Αναγνώστες

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Ο πολύτιμος χρόνος των ωρίμων

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ότι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»



Από τον Mario de Andrade
(Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ - ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ "ΜΕΡΚΕΛ"

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ - ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ "ΜΕΡΚΕΛ"
Άρθρο του πρώην καγκελλάριου της Ο.Δ. της Γερμανίας στην εφημερίδα Die Zeit:

ΧΕΛΜΟΥΤ ΣΜΙΤ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ

Τελευταία είχε δοθεί ιδιαίτερα μεγάλη σημασία σε μικροδιαφωνίες μεταξύ Παρισίων και Βερολίνου. Έτσι διέφυγε της προσοχής, ότι οι διαφορές απόψεων μεταξύ της γερμανίδας καγκελαρίου και του γάλλου προέδρου για την βοήθεια προς την Ελλάδα, αγγίζουν μόνο μια δευτερεύουσα πλευρά του προβλήματος.

Το θέμα, αν στο σχέδιο για τη διάσωση θα συμπεριληφθούν και ιδιώτες πιστωτές κάτοχοι κρατικών ομολόγων είναι δευτερεύον. Διότι σε κάθε περίπτωση θα χρειαστούν τα χρήματα των φορολογούμενων: τόσο όταν οι άλλες χώρες βοηθήσουν την Ελλάδα όσο και στην περίπτωση , που πραγματικά οι ιδιώτες πιστωτές επωμιστούν πραγματικά ένα μέρος του χρέους. Διότι πραγματικά αυτοί οι πιστωτές είναι Γαλλικές, Γερμανικές ή άλλες τράπεζες. Αν αυτά τα πιστωτικά ιδρύματα θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες, διότι θα πρέπει να διαγράψουν δημόσιο χρέος και τότε θα έρθει και πάλι θέμα κρατικών εγγυήσεων προς τις τράπεζες που στα σωστά Γερμανικά, τελικά το βάρος πέφτει στους ώμους των φορολογούμενων.

Πολύ πιο σημαντικό είναι να γνωρίζει κανείς ότι η Ελλάδα πρέπει να τύχει άμεσης βοήθειας. Αυτό ισχύει επίσης για την εξαιρετική περίπτωση που η ελληνική κυβέρνηση δηλώσει προς τους αλλοδαπούς πιστωτές της στάση πληρωμών. Ακόμη και τότε – και ειδικά τότε – θα είναι αποφασιστικής σημασίας η Ευρώπη να επανακινήσει την ελληνική οικονομία. Και δεν υπονοώ ακριβώς ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, όπως αυτό που πριν μισό αιώνα συνέβαλε καθοριστικά στην ανοικοδόμηση συνολικά της δυτικής Ευρώπης. Η αφετηρία σήμερα είναι διαφορετική: το είδος και ο τρόπος που οι κυβερνήσεις χειρίστηκαν το πρόβλημα χρέος της Ελλάδας από το 2009, οδήγησε την ελληνική οικονομία επιπρόσθετα σε μία βαριά αποπληθωριστική

ύφεση. Κατάσταση την οποίαν αποδίδει η έννοια κατάθλιψη. Σε κάθε περίπτωση η βαθιά ανησυχία του ελληνικού πληθυσμού σήμερα θα πρέπει να προβληματίσει όλες τις πλευρές.

Εδώ θα πρέπει να προσέξουμε: έχουμε μία κρίση χρέους μεμονωμένων μικρών χωρών της ευρωζώνης, καμία κρίση του ευρωπαϊκού νομίσματος. Ακόμη και η χρεοκοπία μιας μεμονωμένης, μικρής χώρας μέλους θα είχε μόνο μία προσωρινή ψυχολογική επίδραση. Όταν κανείς συγκρίνει τα πρώτα 10 χρόνια του Ευρώ με τα τελευταία 10 χρόνια του γερμανικού μάρκου, τότε το Ευρώ τόσο στο εσωτερικό αλλά επίσης και στο εξωτερικό πλεονεκτεί. Ο ρυθμός πληθωρισμού στη ζώνη του Ευρώ ήταν χαμηλότερος, η ισοτιμία του Ευρώ ήταν σταθερή. Αυτή η σταθερότητα του Ευρώ θα πρέπει να διατηρηθεί. Γι αυτό το Ευρώ σήμερα έχει γίνει το δεύτερο σημαντικότερο νόμισμα αποθεματοποίησης του κόσμου. Πιστεύω δε, ότι σε περίπου 20 χρόνια θα έχουμε τρία παγκόσμια νομίσματα: το αμερικανικό δολάριο, το ευρώ και το κινέζικο renminbi. Που σημαίνει, ότι δεν πρόκειται για το νόμισμα αλλά πρόκειται για την Ευρώπη!

Ήπια αναδιάρθρωση – σκληρή αναδιάρθρωση

Αναδιάρθρωση δια της επιμήκυνσης πληρωμών στα πλαίσια μιας ήπιας αναδιάρθρωσης θα παρέτειναν τους χρόνους αποπληρωμής για ελληνικά κρατικά ομόλογα και του πακέτου των 110 δις ευρώ του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Θα μπορούσαν επίσης να μειωθούν ακόμη τα επιτόκια για τη βοήθεια. Έτσι η Ελλάδα θα είχε περισσότερο χρόνο να ρυθμίσει τον προϋπολογισμό της. Επίσης δυνατές θα μπορούσαν να είναι και άλλες συναλλαγές όπως η ανταλλαγή κρατικών ομολόγων με ασφαλή ομόλογα με κούρεμα. Κατά πόσον αυτό αφορά στους ιδιώτες πιστωτές, δεν έχει γίνει σαφές. Μία τέτοια αναδιάρθρωση θα ήταν περισσότερο ανεκτή από μία σκληρή αναδιάρθρωση. Αλλά τα συσσωρευμένα επί χρόνια δημόσια χρέη θα πρέπει μεμιάς να καλυφθούν με εγγυήσεις, που σε τελευταία ανάλυση θα αναλάβουν οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών.

Οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν πρέπει να ξεχάσουν ποτέ: από το 1950 μέχρι το 2050 το ευρωπαϊκό ποσοστό (συμπεριλαμβανόμενης μαζί και της Ρωσίας) στο διεθνές εισόδημα της ανθρωπότητας (παγκόσμιο ακαθάριστο εισόδημα) θα πέσει από 30% σε κάτω από 10%. Άλλωστε είμαστε η μοναδική ήπειρος, της οποία ο πληθυσμός όχι μόνο γερνάει αλλά επίσης μειώνεται. Στο τέλος αυτού του αιώνα, εμείς οι Ευρωπαίοι θα αποτελούμε μόνο 5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Γι αυτό πρέπει τα έθνη και οι χώρες της Ευρώπης να είναι αλληλέγγυοι.

