Αφορισμοί

 (Παρατηρήσεις για την αμαρτία, τον πόνο, την ελπίδα και τον αληθινό δρόμο) – Φραντς Κάφκα – Εκδόσεις Στιγμή

Posted by Το κόσκινο on October 20, 2014

Του Μάκη Πανώριου

Φραντς Κάφκα, Αφορισμοι,
Εισαγωγή – Μετάφραση: Σπύρος Δοντάς,
Εκδόσεις Στιγμή, Αθήνα 2012,
σελ. 90
Τιμή € 8,52
Μπορεί η αμφίβολη ρεαλιστική πραγματικότητα να προκαλεί την μετάπλασή της σε λογοτεχνικό έργο. Αν όμως αυτή η διεργασία αρκεστεί στην φωτογραφική απεικόνισή της, τότε είναι καταδικασμένη να υποστεί την «μοίρα» της φωτογραφίας∙ την αναπόφευκτη σταδιακή φθοράς της.

Υπό αυτήν έννοια, και το μοιραία ξεπερασμένο, ως εκ τούτου, έργο, κάποια στιγμή παύει να «ομιλεί». Κατά κύριο λόγο, ο βηματισμός της όποιας ιστορίας του, ο οποίος συνεχώς διαμορφώνεται και, ως εκ τούτου, διαμορφώνει και την καθημερινότητα, άρα και τον Λόγο που την προσεγγίζει, είναι πολύ φυσικό, προϊόντος του χρόνου, να ακυρώνει και την περιστασιακή «στιγμή» της «πεπερασμένης» μυθολογίας του, αλλά και αυτόν τούτο τον Λόγο που επιστρατεύτηκε για να την «παγιδεύσει» και καμιά προσπάθεια «μετάφρασής» του εις τα καθ’ ημάς δεν μπορεί να τον «αναστηλώσει». Η όποια διάρκειά του ήταν περιορισμένου χρόνου και βραχύβιας διαδρομής. Αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι στερείται σημασίας. Κάθε άλλο∙ μπορεί, πιθανώς, να λειτουργήσει ως ανοδικό σκαλοπάτι στην συνεχώς ανερχομένη κλίμακα της Λογοτεχνίας, προς ένα πλέον σύνθετο και απαιτητικό Έργο.

Ωστόσο, το εξαιρετικά ειδικό αυτό Έργο, υπερβαίνοντας τους ερεθισμούς της χωροχρονικής πραγματικότητας, ακόμη κι όταν τους χρησιμοποιεί ως αναγνώσιμα σύμβολα, μπορεί να τους υπερβεί και να αποκτήσει κοσμική, συμπαντική διάσταση. Στην περίπτωση αυτή το ανθρώπινο τοπίο έχει υποστεί εσωτερική υπαρξιακή μεταστοιχείωση, και ο εξωτερικά «καθημερινός» κάτοικός του αποκαλύπτεται αυτός που είναι στην πραγματικότητα: Κεντρικό πρόσωπο της αιώνιας τραγωδίας του που συνεχώς την επαναλαμβάνει στον αιώνα τον άπαντα. Ολομόναχος ξαφνικά έρχεται αντιμέτωπος με το μυστήριο του Χάους, κυρίως, με το αβυσσαλέο μυστήριο του Εαυτού. Ή διαπιστωμένη άνευ λόγου και αιτίας ύπαρξη του, τον ωθεί σε τολμηρές προσεγγίσεις, έως και αφάνταστες αποκρυπτογραφήσεις του Αγνώστου, οι οποίες, όμως, τον οδηγούν εν συνεχεία σε σκοτεινά αινίγματα, που όσο και αν επιχειρείται η επίλυσή τους, τόσο πιο περίπλοκα και δυσεπίλυτα αποδεικνύονται.

Το έργο του Τσεχο-Εβραίου γερμανόφωνου συγγραφέα Φραντς Κάφκα (Πράγα 1883 – 1924), επικυρώνει και επιβεβαιώνει τα ανωτέρω προλεχθέντα. Νεανίας ακόμη, δέχτηκε την λεγόμενη επίθεση της πραγματικότητας∙ και προϊόντος του χρόνου, και της υπαρξιακής του ενηλικίωσης, το όραμα του κόσμου άρχισε να αποκτά τερατώδη χαρακτηριστικά και εφιαλτικές διαστάσεις. Το οικείο περιβάλλον του μεταμορφώνεται σε σκηνή αρχαίας τραγωδίας, με κεντρικό «αντιήρωα» τον ίδιο, ως συμβολική «μυθιστορηματική» περσόνα του ανθρώπου γενικότερα. Βίωσε προβληματική, μάλλον δυστυχισμένη ζωή, με σύντομες ανάπαυλες σχετικής ηρεμίας. Κατά πάσα πιθανότητα ευτυχισμένος, με την φιλοσοφική ερμηνεία της ευτυχίας, δεν υπήρξε ποτέ. Όχι μόνο το εξωτερικό αλλά και το εσωτερικό περιβάλλον, η γονική εστία κυρίως, του αποκαλύπτονται ως τόποι μαρτυρίου-τιμωρίας του ενόχου. Το περιεκτικό αυτό σχήμα αποτελεί και το κέντρο της φιλοσοφίας του, με τις διακλαδώσεις του οποίου οικοδόμησε όλο το μνημειώδες έργο του. Βασικό σύμβολό της, με πλήθος παραλλαγές του, η μυθική σχεδόν μεταφυσική μορφή του Πατέρα που θα αποκτήσει οικουμενικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν θα επιβεβαιώσουν τον παραδοσιακό Πατέρας Αφέντη, αλλά θα αποκαλύψουν τον Πατέρα Κυρίαρχο. «Καταλάμβανες όλη τη Γη, και για το Παιδί δεν υπήρχε ούτε ένα κομματάκι της να σταθεί», τον προσδιορίζει υπαρξιακά, στην συγκλονιστική «Επιστολή στον Πατέρα» (1952), προσδιορίζοντας έτσι τη σχέση μεταξύ Γεννήτορα και Τέκνου, όπου Γεννήτωρ ο Ανώτατος Άρχων και Τέκνο ο Άσωτος Υιός. Υπό αυτή την οπτική, το ανθρώπινο πλάσμα αποκτά μια τρομαχτική συμβολιστική διάσταση, σύμφωνα με την οποία δεν είναι απλώς ένα «τυχαίο φαινόμενο», όπως τον θεώρησε η μοντέρνα ψυχαναλυτική οπτική του Έριχ Φρομ, αλλά ένας εκ προοιμίου αμαρτωλός που πρέπει να εκτίσει την ποινή του στη Φυλακή-Γη, μέχρι τη στιγμή που η Δικαιοσύνη θα την εκτελέσει. Η τραγωδία του έγκειται στο ότι δεν γνωρίζει το αμάρτημά του, ούτε και θα του αποκαλυφθεί στη διάρκεια της ζωής του. Πολύ φυσικό να είναι αδύνατον να εισέλθει στο Ανώτατο Δικαστήριο για να αποδείξει την αθωότητά του, που ενδέχεται και μην υπάρχει, εφ’ όσον ο κατηγορούμενος είναι δεδομένος και ως εκ τούτου δεν υπάρχει λόγος να δικαστεί. Στον Πύργο, ως αποσυνάγωγος, δεν θα του επιτραπεί ποτέ να μπει. Ούτε και στον περιβάλλοντα χώρο του έχει θέση. Θα εξοριστεί σε μια φανταστική Αμερική που λειτουργεί συμβολικά ως Φυλακή-Γη. Θα επιχειρήσει ματαίως να καταφύγει στο Νόμο, αλλά φυσικά η είσοδος δεν θα του επιτραπεί. Θα αφήσει την τελευταία του πνοή μπροστά στην Πύλη του, πεθαίνοντας «σαν το σκυλί».

Υπό αυτή την ερμηνεία του μυστηρίου της ύπαρξης, όπως την νοεί ο Κάφκα, η ζωή δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένη, ούτε «φυσιολογική», διότι πώς μπορεί να είναι ευτυχισμένος και «φυσιολογικός» ο εκ φύσεως «ένοχος»; Πολύ «φυσικά», επομένως, όταν του «αποκαλύπτεται η ενοχή του να διαπιστώνει ότι στη ζωή δεν υπάρχει ευτυχία, μόνο οδύνη, και η Γη δεν είναι παρά το κολαστήριο της τιμωρίας του. O συγγραφέας Κάφκα, θα την σχεδιάσει με ανεπανάληπτους μύθους, ως «καθημερινός» άνθρωπος όμως, υποσυνείδητα πιθανώς, θα επιχειρήσει να την εξορκίσει σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων. Θα προσπαθήσει να δημιουργήσει μια γέφυρα επικοινωνίας με το εξωτερικό (γυναίκες, φίλους) και το εσωτερικό (γονική εστία κυρίως) περιβάλλον. Αυτή τη γέφυρα δεν θα την «χτίσει» ποτέ. Θα αποτυγχάνει συνεχώς στην προσπάθειά του να την «οικοδομήσει». Ούτε και ο συγγραφέας που πίστευε ότι ήταν, «είμαι μόνο λογοτεχνία», τον κάλυπτε. Θεωρούσε τον συγγραφικό του Λόγο μάταιο∙ δεν ήταν αυτός που θα ήθελε να είναι. Μισοτελειωμένα έργα, συνεχείς παραλλαγές τους, σπαράγματα κειμένων, αγχωτική αλληλογραφία, ασθματικά ημερολόγια, μια αφάνταστη παραμορφωτική εικόνα της καθημερινής του τραγωδίας. Θα ήθελε, αναχωρώντας απ’ αυτή, να μη μείνει τίποτε απ’ αυτόν τον «ένοχο», δεν ήθελε «η ντροπή να εξακολουθήσει να ζει και μετά απ’ αυτόν»∙ και ζήτησε απ’ τον φίλο του Μαξ Μπροντ να καταστρέψει ό,τι είχε γράψει. Ευτυχώς ο Μπροντ δεν τον υπάκουσε, κι έτσι ο κόσμος πλούτισε με την μοναδικής ποιότητας και ύψους πνευματική κληρονομιά του.

