ξεδιψάσω… Κι όλοι, από Νότο, Ανατολή, Βοριά, και Δύση, θα φωνάξουνε: “Ουρανοί, βαθιά χαρείτε, και σκίρτα η γη, τραγούδα ακράτητη τον Υμνο!”.

Στους οδηγούς των λαών το Νόμο μου ξαστράφτω: Παιδιά, πολίτες μου είν’ όλες πια οι πατρίδες. Κ' εγώ στη μέση από την άμετρη γενιά μου». Στη σύνθεση του Σικελιανού που αντιπαραθέτει συμβολικά στη Ρώμη την ιερή και πολυπολιτισμική Ιερουσαλήμ, «Ιουδαίοι, κ’ Ινδοί, κ’ Αιγύπτιοι, κ’ Έλληνες και Πέρσες, κι άλλοι πολλοί στη νέα την Έξοδο που ορμάνε», καλύπτει την έξοδο των μεταναστών, των προσφύγων και όλων των λαών, συνθέτει τη φιλοσοφική σοφία των Ελλήνων με τα Σημεία των Εβραίων, δηλαδή το θαύμα, ξεκαθαρίζει την κληρονομιά του Ελληνικού Λόγου, «Της Λευτεριάς το τέλειο μέτρο!».
Η οποία προσδιορίζεται στο καθημερινό βίωμα του ανθρώπου: «Αυτή που μου 'λεγε ο διδάχος μου σαν ήμουν παιδάκι ακόμα και γυρνούσα στην πατρίδα… “Σκέψη καμιά, πράξη καμιά, ποτέ μην κάνεις δίχως Ρυθμό, δίχως Χορό, δίχως Τραγούδι!...”», με τα λόγια του Πρόχορου. Για να οδηγηθεί στη βιωματική παγκόσμια ένωση των λαών με το μήνυμα του ανατροπέα Ιησού: «Να βρεις μες στο δικό μου τα αίματα όλων των εθνών, σε μια σταλιά δοσμένα».
[Πηγή: efsyn.gr - Συντάκτης: Παναγιώτης Γεωργουδής]
http://aftofotos.blogspot.gr/

Σάββατο 21 Μαΐου 2016

"Μέγας" Κωνσταντίνος. Ο "άγιος δολοφόνος"


Ο Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος, ο Ιλλυριός είναι ο κτίστης της Κωνσταντινούπολης - Νέας Ρώμης. Ο πεθερός του Μαξιμιανός, που προσπάθησε να δολοφονήσει τον Κωνσταντίνο ενώ εκείνος κοιμόταν, συνελήφθη και λίγο καιρό αργότερα βρέθηκε απαγχονισμένος στο δωμάτιό του.
Ο Κωνσταντίνος υποστήριζε σταθερά ότι ο πεθερός του αυτοκτόνησε, ενώ ο Μαξέντιος, ο γιος του Μαξιμιανού, κατηγορούσε τον Κωνσταντίνο για το θάνατο του πατέρα του. Το γιο του τον σκότωσεεπειδή πίστευε ότι έχει σχέση με τη μητριά του Φαύστα την οποία με συμβουλή της επίσης Αγίας Ελένης -μητέρας του- δολοφόνησε πετώντας την σε καυτό νερό στα λουτρά. Ύστερα σκότωσε το γαμπρό του Μαξιμίνο και τον αντίπαλό του Λικίνιο που είχε καταφύγει ικέτης στη Θεσσαλονίκη. Όταν ανέσυρε το πτώμα του Μαξέντιου από τον Τίβερη, το αποκεφάλισε και το κάρφωσε σε ένα παλούκι για να το περιφέρει στους δρόμους της Ρώμης. Ο Μαξέντιος ήταν ο αδελφός της γυναίκας του Φαύστας.
Ο Λικίνιος -που ήταν γαμπρός του- νικήθηκε το 325 μ.Χ. από τον Κωνσταντίνο και το γιο του Κρίσπο. Χάρη στην κόρη του Κωνσταντία, την οποία είχε παντρέψει δεκαοκτάχρονη ακόμη με τον 45άχρονο αντίπαλό του, αρχικά χάρισε στον Λικίνιο τη ζωή του. Στη συνέχεια διέταξε την εκτέλεσή του. Μαζί με το γαμπρό του εκτέλεσε και τον εντεκάχρονο γιο του Λικινιανό.
Πέθανε το 337 και η Ρωμαϊκή Σύγκλητος τον θεοποίησε, ενώ η Εκκλησία τον ονόμασε άγιο, μέγα και ισαπόστολο. Είχε διώξει χριστιανούς -«αρειανούς»- και είχε συλήσει αρχαίους ναούς κι αγάλματα αφαιρώντας το χρυσάφι κα το ασήμι
Η μητέρα του Κωνσταντίνου Ελένη ήταν κόρη ξενοδόχου από το Δράπανο Βιθυνίας. Παντρεύτηκε τον ερωτευμένο μαζί της Ιλλυριό αξιωματικό Κωνστάντιο Χλωρό. Μερικές πηγές την αναφέρουν ως «κοινή γυναίκα» που εργαζόταν σε πανδοχείο.
Οι αλλεπάλληλοι φόνοι -γιου, εγγονού, γαμπρού, νύφης- έγιναν με τη συμμετοχή της, αλλά εκείνη έγινε χριστιανή μετά τα εξήντα κι ασχολήθηκε με τη φιλανθρωπία χτίζοντας πτωχοκομεία, νοσοκομεία, ορφανοτροφεία. Το ταξίδι της στην Παλαιστίνη, οι ανασκαφές εκεί και οι πολλές εκκλησίες που έχει χτίσει στην Κύπρο, την Πάρο και τα Ιεροσόλυμα μαζί με την ανεύρεση του Τίμιου Ξύλου την έχουν μυθοποιήσει ως ισαπόστολο και αγία.
Οι ιστορικοί διατηρούν επιφυλάξεις για την ανεύρεση του Τίμιου Σταυρού. Ο Ευσέβιος δεν αναφέρει την ανακάλυψη και ο άγιος Κύριλλος, πατριάρχης Ιεροσολύμων, περιγράφει ότι ο Τίμιος Σταυρός βρίσκεται στα Ιεροσόλυμα το 351 μ.Χ., ενώ η Αγία Ελένη πέθανε το 331 μ.Χ. και δεν αναφέρει ποιος τον βρήκε.
Οι δολοφονίες του εγγονού της του Κρίσπου, της νύφης της Φαύστας ξεχάστηκαν. Μερικοί λένε πως η μία από αυτές, της Φαύστας, έγινε κατ' εντολήν της ενώ άλλοι εξετάζουν αν ήταν τότε στη Ρώμη ή όχι. Τα κίνητρά της και η προσχώρηση του γιου της στο χριστιανισμό δεν θεωρούνται από όλους ευγενή και αθώα. Η νέα θρησκεία εξελίσσεται σε μια θρησκευτική βιομηχανία, στην οποία η Αγία Ελένη διαπρέπει ως χορηγός και όχι για την αρετή της.
Η Καθολική Εκκλησία δεν δέχεται τον δολοφόνο αυτοκράτορα ως άγιο, αλλά η Ελένη γιορτάζεται ως αγία στις 18 Αυγούστου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία την τιμά μαζί με το γιο της στις 21 Μαΐου.
Χριστιανική Τζιχάντ
Οι «άγιοι-δολοφόνοι» είναι συνήθως αυτοκράτορες, επίσκοποι ή πατριάρχες και γυναίκες σύζυγοι ή μητέρες αυτοκρατόρων που εξαγόρασαν την αγιοποίησή τους με «υπηρεσίες» όπως δωρεές, ανέγερση εκκλησιών, ευνοϊκούς νόμους. Ο Μέγας Κωνσταντίνος είναι ένας κατά συρροήν δολοφόνος αφού σκότωσε γαμπρό, γιο, εγγονό και τη σύζυγό του μαζί με χιλιάδες θύματα στους πολέμους του. Ο Μέγας Θεοδόσιος βαρύνεται ανάμεσα σε άλλα και με τη Σφαγή του Ιππόδρομου στη Θεσσαλονίκη το 590 μ.Χ. με επτά έως δεκαπέντε χιλιάδες θύματα, όταν μεταξύ των άλλων απαγόρευσε την ομοφυλοφιλία.
Πολλές αγίες, όπως η Ειρήνη η Αθηναία, έχουν σκοτώσει ακόμα και τα παιδιά τους, αλλά έγιναν εικονίσματα. Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα με μια άλλη σφαγή τριάντα πέντε χιλιάδων στη Στάση του Νίκα είναι επίσης άγιοι. Ακόμα και ο Κύριλλος, ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της Υπατίαςπου κομμάτιασαν και έκαψαν «χριστιανοί παρακρατικοί» στην Αλεξάνδρεια.
Αλλοι είναι άγιοι με το σπαθί τους, όπως ο Νικηφόρος Φωκάς που έσφαζε αλλά στο όνομα του Κυρίου. Η αγιοποίηση εγκληματιών πολέμου και «βασανιστών» την εποχή του χριστιανικού «Ιερού Πολέμου» δεν γίνεται δεκτή πάντα από το πλήθος που ξεχωρίζει τους καλούς και τους... κακούς αγίους. Μάλλον κανένας δεν ασχολείται με τον Αγιο Πορφύριο ή τον Αγιο Μεθόδιο και δεκάδες άλλους αγίους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που δεν θα διστάσουν πολλές φορές να ξεθάψουν τα κόκαλα των αντιπάλων τους για να τα αναθεματίσουν, να τα μαστιγώσουν και να τα κάψουν.
Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 
http://www.theasis.gr/koinonia/news/381-konstane