Γι΄ αυτό η Ελλάδα χρειάζεται – ακόμη και στην ακραία περίπτωση μιας χρεοκοπίας! – ένα πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας μακράς πνοής. Το πρόγραμμα πρέπει να είναι προσανατολισμένο σε κατευθυντήριες ιδέες, όπως απασχόληση, παραγωγικότητα και λαϊκό εισόδημα. Θα πρέπει να ανοιχτεί στο έλληνες πολίτες μια προοπτική ευημερίας που θα πρέπει να προκύψει από συγκεκριμένα σχέδια. Για παράδειγμα την ενσωμάτωση της Ελλάδας σε μια στροφή στον τομέα της ενέργειας, έτσι ώστε να μπορεί να εξάγεται ηλιακή ενέργεια από την Αθήνα προς Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη. Όπως σχέδια για έργα υποδομών, βοήθεια από εταιρίες απασχόλησης, οι οποίες να απορροφήσουν ένα μέρος του τεράστιου ποσοστού της ανεργίας νέων. Ταυτόχρονα για δημοσιονομικούς λόγους επιβάλλεται η πώληση αεροδρομίων, λιμένων και άλλων άλλης δημόσιας περιουσίας.

Όταν η Ε.Ε. θελήσει πραγματικά να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, τότε θα απαιτηθεί βέβαια ένας θεματοφύλακας διαχειριστής, ο οποίος θα πρέπει να συνδυάζει οικονομικές γνώσεις, πολιτική και διοικητική εμπειρία. Το να βρεθεί τέτοιος και να συμφωνήσει κανείς πάνω στις ικανότητές του είναι δύσκολο, αλλά απαραίτητο. Κανένας στην Αθήνα δεν είναι επιλέξιμος ( επίσης ούτε μεταξύ των πολιτικών ή τραπεζιτών στη Γερμανία, βλέπω κάποιον κατάλληλο γι΄ υτά τα καθήκοντα). ΄Ισως θα ήταν μια πρόκληση για τον ο Jean-Claude Trichet.

Δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε, ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να χρειαστεί για την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία. Επειδή όμως αυτές οι τρεις χώρες μαζί αποτελούν μόνο το 5% με 6% της κοινής αγοράς της Ε.Ε. ή διότι – διαφορετικά από ότι το 1990 με την DDR – δεν είναι αναγκαία η αλλαγή κανενός συστήματος, έτσι σε μια τέτοια περίπτωση δεν πρόκειται για υπέρογκο μέγεθος. Θα είχαμε τη δυνατότητα – αυτό όμως που μας λείπει είναι η θέληση και η αποφασιστικότητα.

Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν για τους ευρωπαίους δύο επιτακτικοί λόγοι να βοηθήσουν την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας. Και αυτό διότι τα θεσμικά επίπεδα της Ε.Ε. και των κρατών μελών με υπαιτιότητά τους δεν εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους. Επίσης τα εποπτικά όργανα των τραπεζών κοιμόντουσαν, όταν τραπεζικά ινστιτούτα όπως π.χ.η Τράπεζα Υποθηκών Hypo Rean Estate, που με επιπόλαιο τρόπο είχε αγοράσει ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία , κάτω από προϋποθέσεις είναι αδύνατον να τα διαχειριστεί. Η Κομισιόν στις Βρυξέλλες κοιμόταν, οι υπουργοί Οικονομικών ήταν κοιμισμένοι – επιτρέπεται τώρα αυτοί να επιρρίπτουν την ευθύνη στους φτωχούς της Αθήνας;

Ο δεύτερος λόγος είναι ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα: Όταν η Ε.Ε. επιτρέπει , να πτωχεύσει μια χώρα μέλος της τότε δημιουργείται ένα πολιτικό και ψυχολογικό προηγούμενο, το οποίο στο μέλλον, το οποίο θα μπορούσε στο μέλλον να θέσει σε κίνδυνο την Ε.Ε. ως σύνολο.

Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας από το 1981, η χώρα ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής , όταν το 1991/92 ελήφθη η απόφαση στο Μάαστριχ για ένα ενιαίο νόμισμα. Εντωμεταξύ η Ε.Ε. υπερδιπλασίασε τα μέλη της. Απέτυχε δυστυχώς, με τη ματιά στη διεύρυνση της οικογένειας, να επαναδιαμορφώσει τους παλιούς κανόνες της ομοφωνίας. Η κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εθνικών κρατών, δεν έχει όπως και πριν διευκρινιστεί. Αυτό το βλέπει κανείς και με τον δευτερεύοντα που έχει αναγνωριστεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το βλέπει κανείς στην ακατανόητη σύνθεση της ευρωπαϊκής Επιτροπής με τα 27 μέλη.

Το βλέπει κανείς επίσης στο Σύμφωνο της Λισσαβόνας, του οποίου τις περίπλοκες διατάξεις, ακόμη και έμπειροι δικηγόροι δυσκολεύονται να κατανοήσουν.

Τα τελευταία δύο χρόνια τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα έχουν ντε φάκτο αποδειχτεί ως αναποτελεσματικά. Αποτελεσματική ήταν μόνο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, διότι δεν είχαν ανάμειξη ούτε οι χώρες μέλη, ούτε οι κυβερνήσεις και είναι η ΕΚΤ που κάλυψε το κενό. Αυτή είναι που συγκέντρωσε μαζικά από την αγορά, με δικό της κόστος ελληνικά κρατικά ομόλογα. Φυσικά και πρέπει η ΕΚΤ κάποια στιγμή να προβεί σε διαγραφή μέρους αυτού του λεγόμενου πιστωτικού χαρτοφυλακίου.

Ένας πολιτικός όμως, που επικρίνει σήμερα αυτή τη δέσμευση της τράπεζας, θα κάνει καλά να κοιτάει την καμπούρα του. Διότι εκείνος δεν έχει κάνει τίποτα.

Αυτές τις βδομάδες βιώνουμε τον κίνδυνο της απειλής πτώχευσης της Ελλάδας. Βιώνουμε επίσης μια σοβαρή κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώπιον αυτής της κατάστασης επί βδομάδες παρακολουθούμε διαμάχες λόγω διαφοράς ισχύος, εγωισμού, ματαιοδοξίας για ασήμαντες λεπτομέρειες αλλά τώρα μόνο ζημιά προκαλούν – επίσης ακόμη και όταν Βερολίνο και Παρίσι δείχνουν να συμφωνούν και πάλι.