Οι ανά χείρας «Αφορισμοί» του, γράφτηκαν μεταξύ 1917 – 1918, και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την χριστιανική-εβραϊκή-καθολική σημασία τους. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Μπροντ πάντα, «σχεδιάζουν και εικονογραφούν την προσωπική θεολογία» του φίλου του. Πρόκειται για σύντομα αινιγματικά κείμενα, αλλόκοτα, παράδοξα, απόκοσμα, ανερμήνευτα εν πολλοίς, που αποκαλύπτουν ένα εσωτερικό ανθρώπινο σύμπαν σε συνεχή αναταραχή. Δεν υπονομεύουν απλώς τον ρεαλισμό που τα προκάλεσε, αλλά υπερβαίνοντάς τον λειτουργούν ως ποιητικά σπαράγματα, την «ουσία» των οποίων ο αναγνώστης πρέπει να αναζητήσει στο βάθος της εικόνας τους και πίσω από τις λέξεις τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, αυτός ο απαιτητικός αναγνώστης, επανέρχεται συνεχώς στο ανεξερεύνητο τοπίο τους, ανακαλύπτοντας συνεχώς άγνωστες εισόδους προς αυτό, που του είχαν διαφύγει στην προηγούμενη επίσκεψή του, και που τον οδηγούν σε άλλες «περιοχές», την αμφίβολη ερμηνεία των οποίων είναι προτιμότερο να αποφύγει και να αφεθεί στην απόλαυση της ποιητικής τους διάστασης. Η «μελωδία» τους και μόνο είναι, πιθανώς, ένα ανεκτίμητο κέρδος. Ούτως η άλλως, η ωραιότητα και η όποια εσωτερική της διάσταση απολαμβάνεται τέτοια που είναι εκ φύσεως, και χωρίς «βαθυστόχαστες» αναλύσεις, που μάλλον τις βλάπτουν αν δεν τις παρερμηνεύουν μάλιστα. «Όλος ο κόσμος θέλει να καταλάβει την ζωγραφική», είχε πει ο Πικάσο. «Γιατί δεν προσπαθεί να καταλάβει το κελάδημα ενός πουλιού ή τα κύματα που φλοισβίζουν;»

Οι «Αφορισμοί», δεν μεταδίνουν μόνο το κελάδημα ή τον φλοίσβο, αλλά κυρίως την κραυγή αγωνίας του πάσχοντος (σκεπτόμενου) ανθρώπου, που βασανίζεται από τα εφιαλτικά φαντάσματα του αινίγματος της ύπαρξης. Επιλέγω έναν απ’ αυτούς, όχι τόσο ως δείγμα γραφής τους, όσο, κυρίως, για το συμπυκνωμένο νόημα της φιλοσοφίας του Κάφκα, μια «ποιητική» γραφή, αν μπορεί κανείς να την ονομάσει έτσι, της ανθρώπινης τραγωδίας: «Ένα κλουβί αναζήτησε ένα πουλί» (16). Σε πρώτη ανάγνωση η παράδοξη αυτή φράση μοιάζει το λιγότερο παράλογη, αν όχι εξωφρενική, ακόμη και με ποιητικά κριτήρια. Μια δεύτερη, όμως, πιθανή αποκρυπτογράφηση του «κρυφού» συμβολισμού της, χωρίς αυτό να σημαίνει επ’ ουδενί ότι είναι απαραιτήτως μόνον αυτή, μας επιτρέπει μια τολμηρή ερμηνεία της, παρ’ όλο που είναι εντελώς αδύνατο να συλλάβει κανείς τις ψυχολογικές «αναταραχές» του συγγραφέα που υπαγόρευσαν τη γραφή της στη δεδομένη στιγμή. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την «άλλη» ανάγνωση των συμβόλων της, Κλουβί είναι η Αιώνια Φυλακή-Γη η προορισμένη για τον Ένοχο. Πουλί είναι αυτός ακριβώς ο Άνθρωπος-Ένοχος. Το Κλουβί γνωρίζοντας τον υπαρξιακό του ρόλο αναζητά το Πουλί να το κατοικήσει, επειδή ως Καταδικασμένο η θέση του είναι μέσα σε αυτό. Δεν νοείται να το αποφύγει, δεν μπορεί να το αποφύγει, διότι αν «επαναστατούσε» απορρίπτοντας και την διαπιστωμένη ενοχή του και τον συμβολικό χώρο απόδοσης Δικαιοσύνης, τότε υπάρχει κίνδυνος διασάλευσης της Κοσμικής Τάξης, κατάρρευση των θεμελιωδών ισορροπιών της, απόρριψη των Νόμων που την συνιστούν, και ως εκ τούτων Καταστροφή του Σύμπαντος. Δεν θα επιτραπεί ποτέ σε ένα τέτοιο Έγκλημα να νομιμοποιήσει αυτή την Αναρχία. Το Πουλί οφείλει να αποδεχτεί το Κλουβί∙ και δεν έχει καμιά σημασία ότι δεν γνωρίζει το Σφάλμα του. Αυτό θεωρείται δεδομένο. Και μόνο η αναγγελία της ενοχής του το επιβεβαιώνει, το Κλουβί το συνυπογράφει και ο θάνατός του το επισφραγίζει. Η Κοσμική Τάξη πρέπει να αποκαθίσταται.

Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει επί μακρόν τις προσπάθειες «ερμηνείας», πιθανώς και υπό άλλες οπτικές γωνίες. Η προτεινόμενη δεν φιλοδοξεί να είναι η απόλυτη, προτείνει όμως ένα πιθανό βλέμμα ανάγνωσης των «Αφορισμών», τους οποίους ο προβληματισμένος αναγνώστης μπορεί να προσεγγίσει, θα τολμούσαμε να πούμε, ακόμη και αν δεν γνωρίζει τον συγγραφέα και το έργο του∙ επειδή το κάθε ένα απ’ αυτά εκπέμπει την δική του υπαρξιακή κραυγή.

Κλείνοντας το σημείωμα θα πρέπει να τονίσουμε την ποιότητα της λογοτεχνικής μετάφρασης του Σπύρου Δοντά, η οποία μεταγράφει εις τα καθ’ ημάς με μουσικά ελληνικά τους «Αφορισμούς». Η εμπεριστατωμένη και κατατοπιστική εισαγωγή του εξάλλου θα βοηθήσει τα μέγιστα τον αναγνώστη να «εισέλθει» στο μυστικό σύμπαν τους. Αφορισμοί (Παρατηρήσεις για την αμαρτία, τον πόνο, την ελπίδα και τον αληθινό δρόμο) (Betrachtuhgen uber Sunde, Leid, Hoffnung und den wahren Weg, 1917-1918).

*Πηγές: http://bookpress.gr
http://bibliokaibiblio.wordpress.com/page/3/

Νέος κώδικας δώδεκα σημείων για να αποφύγετε τον καρκίνο

Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας: Νέος κώδικας δώδεκα σημείων για να αποφύγετε τον καρκίνο

Εντάξει, τα περισσότερα τα γνωρίζαμε. Το τσιγάρο, το αλκοόλ και η ηλιοθεραπεία αυξάνουν τον κίνδυνο καρκίνου.

Όμως ο νέος κώδικας 12 σημείων που παρουσίασε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας περιλαμβάνει και λιγότερο προφανείς συστάσεις.

Ο νέος Ευρωπαϊκός Κώδικας κατά του Καρκίνου καταρτίστηκε από τη Διεθνή Υπηρεσία για την Έρευνα στον Καρκίνο, έναν ερευνητικό φορέα με έδρα τη Λυόν ο οποίος υπάγεται στον ΠΟΥ.

«Συγκεντρώνει περισσότερα από 10 χρόνια συλλογής επιστημονικών δεδομένων» λέει ο Γιοακίμ Σούτζ, μέλος της συντακτικής ομάδας. «Το κάπνισμα παραμένει ο σημαντικότερος παράγοντας κινδύνου, προσθέσαμε όμως και άλλους παράγοντες που δεν υπήρχαν στην τελευταία ενημέρωση του κώδικα το 2003» επισημαίνει.

Δώδεκα τρόποι μείωσης του κινδύνου:

1. Μην καπνίζετε. Μην χρησιμοποιείτε οποιαδήποτε μορφή καπνού
2. Βεβαιωθείτε ότι το σπίτι σας είναι απαλλαγμένο από καπνό. Υποστηρίξτε τις αντικαπνιστικές πολιτικές στον εργασιακό χώρο σας.
3. Διατηρήσετε ένα υγιές σωματικό βάρος
4. Βάλτε τη σωματική δραστηριότητα στην καθημερινή ζωή. Περιορίστε το χρόνο που μένετε καθιστός.
5. Ακολουθήστε υγιή διατροφή με δημητριακά ολικής άλεσης, όσπρια, λαχανικά και φρούτα. Περιορίστε τα τρόφιμα με μεγάλες ποσότητες λίπους ή ζάχαρης, αποφύγετε τα σακχαρούχα ποτά. Αποφύγετε το επεξεργασμένο κρέας όπως τα αλλαντικά. Περιορίστε το κόκκινο κρέας και τα τρόφιμα με πολύ αλάτι.
6. Αν πίνετε αλκοολούχα ποτά οποιουδήποτε είδους, μειώστε την κατανάλωση. Η πλήρης αποφυγή του αλκοόλ είναι καλύτερη για την πρόληψη του καρκίνου.
7. Αποφύγετε τον υπερβολικό ήλιο, ειδικά για τα παιδιά. Χρησιμοποιείστε αντηλιακό. Μην χρησιμοποιείτε σολάριουμ.
8. Στον εργασιακό χώρο, προστατευτείτε από καρκινογόνες ουσίες ακολουθώντας τις οδηγίες προστασίας και ασφάλειας.
9. Ελέγξτε εάν εκτίθεστε σε ραδιενέργεια από υψηλά επίπεδα ραδιενεργού ραδονίου στο σπίτι σας. Λάβετε μέτρα για να μειώσετε τα υψηλά επίπεδα ραδονίου.
10. Για τις γυναίκες: Ο θηλασμός μειώνει τον κίνδυνο καρκίνου [του μαστού] για τις μητέρες. Η θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης αυξάνει τον κίνδυνο ορισμένων καρκίνων. Περιορίστε τη χρήση της.
11. Βεβαιωθείτε ότι τα παιδιά συμμετέχουν σε προγράμματα εμβολιασμού για την ηπατίτιδα Β στα νεογνά [η ηπατίτιδα αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου του ήπατος] και τον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων (HPV) στα κορίτσια [ο HPV είναι η κυριότερη αιτία καρκίνου του τραχήλου της μήτρας.
12. Λάβετε μέρος σε οργανωμένα προγράμματα προληπτικού ελέγχου για τον καρκίνο του παχέος εντέρου (άνδρες και γυναίκες), τον καρκίνο του μαστού (γυναίκες) και τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας (γυναίκες).

Πηγή: Το Βήμα science

Ηχηρό «χαστούκι» στους μουσουλμάνους από τους Ελβετούς

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Ηχηρό «χαστούκι» στην αυξανόμενη διείσδυση των μουσουλμάνων στην Ευρώπη έδωσε η ελβετική βουλή, η οποία παρά τις συστάσεις και προτροπές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Κομισιόν, ψήφησε στις 9 Οκτωβρίου νόμο ο οποίος απαγορεύει από τούδε και στο εξής κάθε μουσουλμανικό ίδρυμα και κάθε δημόσια δραστηριότητα μουσουλμανικού χαρακτήρα στην Ελβετία.

