"Παλάτι του Τσαουσέσκου".

Κοινό χαρακτηριστικό των ολοκληρωτικών καθεστώτων είναι το παραλήρημα μεγαλείου και η προσωπολατρεία. Αυτά εκδηλώνονται με τη μνημειακή κρατική αρχιτεκτονική, η οποία προβάλλει την ισχύ του καθεστώτος. Πρωτοπόρος αυτής της ιδεολογίας υπήρξε ο Νικολάε Τσαουσέσκου, Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ρουμανίας και Γενικός Γραμματέας του Ρουμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ο οποίος ήταν νομίμως εκλεγμένος και όχι δικτάτωρ, σύμφωνα πάντα με τα κομμουνιστικά δεδομένα). Μετά την υποχρεωτική κρατικοποίηση της γης, συνέλαβε ένα μεγαλοπρεπές σχέδιο: τον εξορθολογισμό (rationalizare) των αστικών και αγροτικών οικισμών, που θα οδηγούσε τη χώρα του στη "Χρυσή Εποχή
Ο καταστροφικός σεισμός του 1977 που έπληξε την πρωτεύουσα Βουκουρέστι και μεγάλο μέρος του νότου της χώρας, του έδωσε την ευκαιρία να βάλει τα σχέδιά του σε εφαρμογή. Έχοντας ως πρότυπο την πρωτεύουσα της Βορείου Κορέας Πυονγκ Γιάνγκ, αποφάσισε την ανοικοδόμηση του Βουκουρεστίου. Τον τετραετούς διάρκειας διαγωνισμό κέρδισε η 28χρονη Άνκα Πετρέσκου.

Αρχικά ισοπεδώθηκαν, με συνοπτικές διαδικασίες αποβολής των 40.000 κατοίκων από τα σπίτια τους, 7 τετραγωνικά χιλιόμετρα από την έκταση της παλιάς πόλεως του Βουκουρεστίου, που αντιστοιχούν με την έκταση της Βενετίας. Σε αυτήν βρίσκονταν πλήθος μνημείων του Ρουμανικού έθνους: μοναστήρια και εκκλησίες, νοσοκομεία, δημόσια κτήρια και οικίες αξιόλογης αρχιτεκτονικής, τα οποία έδιναν στο Βουκουρέστι επαξίως τον τίτλο "Παρίσι της Ανατολής". Μεταξύ αυτών και αξιολογότατα μνημεία της εποχής των Φαναριωτών, όπως η Μονή Βακαρέστι, μνημείο της Ουνέσκο, το Νοσοκομείο Μπρινκοβεάνου, ο μοναδικός λόφος της πόλεως με τη Μονή Μιχαήλ Βόδα, που στέγαζε τα Αρχεία του Κράτους και πλήθος άλλων.

Τίποτε από αυτά δε συγκίνησε τον μεγαλομανή ηγέτη. Μόνο κάποιες εκκλησίες γλύτωσαν, αλλά μεταφέρθηκαν σε νέες θέσεις, πίσω από τις πολυκατοικίες που στέγαζαν κομματικά στελέχη, για να μην είναι ορατές και διαταράσσουν τη σοσιαλιστική αρμονία. Η τεχνολογία μεταφοράς κτηρίων που είδαμε τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα είναι ρουμανική, και οφείλεται στα σχέδια του Τσαουσέσκου. Στη θέση των γραφικών συνοικιών που βρίσκονταν εκατέρωθεν του ποταμού Ντιμπόβιτσα, άρχισε να διαμορφώνεται το νέο, σοσιαλιστικό διοικητικό κέντρο της Ρουμανίας, ένα κράτος εν κράτει. Έμβλημά του, το "Σπίτι του Λαού" (Casa Poporului), στο οποίο οδηγούσε μία μεγαλοπρεπής λεωφόρος με το βαρύγδουπο όνομα "Νίκη του Σοσιαλισμού" (Victoria Socialismului), που περιβαλλόταν από πολυκατοικίες για την κομματική νομενκλατούρα. Το κτήριο αυτό αρχικά προοριζόταν για να στεγάσει το Προεδρικό Μέγαρο, τη Βουλή και τη Γερουσία, καθώς και όλα τα Υπουργεία, ήταν δηλαδή ένα συγκεντρωτικό διοικητικό κτήριο απίστευτης χλιδής. Φυσικά, μόνο σπίτι του λαού δεν ήταν, καθώς ο λαός το αποκαλούσε εύστοχα "Παλάτι του Τσαουσέσκου".