Σάββατο 14 Μαΐου 2016

ΘΗΡΑ 1613 π.Χ.: Η μεγαλύτερη έκρηξη ηφαιστείου που γνώρισε η Ανθρωπότητα









Νέα δεδομένα στη χρονολόγηση της έκρηξης και στις συνέπειές της σε Μινωικό – Αιγυπτιακό Πολιτισμούς.


Συνέντευξη του ηφαιστειολόγου δρ Γιώργου Βουγιουκαλάκη.
Ήταν άνοιξη (κι αυτό αποδεικνύεται από σπόρους και γυρεόκοκκους, που βρέθηκαν στην ηφαιστειακή τέφρα) του 1.613 π.Χ., όταν έγινε η μεγαλύτερη έκρηξη ηφαιστείου, που έχει γνωρίσει η Ανθρωπότητα τα τελευταία τουλάχιστον 10.000 χρόνια, η οποία κατάστρεψε ολοσχερώς τη Θήρα και τα κοντινά νησιά σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων.

Από την έκρηξη σηκώθηκαν παλιρροϊκά κύματα, τα οποία σάρωσαν τις ακτές των κοντινών νησιών και της βόρειας Κρήτης. Αυτά κατέστρεψαν μεν κάποιους παραθαλάσσιους οικισμούς, δεν μπορεί να προκάλεσαν όμως, την έναρξη της παρακμής του Μινωικού Πολιτισμού, σύμφωνα με τον ηφαιστειολόγο δρ Γιώργο Βουγιουκαλάκη, ερευνητή του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (Ι.Γ.Μ.Ε.) και αντιπρόεδρο της Εταιρείας Στήριξης Σπουδών Προϊστορικής Θήρας.

Ο κ. Βουγιουκαλάκης σε συνέντευξη, που παραχώρησε στην «Ελεύθερη Έρευνα» έθεσε υπ’ όψη μας τα νέα επιστημονικά δεδομένα, που προέκυψαν από τη χρήση μεθόδων ραδιενεργού άνθρακα (C 14), δεντροχρονολόγησης και παγοχρονολόγησης, σύμφωνα με τα οποία η έκρηξη έγινε τουλάχιστον 100-150 χρόνια νωρίτερα από τη συμβατική ημερομηνία (1.500 π.Χ.), η οποία είχε βασιστεί σε συγκριτικές μελέτες της τεχνικής των αγγείων και σε Αιγυπτιακές πηγές. Πρόσφατα δε, μετά την εξέταση από Πανεπιστήμιο της Δανίας ενός κλαδιού ελιάς, που είχε θαφτεί στην τέφρα της έκρηξης, επαληθεύτηκε τελικά, ότι η έκρηξη έγινε το 1.613 π.Χ. και διήρκεσε μόλις 2-3 εικοσιτετράωρα.





Η δημιουργία και η εξέλιξη του ηφαιστείου της Θήρας.
(Απεικόνιση Ν. Ανδρουλακάκης, Γ. Βουγιουκαλάκης – Ι.Γ.Μ.Ε.).

«Ε.Ε.»: Κύριε Βουγιουκαλάκη, πότε εντοπίζετε την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας;
- Ουσιαστικά, το θέμα της χρονολόγησης της έκρηξης του ηφαιστείου της Θήρας έχει ήδη εντοπισθεί το 1.613 π.Χ. με μια απόκλιση μερικών χρόνων πριν ή μετά, που όμως δεν ξεπερνούν την δεκαετία. Η βεβαιότητά μας αυτή, επισφραγίσθηκε με το σπουδαίο νεοανκαλυφθέν εύρημα, δηλαδή ένα κλαδί ελιάς, με ρίζες και φύλλα, που βρέθηκαν στην καλδέρα του ηφαιστείου της Θήρας. Οι προηγούμενες χρονολογήσεις, που είχαν γίνει σε φυτά με μικρή διάρκεια ζωής μας άφηναν κενά, ενώ τώρα μπορούμε πάνω στο ίδιο δείγμα να εφαρμόσουμε μια σειρά από χρονολογήσεις C 14. Παράλληλα όμως με αυτό έγιναν και άλλες έρευνες από το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο Κορνέλ, και σε πάρα πολλές θέσεις του Αιγαίου, που επιβεβαίωσαν ως χρονολογία έκρηξης του ηφαιστείου το 1.613 π.Χ., με μια ελάχιστη απόκλιση, όπως είπαμε.

«Ε.Ε.»: Το γεγονός ότι δεν βρέθηκαν σκελετοί ούτε στο Ακρωτήρι, ούτε συντρίμμια πλοίων στο πέλαγος σημαίνει, ότι οι κάτοικοι είχαν προβλέψει την έκρηξη και έφυγαν πολύ νωρίτερα;
- Τα στοιχεία που έχουμε εμείς από πλευράς γεωλογίας και ηφαιστειολογίας μας λένε, ότι οι κάτοικοι του νησιού με όσες γνώσεις και εάν είχαν δεν προλάβαιναν να φύγουν. ΄Ηταν πρακτικά αδύνατον ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα. Η εικόνα που έχουμε είναι, ότι αυτή η τεράστια κλίμακας έκρηξη εξελίχθηκε τόσο πολύ γρήγορα, που ήταν αδύνατον να εγκαταλειφθεί το νησί. Όταν ξεκίνησαν τα προειδοποιητικά φαινόμενα και κατάλαβαν, ότι κάτι πολύ κακό συμβαίνει οι κάτοικοι δεν είχαν καμμιά δυνατότητα διαφυγής, γιατί ήταν πάρα πολλοί. ΄Ηταν πάνω από 10.000. Ακόμη και εάν όλα τα εμπορικά τους πλοία, που ήταν και πάρα πολλά, είχαν συγκεντρωθεί για να τους βοηθήσουν, πάλι δεν θα προλάβαιναν να εκκενώσουν την πόλη, λόγω του αριθμού τους.