Όπως αναφέρουν οι δημοσιογραφικές πληροφορίες από την Τουρκία, η ελβετική βουλή που συνεδρίασε στις 9 Οκτωβρίου αψηφώντας όλες τις προειδοποιήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης προχώρησε σε ένα χαρακτηριστικό ψήφισμα σύμφωνα με το οποίο, από τις 9 Οκτωβρίου και μετά απαγορεύονται όλες οι δημόσιες δραστηριότητες των μουσουλμανικών ιδρυμάτων στην ελβετική επικράτεια που κρίνονται παράνομες, ενώ κάθε άλλη δραστηριότητα των μουσουλμανικών κοινοτήτων οικονομικού ή «ανθρωπιστικού» όπως αναφέρεται χαρακτήρα, κρίνεται με τον νέο νόμο παράνομη και θα διώκεται από τις ελβετικές αρχές ασφαλείας.

Μάλιστα οι ποινές όπως αναφέρεται στους παραβάτες αυτού του νόμου, θα είναι το λιγότερο τρία χρόνια κάθειρξη ενώ θα καταδιώκονται και όλοι όσοι έχουν σχέση με ισλαμικά κέντρα από το εξωτερικό. Το ψήφισμα της ελβετικής βουλής επικύρωσε και το ελβετικό υπουργείο Δικαιοσύνης που από τούδε και στο εξής θα καταδιώκει κάθε μουσουλμανικό ίδρυμα που δραστηριοποιείται παράνομα στην Ελβετία ενώ θα σταματήσει αμέσως κάθε μουσουλμανική διείσδυση καθώς και κάθε μορφή ισλαμικής οικονομικής βοήθειας προς τις μουσουλμανικές κοινότητες της Ελβετίας από το εξωτερικό.

Η απόφαση αυτή έρχεται μετά την απόφαση πριν από λίγους μήνες, πάλι παρά τις προειδοποιήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να απαγορευτεί η οικοδόμηση μιναρέδων στο ελβετικό έδαφος, σαν πρόκληση προς τα ελβετικά πολιτιστικά πρότυπα. Η απόφαση αυτή τότε είχε εξοργίσει κάποιους παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επιδιώκουν με κάθε μέσο την προώθηση του Ισλάμ στην γηραιά ήπειρο, παρά τα γεγονότα των Τζιχαντιστών και τα φρικτά εγκλήματα που γίνονται αυτή την περίοδο κατά των χριστιανών στην Μέση Ανατολή.

Τώρα οι Ελβετοί για άλλη μια φορά αψηφώντας τις προτροπές της Κομισιόν, προχώρησαν ακόμα πιο πέρα και απαγόρεψαν όλα τα ισλαμικά ιδρύματα της χώρας που κριθήκαν παράνομα καθώς τον τελευταίο καιρό είχαν αναπτύξει μια έντονη φιλοισλαμική δραστηριότητα υπονομεύοντας ακόμα και την ασφάλεια της χώρας. Στην απόφαση αυτή όπως αναφέρεται έπαιξαν ρόλο και τελευταία γεγονότα της Μέσης Ανατολής, καθώς και η αυξανομένη διείσδυση των εξτρεμιστικών ισλαμικών στοιχείων στην ευρωπαϊκή ήπειρο μια διείσδυση που ισοδυναμεί, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, με την δημιουργία πυριτιδαποθήκης στα σπάργανα της Ευρώπης.

Το παράδειγμα της Ελβετίας είναι πολύ πιθανό πως θα επηρεάσει και άλλες χώρες στην Ευρώπη καθώς τον τελευταίο καιρό παρατηρούνται όλο και περισσότερα κρούσματα αντιισλαμικής αντίδρασης καθώς η μουσουλμανική διείσδυση μεγαλώνει όλο και περισσότερο προκαλώντας τους γηγενείς, παρά του ότι η επίσημη Ευρωπαϊκή Ένωση εθελοτυφλούσα σε αυτή την κατάσταση, συνεχίζει την νεοταξική της πολιτική ευνοώντας την εισροή των παρανόμων μουσουλμάνων που απειλούν να πολτοποιήσουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Σε όλα αυτά τα η δική μας πλευρά θα πρέπει να παραδειγματιστεί από το παράδειγμα της Ελβετίας, αν και η σημερινή συγκυρία με μια κατοχική κυβέρνηση δεν προοιωνίζει κάτι το καλό σε αυτό το πολύ σημαντικό θέμα. Η χώρα μας είναι η «πόρτα» της εισόδου χιλιάδων μουσουλμάνων στην Ευρωπαϊκή ήπειρο οι οποίοι χάριν της προδοτικής συνθήκης του Δουβλίνου 2, εγκλωβίζονται εδώ και αυτοί αύριο θα απαιτήσουν να γεμίσει η Ελλάδα με μουσουλμανικούς μιναρέδες απειλώντας αν δεν υπάρξει κάποια δική μας αντίδραση ακόμα και με αλλαγή της πολιτιστικής ταυτότητας της χώρας μας. Αλλοίμονο μας!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Ναλίν Αφρίν: Η Κούρδισσα στρατηγός που υπερασπίζεται την Κομπάνι

Ναλίν Αφρίν (Nalin Afrin). Είναι η γυναίκα στρατηγός των Κούρδων που υπερασπίζεται την Κομπάνι από το Ισλαμικό Κράτος.

Η γενική στρατιωτική διοικητής της Κομπάνι είναι η πολεμίστρια που τη βλέπετε στη φωτογραφία, στους προμαχώνες της πόλης, να παρακολουθεί της κινήσεις των τζιχαντιστών. Το παλικάρι στα δεξιά της, ο Μαζλούμ Μπαγκόκ (Mazlum Bagok) σκοτώθηκε πριν δύο εβδομάδες.

Στις κουρδικές δυνάμεις του YPG η συμμετοχή γυναικών είναι τόσο μεγάλη που όταν το 2011 ιδρύθηκε το YPG αμέσως πάρθηκε η απόφαση να σχηματιστεί ξεχωριστό στράτευμα γυναικών που ονομάστηκε YPJ.

Γυναίκες και άνδρες απολαμβάνουν απόλυτης ισονομίας και δεν υπάρχει καμιά διάκριση μεταξύ τους, είτε στους βαθμούς είτε στις μάχες.

Το 2013 αυξήθηκε σε τέτοιο βαθμό η εθελοντική κατάταξη γυναικών που για κάθε δέκα άνδρες που εντάσσονταν στο YPG, στο YPJ έμπαιναν 20 γυναίκες.

Οι Κούρδισσες πήραν τα όπλα διότι είδαν τι κάνει το Ισλαμικό Κράτος στις γυναίκες. Στην Τελ Χαρράν, όταν έπεσε στα χέρια των τζιχαντιστών, οι γυναίκες σύρθηκαν γυμνές στους δρόμους και βιάστηκαν πάνω στα πεζοδρόμια. Ο μόνος τρόπος για να αποφύγουν τους βιασμούς, τις ατιμώσεις ή να πουληθούν σκλάβες, ήταν να πάρουν τα όπλα και να ντυθούν στο χακί.

Αντίπαλος της Ναλίν Αφρίν, διοικητής των ορδών του Ισλαμικού Κράτους που πολιορκούν εκείνη και τους αντάρτες της στην Κομπάνι, είναι ένας Κούρδος προδότης, ο Χατάμπ Αλ Κουρντί

tribune

19χρονη Πεσμεργκά

19χρονη Πεσμεργκά: “Έφυγε” με την τελευταία της σφαίρα για να μην πέσει στα χέρια του ISIS

Δείτε τι δήλωνε στο BBC

«Δεν φοβόμαστε τίποτα. Θα παλέψουμε μέχρι το τέλος. Προτιμάμε να ανατιναχτούμε παρά να πέσουμε στα χέρια της ISIS», δήλωνε η 19χρονη Κούρδισσα αμαζόνα σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει πριν από λίγο καιρό στο BBC.

Η Ceylan Ozalp πολεμούσε στην κουρδική πόλη Kobani εναντίον των ισλαμιστών δολοφόνων, όταν οι μακελάρηδες περικύκλωσαν την ομάδα της και άρχισαν το σφυροκόπημα. Η 19χρονη ηρωίδα έχασε όλες τις συντρόφισσες της αλλά συνέχισε να αντιστέκεται.

Όταν της τελείωσαν πια τα πυρομαχικά, κράτησε την τελευταία της σφαίρα για την ίδια, ώστε να μην πέσει στα νύχια των ισλαμοφασιστών.

Σήμερα, οι Κούρδοι πεσμεργκά επιβεβαίωσαν το θάνατο της 19χρονης ηρωίδας…

Δείτε το βίντεο:

Play Button

noznewz.com

Ο ιός Έμπολα.

 Τι είναι, πώς μεταδίδεται, ποια τα συμπτώματα και πώς θεραπεύεται;

Επιμέλεια Κωσταντίνος Λούβρος, M.D.,  medlabnews.gr

Η επιδημία του ιού Έμπολα στη δυτική Αφρική εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα και κινδυνεύει να πλήξει και άλλες χώρες.

Η επιδημία εκδηλώθηκε αρχικά στη Γουινέα και στη συνέχεια επεκτάθηκε στη Λιβερία και τη Σιέρα Λεόνε. Μέχρι τις 23 Ιουλίου είχαν εμφανισθεί 1.201 καταγεγραμμένα κρούσματα, τα 672 θανατηφόρα, σύμφωνα με τον τελευταίο απολογισμό του ΠΟΥ.

Ο ιός Εμπολα μεταδίδεται μέσω απευθείας επαφής με το αίμα, τα σωματικά υγρά ή τους ιστούς των μολυσμένων ανθρώπων ή ζώων. Ο αιμορραγικός πυρετός που προκαλεί εμφανίζεται με αιμορραγίες, εμετούς και διάρροια. 

Το ποσοστό θνησιμότητας κυμαίνεται από 25% μέχρι 90% στον άνθρωπο και δεν υπάρχει εμβόλιο για την αντιμετώπιση του ιού.
Πρόκειται για την χειρότερη έως σήμερα επιδημία του ιού.

Η νόσος προκαλείται από ένα από τα τρία είδη του ιού Έμπολα, ο οποίος ανήκει στην οικογένεια Fikwiridae και διακρίνεται από τις μακρές νηματοειδείς ίνες του RNA. Ο ζωικός ξενιστής (δεξαμενή) δεν έχει αναγνωριστεί, περιορίζοντας την έρευνα γύρω από τη νόσο. Σε κάθε εισβολή επιδημίας, η πρώτη ανθρώπινη μόλυνση πιστεύεται ότι οφείλεται σε δήγμα από μολυσμένο ζώο. Οι ακόλουθες περιπτώσεις οφείλονται σε επαφή με το αίμα ή με σωματικά υγρά από ένα μολυσμένο άνθρωπο ή από την επαναχρησιμοποίηση μολυσμένων βελονών και συρίγγων. Η χρήση των συνήθων μέτρων προφύλαξης εμποδίζει την εξάπλωση της νόσου, με την επιπλέον χρήση καλυμμάτων για τα πόδια και τα υποδήματα, σε περίπτωση ύπαρξης μεγάλων ποσοτήτων αίματος, εμεσμάτων ή διαρροϊκών κενώσεων. Οι θάλαμοι απομόνωσης αρνητικής πίεσης χρησιμοποιούνται επίσης, αν υπάρχουν. 