Ελλάδα- Οικονομική Κρίση – Ευρώ – Ευρώπη

Ποιο είναι το θεμελιώδες συμφέρον της Γερμανίας; Η ενσωμάτωση της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σημαντικότερη από την ενσωμάτωση των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων στο ΝΑΤΟ.

Κανένα άλλος έθνος στην Ευρώπη με όπως δείχνει η ιστορία του 20ου αιώνα δεν έχει την ανάγκη να μην είναι απομονωμένο, και να μην αυτοαπομονώνεται. Κανένα άλλο έθνος δεν έχει περισσότερους γείτονες από μας, στο κέντρο των οποίων ζούμε.

Καμία χώρα στην Ευρώπη δεν έχει να χάσει περισσότερα από τη Γερμανία, την ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης.

Αυτές τις ημέρες όπου γίνεται λόγος για δισεκατομμύρια, θα πρέπει επίσης να παίξει ένα ρόλο και η δυόμισι χιλιάδων χρόνων ιστορία. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα της Δημοκρατίας – και της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού! Ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού βασίζεται στα έργα μεγάλων Ελλήνων. Χωρίς Όμηρο, χωρίς Σοφοκλή, τι θα είμαστε εμείς; Χωρίς Σωκράτη, Πλάτωνα, χωρίς Αριστοτέλη: Ή χωρίς Περικλή; Μπορεί μερικοί των σημερινών κορυφαίων στην Αθήνα να είναι διεφθαρμένοι, αλλά οι πρόγονοί τους και η ιστορία τους αξίζουν το σεβασμό.

Όποιος κάποτε έχει βιώσει το Ναό του Ποσειδώνα στο ακρωτήριο Σούνιο ή την Ακρόπολη, δεν θα το ξεχάσει ποτέ.»
 
  Από:
http://alonakitispoiisis.blogspot.com/

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Ντελπλά: «Η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα 575 δισ. ευρώ»

Ντελπλά: «Η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα 575 δισ. ευρώ»

Jacques Delpla: “Germany has 575 billion euros to Greece”

«Σε αυτό το πλαίσιο η Γερμανία, όπως και ολόκληρη η Ευρώπη, οφείλει σήμερα να σώσει την Ελλάδα»

.Ο γάλλος οικονομολόγος προτείνει χρηματοδότηση ολόκληρου του ελληνικού χρέους

Η εκτίμηση ότι «η Γερμανία είναι αυτή που οφείλει στην Ελλάδα και όχι το αντίστροφο» είναι μια άποψη που δεν θα περίμενε να ακούσει κάποιος από έναν επιφανή οικονομολόγο και σύμβουλο της γαλλικής κυβέρνησης.

Jacques Delpla:

“Germany has 575 billion euros to Greece”

Ο Ζακ Ντελπλά εξηγεί σε σημερινή συνέντευξή του στην οικονομική εφημερίδα Les Echos ότι η στάση της Γερμανίας έναντι του προβλήματος χρέους της ευρωζώνης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση της Ελλάδας. «Όμως αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα, αυτό θα σημάνει ένα καρδιακό επεισόδιο για το τραπεζικό της σύστημα. Η Ελλάδα θα είναι στην ευρωζώνη χωρίς όμως να μπορεί να χρησιμοποιεί το ευρώ. Η έξοδός της από την ευρωζώνη θα προκαλούσε γιγαντιαία ύφεση στη χώρα και τρομερούς κινδύνους στην υπόλοιπη Ευρώπη» δηλώνει ο Ντελπλά.

Ο ίδιος προτάσσει την έννοια της οικονομικής αλληλεγγύης, όχι μόνο για την αποφυγή της εξάπλωσης της κρίσης αλλά και για ιστορικούς λόγους. «Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου οι Γερμανοί οφείλουν στους Έλληνες 575 δισ. ευρώ από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Γερμανοί χρωστούν πολύ περισσότερα στην Ελλάδα από ό, τι οι Έλληνες στη Γερμανία. Και εν τέλει κατοικούν και οι δύο στο ίδιο οικοδόμημα. Αν καταρρεύσει θα πέσουν όλοι», τονίζει.

Ο Ντελπλά, μέλος του Συμβουλίου Οικονομικών Αναλύσεων της γαλλικής κυβέρνησης και οικονομικός σύμβουλος της τράπεζας ΒΝΡ Paribas, υποστηρίζει ότι η Γερμανία θα έπρεπε να θυμηθεί ότι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο χρωστούσε 16 φορές το ΑΕΠ της το οποίο κανείς δεν της ζήτησε έκτοτε. Όμως σε αντάλλαγμα η υπόλοιπη Ευρώπη της ζητά πολιτική και οικονομική αλληλεγγύη.

«Σε αυτό το πλαίσιο η Γερμανία, όπως και ολόκληρη η Ευρώπη, οφείλει σήμερα να σώσει την Ελλάδα». Η Ευρώπη θα έπρεπε να απορροφήσει το ολόκληρο χρέος της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας χρηματοδοτώντας αυτές τις χώρες με επιτόκιο 3%-4% για 10-20 χρόνια. Σε αντάλλαγμα αυτές οι χώρες οφείλουν να συνεχίσουν τις αναγκαίες δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, συμπληρώνει ο Ντελπλά.

Ιδιαίτερα για την Ελλάδα ο Γάλλος οικονομολόγος εκτιμά ότι θα μπορούσε μέσα στην επόμενη 15ετία να μειώσει το χρέος της κάτω από το 60% «αξιοποιώντας την πλούσια αρχαιολογική κληρονομιά και τα νησιά της που καθιστούν τη χώρα θαυμάσιο προορισμό για ολόκληρη την Ευρώπη». Ο ίδιος απορρίπτει την ιδέα της αναδιάρθρωσης του χρέους ως «αυτοκαταστροφική» για την Ελλάδα, ενώ θεωρεί ότι η «διχοτόμηση» της ευρωζώνης σε ένα «σκληρό πυρήνα» και μια «περιφέρεια» θα κατέστρεφε τις οικονομίες της «δεύτερης ταχύτητας».