Αλλά το ότι δεν βρέθηκαν ούτε σκελετοί, ούτε συντρίμμια πλοίων στο Ακρωτήρι, οφείλεται στο γεγονός, ότι είναι το μόνο κομμάτι της ξηράς που βρέθηκε και ερευνήθηκε. Το αρχαίο λιμάνι όμως, ακόμη δεν βρέθηκε και μόνον όταν το ανακαλύψουμε και ανασκαφούν τα σημεία, που ήταν συγκεντρωμένοι οι κάτοικοι, γιατί σίγουρα στο λιμάνι θα είχαν συγκεντρωθεί, τότε θα έχουμε σημαντικές και πολύτιμες πληροφορίες για τις τελευταίες δραματικές ώρες της πόλης, όπως και για την τύχη των κατοίκων της. Πιστεύουμε, ότι στο βυθισμένο αρχαίο λιμένα θα βρούμε σκελετούς, όπως έγινε και στο Ερκολάνο, που καταστράφηκε από την έκρηξη του Βεζούβιου.

Στην πρώτη φάση της καταστροφής σημειώθηκε ένας πολύ ισχυρός σεισμός και σίγουρα το Ακρωτήρι εγκαταλείφθηκε, διότι οι κάτοικοι του νησιού αυτού είχαν μεγάλη εμπειρία από σεισμούς, όπως φαίνεται από τις συνεχείς ανασυγκροτήσεις και τα διάφορα επίπεδα καταστροφών, που έχει υποστεί η πόλη πριν από την μοιραία τελική της. Βλέπουμε, ότι καταστρέφεται ξανά και ξανά από αλεπάλληλους σεισμούς και ξαναχτίζεται ακόμη καλύτερη, όπως μας δείχνουν οι επεμβάσεις στα κτίρια μετά από κάποιο χτύπημα του Εγκέλαδου. Αμέσως η πόλη εκκενώνεται και τα σωστικά συνεργεία αναλαμβάνουν δράση, όπως γίνεται και σήμερα με την ΕΜΑΚ. Επεμβαίνουν επιλεκτικά σε κτίρια, που μπορεί να έχουν μέσα εγκλωβισμένους ανθρώπους και πολύτιμα αγαθά. Το κομμάτι του Ακρωτηρίου που μελετάμε τώρα, έχει καταστραφεί από παλαιότερο σεισμό, όπως διαπιστώνουμε από τις επεμβάσεις των κτιρίων. Οι δε κάτοικοι, έχοντας πάρει μαζί τους ό,τι πολύτιμο και χρήσιμο είχαν, εγκατέλειψαν την πόλη.


Τέσσερις φάσεις καταγράφονται στους μηχανισμούς απόθεσης των προϊόντων της έκρηξης.

Κατά την πρώτη φάση, δημιουργείται μια μεγάλη εκρηκτική στήλη από τέφρα ύψους 35-36 χλμ. Διαρκεί περίπου 4-6 ώρες και τινάζει στον αέρα περίπου 2 κυβ. χλμ. (4,6 δισεκατομμύρια τόνους) μάγματος. Η τεράστια ενέργεια, που ελευθερώνεται από την εξάτμιση του νερού κονιορτοποιεί μεγάλες ποσότητες μάγματος και τις εκτινάσσει με μεγάλες ταχύτητες (80-150 μέτρα ανά δευτερόλεπτο) και θερμοκρασίες (150-200ο C) καλύπτοντας όλη τη Σαντορίνη με λευκή τέφρα. Οι αλλεπάλληλες αυτές εκρήξεις δημιουργούν συχνά έντονα ωστικά κύματα, τα καταστροφικά αποτελέσματα των οποίων έχουν καταγραφεί σε τμήματα οικιών του προϊστορικού οικισμού.

Στη δεύτερη εκρηκτική φάση νέφος ατμών και τέφρας κινούνται με υψηλές ταχύτητες ακτινοειδώς γύρω από την περιοχή της έκρηξης.

Κατά την τρίτη φάση η περιοχή καλύπτεται με τεράστια ποσά ηφαιστειακής τέφρας.

Κατά την τελευταία φάση εκτοξεύονται παχιά σύννεφα ζεστής κόκκινης τέφρας, η οποία τελικά εναποτίθεται στη γή, ή βυθίζεται στη θάλλασσα.

Το όλο συμβάν, από τις πρώτες εκρήξεις μέχρι και τη δημιουργία της καλδέρας, δεν πρέπει να είχε διάρκεια μεγαλύτερη από λίγα (2-3) εικοσιτετράωρα. Ο όγκος του υλικού, που εκτινάχτηκε υπολογίστηκε σε τουλάχιστον 60 km3 μάγματος ή περίπου 150 δισεκατομμύρια τόνων πετρώματος!

«Ε.Ε.»: Τι ισχύος ήταν αυτή η έκρηξη ; Τι στοιχεία έχουμε;
- Ήταν τεράστια. Ήταν η μεγαλύτερη ηφαιστειακή έκρηξη, που γνώρισε ποτέ η Ανθρωπότητα. Σαν να ήταν πολλές βόμβες Χιροσίμα μαζί. Τα πρώτα εικοσιτετράωρα, της έκρηξης σταμάτησε κάθε είδος ζωής σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων! Στην συνέχεια, αρχίζουν τα «τσουνάμι».

Η πρώτη έρευνα που έγινε, για να εντοπισθεί η ισχύς της έκρηξης ήταν, όπως πάντα, στην ξηρά. Αλλά τα στοιχεία για το μέγεθός της, προέρχονται κυρίως από τον υποθαλάσσιο χώρο γύρω από την Σαντορίνη. Τα στοιχεία της ξηράς είναι ο όγκος του μάγματος, που παρήγαγε και ενώ το 2005 εκτιμούσαμε, ότι ο όγκος αυτός ήταν 30 κυβικά χιλιόμετρα, τα έτη 2006 και 2007 μια νέα καλή έρευνα μας έδειξε 60 κυβικά χιλιόμετα πράγμα που αλλάζει πολλά πράγματα, όπως τα « τσουνάμι», στα οποία είχαν αναφερθεί τόσο ο κ. Μαρινάτος, όσο και ο κ. Γαλανόπουλος, αλλά δεν μπορούσαμε να τα τεκμηριώσουμε επακριβώς. Σήμερα όμως, είμαστε σε θέση να επιβεβαιώσουμε, ότι υπήρξαν «τσουνάμι», τα οποία όμως, δεν ξεπερνούσαν τα 10 μέτρα ήταν δηλαδή μεσαίου μεγέθους. Η έρευνα υπαίθρου, που έγινε στην Κρήτη, έδειξε, ότι τα κύματα είχαν ύψος γύρω στα 8 μέτρα. Το Αιγαίο, μπορεί να είναι Αρχιπέλαγος, αλλά είναι κλειστή θάλασσα και δεν ευνοούνται τα μεγάλα κύματα. Η μοντέρνα κοινωνία, έζησε την έκρηξη του Πιρατούντο, που είναι 20 φορές μικρότερη της Σαντορίνης, όπως και εκείνη του Ταμπόρα, που έχει καταγραφεί στους ιστορικούς χρόνους και είναι ακόμη μικρότερη.

«Ε.Ε.»: Τα « τσουνάμι» είναι που κατέστρεψαν την Μινωϊκή Κρήτη;
- Η Κρήτη, επηρεάζεται από τα συνεχόμενα «τσουνάμι», αλλά έπληξαν μόνον τις παράκτιες περιοχές. ΄Εχουμε εντοπίσει μαζί με τους Αμερικανούς συναδέλφους μας τουλάχιστον τέσσερις θέσεις στην Κρήτη, που έχουν καταστραφεί από αυτά. Αλλά δεν ήταν αρκετά για να καταρρεύσει ξαφνικά ένας τεράστιος πολιτισμός, όπως ο Μινωϊκός. ΄Αλλωστε η Κνωσσός ήταν μακρυά για να επηρεασθεί.