Ο ιός μπορεί επίσης να μεταδοθεί μέσω επαφής με νεκρά ή ζωντανά μολυσμένα ζώα (π.χ. πιθήκους).

Η εξάπλωση του ιού Έμπολα μεταξύ των ανθρώπων μέσω αιωρούμενων σταγονιδίων δεν έχει αναφερθεί ποτέ, συνιστάται όμως η χρήση μάσκας σε περίπτωση που ο ασθενής εμφανίζει αναπνευστικά συμπτώματα. Όλος ο εξοπλισμός πρέπει να αποστειρώνεται πριν επαναχρησιμοποιηθεί.
Συμπτώματα

Σύμφωνα με οδηγίες προς τους ταξιδιώτες που είχε εκδώσει τον περασμένο μήνα το ελληνικό Κέντρο Ελέγχου & Προλήψεως Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ), μέσα σε 2 έως 21 μέρες από τη μόλυνση με τον ιό εκδηλώνονται αιφνίδιος, υψηλός πυρετός, μυαλγία, διάρροια, πονοκέφαλος, κόπωση και πόνος στην κοιλιά.

Μπορεί επίσης να υπάρχει δερματικό εξάνθημα, πονόλαιμος και επιπεφυκίτιδα.

Εντός 7 ημερών αναπτύσσεται σοκ (καταπληξία), κυρίως εξαιτίας της αιμορραγίας. Περισσότεροι από το 50% των ασθενών καταλήγουν. Ο ασθενής καθίσταται μολυσματικός μόλις εκδηλωθεί ο πυρετός.

Η περίοδος επώασης διαρκεί 2-3 εβδομάδες και ακολουθείται από απότομη εμφάνιση υψηλού πυρετού, μυαλγίας, διάρροιας, κεφαλαλγίας, κόπωσης και κοιλιακού άλγους. Μπορεί επίσης να υπάρχει εξάνθημα, πονόλαιμος και επιπεφυκίτιδα. 

Θεραπεία: 

Δεν υπάρχουν αποτελεσματικά εμβόλια ή φάρμακα εναντίον των ιών Έμπολα του αιμορραγικού πυρετού και η θεραπεία περιορίζεται σε υποστηρικτικά μέτρα για τη διατήρηση της αρτηριακής πίεσης, της οξυγόνωσης και του ισοζυγίου υγρών και ηλεκτρολυτών.

Ο κίνδυνος μόλυνσης από τον ιό Έμπολα και πώς να τον αποφύγετε 
Ακόμα και αν ζείτε ή έχετε ταξιδέψει σε περιοχές που έχουν πληγεί, ο κίνδυνος μόλυνσης από τον ιό Έμπολα είναι εξαιρετικά χαμηλός, εκτός εάν έχετε εκτεθεί στο αίμα ή σε άλλα σωματικά υγρά ενός νεκρού ή ζωντανού ατόμου ή ζώου που έχει μολυνθεί. Στην επαφή με σωματικά υγρά περιλαμβάνεται η χωρίς προφυλάξεις σεξουαλική επαφή με ασθενείς έως και εφτά εβδομάδες μετά την ανάρρωσή τους. 

• Η συνήθης επαφή σε δημόσιους χώρους με άτομα που δεν φαίνεται να είναι άρρωστα δεν ενέχει κίνδυνο μετάδοσης του Έμπολα. 
• Δεν κινδυνεύετε να μολυνθείτε με τον ιό Έμπολα ανταλλάσσοντας χρήματα ή αγαθά ή κολυμπώντας σε πισίνα. 
• Ο ιός Έμπολα δεν μεταδίδεται από τα κουνούπια.
• Ο ιός Έμπολα σκοτώνεται εύκολα με σαπούνι, χλωρίνη, το φως του ήλιου ή το στέγνωμα. Αν τα ρούχα σας μολυνθούν με υγρά, μπορείτε να εξουδετερώσετε τον ιό Έμπολα πλένοντάς τα στο πλυντήριο. 
• Ο ιός Έμπολα δεν επιζεί για μεγάλο χρονικό διάστημα σε επιφάνειες που είναι εκτεθειμένες στον ήλιο ή έχουν στεγνώσει. 

Προληπτικά μέτρα

Οι Αρχές παρακολουθούν προσεκτικά την κατάσταση και έχουν αρχίσει να λαμβάνουν μέτρα για την προστασία του πληθυσμού.

Στο πλαίσιο αυτό, ενημερώθηκαν οι επαγγελματίες Υγείας της χώρας για την κατάσταση στη Δυτική Αφρική και τους ζητήθηκε να έχουν το νου τους για ανεξήγητα συμπτώματα σε ασθενείς που προσφάτως είχαν επισκεφθεί τις προσβεβλημένες περιοχές.

Συμβουλές για ταξιδιώτες που φτάνουν στη Γουινέα ή τη Λιβερία 
Ο κίνδυνος να εκτεθείτε στον ιό Έμπολα είναι εξαιρετικά χαμηλός. Μπορείτε να εξουδετερώσετε τον κίνδυνο μόλυνσης λαμβάνοντας τα ακόλουθα προληπτικά μέτρα:

• αποφύγετε την άμεση επαφή με το αίμα ή τα σωματικά υγρά ασθενούς ή ατόμου που έχει αποβιώσει, καθώς και με αντικείμενα που μπορεί να έχουν μολυνθεί·
• αποφύγετε την απευθείας επαφή με άγρια ζώα και την κατανάλωση κρέατος θηραμάτων
• αποφύγετε τη σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλάξεις. 

Βέβαια οι συστάσεις για αποφυγή της ανθρώπινης επαφής πλήττουν τις κοινωνικές σχέσεις και συνήθειες στις κοινωνίες της Δ. Αφρικής. Η αγκαλιά είναι κοινώς αποδεκτή μορφή χαιρετισμού, αλλά και θρησκευτικών τελετών σε Λιβερία και Σιέρα Λεόνε. Η ταφή των νεκρών σε όλη την περιοχή προϋποθέτει την πλύση της σορού και το ξύρισμα της κεφαλής της, από μέλη της οικογένειας, ενισχύοντας τον κίνδυνο μετάδοσης. 


Σε τι οφείλεται το κοινωνικό στίγμα που συνοδεύει τους ασθενείς και όσους επιβιώνουν από τον Εμπολα; 
– Ασθενείς, επιζήσαντες, αλλά και υγειονομικό προσωπικό στιγματίζονται κι αντιμετωπίζονται με καχυποψία από τις τοπικές κοινωνίες. Σε προηγούμενες επιδημίες, η επάνοδος στα σπίτια τους δεν επιτρεπόταν σε ορισμένους επιβιώσαντες, άλλοι αδυνατούσαν να βρουν δουλειά ή εγκαταλείφθηκαν από τους συζύγους τους. Στην επιδημία Εμπολα, που έπληξε την Ουγκάντα το 2000-01, σπίτια και υπάρχοντα ασθενών πυρπολήθηκαν. Ασθενής του Εμπολα, που επέζησε στην Γκαμπόν το 1996, διηγήθηκε πως οι συγχωριανοί του αρνούνταν να τον ακουμπήσουν, δεν του γυρνούσαν ποτέ την πλάτη, πως τα ταξί δεν σταματούσαν ποτέ για αυτόν και πως οι αστυνομικοί δεν τον σταματούσαν ποτέ στα μπλόκα, φοβούμενοι το άγγιγμά του.

Πηγές
ΚΕΕΛΠΝΟ

Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νόσων 

http://medlabgr.blogspot.com/

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΣΟΝΙΑ;

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ;
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Ο ΟΡΟΣ: ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΑΝΙΣΣΑ;
ΠΟΣΟΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ''ΚΑΝΤΟΣ'';






Γράφει η Μαρία Τουφεξή

Η Μασονία είναι κατασκεύασμα του Σιωνισμού, του διεθνούς Εβραϊσμού και εξυπηρετεί τα σχέδια των Εβραϊκών Σιωνιστών. Σκοπός της είναι να καταστρέψει όπως φαντάζεται τον Χριστιανισμό με την υποστήριξη όλων των αντίχριστων αιρέσεων και προπαγανδών. Η ίδια αίρεση για να μην αποκαλύπτεται ο ρόλος της παρουσιάζεται σαν φιλανθρωπικό ίδρυμα, ενώ είναι θρησκεία ειδωλολατρική, έχει ναούς, τελετές και μυστήρια. Είναι αντίχριστη θρησκεία που σαν τελικό σκοπό της έχει να επιβάλει τη λατρεία του Σατανά. Όσοι μπαίνουν στη Στοά βγαίνουν αυτομάτως από την εκκλησία του Χριστού.


Η εκκλησία της Ελλάδος το 1773 καταδίκασε τη Μασονία επισήμως. Τη Μασονία μετέφεραν στην Ευρώπη οι Φράγκοι Σταυροφόροι. Από την Ευρώπη μεταδόθηκε η μασονική λέπρα με ταχύτατους ρυθμούς, και σε άλλα σημεία της γης. Αυτός είναι και ο λόγος που οι βαθμοί της μασονικής ιεραρχίας είναι μίγμα εβραϊσμού και ιπποτισμού όπως π.χ. ο ιππότης του Καντός. «Καντός» στα εβραϊκά σημαίνει «άγιος», «αφιερωμένος εις άγιο σκοπό».

Ενώ για τους «συνηθισμένους» κοινούς τέκτονες ο ανώτερος βαθμός τελειώνει στον 33ο και τελευταίο βαθμό, στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλοί άλλοι βαθμοί και ο ανώτερος είναι: ο Αυτοκράτορας!

Κανένας Χριστιανός ορθόδοξος δεν έφθασε ποτέ και ούτε θα φτάσει στο βαθμό του Αυτοκράτορα.

Η Μασονία είναι κατασκεύασμα αλλά και όργανο των Εβραίων, αυτό το λένε οι ίδιοι οι Εβραίοι στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών. Είναι γραπτά ντοκουμέντα με λεπτομέρειες για το τελικό σχέδιο που έχουν καταστρώσει οι Σιωνιστές με σκοπό τη μεθοδική εκστρατεία για κατάκτηση της Παγκόσμιας εξουσίας. Είναι το διάγραμμα των προαιώνιων φιλοδοξιών τους για την παγκόσμια κυριαρχία.

Οι Εβραίοι λένε «Θα δημιουργήσουμε και θα πολλαπλασιάζουμε τις Μασονικές Στοές σε κάθε χώρα της οικουμένης. Θα προσελκύσουμε σε αυτές (τις στοές) όλους αυτούς που μπορούν να γίνουν υπέροχοι πράκτορές μας. Οι στοές αυτές θα αποτελέσουν το κυριότερο γραφείο πληροφοριών μας».