Η ανέγερσή του ξεκίνησε το 1983. Το μέγεθός του είναι ασύλληπτα μεγάλο: έχει διαστάσεις 270Χ240 μέτρα, ύψος 84 μέτρα, και βάθος 92 μέτρα. Καλύπτει επιφάνεια 66.000 τετραγωνικών μέτρων, ενώ το συνολικό εμβαδόν του ανέρχεται στα 330.000 τετραγωνικά μέτρα και έχει όγκο 2.550.000 κυβικά μέτρα. Έχει 12 ορόφους και 8 υπόγεια. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο διοικητικό κτήριο στον κόσμο, μετά το αμερικανικό Πεντάγωνο, και το τρίτο σε όγκο, μετά τη βάση εκτοξεύσεως πυραύλων του Ακρωτηρίου Κανάβεραλ στη Φλόριδα των ΗΠΑ και την πυραμίδα του Κετζαλκοάτλ στο Μεξικό.

Για το σχεδιασμό και την ανοικοδόμησή του απασχολήθηκαν μόνο ρουμανικά χέρια και χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά ρουμανικά υλικά. Τα καλύτερα μάρμαρα, ξύλα, μέταλλα, κρύσταλλα, γυαλιά, δέρματα και οι καλύτεροι τεχνίτες της χώρας συνέβαλαν στην ανοικοδόμηση αυτού του μεγαλοπρεπούς κτηρίου, το οποίο στεγάζει το μεγαλύτερο χαλί και τον μεγαλύτερο πολυέλαιο του κόσμου. Επειδή μάλιστα το χαλί, εάν μεταφερόταν από αλλού, θα καταστρεφόταν από το βάρος του, κατασκευάστηκε επί τόπου. Κάθε ένα από τα 1000 δωμάτιά του έχει μοναδικό διάκοσμο. Ένα εκατομμύριο τετραγωνικά μέτρα μαρμάρου καλύπτουν τις επιφάνειές του και 2.800 πολυέλαιοι το φωτίζουν. Επτακόσιοι αρχιτέκτονες και είκοσι χιλιάδες εργάτες δούλευαν επί εικοσιτετραώρου βάσεως για την κατασκευή του.

Όλα αυτά έλαβαν τέλος με την επανάσταση του Ρουμανικού λαού, που έζησε μια πραγματική λιμοκτονία από το 1980 έως το Δεκέμβριο του 1989, προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα σχέδια του συντρόφου Τσαουσέσκου. Η μεταπολίτευση το βρήκε ημιτελές και ακολούθησε μεγάλος προβληματισμός για την τύχη του κτηρίου που εξέφραζε τη μεγαλομανία του, αλλά και τη δημιουργικότητα του Ρουμανικού λαού. Προτάθηκε να πωληθεί στο ΝΑΤΟ, προκειμένου να αποτελέσει την έδρα του. Τελικά αποφασίστηκε ότι ήταν πιο συμφέρον να αποπερατωθεί σύμφωνα με τα αρχικά σχέδια, παρά να πάνε χαμένοι οι κόποι και τα χρήματα του λαού.

Τελικά από τη δεκαετία του 1990 και μετά από νέες θυσίες και έξοδα, στέγασε τη Βουλή και τη Γερουσία, άλλες κρατικές υπηρεσίες και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Καθώς ένα μέρος του είναι επισκέψιμο από το κοινό, αποτελεί έναν από τα πλέον ενδιαφέροντα αξιοθέατα της πόλεως.