Ακόμη δεν ξέρουμε τα αίτια της καταστροφής του Μινωϊκού Πολιτισμού. Ίσως να ήταν κοινωνικά, μια φυσιολογική παρακμή ενός πολιτισμού, που εξάντλησε τα περιθώρια της εξέλιξής του και όταν μια κοινωνία οδεύει προς την κάθοδο, τότε οι φυσικές καταστροφές την επιταχύνουν. Χαρακτηριστικό είναι, ότι στην εποχή της παρακμής τους αρχίζουν να χτίζουν οχυρωματικά έργα, να οχυρώνουν τις πόλεις με τείχη κ.λπ. ενώ πιο πρίν δεν υπήρχαν. Σίγουρα η καταστροφή του κεντρικού Αιγαίου, που παρέσυρε και τα τριγύρω νησιά θα έπαιξε πολύ σοβαρό ρόλο στην ψυχολογία κατάπτωσης, αλλά και πάλι ήταν αδύνατον να οδηγήσει μια υγιή κοινωνία σε εξαφάνιση. Ακόμη είναι ένα αίνιγμα, ένα άλυτο μυστήριο.




Η Θήρα σήμερα. Δεξιά τρισδιάστατη σχηματική γεωλογική τομή.
«Ε.Ε.»: Στην Σαντορίνη, τι είδους κοινωνία είχαμε;
- Στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, στη «συνοικία των πλουσίων», που έχει ανασκαφεί είναι εμφανές, ότι όλοι οι κάτοικοι περνούν καλά, η ευτυχία είναι διάχυτη και δεν υπάρχουν έντονες αντιθέσεις. Εάν αυτή η εικόνα είναι αντιπροσωπευτική, τότε δείχνει μια κοινωνία υγιή, δείχνει μια συσσώρευση πλούτου από την δουλειά τους, όπως και την κατανομή αυτού του πλούτου ισομερώς, για να μην υπάρχουν αντιπάθειες. Δεν υπάρχει θεοκρατία, ούτε στυγνή εξουσία. Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι, χαλαροί, έχουν ωραιότατα σπίτια με τουαλέττες στον δεύτερο όροφο(!), εργάζονται με χαρά, είναι πλούσιοι και απολαμβάνουν την ζωή τους.

«Ε.Ε.»: Στην περίφημη τοιχογραφία του Ακρωτηρίου οι κωπηλάτες, που εμφανίζονται, έχουν σπαστά κουπιά, για να αντιμετωπίζουν τα κύματα.
- Στην προϊστορική Θήρα η Ναυσιπλοϊα ήταν πάρα πολύ ανεπτυγμένη και επιπλέον διέθεταν και πάρα πολύ προηγημένη Τεχνολογία. Αυτό, αποδεικνύεται από το σχήμα του πλοίου, την θέση των κωπηλατών και το πηδάλιο. Κατασκεύαζαν δηλαδή πολύ γερά πλοία, ικανά να ταξιδεύουν πολύ μακρυά με ασφάλεια. Αλλά για το παράξενο σχήμα των κουπιών ακόμη δεν μπορούμε να αποδείξουμε τίποτα. Η τοιχογραφία του Ακρωτηρίου, που είναι πανάρχαια, γιατί δεν βρήκαμε κάτι πιο παλιό επιβεβαιώνει την επικοινωνία της Σαντορίνης με την Πελοπόννησο, γιατί στα απέναντι πλοία, είναι Μεσσήνιοι. Αυτό αποδεικνύεται από τα κράνη τους και γενικά από όλη την αναπαράσταση, που δείχνει να είναι μία πομπή, που έχει σχέση με την Πελοπόννησο.

Ο κλώνος της ελιάς, βάσει του οποίου αναθεωρούνται όλα τα ως τώρα δεδομένα για τις σχέσεις Μινωικού, Μυκηναϊκού και Αιγυπτιακού Πολιτισμών. Αριστερά η τρύπα, απ’ όπου πάρθηκε ο κλώνος της ελιάς, της οποίας οι ρίζες φτάνουν έως κάτω στη σκουρόχρωμη επιφάνεια. Επάνω δεξιά φαίνεται η τρύπα με τον κλώνο και κάτω ο ενός μέτρου κλώνος.

«Ε.Ε.»: Οι σχετικές με τις σχέσεις Μινωικού, Μυκηναϊκού και Αιγυπτιακού Πολιτισμού θεωρίες των αιγυπτιολόγων με τα νέα επιστημονικά δεδομένα ανατρέπονται;
- Πράγματι. Κατ’ αρχάς εάν ψάξετε στην Αίγυπτο για χρονολογήσεις, που να βασίζονται στην μέθοδο του C 14 δεν θα βρείτε ούτε μία. Οι ΄Αγγλοι και οι άλλες Σχολές Αρχαιολογίας δημιούργησαν μια ολόκληρη κλίμακα χρονολόγησης, που είχε ως βάση της τις ηλικίες των Φαραώ και την διάρκεια της βασιλείας τους. Σήμερα όμως, διαπιστώνουν, ότι κάποιοι Φαραώ λείπουν, ενώ μερικοί έχουν ίδια ονόματα. Συνεπώς η χρονολογία έκρηξης, που μας έδωσαν δεν ήταν τεκμηριωμένη, όπως το σημερινό 1.613 π. Χ.. Υπάρχει μεγάλη διαφορά, την οποία δεν μπορούν να καλύψουν.

Εκόνες από τη σημερινή Θήρα, που αποκαλύπτουν τα γεγονότα της έκρηξης του 1.613 π.Χ.. Αριστερά αποθέσεις ηφαιστειακής τέφρας από την τρίτη φάσης της έκρηξης βορειοανατολικά της Οίας. Δεξιά αποθέσεις λεπτόκοκκης τέφρας πυροκλαστικού υλικού της τέταρτης φάσης στο Μονόλιθο.

«Ε.Ε.»: Το ηφαίστειο της Θήρας θα επανενεργοποιηθεί και θα εκραγεί;
- Σίγουρα περιμένουμε, ότι η Σαντορίνη θα έχει και άλλη έκρηξη. Απλά, οι εκρήξεις που περιμένουμε, δεν θα έχουν την ισχύ της Μινωϊκής, διότι η Σαντορίνη δίνει εκρήξεις αυτού του μεγέθους κάθε 15.000 με 20.000 χιλιάδες χρόνια. Τότε έχει την δυνατότητα να συσσωρεύσει την ενέργεια μιάς Μινωϊκής έκρηξης. Στο μεσοδιάστημα, σημειώνονται εκρήξεις, όπως εκείνες που γνωρίσαμε το 1925, το 1940 και το 1950. Είναι αδύνατον να υπάρξει κάτι παρόμοιο, μόνον 3.000 χρόνια μετά. Μετά από 10. 000 χρόνια ίσως, διότι σιγά - σιγά μεγαλώνουν και τα διαστήματα αυτά, λόγω της σύγκλισης των τεκτονικών πλακών. Η όλη διαδικασία, φαίνεται λίγο -λίγο να χαμηλώνει ταχύτητα, που σημαίνει ότι παράγει λιγώτερο μάγμα στον χώρο και συνεπώς, χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να συσσωρευθεί.