Η Μασονία είναι το σκοτεινό πρακτορείο του Εβραϊσμού. Είναι το μάτι των Σιωνιστών στην καρδιά κάθε ‘Έθνους. Στις στοές μέσω των μασόνων θα συγκεντρώνονται χρήσιμες πληροφορίες για να κατευθύνει τα σχέδια του τα αντίχριστα, ο Εβραιομασονισμός. Είναι ολοφάνερο λοιπόν ότι διοικείται και ελέγχεται η μασονία απ’ έξω. Είναι κατασκεύασμα και εκτελεστικό Όργανο του Διεθνούς Σιωνισμού. Ο πρώτος σκοπός της Μασονίας είναι, όπως φαντάζεται, η εξάλειψη του Χριστιανισμού. Δε θα μπορούσε να είναι άλλος γιατί αυτός είναι ο σκοπός του Σιωνισμού, Εβραϊσμού του οποίου είναι κατασκεύασμα και όργανο η Μασονία.


Όσοι εξακολουθούν να αμφιβάλουν, αν η Μασονία και ο Σιωνισμός είναι εχθροί του Χριστιανισμού, ας διαβάσουν τα παρακάτω έγκυρα και αποκαλυπτικά κείμενα: Εγκύκλιος επιστολή τα Συνόδου της Ιεραρχίας της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς, η οποία λέγει: «Η Μασονία είναι αδιάλλακτος εχθρός του Χριστιανισμού. Σκοπός της είναι η καταστροφή της Εκκλησίας, η καταπολέμηση των θρησκειών, ο κλονισμός των θεμελίων των εθνικών Χριστιανικών Κυβερνήσεων και η εξαπόλυσης της επαναστάσεως εις ολόκληρο τον κόσμο».

Ο Βολτέρος, γνωστός μασόνος, είπε κάποτε: «να τσακίσουμε την αλάνισσα», κι εννοούσε την Εκκλησία.

Το 1881, ο Βέλγος μασόνος Φλερύ έγραφε τα εξής φοβερά: «Ας τελειώνωμεν άπαξ δια παντός με τον Εσταυρωμένον Συ ο Οποίος επί 18 ήδη αιώνας κρατείς τον κόσμον υπό τον ζυγόν Σου, η Βασιλεία Σου έληξε. Ο Θεός δεν είναι απαραίτητος».

Υπάρχουν κυρίως τρία είδη Μασονίας:

Τη λεγόμενη Φραμασονία (Ελευθεροτεκτονισμός), τη Μαύρη Μασονία, η οποία καμουφλάρεται από την ταμπέλα των «Ροδοσταυρίων» και τους «Θεοσοφιστάς».

Επίσης υπάρχουν πολλές μικρές ομάδες διαφόρων Μασόνων, οι οποίες διαφέρουν στους βαθμούς και τα τυπικά, δηλαδή άλλοι έχουν 33ο, άλλοι λιγότερους και άλλοι περισσότερους. Ο σκοπός όμως είναι κοινός. Κατάργηση όλων των θρησκειών και επιβολή μίας θρησκείας: του Εωσφορισμού.

Μεταξύ των οπαδών των Μασόνων δεν υπάρχουν προστριβές, όλοι θεωρούν τους «συναδέλφους» τους ως εν εωσφόρω αδελφούς.

Οι Μαύροι και οι Θεοσοφισταί είναι οι πιο επικίνδυνοι γιατί έχουν προχωρήσει περισσότερο στον εωσφορισμό και στη Μαύρη μαγεία.

Μεγάλες και πομπώδεις λέξεις και ονόματα.

Αλλά όπως στο κάθε τι το εωσφορικό, έτσι και εδώ, τα πάντα αρχίζουν με απάτη και ψεύδος.

Μην περιμένετε πίσω από αυτές τις λέξεις να βρείτε κανένα ίχνος του Θεού και της σοφίας Του. Το σωστό θα ήταν να λεγότανε «Σατανοσοφία» και Σατανοσοφισταί γιατί ασχολούνται με τα «βαθέα του Σατανά», όπως λέει η Αγία Γραφή, δηλαδή με τον αποκρυφισμό.

Ποια όμως μπορεί να είναι η σοφία τού «έξω από δω»;

Ασφαλώς, όχι καλή, γιατί αυτός από την αρχή ονομάστηκε «ψεύτης και ανθρωποκτόνος». Είναι δε ο άσπονδος εχθρός του ανθρώπινου γένους.

Χρησιμοποιούν όμως αυτό τον τίτλο οι Θεοσοφισταί για να παραπλανούν τους αφελείς.

Η Ελληνική Δικαιοσύνη Καταδικάζει τη Μασονία με τη βαρυσήμαντη και ιστορική απόφασή της. Με την υπ’ αρ. 2060/1969 απόφαση, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών απέρριψε την αίτηση αναγνώρισης μασονικού σωματείου. Η Μασονία αντίκειται στο Σύνταγμα. Είναι θρησκεία μυστική, μη φανερή, με κρυφά δόγματα.

Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίζουμε ότι η μασονία είναι ένα από τα πιο σατανικά πλοκάμια «του κοσμοκράτορος του σκότους του αιώνα μας», που ως λέων ωρυόμενος περπατά ζητών τινα καταπίη» (Α΄ Πέτρου 5,8).

Η δεκαετία του ’80 συγκλονίστηκε από το πρωτοφανές μασονικό σκάνδαλο που ξέσπασε στην Ιταλία από τη διαβόητη στοά P-2 και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να απασχολεί όχι μόνο την Ιταλική αλλά και την κοινή διεθνή γνώμη. Στις ανακρίσεις που άρχισαν το 1988, αποκαλύφθηκαν φρικτά εγκλήματα. Δολοφονίες και καταχρήσεις αστρονομικών ποσών.

Περισσότερα από 1.000 μέλη υπολογίζονται οι ανώτεροι αξιωματούχοι του Ιταλικού κατεστημένου οι οποίοι είναι μέλη στη μασονική στοά P-2.

Η Μασονία χρησιμοποιεί την απάτη για να πετύχει τους σκοπούς της, καλλιεργεί σκόπιμη σύγχυση και πολεμά έτσι αδυσώπητα τον Χριστιανισμό και προ παντός την Ορθόδοξη Εκκλησία που έχει την αλήθεια.

Στα ειδωλολατρικά μυστήρια του Οσίριδος, της Ίσιδος, των Ελευσίνιων κλπ λατρεύουν τον σατανά. Η τόσο μεγάλη προσπάθειά τους για την ένωση των εκκλησιών και θρησκειών δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εξαφάνιση της θρησκείας του Σωτήρος Χριστού και η επιβολή της λατρείας του σατανά.

Σήμερα η μασονία έχει πλέον ξεσκεπαστεί. Είναι γνωστό ότι δεν δρα μόνη της, αλλά κρύβεται και πίσω από άλλες οργανώσεις. Ξέρουμε οι πιο πολλοί πως οι μασόνοι αρνούνται το Χριστό και αποκαλούν τους Χριστιανούς «βέβηλους».

Παραδέχονται οι μασόνοι ότι σαν Χριστιανοί ήταν βέβηλοι και ότι με την μύηση ο Χριστιανικός εαυτός τους πέθανε.

Η Μασονία ομολογεί ότι πλέκει τα σάβανα των θρησκειών. Δεν είναι δυνατόν να αγνοούνται οι όρκοι της μασονίας και ο συνωμοτικός χαρακτήρας της δραστηριότητας της.

Δεν αντέχουν στο φως τα έργα της και η διδασκαλία της. Καθώς δε είπε ο Χριστός «πως ο Φαύλα πράσσων μισεί το Φως και ουκ έρχεται προς το Φως, ίνα μη ελεχθή αυτού τα έργα».


Χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από το βιβλίο: «Η εβραιομασονία ξεσκεπάζεται!» του Αρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Δ. Βασιλόπουλου.
http://aliuiakaimonoaliuia.blogspot.gr/2014/09/v-behaviorurldefaultvmlo_8.html

Ο δάσκαλος Αριστοτέλης

Πώς ο δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι στην πραγματικότητα, ακόμη και σήμερα, ο μεγάλος δάσκαλος της Ευρώπης

Το 1980 κυκλοφόρησε στην Ιταλία ένα μυθιστόρημα που θα γινόταν μέσα σε λίγα χρόνια μία από τις μεγαλύτερες εκδοτικές επιτυχίες. Μία τριετία αργότερα εκδόθηκε και στις ΗΠΑ, όπου επέτυχε το σχεδόν αδιανόητο για βιβλίο ξένου συγγραφέα: επί 150 και πλέον εβδομάδες παρέμεινε στον κατάλογο ευπώλητων των «New York Times». Τίτλος του, «Το όνομα του ρόδου» και συγγραφέας του ο Ουμπέρτο Εκο.

Ήταν ένα μυθιστόρημα ασυνήθιστο και η επιτυχία του, λένε, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη σοφή αστυνομική πλοκή του, στο ότι οι χαρακτήρες του είναι τόσο φανταστικά όσο και πραγματικά πρόσωπα, δίνοντάς μας μια εντυπωσιακή εικόνα της μεσαιωνικής Ευρώπης μέσω της μυθοπλασίας.

Πέραν όμως αυτών, με το βιβλίο του ο ευφυέστατος Ιταλός είχε την ευκαιρία, διεισδύοντας στη μεσαιωνική σκέψη, να μας παρουσιάσει τη μέθοδο των σχολαστικών: του Φραγκίσκου της Ασίζης, του Θωμά Ακινάτη και άλλων, δηλαδή εκείνων που μελέτησαν και ερμήνευσαν το έργο του Αριστοτέλη. Άλλωστε, η υπόθεση του μυθιστορήματος εκτυλίσσεται στις αρχές του 14ου αιώνα σε ένα μοναστήρι Βενεδικτίνων, στο οποίο βρισκόταν το χαμένο χειρόγραφο του δεύτερου μέρους της «Ποιητικής» του Αριστοτέλη - ενώ το διασωζόμενο πρώτο αναφέρεται στην τραγωδία, το δεύτερο αφορά την κωμωδία.

Το εύρημα του Εκο έχει λογική βάση. Στο διασωζόμενο χειρόγραφο περιέχεται η νύξη ότι υπάρχει και μια δεύτερη μελέτη, για την κωμωδία. Και αυτό είχε προκαλέσει πλήθος από εικασίες μέσα στους αιώνες.
Πέρα από αυτά τα συναρπαστικά, προκύπτει και ένα άλλο συμπέρασμα: ότι η Ευρώπη καθ' όλη τη διάρκεια του ύστερου Μεσαίωνα υπήρξε αριστοτελική. Αλλά σε μεγάλο βαθμό και αργότερα, ως τα τέλη του 16ου αιώνα, όπως μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας αν ανατρέξει στις σχετικές μελέτες.