Το Βήμα

Από; www.hamomilaki.gr

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Τέρι Ιγκλετον μιλάει αποκλειστικά στο «Βήμα»

«Η κριτική δεν πρέπει να παράγει καρικατούρες»

Ο επιφανής θεωρητικός του πολιτισμού Τέρι Ιγκλετον μιλάει αποκλειστικά στο «Βήμα»

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 07/12/2008, 07:10

Ο Τέρι Ιγκλετον, στα 65 του, θεωρείται σήμερα ένας από τους σημαντικότερους βρετανούς κριτικούς της λογοτεχνίας και του πολιτισμού, με εκτεταμένο και πολυσχιδές έργο. Μαθητής στην αρχή του Ρέιμοντ Γουίλιαμς, με τον οποίον αργότερα διαφώνησε, είχε λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα (μεταξύ άλλων δίδαξε στην Οξφόρδη και στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ) και εξίσου λαμπρό συγγραφικό έργο. Εξαίρετος στυλίστας, με κείμενα που διακρίνονται για τη μαχητικότητα και για το εύρος των επιχειρημάτων του, δεν δίστασε να αντιπαρατεθεί με οξύτητα όποτε χρειάστηκε, υπερασπιζόμενος τις απόψεις του. Μεγάλη αίσθηση προκάλεσε η σχετικά πρόσφατη αντιδικία του με τον Μάρτιν Εϊμις και τα σκληρά επίθετα που χρησιμοποίησε εναντίον ενός άλλου διάσημου συγγραφέα, του Κίνγκσλεϊ Εϊμις, πατέρα του Μάρτιν.

Ο Τέρι Ιγκλετον επισκέφθηκε πρόσφατα την Ελλάδα, καλεσμένος του Βρετανικού Συμβουλίου και του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, κι έδωσε μια σειρά από διαλέξεις μπροστά σε πολυπληθές ακροατήριο στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Συναντήσαμε τον συγγραφέα σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας και μας παραχώρησε την παρακάτω συνέντευξη, αποκλειστικά για«Το Βήμα».

- Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι μια μεγάλη απειλή.Αλλά ποιες θα είναι οι πολιτισμικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης;

«Η κρίση του συστήματος είναι όπως λέμε ενδημική· δηλαδή, συνιστά ουσία της λειτουργίας του καπιταλισμού. Αλλά οι κρίσεις είναι εκείνες που τρέφουν το σύστημα. Επί του προκειμένου βέβαια το πρόβλημα είναι η αποδυνάμωση της Αμερικής σε συνδυασμό με την εμφάνιση άλλων οικονομικών δυνάμεων, όπως η Κίνα και η Ινδία. Η παρουσία και η ανάπτυξή τους ασφαλώς και θα επιδράσουν στο σύστημα και θα το διαφοροποιήσουν στο μέλλον».

- Πιστεύετε ότι η περιπέτεια στο Ιράκ ήταν τυχοδιωκτισμός ή μέρος προγραμματισμένου σχεδίου για να αλλάξει ο χάρτης της Μέσης Ανατολής;

«Εχω την εντύπωση πως το ζήτημα είναι διαφορετικό- και πολύ σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου. Η αναδιαμόρφωση του παγκόσμιου χάρτη που επιχείρησαν οι ΗΠΑ υπήρξε προϊόν της αδυναμίας τους να χειριστούν την παγκοσμιοποίηση. Και τούτο όχι γιατί δεν την καταλάβαιναν, αλλά γιατί δεν διέθεταν πλέον τα μέσα να τη διαχειριστούν, όπως θα μπορούσαν κατά το παρελθόν και όπως θα ήθελαν».

- Στο βιβλίο σας «Μετά τη θεωρία» αναφέρεστε στην,όπως την αποκαλείτε,μπασταρδοποίηση τόσο της κουλτούρας όσο και της λογοτεχνικής θεωρίας και τη συνδέετε με τον σχετικισμό και τον μεταμοντερνισμό.Είναι ο μεταμοντερνισμός μια αντιδραστική θεωρία;

«Ο όρος, όπως γνωρίζετε, δημιουργήθηκε στις ΗΠΑ (σ.σ.: το 1959, από τον Ιρβινγκ Χάου), αλλά σήμερα το φάσμα είναι τεράστιο και υπάρχει πλήθος εκδοχών του μεταμοντερνισμού. Υπάρχουν σαφώς πλευρές του που είναι αντιδραστικές όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ισχύει για όλες του τις εκφάνσεις».

- Ισχύει άραγε ο διαχωρισμός θεωρίας και λογοτεχνικής κριτικής;

«Υπάρχει εδώ μια παρεξήγηση. Αν διαβάσει κάποιος σημαντικούς θεωρητικούς, όπως ο Λούκατς ή ο Τζέιμσον, παρατηρεί ότι είναι ταυτοχρόνως και σημαντικοί κριτικοί. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν υφίστανται στεγανά ανάμεσα στη φιλοσοφία, στην αισθητική ή στην κοινωνιολογία, αλλά αλληλεπιδράσεις σε πολλά επίπεδα· και αυτό μας προσφέρει τη δυνατότητα να προσεγγίζουμε με πιο ενδιαφέροντα και πρωτότυπο τρόπο τα κείμενα. Η απομάκρυνση ή η αυτονόμηση όμως των κριτικών κειμένων από τα κείμενα που κρίνουν παράγει καρικατούρες. Κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε στο παρελθόν. Διαβάστε τον Αντόρνο, για παράδειγμα. Η σκέψη του δείχνει να παράγεται από τα κείμενα τα οποία διαπραγματεύεται, αλλά ταυτοχρόνως διαθέτει τη δική της αυτονομία- και αυτό βεβαίως λειτουργεί αμφίδρομα». - Μολονότι ασχολείστε με τη διακίνηση και την επίδραση των ιδεών στον σύγχρονο κόσμο,έχετε δηλώσει ότι δεν θεωρείτε τον εαυτό σας φιλόσοφο.Αυτό δεν είναι κάπως αντιφατικό;

«Ισως, αλλά δεν μπορώ να σας πω τι είμαι. Το αντικείμενό μου είναι οι πολιτισμικές σπουδές κι αυτές, με βάση και την εμπειρία μου από τους φοιτητές και τα πανεπιστήμια όπου δίδαξα, αξιοποιώ στα κείμενα και στις αναλύσεις μου».