Αγγελική Ρέτουλα

ΠΗΓΗ
aneksigita-fainomenadiadrastiko

Νικήθηκε η Νίκη


Εφυγε η ηθοποιός Νίκη Τριανταφυλλίδη στα 71 της χρόνια, ύστερα από πολύχρονη ασθένεια
Εφυγε χθες το μεσημέρι η Νίκη Τριανταφυλλίδη σε ηλικία 71 χρόνων, ηθοποιός άξια, ταγμένη στην τέχνη της. Οπως είχε η ίδια εκμυστηρευθεί, η κατάσταση της υγείας της χειροτέρευε εδώ και καιρό, καθώς είχε από μικρή πρόβλημα με τα κόκαλα, και κυρίως με τα πόδια της. Τα τελευταία χρόνια παρέμενε στο σπίτι της, αφού δεν μπορούσε πια να περπατήσει. Ανάμεσα στους τελευταίους της ρόλους στο θέατρο, η «Κοντέσα Βαλέραινα» του Ξενόπουλου, μια από τις σημαντικές της επιτυχίες.
Κόρη του συνθέτη Πάνου Τριανταφυλλίδη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942 και αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και του Πέλλου Κατσέλη. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο το 1963, στο έργο «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα».
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Συνόλου και της Πολιτιστικής Κίνησης και, στη συνέχεια, του Θεάτρου Τριανταφυλλίδη, στην πλατεία Βάθης. Το 1970 κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ταινία μικρού μήκους «Συνηθισμένο μου όνειρο». Τιμήθηκε ακόμα με το βραβείο «Μαρίκα Κοτοπούλη», ενώ διακρίθηκε και στο Φεστιβάλ Ιθάκης.
Αντίπαλος ο εαυτός της
Δίδαξε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και στη σχολή του Πέλλου Κατσέλη, ενώ έπαιξε σε δεκάδες ταινίες, μεταξύ των οποίων στις «Ουρανός», «Η παγίδα», «Κατρακύλισμα στο βούρκο», «Αμόκ», «Πικρή μου αγάπη», «Ο κράχτης», «Βρώμικη πόλις», «Η μοίρα του αθώου», «Ο θάνατος του Αλέξανδρου», «Αντίο για πάντα», «Ψωμί για ένα δραπέτη», «Καρδιές που ξέρουν ν' αγαπούν», «Καταραμένη αγάπη», «Ο τάφος των εραστών», «Το κανόνι και τ' αηδόνι», «Ενα κορίτσι αλλιώτικο από τα άλλα», «Στο δάσκαλό μας... με αγάπη», «Αγάπησα έναν προδότη», «Το νυφοπάζαρο», «Ο Αστραπόγιαννος», «Ομορφες», «Το όνειρο της Κυριακής», «Σε ικετεύω, αγάπη μου», «Δεν υπάρχουν λιποτάκτες», «Χωρίς συνείδηση», «Ο κατάδικος», «Ευρυδίκη ΒΑ 2037», «Αντίο, Βερολίνο». Οπως και σε τηλεοπτικές σειρές: «Από την άλλη όχθη», «Αστυνομικές ιστορίες», «Γυναίκα από βελούδο», «Γυναικείες μορφές της ελληνικής ιστορίας», «Εν τούτω νίκα», «Η συμμορία της Μαίρης», «Κεφαλλονίτικες ιστορίες», «Νίνα», «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Οι συμμαθήτριες», «Οι φρουροί της Αχαΐας», «Το σπίτι των ξένων».
Η θεία αυτή ηθοποιός είχε ένα μεγάλο αντίπαλο, τον εαυτό της. Η τελειομανία της αλλά και οι σταθερές απόψεις της πολλές φορές την έφεραν σε σύγκρουση με συναδέλφους στη σκηνή, αλλά και με σκηνοθέτες. Τελευταία φορά που συνέβη αυτό ήταν όταν, προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ανέβασε τη «Μήδεια». Τον ομώνυμο ρόλο θα ερμήνευε η Τριανταφυλλίδη, ενώ στο ρόλο του Ιάσονα θα εμφανιζόταν ο Γιώργος Κιμούλης. Τελικά η παράσταση παίχτηκε στο Ηρώδειο σε διπλή διανομή, μιας και τα χνότα των Κιμούλη-Τριανταφυλλίδη δεν ταίριαξαν. Ετσι, δίπλα στον ένα στάθηκε η Κατερίνα Χέλμη και στην άλλη ο Νίκος Σεργιανόπουλος. Μια ακόμα περίπτωση αφορούσε το σεξπιρικό «Ημέρωμα της στρίγγλας», που ανέβασε ο θίασος Κώστα Καρρά-Νίκης Τριανταφυλλίδη (πρώτη εκπληκτική εμφάνιση του Στάθη Ψάλτη). Η παράσταση πήγαινε γεμάτη, αλλά κατέβηκε λόγω δυσαρμονίας των πρωταγωνιστών.
Παρά ταύτα, η ηθοποιός σε ό,τι και αν εμφανίστηκε απέδειξε πως είχε τη στόφα πρωταγωνίστριας και, βέβαια, είναι εύλογο πως οι επιλογές της είχαν να κάνουν πάντα με το υψηλό θέατρο. Αρκεί κάποιος από τους παλιούς να τη θυμηθεί ως υπέροχη Γκρούσα στον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ, στα τέλη της δεκαετίας του 1970 στο ΚΘΒΕ, για να ριγήσει.
Ως άνθρωπος, η Τριανταφυλλίδη ήταν μαχητική. Ηξερε όμως να γίνεται απέραντα γλυκιά με τους φίλους της.
Θα λέγαμε πως η ζωή της κινήθηκε αποκλειστικά μέσα στο θέατρο. Αυτό την έτρεφε· άλλωστε, το υπηρέτησε και ως σκηνοθέτρια και ως συγγραφέας.
Η Νίκη Τριανταφυλλίδη ήταν παντρεμένη με τον ηθοποιό Κώστα Μεσάρη, με τον οποίο απέκτησε μια κόρη. Παντρεύτηκε για δεύτερη φορά το σκηνοθέτη Λευτέρη Χαρωνίτη.
Η κηδεία της Νίκης Τριανταφυλλίδη θα γίνει την Πέμπτη στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=363419

Κυριακή 8 Μαΐου 2016

ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΤΩΝ ΚΑΒΕΙΡΩΝ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ.



12025380_887535434617463_1188826055_n
Η ιστορία της Λήμνου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ελληνική μυθολογία. Ένας δεσμός που κρατά από τα χρόνια του Ομήρου , ο οποίος μάλιστα την αποκάλεσε ως “την ωραιότερη από όλες τις στεριές”.
Είναι αλήθεια ότι το πανέμορφο νησί του βορείου Αιγαίου είναι γνωστό και ως νησί του Ηφαίστου. Σύμφωνα με τη μυθολογία , όταν ο Δίας εξοργίστηκε με τον Ήφαιστο , έπειτα από έναν έντονο καβγά τον εκσφενδόνισε από τον Όλυμπο. Επί μέρες στροβιλιζόταν επάνω από τη θάλασσα ώσπου να προσγειωθεί, βαρύτατα τραυματισμένος στη Λήμνο. Εκεί με τη βοήθεια των ντόπιων και της ιαματικής Λημνίας γης, ανάρρωσε πλήρως και ένιωσε ως υποχρέωση του να προστατεύσει αυτό το νησί.

12053380_887535391284134_8936696_n
Αυτές τις μυθικές δυνάμεις που έχει τούτη η γωνιά του Αιγαίου, εκτίμησαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, με αποτέλεσμα να επιλεχθεί ως ιερό προσκύνημα τους. Οι σοφοί και πνευματικά προικισμένοι της εποχής έκριναν ότι η Λήμνος μαζί με τη Σαμοθράκη και την Ίμβρο αποτελούσαν ένα ιερό πνευματικό τρίγωνο. Στα τρία αυτά νησιά διαδραματίζοντο ιερές τελετές που ονομάστηκαν Καβείρια μυστήρια προς τιμήν των Καβείρων.
Τα συγκεκριμένα μυστήρια ελάμβαναν χώρα κάθε χρόνο στο Ιερό των Καβείρων με σκοπό την μύηση των πιστών σε αυτά. Τούτες οι μυστικιστικές τελετές εξελίσσονταν με κάθε λαμπρότητα και ήταν αφιερωμένες στην αναγέννηση της φύσης και τη γονιμότητα της γης.