Ιησουίτες και Αριστοτέλης

Ο Αριστοτέλης έγινε γνωστός στην Ευρώπη τον 12ο αιώνα από τον Αβερρόη (1126-1198), ο οποίος γεννήθηκε στην Κόρδοβα της Ανδαλουσίας και πέθανε στο Μαρακές. Υπήρξε ο πρώτος συστηματικός σχολιαστής του και πατέρας του σχολαστικισμού.

Εκτοτε η σκέψη του μεγάλου Σταγιρίτη διαποτίζει είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο τις πολιτικοοικονομικές θεωρίες, την κοινωνιολογία, τη μεταφυσική, την αισθητική, την ηθική και κάθε τομέα του επιστητού, όπως αναλύθηκαν και ερμηνεύθηκαν στη Δύση. Και επιπλέον, το εκπαιδευτικό σύστημα. Πολλά από τα σημαντικότερα πανεπιστήμια, και κατ' εξοχήν αυτά που φέρουν το όνομα του ιδρυτή του Τάγματος των Ιησουιτών Ιγνάτιου Λογιόλα, είναι αριστοτελικά.

(Ενα είδος πανεπιστημίου, άλλωστε, ήταν και η Περιπατητική Σχολή του Αριστοτέλη, το Λύκειον, ένα από τα τρία αρχαιότερα γυμνάσια της πόλης, μαζί με αυτό της Ακαδημίας του Πλάτωνα και του Κυνοσάργους. Το Λύκειον βρισκόταν στην περιοχή μεταξύ του Σαρόγλειου Μεγάρου και του Ωδείου Αθηνών. Από τον περασμένο Ιούνιο, μάλιστα, ο αρχαιολογικός χώρος είναι επισκέψιμος και λειτουργεί καθημερινά, 8 π.μ.-8 μ.μ., με είσοδο είτε από την οδό Ρηγίλλης είτε από το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.)

Οι Ιησουίτες προχώρησαν ένα βήμα πιο μπροστά από τον Αβερρόη και προσπάθησαν να συνδυάσουν την αριστοτελική φιλοσοφία με το χριστιανικό δόγμα. Τα αποτελέσματα υπήρξαν εντυπωσιακά, επειδή οι Ιησουίτες δεν στόχευαν μόνο στο να εξηγήσουν τον Αριστοτέλη, αλλά και στο να ερμηνεύσουν μέσω του έργου του το χριστιανικό δόγμα με ορθολογικό τρόπο.

Επόμενο ήταν να μην περιορίζονται σε όσα είπε πράγματι ο φιλόσοφος, αλλά και στο τι θα μπορούσε να είχε πει - και έτσι εξηγείται εν πολλοίς το ενδιαφέρον τέσσερις αιώνες αργότερα των στρουκτουραλιστών (που τόσο θόρυβο έκαναν στην εποχή τους) για την ιησουίτικη παράδοση. Πέραν όμως αυτού, οι αναφορές των Ιησουιτών βασίζονταν πάντοτε στην αριστοτελική μεθοδολογία. Τέτοιος υπήρξε λίγο-πολύ ο πυρήνας της διδασκαλίας τους, γι' αυτό και το Ιησουίτικο Πανεπιστήμιο δεν ήταν παρά ένας συνδυασμός του καθολικού μοναστηριού και του Αριστοτελικού Λυκείου.

Το σώμα, η ψυχή και ο νους

Ο Αριστοτέλης ήταν ο ιδεώδης φιλόσοφος για τις θεολογικές μελέτες των Ιησουιτών, όπως και των Δομινικανών που προηγήθηκαν. Και η λέξη «θεολογία», άλλωστε, είναι αριστοτελική, όπως προκύπτει από το έργο του «Μετά τα φυσικά», όπου τη συναντούμε, και καθώς παρατηρεί ο Μπέρτραντ Ράσελ, «είναι ένα από τα ονόματα που χρησιμοποιεί για ό,τι εμείς ονομάζουμε μεταφυσική». Από τον Αριστοτέλη αντλούνται και τα επιχειρήματα ή αποδείξεις περί ύπαρξης του Θεού, τον οποίο θεωρεί ως βασική αρχή της ζωής, άποψη απολύτως συμβατή με το χριστιανικό δόγμα (υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι ένας χριστιανός θεολόγος θα αλλάξει αυτό που πρέπει να αλλάξει).

Η ενότητα ύλης και πνεύματος, σώματος και ψυχής, είναι αριστοτελική και δεν έχει αντικατασταθεί σήμερα με κάποια καλύτερη ή τουλάχιστον πειστικότερη. Απορρίπτοντας το δόγμα περί μετεμψύχωσης των Πυθαγορείων, ο Αριστοτέλης προχώρησε και σε μια άλλη σημαντική διάκριση: αυτήν ανάμεσα στον νου και την ψυχή. Και η πολύ κατοπινή μεταφορά (που βολεύει τους αγνωστικιστές) ότι το Σύμπαν είναι ένα είδος κοσμικού νου ενδεχομένως δεν θα είχε διατυπωθεί αν δεν είχε υπάρξει ο Αριστοτέλης.

Κατά συνέπεια, δεν είναι συμπτωματικό που ιησουίτες ιεραπόστολοι επιχείρησαν να διαδώσουν τη διδασκαλία του Αριστοτέλη ακόμη και στη μακρινή Κίνα, όπου καθαυτό το έργο του Σταγιρίτη δεν προκάλεσε το ενδιαφέρον που περίμεναν όταν άρχισε να μεταφράζεται στα κινεζικά τον 17ο αιώνα. Δεν συνέβη εν τούτοις το ίδιο με το έργο του Ευκλείδη, το οποίο έγινε δεκτό με ενθουσιασμό.

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για τους λόγους που το αριστοτελικό έργο άφησε σχεδόν αδιάφορους τους Κινέζους. Ενδεχομένως επειδή διέθεταν τον δικό τους δάσκαλο της αρετής, τον Κομφούκιο. Ομως υπάρχει πιο αριστοτελικό έργο στα Μαθηματικά από την ευκλείδεια γεωμετρία; Και είναι τυχαίο που στα αγγλόφωνα λύκεια μέχρι πριν από τρεις δεκαετίες οι μαθητές αποκαλούσαν το μάθημα της Γεωμετρίας «Euclid»;

Ερμήνευσε τα πάντα

Αν ισχύει εκείνο που πίστευαν οι Αλεξανδρινοί, ότι ο Αριστοτέλης έγραψε περίπου 400 έργα, ο καθένας μπορεί να σκεφτεί το μέγεθος και το εύρος των ενδιαφερόντων του. Αλλά και τα 47 που διασώθηκαν είναι αρκετά προκειμένου να συμπεράνουμε πόσο ο Αριστοτέλης αναζήτησε και διατύπωσε απαντήσεις για τα πάντα. Όσο για το γεγονός ότι κάποια δεν είναι απολύτως γνήσια, ότι δηλαδή είτε τα έγραψαν εν μέρει μαθητές ή οπαδοί του είτε πρόσθεσαν παραγράφους, δεν αναιρεί την αξία τους, αρκεί μόνο να λάβουμε υπ' όψιν ότι τα «Ανάλεκτα» του Κομφούκιου γράφτηκαν από μαθητές του. Και στις δύο περιπτώσεις, κυριαρχεί το πνεύμα του δασκάλου.

Τα κείμενα του Αριστοτέλη συνοψίζουν το περιεχόμενο της διδασκαλίας του και μπορεί κάποιος να φανταστεί το επίπεδο αυτής της διδασκαλίας, όπου ένας και μόνον άνθρωπος είχε την ικανότητα να μιλήσει, να αναλύσει και να συστηματοποιήσει το νόημα και το περιεχόμενο του κόσμου τόσο στο σύνολό του όσο και στα επί μέρους.

Το σημαντικότερο, ωστόσο, δεν είναι πόσες και ποιες από τις θεωρίες του επαληθεύτηκαν, όπως και η αξία του Νεύτωνα δεν μειώνεται επειδή η θεωρία του περί βαρύτητας αντικαταστάθηκε από τη Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Το σημαντικότερο είναι ότι σε αυτόν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε, η διατύπωση της φύσης και του χαρακτήρα του συλλογισμού (όπως παρουσιάζεται στο επί αιώνες αναντικατάστατο έργο του για την τυπική λογική), η ανάπτυξη της σκέψης, η οποία μας καθιστά ικανούς να αποκτήσουμε ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου που μας περιβάλλει, του ποιοι είμαστε, τι μπορούμε να γίνουμε, τι να πετύχουμε και γιατί υπάρχουμε σε τούτο τον κόσμο. Και ακόμη, πώς συνδέεται το αισθητό με το υπεραισθητό, ποιες φυσικές δυνάμεις κινούν τα ακίνητα, τι υπάρχει πέρα από εμάς.

Πρόδρομος της «θεωρίας»

Κάποιοι έχουν υποστηρίξει πως ο Αριστοτέλης ήταν ο μεγαλύτερος ταξινόμος που εμφανίστηκε ποτέ και με αυτό εννοούν στην ουσία ότι δεν ήταν «πραγματικός» φιλόσοφος - σε αντίθεση με τον Πλάτωνα, του οποίου υπήρξε μαθητής. Οι Δομινικανοί, όμως, που επεξεργάστηκαν τις θεωρίες των νεοπλατωνιστών και του ερμητισμού, επηρεάστηκαν στον ίδιο βαθμό και από το έργο του Αριστοτέλη.

Το ότι ο Πλάτωνας υποκατέστησε τον Αριστοτέλη στην Αναγέννηση ισχύει μόνον εν μέρει. Και αν σήμερα κάποιοι νεότεροι σχετικιστές, αποδομιστές ή γενικώς μεταμοντέρνοι απορρίπτουν τον Αριστοτέλη, αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτε.

Ο σχετικιστής δεν μπορεί να δεχθεί ότι υπήρξε άνθρωπος που κατάφερε να συσχετίσει τα πάντα, να δημιουργήσει ένα σύστημα ενότητας και να διατυπώσει την αρχή της μέσα σε μία παράγραφο, όπως είναι, αν τον μεταφέρει κανείς και σε άλλα πεδία, ο ορισμός του για την τραγωδία: «Εστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω, χωρίς εκάστω των ειδών εν τοις μορίοις, δρώντων και ου δι' απαγγελίας, δι' ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».

(Σε ελεύθερη απόδοση: «Η τραγωδία είναι λοιπόν η μίμηση μιας πράξης σπουδαίας και ολοκληρωμένης - η οποία διαθέτει κάποια διάρκεια - με λόγο ποιητικό· τα μέρη της διαφέρουν στη φόρμα τους, αναπαριστάται και δεν απαγγέλλεται, ενώ, προκαλώντας τη συμπόνια και τον φόβο του θεατή, επιτυγχάνει τη λύτρωσή του από παρόμοια ψυχικά συναισθήματα».)