- Γράψατε κάποτε ότι αυτό που χάθηκε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης ήταν μαρξιστικό μόνο αν δεχτούμε ότι και η Ιερά Εξέταση ήταν χριστιανική.Το σοβιετικό σύστημα δηλαδή συνιστούσε ένα είδος πολιτικής ή πολιτισμικής- ή και τα δύο- Ιεράς Εξέτασης;

«Δεν θα το έλεγα. Η αναφορά στην Ιερά Εξέταση εκ μέρους μου πρέπει να εκληφθεί όχι κυριολεκτικά αλλά μεταφορικά. Η κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος δεν είναι τόσο εύκολο να ερμηνευτεί όσο πιστεύουν ορισμένοι. Αλλωστε, ακόμη και σήμερα απασχολεί την Αριστερά, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες που συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Σας θυμίζω μόνο πως η ευρωπαϊκή Αριστερά (και στην Αγγλία που είναι η χώρα μου) ήταν εκείνη η οποία άσκησε τη σκληρότερη κατά το παρελθόν κριτική στο σοβιετικό σύστημα».

- Αίσθηση έχει προκαλέσει η επίθεσή σας εναντίον του Ντόκινς και του Χίτσενς για τις απόψεις τους περί Θεού και για τον τρόπο με τον οποίο υπερασπίζονται την αθεΐα.Δημιουργήσατε μάλιστα μια ενιαία λέξη από το όνομα και των δύο: «Χίντσκινς».

Ξέρετε, δεν νομίζω πως ο Θεός θα πρέπει να νοιάζεται και πολύ για τέτοιες απόψεις που στη θέση των πολιτισμικών ζητημάτων βάζουν μια καρικατούρα και τη δείχνουν στους άλλους. Εγώ μεγάλωσα σε ρωμαιοκαθολικό περιβάλλον, όμως η κριτική μου στον Χίτσενς και στον Ντόκινς δεν έχει να κάνει μ΄ αυτό. Δεν μπορείς να ερμηνεύεις το θρησκευτικό φαινόμενο δημιουργώντας καρικατούρες. Η καρικατούρα είναι η έσχατη σχηματοποίηση. Αλλά μπορείτε να φανταστείτε τη θέση μου, ότι ήμουν αναγκασμένος να κρίνω με τέτοια αυστηρότητα έναν παλαιό μου σύντροφο όπως ο Χίτσενς».

- Είχε υποστηρίξει τον πόλεμο στο Ιράκ και τους νεοσυντηρητικούς.

«Η συντηρητική στροφή του Χίτσενς δεν είναι πρόσφατη. Δυστυχώς, οι απόψεις του εδώ και πολύν καιρό έχουν σημειώσει θεαματική στροφή προς τα δεξιά».

- Εχετε κρίνει αυστηρά το λεγόμενο πολυπολιτισμικό πρότυπο και την πολιτική ορθότητα.Πώς επιδρούν αυτά στη σύγχρονη κοινωνία;

«Το πολυπολιτισμικό πρότυπο μπορεί να είναι αποτελεσματικό και ασφαλώς ταιριάζει σε μια χώρα σαν την Αμερική, όπου ποικίλα τμήματα του πληθυσμού ανήκουν σε διαφορετικό το καθένα πολιτισμικό υπόβαθρο. Αλλά δεν αποτελεί φυσικά πανάκεια. Οι ιδέες αυτές συζητούνται και στην Ευρώπη και στην Αμερική και υπάρχει μια αμφίδρομη σχέση που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Ο σχετικισμός όμως δεν είναι καλός σύμβουλος σε οποιαδήποτε περίπτωση».

- Πώς θα διαβάζουμε αύριο; Ποιο θα είναι το μέλλον της ανάγνωσης και τι θα γίνει με το Διαδίκτυο;

«Εγώ είμαι αριστερός της παλιάς σχολής και δεν χρησιμοποιώ το Διαδίκτυο ούτε κι έχω e-mail. Προτιμώ τις παλιές μεθόδους, το γράψιμο».

- Γράφετε με το χέρι; «Οχι, χρησιμοποιώ έναν word processor».

- Μια ηλεκτρονική γραφομηχανή,δηλαδή.

«Ας το πούμε κι έτσι». Ο Τέρι Ιγκλετον ανήκει στους πλέον μεταφρασμένους θεωρητικούς.Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του:

Μετά τη θεωρία.
Μετάφραση Πέγκυ Καρπούζου,Επιμέλεια Αννα Τζούμα,Εκδόσεις Μεταίχμιο,2007 Ιερός τρόμος.

Μετάφραση Δέσποινα Λαμπαδά,Δημήτρης Φιλιππουπολίτης,Εκδόσεις Πατάκη,2007 Η έννοια της κουλτούρας.

Μετάφραση Ηλίας Μαγκλίνης,Επιμέλεια Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Εκδόσεις Πόλις,2003 Οι αυταπάτες της μετανεωτερικότητας.

Μετάφραση Γιώργος Η.Σπανός,Εκδόσεις Καστανιώτη, 2003 Μαρξ: Και ελευθερία.

Μετάφραση Αφροδίτη Κοσμά,Επιμέλεια Ελένη Κεκροπούλου,Εκδόσεις Ενάλιος,2002 Εισαγωγή στη θεωρία της λογοτεχνίας.

Μετάφραση Δημήτρης Τζιόβας,Εκδόσεις Οδυσσέας,1989 Ο μαρξισμός και η λογοτεχνική κριτική. Μετάφραση Κύριλλος Σαρρής,Εκδόσεις Υψιλον, 1981

Από: http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=245646

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

ΟΡΦΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ και ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Οι Ορφικοί Ύμνοι ήταν οι ύμνοι που τραγουδούνταν ή απαγγέλονταν κατά την διάρκεια των Ορφικών Μυστηρίων των αρχαίων Ελλήνων. Η λατρεία τους ήταν γνωστή μόνο στους μυημένους σ' αυτά και πολύ λίγα σώζονται μέχρι τι μέρες για να ξέρουμε τι ακριβώς τελετές γινόνταν στα μυστήρια. Αποσπασματικά μόνο σώζονται μερικοί ύμνοι, εικονικές παραστάσεις από τα μυστήρια ή μερικές σποραδικές αναφορές και σχόλια. Χαρακτηριστικό τους είναι η μυστικιστική λατρεία και ο αποκρυφισμός από τα μάτια των αμύητων σ' αυτά.

Τα ορφικά μυστήρια πολύ πιθανόν να αναφέρονται στην προετοιμασία του Ορφέα για την κάθοδό του στον Κάτω Κόσμο (στον Άδη, το "βασίλειο των ψυχών"), απ' όπου προσπάθησε να φέρει την Ευριδίκη πίσω στον κόσμο των ζωντανών. Και κατ' επέκταση, στην προετοιμασία των ψυχών για την κάθοδό τους στον Άδη, στον "καθαρμό" τους, στην επικοινωνία -ίσως- των ζωντανών με τις ψυχές των νεκρών, κα. Άλλοι, απλά υποστηρίζουν ότι ο Ορφισμός ήταν μια μυστικιστική θρησκεία ή λατρεία, σχετική με τη λατρεία του Ορφέα.