12064341_887535361284137_1720665367_n
Σαν βρεις τον πηγαιμό για τα Καβείρια θα περάσεις από την Αλυκή, θα μπορούσαν να έλεγαν κάποτε. Στα χρόνια μας συμβαίνει το ίδιο. Ο αρχαιολογικός χώρος των Καβειρίων βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα του νησιού, στο δρόμο για την Πλάκα κοντά στα χωριά Άγιος Αλέξανδρος και Παναγία.
Το τοπίο είναι μαγικό και σε σαγηνεύει. Δεν χωρά αμφιβολία ότι αποπνέει μια αύρα μυστηρίου και εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί επιλέχθηκε τούτος ο τόπος από τους μυημένους. Στη θέα του απέραντου γαλάζιου και των ερειπίων αν προσθέσει κανείς τις μυρωδιές από τα θυμάρια και τα αγριολούλουδα θα έχει συνθέσει ένα μοναδικό παιχνίδι, όσφρησης και όρασης. Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει στο Ιερό των Καβείρων και εμείς ως μη μυημένοι επισκέπτες μπορέσαμε και το απολαύσαμε δίχως να δεχθούμε τις κυρώσεις που ίσχυαν κατά το παρελθόν.

11998148_887535431284130_1884697340_n 12053155_887535437950796_378372764_n
Τα χρόνια εκείνα μάλιστα, για την αποφυγή των αμύητων , είχαν υψωθεί υψηλά τείχη τα οποία τους απέτρεπαν την είσοδο. Ο χώρος φυλασσόταν άριστα και δε γινόταν δεκτά ούτε τα αδιάκριτα βλέμματα όσων δεν ήταν μυημένοι.
Είναι γενικά παραδεκτό στον επιστημονικό χώρο ότι κατά το παρελθόν επικρατούσε η άποψη πως οι μυημένοι αποκτούσαν σημαντικές δυνάμεις, πετύχαιναν τους πιο δύσκολους στόχους και κατατρόπωναν τους εχθρούς. Οι λέξεις τελειοποιήση, θρονισμός, εποπτεία ,ανάδεση στεφάνων και καθαρμός, ακούγονται από τα χείλη των ντόπιων ξεναγών και αφορούν τις τελετές. Όλα τα τελετουργικά συνέβαιναν κατά τη διάρκεια της νύχτας κάνοντάς τα, ακόμη πιο προκλητικά για τους φιλοπερίεργους. Λέγεται επίσης ότι πρόκειται για το αρχαιότερο γνωστό τελεστήριο στον ελληνικό χώρο.

12030663_887535331284140_684420256_n
Είτε συμβαίνει αυτό είτε όχι, μια επίσκεψη στο Ιερό των Καβείρων μόνο καλό μπορεί να σου κάνει. Δεν μπορώ να υποσχεθώ με βεβαιότητα ότι θα αποκτήσεις μαγικές δυνάμεις, μιας και ‘γω ως λαθραίος επισκέπτης και αμύητος δεν απέκτησα. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι, άξιζε τούτο το ταξίδι στα προχριστιανικά χρόνια. Ο επισκέπτης που θα ήθελε να κάνει μια ολοκληρωμένη αναδρομή στο παρελθόν του νησιού, οφείλει να επισκεφτεί επίσης τον αρχαιολογικό χώρο της Ηφαιστείας και την αρχαιότερη πόλη της Ευρώπης, την Πολιόχνη .
To Ιερό των Καβείρων είναι ανοιχτό τις καθημερινές (εκτός Δευτέρας) από τις 9:00 ως τις 15:00. Για περισσότερες πληροφορίες και εξορμήσεις στο νησί, συνιστώ το Pravlis Travel και το Taste Lemnos.
11997465_887535317950808_2116376508_n
Λίγα μέτρα κάτω από το ιερό των Καβείρων, σε μία σπηλιά που την σμιλεύει η θάλασσα έζησε πολλά χρόνια παραμελημένος ο τραγικός ήρωας του Σοφοκλή, ο Φιλοκτήτης.

Σάββατο 7 Μαΐου 2016

Αττάλεια : “Τερμησσός, η φωλιά των αετών…”





του Κωνσταντίνου Ν. Θώδη, συγγραφέα – σύγχρονου ιστορικού ερευνητή

Η αρχαία πόλη της Τερμησσού τοποθετείται νοτιοανατολικά της ιστορικής περιοχής της Πισιδίας στο έδαφος της Μικράς Ασίας.Η πόλη δρύθηκε από μια φυλή Σολύμων,για την οποία τίποτα δεν είναι γνωστό σχετικά με την ιστορία της πόλης πριν από την άφιξη των Λυκίων,στις αρχές της 1ης χιλιετίας π.Χ.Οι ιστορικοί αναφέρουν,ότι η πόλη βρισκόταν σε καλή τοποθεσία,ενώ το κλίμα και οι υποδομές επέτρεπαν την αρμονική διαμονή των κατοίκων της.Αυτό ήταν ένα μεγάλο πλεονέκτημα για την εποχή αυτή και είναι βέβαιο,ότι η ζωή στην πόλη ήταν μια πολυτέλεια,ενώ είναι κρίμα που δεν αναστυλώθηκε τα επόμενα χρόνια,ώστε να διατηρηθεί σχεδόν αυτούσια ως τις μέρες μας.Ο Στράβων,αναφερόμενος στον Αρτεμίδωρο τον Εφέσιο,απαριθμεί την Τερμησσό στον κατάλογο των πόλεων της Πισιδίας.Αυτή η τοποθεσία,κατά τον Ηρόδοτο,ονομαζόταν Μιλυάς,πριν από την άφιξη εκεί των Λυκίων.Συγκεκριμένα,η περιοχή ανάμεσα στη Λυκία,την Παμφυλία και τη Φρυγία και μεταξύ των πόλεων Τερμησσού και Σαγαλασσού στα χρόνια των Σελευκιδών.Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών ονομάζοντο Μιλύαι.Η πόλη ήταν χτισμένη σε υψόμετρο 1050μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και σε απόσταση 30 χλμ. βόρειοδυτικά της Αττάλειας.




Για την πόλη έχει γίνει αναφορά το 333 π.Χ. και στο γεγονός ότι ήταν περιτριγυρισμένο από τον Μέγα Αλέξανδρο,ο οποίος όμως δεν μπορούσε να κυριεύσει. Ο Αλέξανδρος συνέκρινε την Τερμησσό με απόρθητη φωλιά αετού.Η πόλη τοποθετούνταν σε ένα φυσικό ορεινό πέρασμα μεταξύ Φρυγίας και της Παμφυλίας,που περιβάλλεται από όλες τις πλευρές από φυσικά εμπόδια, και ως εκ τούτου, ακόμη και μια μικρή δύναμη άμυνας εντός της πόλης θα μπορούσε να την κρατήσει σχεδόν επ’αόριστον ανέπαφη.

Ο Αλέξανδρος αν και είχε ξοδέψει πολλή προσπάθεια και ενέργεια εκεί,δεν πέτυχε τίποτα και,έχοντας περάσει προς τα βόρεια, εξαπέλυσε όλο την οργή του στην πόλη Σαγαλασσό.Σύμφωνα με το Στράβωνα,οι κάτοικοι της πόλης αυτοαποκαλούνταν Σόλυμοι και ήταν Πισιδείς.Αυτή η ονομασία προήλθε από τον ανατολικό θεό Σολυμαίο,ο οποίος στη συνέχεια συνδέθηκε με τον Δία (λατρεία Σολυμαίου Διός).