Η αριστοτελική άποψη της ενότητας, καθώς προκύπτει από τον παραπάνω ανυπέρβλητο ορισμό, δεν έχει ξεπεραστεί. Δεν μπορεί να γραφτεί κείμενο που να στοχεύει στη διάρκεια χωρίς να ανταποκρίνεται στις τρεις προϋποθέσεις της ενότητας: ενότητα του μύθου (ή αλλιώς της υπόθεσης), ενότητα χώρου και ενότητα χρόνου. Και όλα τα κείμενα που γράφτηκαν στον 20ό αιώνα κατά παράβαση του παραπάνω ορισμού αυτού θα έμεναν σε πειραματικό επίπεδο και δεν θα άντεχαν στον χρόνο.

Ο ορισμός, όπως και το σύνολο της «Ποιητικής», δεν αφορά μόνο την τραγωδία. Οπως είναι γενικά παραδεκτό, πρόκειται για το πρώτο κείμενο θεωρίας της λογοτεχνίας που μαζί με το μεταγενέστερο «Περί ύψους» του Λογγίνου συνιστούν τα θεμέλιά της.

Το σημαντικότερο έργο του Εριχ Αουερμπαχ «Μίμησις» έχει τις ρίζες του στον Αριστοτέλη.

Οι νεότεροι θεωρητικοί που χρησιμοποιούν κατά κόρον τον όρο «ποιητική» (λ.χ. ο Τοντορόφ έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο με τίτλο «Η ποιητική της πρόζας») στον Αριστοτέλη παραπέμπουν, ακόμη και εκείνοι που τον απορρίπτουν. Και είναι εντυπωσιακό ότι ενώ οι τελευταίοι θεωρούν σημαντικότερο τον Πλάτωνα, χρησιμοποιούν αριστοτελικούς όρους.

Αλλά το πού συγκλίνουν και πού αποκλίνουν οι θεωρίες των δύο μεγαλύτερων φιλοσόφων της αρχαιότητας είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Ποιες, για παράδειγμα, είναι οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές ανάμεσα στις υποστασιοποιημένες «ιδέες» του Πλάτωνα και τις «μορφές» του Αριστοτέλη; Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο μαθητής (ο Αριστοτέλης) ξεκινά από τον δάσκαλό του (τον Πλάτωνα) για να κινηθεί στο πεδίο που έχει ο ίδιος δημιουργήσει. Και τούτο, μολονότι αυτονόητο, έχει μεγαλύτερη σημασία από τη μια φορά κι έναν καιρό διάσημη θεωρία περί «δια-φωράς» του Ντεριντά.

Η παραγωγική σκέψη

Τα διασημότερα έργα του Αριστοτέλη, μαζί με την «Ποιητική», είναι τα «Πολιτικά», τα «Ηθικά Νικομάχεια», τα «Φυσικά» (μαζί με το «Περί ουρανού») και βεβαίως η «Λογική», βασικό μάθημα επί αιώνες στα λύκεια της Δύσης (και στη χώρα μας).

Η επίδρασή του στον Καντ και στον Χέγκελ είναι εμφανέστατη. Δεδομένου ότι ο Μαρξ μετέφερε στο πεδίο του ιστορικού υλισμού τη χεγκελιανή διαλεκτική, θα λέγαμε ότι και ο ιδρυτής του διαλεκτικού υλισμού ήταν κατά μία έννοια αριστοτελικός, αν μάλιστα λάβουμε υπ' όψιν την παρατήρηση του Μπέρτραντ Ράσελ ότι ο Μαρξ υπήρξε ο τελευταίος οικοδόμος ενός μεγάλου συστήματος στη φιλοσοφία.

Ο Αριστοτέλης επιχείρησε το επίσης αδιανόητο για έναν φιλόσοφο: να συνδυάσει τη φιλοσοφία με την επιχειρηματολογία του κοινού νου - και αυτό αποτελεί γνώρισμα μόνο των μεγάλων δασκάλων. Η ουσία και το παράδειγμα της διδασκαλίας δεν διατυπώθηκαν από κανέναν άλλον ως σήμερα με την ελλειπτικότητα και την ακρίβεια που διακρίνουμε στο αριστοτελικό έργο.

Η φιλοσοφία και η σκέψη του Αριστοτέλη είναι κατά κύριο λόγο παραγωγική (από το γενικό στο μερικό). Το αντίθετό της, η επαγωγική σκέψη, αναπτύχθηκε αργότερα στην Αλεξάνδρεια. Στις μέρες μας είναι και οι δύο απαραίτητες, ανάλογα με το αντικείμενο και τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσει ο καθένας τα επιχειρήματά του. Η διαφορά τού τότε με το τώρα είναι ωστόσο τεράστια. Η παιδεία για τον Αριστοτέλη ήταν μέσον ατομικής ολοκλήρωσης, σαν να λέμε αυτοσκοπός, και όχι μέσον επαγγελματικής ή κοινωνικής ανάδειξης όπως σήμερα.

Αριστοτέλης και Μέγας Αλέξανδρος

Στην «Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας» ο Μπέρτραντ Ράσελ θεωρεί «μηδαμινή» την επίδραση του Αριστοτέλη στον διασημότερο μαθητή του: τον Μ. Αλέξανδρο, για τον οποίο μάλιστα γράφει, παραθέτοντας τον Α. Γ. Μπεν, πως ήταν «υπερφίαλος, μέθυσος, σκληρός, εκδικητικός και άξεστα δεισιδαίμων» και πως συνδύαζε «τα ελαττώματα ενός ορεσίβιου σκωτσέζου οπλαρχηγού με την εξαλλοσύνη ενός ανατολίτη δεσπότη».

Εντάξει, οι πρωθύστεροι ψόγοι δεν είναι κάτι σπάνιο στην παγκόσμια σκέψη, ιδίως αν πρόκειται για την περιοχή των ιδεών. Ο Χέγκελ, όμως, κρίνοντας από τη σταδιοδρομία του Αλεξάνδρου, αποφαίνεται πως αποδεικνύει την πρακτική χρησιμότητα της φιλοσοφίας, θυμίζοντας έτσι και το πρακτικό (διδακτικό) περιεχόμενό της που αποτελούσε ακράδαντη πεποίθηση του Αριστοτέλη.

Πρωθύστερο είναι και το επιχείρημα ότι ενώ ο φιλόσοφος έλεγε πως ιδεώδης πολιτεία είναι εκείνη που δεν υπερβαίνει τους 100.000 κατοίκους, ο μαθητής του δημιούργησε την πρώτη τεράστια αυτοκρατορία στον κόσμο. Απόδειξη ότι πολλούς αιώνες αργότερα η ιδέα της πόλης-κράτους, έστω και υπό διαφορετικές συνθήκες, αποκτά νέα μορφή με τις πόλεις της ιταλικής Αναγέννησης. (Άλλωστε, αναγέννηση σημαίνει και αναγέννηση της ιδέας της πόλης.)

Αλλά γιατί η ιδέα της ενότητας του κόσμου, έστω και μέσω των πολεμικών επιχειρήσεων, δεν είναι μεταφορικά, ας πούμε, της κοσμοαντίληψης ότι εφόσον υπάρχει ενότητα σε όλα τα αισθητά και τα υπεραισθητά (που προκύπτει ευθέως από την αριστοτελική διδασκαλία) να μη δημιουργηθεί και ένα ενιαίο πολυεθνικό κράτος; Αν δεν συνέβαινε αυτό, το πολιτιστικό έργο του Αλεξάνδρου δεν θα μπορούσε να αιτιολογηθεί. Γιατί η πράξη, όταν έχει τέτοιους στόχους, προκύπτει πάντοτε από τη διδασκαλία.

Ολοκληρωμένη εκπαίδευση

Οι μεταμοντερνιστές ή, τέλος πάντων, εκείνοι τους οποίους χαρακτηρίζουμε έτσι, δηλαδή μια γενιά σχετικιστών η οποία αναδύθηκε εξαιτίας της πνευματικής κόπωσης που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό σήμερα την κουλτούρα και κατ' εξοχήν την ακαδημαϊκή εκπαίδευση στη Δύση, απορρίπτουν τον Αριστοτέλη. Είναι λίγο-πολύ αναπόφευκτο ένας σχετικιστής να θεωρεί τον συστηματικό ως αντίπαλό του.

Η εξειδίκευση σήμερα έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό που το αριστοτελικό παράδειγμα, αυτό της ολοκληρωμένης εκπαίδευσης, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα. Πριν από κάμποσα χρόνια ο Ρόμπερτ Γκρέιβς έγραφε πως «το να ξέρει κανείς μόνον ένα πράγμα σημαίνει πως διαθέτει το μυαλό ενός βαρβάρου». Θα μπορούσε να το έχει πει - άλλωστε το είπε με διαφορετικά λόγια εδώ κι εκεί - ο μεγάλος Σταγιρίτης.

Η μόρφωση και η καλλιέργεια τον καιρό του Αριστοτέλη ήταν έννοιες ταυτόσημες - όχι πλέον σήμερα, και τούτο συνιστά ένα από τα σοβαρά προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Μπορεί κάποιος να γνωρίζει ένα γνωστικό αντικείμενο σε πλάτος και σε βάθος, αλλά να μην είναι μορφωμένος άνθρωπος, δηλαδή ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

Οι κοινωνίες των ημερών μας περισσότερο από το να παρέχουν τη γνώση ενδιαφέρονται να τη διαχειριστούν. Αυτό έχει τεράστιες συνέπειες στο πεδίο της εξουσίας, δηλαδή της πολιτικής όπου μοιάζει να έχει χαθεί η αριστοτελική αρχή της αρετής, με άλλα λόγια η σχέση της ηθικής με την πολιτική.

Η ολοκληρωμένη εκπαίδευση είναι αίτημα που χρονολογείται ήδη από τη δεκαετία του 1950. Τη σημασία και την κρισιμότητά της τόνισε ο Αλντους Χάξλεϋ σε ένα από τα μαθήματά του με τίτλο «The Integrated Education» (Η ολοκληρωμένη εκπαίδευση) στο Πανεπιστήμιο της Σάντα Μπάρμπαρα στην Καλιφόρνια το 1959.

Τα κείμενα αυτών των μαθημάτων συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο που εκδόθηκε με τίτλο «The Human Situation» (Η ανθρώπινη κατάσταση). Το βιβλίο δυστυχώς δεν έχει εκδοθεί στα ελληνικά. Τον πολυμαθή εκείνον συγγραφέα, ο οποίος στο μυθοπλαστικό και δοκιμιακό του έργο καλύπτει ένα τεράστιο πεδίο του επιστητού, γι' αυτό και χαρακτηρίστηκε αναγεννησιακός, θα μπορούσαμε κατά τη γνώμη μου πολύ ευκολότερα να τον ονομάσουμε αριστοτελικό.