Στα νεώτερα χρόνια αλλά και στα σύγχρονα διάφοροι άνθρωποι προσπάθησαν την αναβίωση των ορφικών αποκρυφιστικών μυστηρίων, είτε στα πλαίσια της "ελληνολατρείας" και της "αρχαιολατρείας" είτε του παγανισμού, μεταξύ των οποίων και αρκετοί Έλληνες, πολλοί ξένοι ή φιλέλληνες, γνώστες της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και μελετητές του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Οι αποκρυφιστικές όμως τάσεις που αναπτύχθηκαν παράλληλα με άλλες παγανιστικές τάσεις και δαιμονολατρείες αμαυρώνουν τελικά την διαύγεια και τον αληθινό τύπο του αρχαιοελληνικού πνεύματος και λατρείας.

Για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τι περίπου ήταν τελικά τα Ορφικά μυστήρια πρέπει να γνωρίσουμε τον μύθο του Ορφέα του μουσικού. Ο μύθος του λίγο - πολύ προσδιορίζει τι σήμαιναν για τους αρχαίους τα ορφικά μυστήρια, και κάποιες σχετικές εξηγήσεις δίνονται μέσα από την ίδια την πλοκή του μύθου. Η ζωή του και ο πόνος του για τον χαμό της πολυαγαπημένης του Ευρυδίκης, το ταξίδι του στον Άδη, το "κυνήγι" του και το μαρτύριο του από τους Θράκες και ο τραγικός του θάνατος από τις Μαινάδες χαρακτηρίζουν αυτόν τον Μύθο. "Ξετυλίγοντας" το κουβάρι του παραμυθιού, του μύθου και συνδέοντάς τον με την ιστορική πραγματικότητα ίσως μπορέσουμε να μάθουμε κάποτε την αλήθεια ...


Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ

Ο Ορφέας ο μουσικός, είναι ακόμη ένας μυθικός ήρωας των αρχαίων Ελλήνων. Η πραγματική δύναμή του όμως βρισκόταν στην "μαγική" δύναμη της λύρας του, στη μουσική και την ποίηση.

Ήταν γιος του βασιλιά της Θράκης Οίαγρου ή Θίαγρου και της Μούσας Καλλιόπης. Αδελφός του ήταν ο τραγουδιστής Λίνος που δίδαξε τον Ηρακλή τραγούδι και μουσική (κατά την μυθολογία, ο νεαρός Ηρακλής θύμωσε κάποτε με τον Λίνο και τον σκότωσε άθελά του χτυπώντας τον πολύ στο κεφάλι με την λύρα του).

Γεννήθηκε σε μια σπηλιά και από νήπιο ακόμα έδειξε την αγάπη του και την κλίση του στην μουσική. Ο ίδιος ο θεός Απόλλωνας του δίδαξε την μουσική και του χάρισε την λύρα του. Ο Ορφέας έπαιζε τόσο αρμονικά τη λύρα και τραγουδούσε τόσο γλυκά, που λένε ότι και τα αγρίμια ακόμη του δάσους μαζεύονταν γύρω του για να τον ακούσουν. Ακόμα και τα δένδρα και τα βράχια κουνιόνταν σαν ναχορεύαν στη μουσική του.

Ο Ορφέας πήρε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία με τον Ιάσονα και τους άλλους μυθικούς ήρωες. Με τη μουσική της λύρας του κοίμησε το δράκο που φύλαγε το χρυσόμαλο δέρας και έτσι μπόρεσε να το κλέψει ο Ιάσονας. Στον δρόμο της επιστροφής, γλίτωσε τους Αργοναύτες από τις Σειρήνες και την παγίδα τους παίζοντας τόσο δυνατά και αρμονικά που ξεπέρασε σε ομορφιά, δύναμη και μαγεία το τραγούδι των Σειρήνων.

Ορφέας και Ευριδίκη

Μετά την Αργοναυτική εκστρατεία, ο Ορφέας επέστρεψε στην Θράκη και ζούσε όπως και πριν, τριγυρνώντας μέσα στο δάσος, παίζοντας τη λύρα του και τραγουδώντας. Εκεί κάποτε συναντήθηκε με την νύμφη Ευριδίκη την οποία αγάπησε και πήρε για γυναίκα του. Η ευτυχία τους όμως δεν κράτησε για πολύ. Ένα φίδι δάγκωσε την Ευρυδίκη που πέθανε αφήνοντας στον Ορφέα τεράστια θλίψη. Λένε ότι όταν ο Ορφέας τραγουδούσε τον πόνο του ακόμα και και οι πέτρες ράγιζαν. Τίποτα πια δεν τον παρηγορούσε. Και έτσι αποφάσισε να κατέβει στον Άδη, στο βασίλειο του Πλούτωνα, να ξαναβρεί την Ευρυδίκη και είτε να την φέρει πίσω στον κόσμο είτε να μείνει για πάντα εκεί μαζί της.

Με την βοήθεια του θεού Ερμή κατέβηκε στο σκοτεινό βασίλειο του Άδη και με την παραπονιάρικη μουσική της λύρας του σαγήνευσε και αποκοίμησε τον φοβερό Κέρβερο, τον φύλακα των ψυχών, για να περάσουν τις πύλες του. Στο άκουσμα της μουσικής του μαζεύτηκαν γύρω του και οι ψυχές των νεκρών, που ξέχασαν έτσι για μια στιγμή τα βάσανά τους.

Ο Πλούτωνας με χαρά φιλοξένησε στο παλάτι του τον Ορφέα και την "θεϊκή" μουσική του. Μποστά στα παρακάλια του Ορφέα και στην θλίψη και στον πόνο της μαγευτικής μουσικής του, ο Πλούτωνας λύγισε και δέχτηκε να αφήσει την Ευρυδίκη να φύγει. Έθεσε όμως στον Ορφέα έναν όρο: Στον δρόμο της επιστροφής για τον επάνω κόσμο, μπροστά θα πηγαίνει αυτός καιπίσω του θα ακολουθεί η Ευρυδίκη με τον Ερμή. Μέχρι να φθάσουνε στον προορισμό τους ο Ορφέας δεν έπρεπε ούτε μια φορά να γυρίσει να δει την Ευρυδίκη, αλλιώς αυτή θα χανόταν για πάντα!