Ο ιστορικός Διόδωρος,λεπτομερώς,έγραψε ένα πολύ σημαντικό γεγονός,που συνέβη εδώ.Το 319 π.Χ. μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου,ένας από τους στρατηγούς του,ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος (382-301π.Χ.) ανακήρυξε τον εαυτό του ηγεμόνα της Μικράς Ασίας και αποφάσισε να ανταγωνιστεί ενάντια στο Μακεδόνα στρατηγό Αλκέτα – αδελφού του Περδίκκα – που είχαν υποστηρίξει οι κάτοικοι της Πισιδίας.Ο στρατός του ήταν 40.000 πεζικό,7.000 ιππικό, ενώ περιελάμβανε και αρκετούς πολεμικούς ελέφαντες. Ο ελέφαντας στη μάχη τότε, ήταν όπως στην εποχή μας μια πυρηνική κεφαλή.Ο Αλκέτας και οι σύντροφοι του δεν μπορούσε να νικήσουν ένα τέτοιο ισχυρό εχθρό και αναζήτησαν καταφύγιο στην Τερμησσό.

Οι Τερμησσείς του έδωσαν τον λόγο τους ότι θα τον βοηθήσουν.Ο Αντίγονος ήρθε στην πόλη,πήγε στο στρατόπεδο και ζήτησε την έκδοση του ανταγωνιστή του.Οι πρεσβύτεροι της πόλης αποφάσισαν να εκδώσουν τον ξένο, για να μην φέρει σε μπελάδες την πόλη,αλλά οι νεαροί πολεμιστές βρέθηκαν στην αντιπολίτευση,κάνοντας έκκληση για την τιμή και την αξιοπρέπεια.Ζητούσαν,ο λόγος που έδωσαν στον Αλκέτα να σταθεί τελικά ο πλέον ισχυρός.Σε γενικές γραμμές αυτό δεν ήταν μια συνηθισμένη τακτική σε αυτή την περιοχή εκείνη την εποχή.Ο άνθρωπος εδώ και σε αυτές τις καταστάσεις γνωρίζε ότι ο ίδιος είναι ο ιδιοκτήτης του λόγου του και όχι το αντίστροφο.Θέλω – δίνω,θέλω – επιστρέφω.

Οι πρεσβύτεροι έκαναν ακριβώς αυτό,στέλνοντας απεσταλμένους στον Αντίγονο με την είδηση,ότι θα εκδώσουν τον Αλκέτα.Επιπλέον,ανέπτυξαν ένα μυστικό σχέδιο για την παράδοση που να μην έδινε στόχο στην αντιπολίτευση,Όμως,το σχέδιο έγινε γνωστό και ο Αντίγονος απείλησε με επίθεση την πόλη,ενώ οι νέοι πολεμιστές της έσπευσαν να πολεμήσουν.Ο Αλκέτας έμεινε χωρίς προστασία,προσπάθησαν να τον εκμεταλλευτούν,αλλά αυτός επέλεξε να αυτοκτονήσει.Το σώμα του αφαίρεσαν κρυφά και το μετέφεραν στον Αντίγονο.Ο Αντίγονος για τρεις ημέρες εξέθεσε σε κοινή θέα το κακοποιημένο πτώμα, ρίχνοντάς το τελικά στα άγρια θηρία,δεξιά και αριστερά, για να νιώσουν ικανοποιημένοι.Επιστρέφοντας από τη μάχη, οι νεαροί Τερμησσείς πολεμιστές έμαθαν γι αυτή τη μακάβρια ιστορία, βρήκε το βεβηλωμένο πτώμα του Αλκέτα και το έθαψαν,προσδίδοντάς του όλες τις στρατιωτικές τιμές ,ενώ οικοδόμησαν και ένα μνημείο προς τιμήν του.Αυτό το γεγονός απέδειξε το χάσμα των γενεών και,ότι στην ιστορία με διαφορετικούς τρόπους μπορεί να εκφραστούν εκπρόσωποι του ίδιου γένους.

Η Τερμησσός δεν ήταν παραθαλλάσια πόλη με λιμένα,αλλά η κυριότητα της και η δραστηριότητά της εκτεινόταν ως τις ακτές της Κιλικίας.Κατά το 2ο αιώνα π.Χ.η Τερμησσός για κάποιο άγνωστο λόγο,πήρε μέρος σε πόλεμο κατά της Λυκικής ένωσης,ο οποίος, όμως,τελικά δεν την έβλαψε.Το 189 π.Χ. οι Τερμησσείς κατέλαβαν την πόλη Ίσινδα,μέλος της Ένωσης.Αργότερα,η πόλη ήταν σε συμμαχία με τον βασιλιά της Περγάμου και το έτος 71 μ.Χ.,η ανεξαρτησία της ήταν εγγυημένη από τη Γερουσία της Ρώμης.Το έτος 243 μ.Χ. την Τερμησσό έπληξε ισχυρός σεισμός,ο οποίος σχεδόν κατέστρεψε το υδραγωγείο,η πόλη έμεινε χωρίς νερό και τελικά εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της.

Αγορά

Τα κύρια δημόσια κτίρια της πόλης βρίσκονταν σε διαφορετικά επιπεδα κοντά στο εσωτερικό των προστατευτικών τειχών της πόλης.Το πιο ενδιαφέρον από αυτά ήταν η αγορά,η οποία έχει μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική.Ο πρώτος όροφος της αγοράς στηριζόταν σε ογκόλιθους.Στα βορειοδυτικά τοποθετούνταν πέντε εντυπωσιακές υπόγειες δεξαμενές για αποθήκευση νερού.Οι οπές των δεξαμενών είχαν βάθος περίπου 10 μέτρα, και το συνολικό ποσό μόνο κατά προσέγγιση μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι χωρούσαν,στην ελάχιστη τιμή ήταν 80-100 τόνοι νερού.Οι δεξαμενές είχαν επένδυση από ασβεστόλιθο και είχαν σχήμα σταυρού στην κορυφογραμμή τους.Η αγορά περιβαλόταν από τρεις πλευρές με κίονες. Η κιονοστοιχία χτίστηκε ως δώρο προς την πόλη από το βασιλιά Άτταλο Β’ (150-138 π.Χ.).Σήμερα η αγορά έχει καταστραφεί, καθώς και οι κιονοστοιχίες,κάτι που είναι κατανοητό,αφού την πόλη έπληξε ισχυρός σεισμός…