Η Ευρώπη εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να είναι και σήμερα αριστοτελική. Η ιδέα περί «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», λ.χ., για όσους τουλάχιστον δεν περιορίζονται στο να την αντιμετωπίζουν ως απλή διαδικασία τεχνικής φύσεως, είναι στον πυρήνα της αριστοτελική. Και ας την απειλούν τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια.

Δεν υπάρχει όραμα ενότητας που να μην προϋποθέτει τον Αριστοτέλη. Εκπαίδευση και αρετή - αυτό είναι το παράδειγμα του Σταγιρίτη, πέραν του φιλοσοφικού του έργου. Στην εκπαίδευση, άλλωστε, έλεγε πρόσφατα σχετικά ο πρώην πρόεδρος της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας, Αλαν Γκρίνσπαν, πρέπει να βασίσουν το μέλλον τους οι σημερινές κοινωνίες. Με μια διαφορά εν τούτοις. Ο Αριστοτέλης έβλεπε την εκπαίδευση απολύτως συνυφασμένη με την αρετή - και όχι με την κουλτούρα του χρήματος. Και η αρετή έχει δύο μορφές: είναι και πρακτική και θεωρητική. Μόνον η δεύτερη, όμως, οδηγεί στην ευδαιμονία.

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Ελευσίνια Μυστήρια και Φθινοπωρινή Ισημερία

Τα ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ αποτελούν αναμφισβήτητα ένα από τους πιο ιερούς και σεβαστούς θεσμούς, ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.

Σύμφωνα με την Μυθολογία μας, ιδρυτής των Ελευσινίων Μυστηρίων πιστεύεται ότι ήταν ο Εύμολπος ή ο Μουσαίος ο οποίος ήταν γιος του Ορφέα, υπάρχουν όμως και πλήθος άλλων εκδοχών, έτσι ώστε σήμερα να είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, ως προς τον λόγο της εμφάνισή τους, τον τρόπο της διεξαγωγής τους αλλά το ακριβές περιεχόμενο των διδασκαλιών και των μυήσεών τους.

Αυτό όμως που γνωρίζουμε σήμερα, με βεβαιότητα, είναι ότι υπήρχαν τα ΜΙΚΡΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ, τα οποία αποτελούσαν την βασική προετοιμασία για την διεξαγωγή των ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ που ήταν βεβαίως και τα σημαντικότερα, τα οποία διαρκούσαν 9 Ημέρες, ξεκινώντας από την δέκατη Πέμπτη ημέρα του μήνα Βοηδρομιώνα.

Ωστόσο επειδή δεν υπάρχει πλήρης αντιστοιχία μεταξύ του αρχαίου ημερολογίου και του σημερινού, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ακριβή ημερομηνία, της διεξαγωγής τους και για τον λόγο αυτόν, έχουν κατά καιρούς προταθεί πολλές και διάφορες εκδοχές.

Σήμερα θα επιχειρήσουμε μία νέα προσέγγιση του υπολογισμού της ακριβούς ημερομηνίας της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων, βάσει κάποιων ιδιαίτερων αστρονομικών χαρακτηριστικών, τα οποία ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουν λάβει υπόψη τους οι σύγχρονοι ερευνητές.

Γνωρίζουμε ότι οι αρχαίες μυστηριακές τελετές, ήταν πάντοτε άμεσα συνδεδεμένες με κάποια συγκεκριμένα αστρονομικά φαινόμενα.

Μέσα στον μήνα Σεπτέμβριο λοιπόν, τον μήνα της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων, συμβαίνει ένα αστρονομικό γεγονός κορυφαίας σημασίας, το οποίο δεν θα μπορούσε σε καμμία περίπτωση να περάσει απαρατήρητο από το, επίσης κορυφαίο, αυτό θρησκευτικό γεγονός.

Πρόκειται βεβαίως για την ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ η οποία πραγματοποιείται στις 23/9.

Από την στιγμή που γνωρίζουμε ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια διαρκούσαν 9 ημέρες, είναι πολύ λογικό να υποθέσει κανείς ότι η Φθινοπωρινή Ισημερία θα έπρεπε να συμπίπτει με την ημέρα της ΛΗΞΗΣ τους!

Στην περίπτωση αυτή είναι φυσικά πολύ εύκολο να υπολογίσουμε την ημέρα της έναρξής τους, η οποία θα έπρεπε να ήταν στις 14/9.

Η άποψη αυτή ενισχύεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι στις 14/9 γιορτάζουμε σήμερα την ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.

Το γεγονός αυτό δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίο, διότι η σχηματική απεικόνιση των δύο αξόνων ενός Σταυρού, υποκρύπτει ακριβώς την εξισορρόπηση δύο αντίθετων δυνάμεων, της οριζόντιας και της κάθετης, οι οποίες εμφανίζονται πλέον συνδεδεμένες και εναρμονισμένες.

Αυτό σημαίνει ότι το νόημα που υποκρύπτεται στο σύμβολο του Σταυρού, σε μια πιο εσωτερική ερμηνεία, θα μπορούσε να ταυτίζεται απολύτως με το αποτέλεσμα το οποίο συμβολίζει η εσωτερική ερμηνεία των Ισημεριών, η οποία επιφέρει την ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ.

 

Όπως γνωρίζουμε, κατά την διάρκεια ενός ημερολογιακού έτους, υπάρχουν 4 ιδιαιτέρως καθοριστικές ημέρες, που αποτελούν ΤΑ ΠΟΛΙΚΑ ΖΕΥΓΗ ΔΥΟ ΑΞΟΝΩΝ:

Ο πρώτος άξονας του Σταυρού, εμφανίζεται από την θέση της γης επάνω στην τροχιά της, κατά τις ημέρες των δύο Ισημεριών και αντίστοιχα ο δεύτερος άξονας, εμφανίζεται κατά τις ημέρες των δύο Ηλιοστασίων.

Θα μπορούσαμε πολύ εύκολα στο παραπάνω σχήμα, να ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΟΡΑΤΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΟΥΣ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, που αφορά στην σύνδεση αυτών των τεσσάρων αστρονομικών γεγονότων, τα οποία είναι τα εξής:

Το ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ στις 22 Δεκεμβρίου που είναι η μικρότερη σε διάρκεια ημέρα του έτους,

Το ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ στις 22 Ιουνίου που είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια ημέρα του έτους,

Η ΕΑΡΙΝΗ ΚΑΙ Η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ στις 21 Μαρτίου και 23 Σεπτεμβρίου που είναι οι δύο μοναδικές απολύτως χρονικά ΙΣΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ κατά την διάρκεια ενός έτους.

Θα μπορούσαμε επομένως να κατανοήσουμε την αξία και την μυστική διδασκαλία των Ελευσινίων Μυστηρίων, μόνο αν καταφέρουμε να ερμηνεύσουμε την εσωτερική ψυχική λειτουργία της «ΗΜΕΡΑΣ» και της «ΝΥΧΤΑΣ» της Ψυχής μας.

Όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές σε προηγούμενα άρθρα μας, κάθε Άνθρωπος λειτουργεί σαν ένα ΔΙΠΟΛΟ, όπου ο ένας πόλος της εκφράζει τον ΝΟΥ μας και άλλος πόλος εκφράζει την ΨΥΧΗ μας.

Βάσει αυτής της λειτουργίας της διπολικής έκφρασης, πραγματοποιείται το σύνολο όλων των Ανθρώπινων ενεργειών.

Είναι γνωστό ότι ο ΝΟΥΣ και η ΨΥΧΗ μας χαρακτηρίζονται από αντίθετες ιδιότητες, όπως ακριβώς η ΛΟΓΙΚΗ και το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ που απορρέουν από αυτά τα δύο βασικά ζωτικά μας όργανα.

Έτσι λοιπόν, όταν παίρνουμε μία απόφαση χρησιμοποιώντας τον Νου ή την λογική μας, σαν αποτέλεσμα αυτής της ενέργειάς μας, «διαμαρτύρεται» το συναίσθημα ή η Καρδιά μας.

Το γεγονός αυτό μάς οδηγεί σε μία κατάσταση ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ, η οποία μας οδηγεί τελικά δεν μας επιτρέπει να βιώσουμε την ευτυχία, αφού λόγω αυτής της εσωτερικής μας σύγκρουσης, είναι προφανές ότι ποτέ δεν μένουμε ικανοποιημένοι από το τελικό αποτέλεσμα των πράξεων μας.

Για να συνδεθούμε με τα Ελευσίνια Μυστήρια, θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε αυτήν την διαρκή ανισορροπία της Ανθρώπινης συμπεριφοράς που αφορά στην εσωτερική λειτουργία ενός Ανθρώπου, με την διαρκή ανισορροπία της διάρκειας της ημέρας και την νύχτας, δηλαδή τον τρόπο λειτουργίας του Ημερονυκτίου στον πλανήτη Γη.

Όπως γνωρίζουμε, κατά την διάρκεια ενός έτους, κάθε εικοσιτετράωρο που περνάει, διακρίνεται από διαφορετική διάρκεια ημέρας και νύχτας, που διαρκώς διαφοροποιούνται, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΙΣΗΜΕΡΙΩΝ.

Συνδέοντας λοιπόν το Ανθρώπινο Σώμα μας, με το Σώμα του πλανήτη μας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι:

Ο Πόλος της Ψυχής μας αντιστοιχεί στην Νύχτα και ο Πόλος του Νου μας, αντιστοιχεί στην Ημέρα.

Νύχτα= Ψυχή

Ημέρα= Νους

Σίγουρα δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβαινε κατά την διάρκεια της Ελευσίνιας Μύησης. Θα μπορούσαμε όμως να συμπεράνουμε ότι το τελικό αποτέλεσμα της τελευταίας ημέρας της Μύησης, το οποίο συμπίπτει με την ημέρα της Φθινοπωρινής ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ, αφορά στην απόκτηση μιας μοναδικής δυνατότητας:

Να φέρουμε σε ΙΣΟ ΜΕΡΟΣ αυτές τις δύο άνισες και ανισομερείς λειτουργίες των δύο πόλων μας, έτσι ώστε να καταφέρουμε εισέλθουμε σε ένα νέο εξελικτικό επίπεδο, κατά το οποίο θα μπορούμε πλέον να λειτουργούμε συνδυάζοντας απολύτως τις αποφάσεις της λογικής και του συναισθήματός μας, όπως ακριβώς συμβαίνει την ημέρα της ΙΣΗ-ΜΕΡΙΑΣ, έτσι ώστε να βιώσουμε τελικά την πραγματική ευτυχία, που σήμερα λείπει από την ζωή μας!

Βεβαίως ο τελικός στόχος των Μυστηρίων, δεν αφορά απλώς σε αυτήν την κατανόηση της λειτουργίας αυτής της διπολικής μας κατάστασης, αλλά στην ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ της ΙΣΗΣ ΜΕΡΑΣ και ΝΥΧΤΑΣ, δηλαδή του απόλυτου ελέγχου των αντιδράσεών μας, σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ!

http://eapilektoi.blogspot.gr/