Ο Ορφέας δέχθηκε με χαρά τον όρο του Πλούτωνα και με την συνοδεία του Ερμή ξεκίνησαν να επιστρέψουν στην γη. Φθάνοντας όμως κοντά στην έξοδο, ο Ορφέας έχασε την υπομονή του, παρασύρθηκε από την αγάπη του και την λαχτάρα να ξαναδεί την Ευρυδίκη και γύρισε να την κοιτάξει... Στην στιγμή εκείνη χάθηκε επιστρέφοντας στο σκοτεινό παλάτι του Άδη και ο Ορφέας έμεινε ξανά μόνος του ... για πάντα!

Άδικα έκλαψε και θρήνησε για την ανοησία του ο Ορφέας. Και ύστερα, προσπαθώντας να ξεπεράσει τον πόνο του άρχισε να τριγυρίζει πάλι στα δάση με την λύρα του και να τραγουδά γα τον χαμό της Ευρυδίκης. Πολλές νύμφες του δάσους θέλησαν να τον παντρευτούν και να ζήσουν μαζί τους, αυτός όμως τις αγνοούσε και καμιά δεν θα μπορούσε να πάρει τη θέση της Ευρυδίκης πλάι του.

Ο τραγικός θάνατος του Ορφέα
Σύμφωνα με τον μύθο, ο θάνατος του Ορφέα ήταν τόσο τραγικός όσο τραγική ήταν και η ζωή του!
Λέγεται ότι οι Μαινάδες θύμωσαν μαζί του γιατί τις περιφρονούσε και τις αγνοούσε όταν τις συναντούσε στο δάσος. Κάποια μέρα λοιπόν που τον συνάντησαν στο δάσος, έξαλλες και μανιασμένες, έπεσαν πάνω του και κομμάτιασαν τον άτυχο Ορφέα και πέταξαν τα κομμάτια του κορμιού του και τη λύρα του στον ποταμό Έβρο. Από εκεί ο ποταμός έβγαλε τα λείψανά του στη θάλασσσα και αυτή με τα κύματά της τα οδήγησε μέχρι την Λήμνο. Εκεί οι Μούσες περιμάζεψαν τα κομμάτια του και τα έθαψαν με ευλάβεια. Τη λύρα του την κράτησαν οι κάτοικοι σαν κειμήλιο και αργότερα οι θεοί την πήαν και την έβαλαν ανάμεσα στους άλλους αστερισμούς του ουρανού για να θυμίζει τον Ορφέα...

Από; 
http://clubs.pathfinder.gr/

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Ξενοφών (430 π.χ.)

Ο Ξενοφών συνεχίζει την εξιστόρηση των γεγονότων της τελευταίας περιόδου του Πελοποννησιακού Πολέμου από το 411 π. χ., όπου διακόπτεται η αφήγηση του Θουκυδίδη, ως τον τερματισμό του πολέμου, την ήττα και την παράδοση της Αθηνάς, το 404 π. χ.

Στο έργο του << Ελληνικά >>, που αποτελείται από επτά βιβλία, περιγράφει τις πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις των ελληνικών πόλεων από το 411 έως τη μάχη της Μαντινείας (362 π. χ.). Καλύπτει δηλαδή την ελληνική πολιτική και στρατιωτική ιστορία 50 ετών.



Γεννήθηκε στο Δήμο Ερχιά (σημερινά Σπάτα) της Αττικής το 430 π. χ. Ο πατέρας του Γρύλλος ήταν εύπορος κτηματίας και του εξασφάλισε πλούσια μόρφωση. Κατοικώντας στην Αθήνα έζησε και κατέγραψε την άνοδο των Τριάκοντα Τυράννων στην εξουσία, την πτώση τους και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας από το Θρασύβουλο το 403 π. χ.

Δεν έμεινε όμως στην Αθήνα για πολύ καιρό. Δραματικά στρατιωτικά γεγονότα στη γειτονική ήπειρο, την Ασία, επρόκειτο να επηρεάσουν τις εξελίξεις στον ευρύτερο ελληνικό χώρο. Ο Κύρος, για να εκθρονίσει τον αδελφό του, το βασιλιά της Περσίας Αρταξέρξη Β’, ετοίμασε εκστρατεία εναντίον του. Με σκοπό να πάρει μέρος στην εν λόγω επιχείρηση, συγκροτήθηκε στην Ελλάδα εκστρατευτικό σώμα με δέκα χιλιάδες μισθοφόρους από διάφορες πόλεις (Μύριοι). Ο Ξενοφών συμμετείχε στην εκστρατεία, ακολουθώντας τον Κύρο στις Σάρδεις με τους << Μύριους >>. Στη μάχη, όμως, που έγινε στα Κούναξα, ο Κύρος έχασε τη ζωή του, η επιχείρηση ναυάγησε και ο Ξενοφών ανέλαβε ηγετικές πρωτοβουλίες για την επιστροφή των Μισθοφόρων στην Ελλάδα.

Η περιπετειώδης πορεία τους είχε ως σταθμό τον Εύξεινο Πόντο, το Βυζάντιο και κατέληξε στα παράλια του Αιγαίου (κάθοδος των Μυρίων). Η ενεργός δράση του συγγραφέα καταγράφεται στο έργο << Κύρου Ανάβασις >>, καθώς είναι το πρώτο κείμενο ιστορικής απομνημονευματογραφίας που έχει σωθεί.

Κατόπιν ο Ξενοφών παρέμεινε για σύντομο χρονικό διάστημα στη Θράκη ως μισθοφόρος του βασιλιά Σεύθη των Οδρυσών. Εκεί παντρεύτηκε τη Φιλησία με την οποία έζησε ως το τέλος της ζωής του. Λίγα χρόνια αργότερα, εντυπωσιασμένος από την προσωπικότητα του βασιλιά της Σπάρτης Αγησίλαου, ακολούθησε τον σπαρτιατικό στρατό στη μάχη της Κορώνειας (394 π. χ.) εναντίον του ευρύτερου αντισπαρτιατικού συνασπισμού, στον οποίο πρωτοστατούσαν η Αθήνα και η Θήβα. Δικαιολογημένα ο Ξενοφών εξορίστηκε από την Αθήνα. Στη μάχη αυτή η νίκη της Σπάρτης ήταν καθοριστική. Ως μόνη ηγετική δύναμη η Ελλάδα, επέβαλε την κυριαρχία της, εγκαθιδρύοντας ολιγαρχικά καθεστώτα στις πόλεις – κράτη που διατηρούσε τον έλεγχο.