http://constantinoupoli.com/

Δευτέρα 2 Μαΐου 2016

Eμβρυα - νήπια - ενήλικες


Ο​​ι λέξεις ζωή και θάνατος, πριν από κάθε άλλη παράπλευρη σημασία, παραπέμπουν στη βιολογική φαινομενικότητα: Διαστέλλουν το έμβιο υπαρκτό από την άβια ύλη.
Bέβαια, η πρωταρχική αυτή διαστολή προϋποθέτει νόηση και κρίση: είναι δυνατή μόνο στο λογικό υποκείμενο. Tο λογικό υποκείμενο έχει συν-είδηση (ενιαία «είδηση», συμπεριληπτική όλων των ειδητικών του παραστάσεων, αλλά και των νοητικά-κριτικά επεξεργασμένων εικόνων - ιδεών - εννοιών) της πραγματικότητας τόσο των έμβιων όσο και των άβιων υπαρκτών. Mπορεί να ξεχωρίσει το λογικό υποκείμενο και να δηλώσει (με τη γλωσσική σημαντική) το υπαρκτό από το ανύπαρκτο – το υπαρκτό από το όχι πια ή όχι ακόμα υπαρκτό.
Mπορεί επομένως το υποκείμενο να διαστείλει το ζωντανό από το άζωο, τη ζωή από τον θάνατο. Λέμε ζωή την ενεργό ύπαρξη, το γίγνεσθαι (τη μορφική –τουλάχιστον– μεταβλητότητα) της ύπαρξης, παθητική ή ενεργητική μεταβλητότητα. Kαι λέμε θάνατο την απόσβεση των ενεργών δυνατοτήτων ύπαρξης του βιολογικού ατόμου, τον υπαρκτικό μηδενισμό του, την οργανική του διάλυση και οριστική εξαφάνιση.
Mια τρίτη διάκριση που επιβάλλει η συνείδηση της ζωής και του θανάτου, είναι να διαστέλλουμε το είναι από το φαίνεσθαι. O Mότσαρτ δεν ζει πια, όμως είναι ενεργά υπαρκτός (παραμένει ενεργός υπαρκτική ετερότητα) στη μουσική του δημιουργία. Oποιος ξεχωρίζει (σχετίζεται, αγαπάει) τη μοναδικότητα της μουσικής του, γνωρίζει τον Mότσαρτ (την ύπαρξή του, το είναι του), ασυγκρίτως πληρέστερα και εναργέστερα από κάποιον σύγχρονό του, άσχετο γείτονα, που ίσως κάθε πρωί απλώς πιστοποιούσε το φαίνεσθαι της αισθητής παρουσίας του.
Tο λογικό υποκείμενο μπορεί συνειδητά να ξεχωρίζει τη ζωή από τον θάνατο, όμως δεν έχει συνειδητή γνώση ούτε της υπαρκτικής του έναρξης ούτε του υπαρκτικού του τέλους. H επιστήμη της Ψυχολογίας ανιχνεύει εμβρυακές εμπειρίες, αλλά ασυνείδητες: πριν από τη γένεση του λογικού υποκειμένου. Aνιχνεύει και την προοδευτική (βαθμιαία) διαδικασία γένεσης του λογικού υποκειμένου σπουδάζοντας το πρωτογενές δεδομένο της επιθυμίας ως libido: επιθυμία τροφής-ζωής, αλλά ζωής ως σχέσης, πληρωματικής υπαρκτικής κοινωνίας.
Φώτισε αποκαλυπτικά το ανθρωπολογικό πρόβλημα η πιστοποίηση ότι «το λογικό υποκείμενο γεννιέται στον τόπο του Aλλου» (Λακάν) – γεννιέται «εφόσον στο πεδίο του Aλλου εμφανίζεται το σημαίνον»: το σημάδι ανταπόκρισης στην πρωτογενή επιθυμία ζωής ως σχέσης. Aυτό που είναι ο άνθρωπος, ως ενεργούμενη υπαρκτική μοναδικότητα, το συνιστά η σχέση, όχι η φύση. H σχέση συγκροτεί τον λόγο, όχι ο λόγος τη σχέση. Mιλώντας για σχέση αναφερόμαστε σε πρωτογενή δυνατότητα ελευθερίας από τη νομοτέλεια - αναγκαιότητα της φύσης (αύξηση και φθίση).
Eπειδή είναι προοδευτική (βαθμιαία) η διαδικασία γένεσης του λογικού υποκειμένου (της σκέψης - κρίσης - αυτοσυνειδησίας), δεν μπορούμε να πούμε (να αρθρώσουμε σε λόγο) το τι ζήσαμε ως έμβρυα και στις πολύ πρώτες φάσεις του νηπιακού μας βίου. Aδυνατούμε και να γυρίσουμε πίσω: να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε, να ενεργούμε, όπως σκεφτόμασταν, αισθανόμασταν, ενεργούσαμε ως νήπια. Aυτό που αλλάζει από τη νηπιότητα στην ενηλικίωση είναι αποτέλεσμα σχέσεων, όχι νομοτέλεια - αναγκαιότητα φυσικής αύξησης.
Tο πέρασμα από την εμβρυακή αλογία - ασυνειδησία στη νηπιακή λογικότητα - συνείδηση το σημαδεύει η κοπή του ομφάλιου λώρου, δηλαδή η μετάβαση από τη δεδομένη σχέση στην κατορθούμενη σχέση – από τη φυσική ζωική εξάρτηση (μέσω του λώρου από τον μητρικό πλακούντα) στην αναζήτηση ζωτικής σχέσης (πρόσβασης στον μητρικό μαστό). Πέρασμα από τη φυσική νομοτέλεια στην περιπέτεια της ελευθερίας.

Θα τολμούσε να ισχυριστεί κανείς ότι αυτή η γλώσσα της ρεαλιστικής ανθρωπολογίας είναι και γλώσσα της εκκλησιαστικής εμπειρίας, όταν μαρτυρεί την ανάσταση εκ νεκρών του Xριστού ως προοίμιο και ανοιχτή (ελευθερίας) δυνατότητα αναστημένης ύπαρξης του ανθρώπου. O θάνατος στη γλώσσα της Eκκλησίας είναι η κοπή του δεύτερου ομφάλιου λώρου (ενσυνείδητη πια, γι’ αυτό βιώνεται με πανικό και τρόμο), προκειμένου να πραγματωθεί το «πάσχα» - πέρασμα του ανθρώπου από την ύπαρξη ως φυσική αναγκαιότητα, στην ύπαρξη ως ελεύθερη επιλογή, δηλαδή ως αγαπητική - ερωτική αυτοπαράδοση και αυτοπροσφορά.
Ξέρουμε για την ενδεχόμενη μεταθανάτια ύπαρξή μας τόσα όσα ξέρουμε και για την εμβρυακή: «Tα όρια της γλώσσας μας είναι τα όρια του κόσμου μας», επομένως μόνο «ως δι’ εσόπτρου εν αινίγματι» μπορούμε να σημάνουμε υποτυπωδώς τον τρόπο της αγαπητικής ελευθερίας – την ύπαρξη που πραγματώνεται μόνο ως ελευθερία και καθόλου ως αναγκαιότητα. Tην ύπαρξη έξω από τα όρια του κόσμου μας.
Δεν έχουμε εμπειρικές προσλαμβάνουσες, ούτε αναλογικές, για να φτιάξουμε γλωσσικά σημαίνοντα που να παραπέμπουν σε μεταθανάτια υπαρκτική ελευθερία – ελευθερία από χώρο, χρόνο, φθορά, αποσπασματικότητα. Για σημαινόμενα που «οφθαλμός ουκ οίδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη», τα σημαίνοντα θα ήταν «άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι».
Για τη «γνώση» της υπαρκτικής πραγματικότητας του αναστημένου εκ νεκρών Xριστού και της δυνατότητας για αναστημένη ύπαρξη του ανθρώπου μετά τον θάνατο, η εκκλησιαστική εμπειρία προτείνει τον τρόπο του έρωτα: τρόπο «πίστης», δηλαδή εμπιστοσύνης, αυτοπαράδοσης, αυτοπροσφοράς. Oχι ατομικές «πεποιθήσεις», όχι ψυχαναγκαστικές ιδεοληψίες. Oι «πεποιθήσεις» και τα αισθήματα είναι γεννήματα της φύσης, της αναγκαιότητας – η αυθυπερβατική πίστη είναι ελευθερία, η εμπιστοσύνη που γεννάει ο έρωτας.
«Σημείο» αυτής της αυθυπέρβασης, που μεταποιεί τον θάνατο της φυσικής ατομικότητας σε ζωτική προσωπική σχέση με τον Πατέρα, τον Aίτιο της κλήσης «εκ του μη όντος στο είναι», προβάλλεται ο σταυρός. Tο ναι, το «αμήν» του ανθρώπου, χειρονομία τόσο ερωτική όσο και ο ασπασμός: «επί μετώπου και θώρακος η σφραγίς, εν εισόδοις και εξόδοις», επί άρτων βιβρωσκομένων και ποτηρίων πινομένων, κοιταζομένοις και ανισταμένοις». Tο σταυροκόπημα είναι η γλώσσα του σώματος για να πει το ασώματο. Nα γιορτάσει η ελευθερία την ανάσταση.