Ο Ξενοφών, ο οποίος θαύμαζε τη στρατιωτική οργάνωση, τις κοινωνικές συνήθειες και το πολίτευμα των Σπαρτιατών, δέχτηκε τη φιλοξενία τους και σύντομα του παραχωρήθηκε ένα μεγάλο κτήμα στο Σκιλλούντα, κοντά στην Αρχαία Ολυμπία, όπου έζησε περίπου είκοσι χρόνια ήρεμη οικογενειακή ζωή με τη γυναίκα του και τους δυο γιους του, το Γρύλλο και το Διόδωρο. Εκεί ασχολήθηκε με τη συγγραφή πολλών έργων, όχι μόνο ιστορικών, αλλά και φιλοσοφικών (ηθική της καθημερινής ζωής). Η προσωπικότητα που άσκησε βαθύτατη επίδραση στις ιδέες του, ήταν ο Σωκράτης, τον οποίο γνώρισε προσωπικά και αργότερα συνδέθηκε με αρκετούς από τους μαθητές του. Ωστόσο, ο Σωκράτης, στα έργα του Ξενοφώντα, παρουσιάζεται αρκετά διαφορετικός από τον πλατωνικό: δεν είναι ο τολμηρός στοχαστής, που δίνει νέα ώθηση στη φιλοσοφία, αλλά κυρίως ο ενάρετος πολίτης που με το παράδειγμα του, διακηρύσσει την πρακτική ηθική της καθημερινής ζωής.

Τα έργα του συγγραφέα που αναφέρονται στο φιλόσοφο είναι: Απολογία, Συμπόσιον, Απομνημονεύματα. Ασχολήθηκε ακόμη με τη συγγραφή τεχνικών θεμάτων και θεσμών (Περί ιππικής, Ιππαρχιόκς, Οικονομικός, Ιέρων, Πόροι). Στο έργο του << Ελληνικά >> αλλά και στη << Λακεδαιμόνιων πολιτεία >> ο ιστορικός περιγράφει τη σταδιακή μείωση της σπαρτιατικής κυριαρχίας. Στη μάχη που έγινε στα Λεύκτρα το 371 π. χ., οι Θηβαίοι, με αρχηγό τον Επαμεινώντα, κατόρθωσαν να απωθήσουν την εισβολή των Σπαρτιατών στο τόπο τους, με αποτέλεσμα να κλονισθεί η ηγεμονική θέση της Σπάρτης. Στην αφήγηση του ο συγγραφέας αποδίδει την παρακμή της σπαρτιατικής δύναμης σε θεϊκή τιμωρία (επειδή νωρίτερα είχαν καταλάβει την Ακρόπολη της Θήβας, την Καδμεία).

Ακολουθεί η βαθμιαία άνοδος της Θηβαϊκής δύναμης. Όλα τα κράτη της κεντρικής Ελλάδος, εκτός από την Αθήνα, προσχώρησαν στη Θήβα, που ίδρυσε τη θηβαϊκοί συμμαχία. Ο Ξενοφών, μετά την ήττα των Σπαρτιατών στα Λεύκτρα και την εξασθένιση της θέσης τους, αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Κόρινθο 370 π. χ. Φαινόταν καθαρά ότι ο Επαμεινώντας της Θήβας επιδίωκε την ηγεμονία σ’ όλη την Ελλάδα. Για το σκοπό αυτό έπρεπε να υπερνικηθεί η ισχύς των Αθηναίων, που στο μεταξύ είχαν ιδρύσει την Β’ Αθηναϊκή συμμαχία (377 π. χ.).

Η παρουσία του νέου κοινού εχθρού, που ήταν οι Θηβαίοι, οδήγησε στην προσέγγιση Αθηναίων και Σπαρτιατών! Είναι χαρακτηριστική η αφήγηση του Ξενοφώντα, που αναφέρεται στη ομιλία των μελών της σπαρτιατικής αποστολής στο χώρο της Βουλής των Αθηναίων, προκειμένου να συμφωνήσουν σε στενή συνεργασία, για να αντιμετωπιστεί ο κοινός αντίπαλος, οι Θηβαίοι. (ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΤ’ 5). Παράλληλα καταργήθηκε το ψήφισμα για την εξορία του συγγραφέα. Δεν είναι βέβαιο πότε γύρισε στην Αθήνα. Έστειλε πάντως τους γιους του να υπηρετήσουν στον αθηναϊκό στρατό. Μάλιστα ο Γρύλλος σκοτώθηκε, πολεμώντας κατά των Θηβαίων στη μάχη της Μαντινείας (362 π. χ.), όπου συγκρούστηκαν όλες οι σημαντικές πόλεις – κράτη, με συνέπεια την εξασθένιση του νότιου Ελληνισμού.

Ο Ξενοφών πέθανε γύρω στο 355 π. χ., αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο συγγραφικό έργο. << Τα Ελληνικά >> είναι το μόνο ιστορικό σύγγραμμα του 4ου αιώνα π. χ. που σώθηκε.

Από; www.diodos.gr

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

ΝΑ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ!!!!!




Ένα τετράχρονο κοριτσάκι από τη Μελβούρνη έχει κάνει άνω κάτω τους φίλους της τέχνης στη Νέα Υόρκη και όχι μόνο. Ήδη κάποιοι πίνακές της πουλήθηκαν έως και 24.000 δολάρια ο ένας.

Η μικρή Αελίτα, που συγκρίνεται με τους "γίγαντες" της τέχνης Πικάσο και Τζάκσον Πόλοκ, ξεκίνησε να ζωγραφίζει από δύο ετών.

Η διευθύντρια της γκαλερί Άντζελα Ντι Μπέλο κάνει λόγο για "φοβερό ταλέντο" το οποίο, προφανώς, κληρονόμησε από τους γονείς της, Νίκα Καλασνίκοβα και Μάικολ Αντρέ, αφού και οι δυο τους είναι ζωγράφοι.

Τα έργα της είναι γεμάτα χρώματα,
ζωντανά και αφηρημένα στα οποία κολλά πάνω μικρά αντικείμενα, αλλά και παιχνίδια.

"Δεν έχει εκπαιδευτεί, δεν γνωρίζει τι σημαίνει ιστορία τέχνης, δε σκέφτεται ότι ακολουθεί τα χνάρια του Πικάσο ή κάτι τέτοιο", λέει ο πατέρας της Αελίτα. "Είναι εντελώς αθώα και με αυτό το αθώο μάτι εκφράζεται πάνω στον καμβά".

Η Αελίτα είχε την ευκαιρία να αναδείξει τους πίνακές της όταν ο Μαρκ Τζέιμισον, διευθυντής της γκαλερί Brunswick της Μελβούρνης, ανακάλυψε τα δημιουργήματά της και ενθουσιάστηκε.


Από: www.hamomilaki.gr