Το φαινόμενο Παντελής Παντελίδης, δεν έγινε τυχαία λαϊκό είδωλο. Κατάφερε να εκφράσει με τον δικό του τρόπο πολλούς νέους, όταν δεν υπήρχε κανείς σύγχρονός τους να το καταφέρει.
Και τους εξέφρασε, όχι απαραίτητα με το γενικό νόημα των στίχων του, αλλά κυρίως με τη στάση της ζωής του: Ένας άνθρωπος που άφησε το Ναυτικό και το Δημόσιο, για να κυνηγήσει το όνειρό του, για να είναι –κι όχι μόνο να κάνει- αυτό που αγαπάει, με κάθε ρίσκο, και τα κατάφερε.
Τους εξέφρασε το πείσμα για ζωή, για πάθος, για συναίσθημα, για όνειρα, για ελπίδα. Κατάφερε να τους νιώσει και να τους πείσει ότι «γίνεται». Ό,τι κι αν θελήσουν, γίνεται, γίνεται, γίνεται. Και μάλιστα χωρίς πλάτες. Γίνεται μ’ αξιοπρέπεια, γίνεται με περηφάνια, γίνεται με γενναιοδωρία.
Και τους εξέφρασε, ακόμα, γιατί αν αυτοί οι ίδιοι στίχοι του δεν περιέκλειαν κάποιο τεράστιο βαθύ νόημα, περιέκλειαν πάντα μια αλήθεια.
Χρόνια τώρα ασχολούμαι με αυτή την αλήθεια, και υποστηρίζω την αυτοβιογραφική φωνή του κάθε ανθρώπου είτε είναι καλλιτέχνης (μεγάλος ή μικρός), είτε είναι ένας απλός άνθρωπος που θέλει να εκφραστεί και κυρίως να μοιραστεί τα βιώματά του. Κι αν δεν το κάνει ο ίδιος, θα το κάνει κάποια στιγμή κάποιος καλλιτέχνης γι΄ αυτόν.
Αυτό έκανε κι ο τριανταδυάχρονος Παντέλος. Μιλούσε ειλικρινά, με την ψυχή του για κάποια από εκείνα που ήθελαν να πουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Καθημερινά, απλά πράγματα της ζωής, έρωτες ή πίκρες, που άφηναν την λοβοτομημένη πραγματικότητα της οικονομικής και πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα και παντού, απ’ έξω.
Κι αν δεν ήταν Καβάφης, ήταν όμως άνθρωπος. Γιατί δυστυχώς έχει γεμίσει ο τόπος καλλιτέχνες που έχουν χάσει την ανθρώπινη διάσταση, κι έχουν κρατήσει μόνο την καλλιτεχνική τους φόρμα. Αόρατοι δημιουργούν, αόρατοι ζουν, αόρατοι σιωπούν, ενώ γύρω μας όλα ουρλιάζουν.
Οι νέοι πάντα κρατάνε ορατά ακόμα μέσα τους τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους, γι’ αυτό ίσως και ψάχνουν εκείνους τους καλλιτέχνες που θα τα αναδείξουν, θα τα δικαιώσουν.
Όταν ήμασταν κάποιοι από εμάς κάποτε νέοι, υπήρχαν καλλιτέχνες πάρα πολύ καλοί, και πάντα θα υπάρχουν, αθάνατοι, που τιμούσαν το ανθρώπινο γένος, το βίο και την πολιτεία μας μέσα από την τέχνη τους, κυρίως όμως καλλιτέχνες που έρχονταν από το παρελθόν.
Γι’ αυτό ψάχναμε να βρούμε και τους σύγχρονούς μας να μιλήσουν, όχι μόνο γενικά για τα ανθρώπινα, ή και για πάνω από αυτά, αλλά για μας τους ίδιους, για τη γενιά μας, γι’ αυτά που εμείς ζούσαμε, μόνο εμείς.
Έτσι θα ψάχνουν πάντα οι νέοι κάποιους «δικούς» τους να μιλήσουν για όσα ζουν, να τους ανακηρύξουν δικούς τους, όχι μόνο για τους στίχους και τη μουσική τους αλλά κυρίως για το παράδειγμα της ζωής τους.
Αυτό δεν το καταλαβαίνουν πολλοί νέοι καλλιτέχνες. Ότι δεν φτάνει η φωνή, δεν φτάνει ο στίχος και η μουσική, δεν φτάνει η τέχνη. Είναι πιο σημαντικός ο τρόπος ζωής του κάθε καλλιτέχνη, το ήθος και το ύφος του, η αυθεντικότητα και αυτό που εκπέμπει στον κόσμο, που μέσα από τη «φωνή» του έρχεται στο φως. Είναι το ίδιο το φως που εκπέμπει. Η τέχνη είναι ένα όχημα. Το θέμα είναι ποιος και πως το καβαλάει.
Και το όποιο φως αυτού του παιδιού, όσο κι αν δεν ήταν για πολλούς ορατό, τώρα που έσβησε με αυτόν τον τραγικά εκκωφαντικό τρόπο, έγινε αντιληπτό.
Όσο για τα βουνά τα λουλούδια, σήμερα θα χαίρονται όσοι πρόλαβαν να τον ράνουν, και καθόλου δεν τους φαίνεται υπερβολή. Γιατί όλα αυτά ξέρουν όλοι οι απλοί άνθρωποι ότι κάτι συμβολίζουν. Και το ίδιο εύχομαι να κάνουν κι αύριο στην κηδεία του, μαζί με ένα τραγούδι του.
Μου είχαν πει κάποτε, πως όταν ο Μητροπάνος τελείωνε το πρόγραμμά του, έφευγε και πήγαινε ξημερώματα στα σκυλάδικα της Εθνικής οδού. Γιατί να είχε αυτή την ανάγκη ένας τόσο μεγάλος λαϊκός καλλιτέχνης; Τι είχε να του πει ή να του δώσει, ένα σκυλάδικο με κυρίως άγνωστους διασκεδαστές, άραγε; Ας αναρωτηθούμε.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την παιδεία μας, για τον πολιτισμό μας, για το πόσο η μουσική ενώνει ή χωρίζει τους ανθρώπους, τους πάει μπροστά ή τους κρατάει πίσω. Μα πάνω από όλα θα πρέπει να μιλήσουμε για το ότι η τέχνη μας αρέσει δεν μας αρέσει εκφράζει τα πρόσωπά μας στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Κι αυτά τα πρόσωπα δεν είναι μονοδιάστατα. Τα συνθέτει ένα μεγάλο πασλ από αντιφατικά και ξεχωριστά κομμάτια ενίοτε χαμένα από εδώ και από εκεί.
Λοιπόν, Παντέλο. Έσπασε άγρια στα δύο το μπρελόκ σου, χώρισε βίαια το παν από το τέλος. Κρίμα, μεγάλο κρίμα, για ένα τόσο ζωντανό και νέο παιδί. Καλό σου ταξίδι, και να ξέρεις ότι πήραμε κάποιοι ένα μήνυμα. Ότι το παν …γίνεται, με αγάπη, με πάθος, με ειλικρίνεια, με γενναιότητα. Το παν γίνεται αν δεν προδώσουμε τα όνειρά μας. Το πήραμε το μήνυμα γι’ αυτό δεν θα σε ξεχάσουμε. Ήταν η αλήθεια σου που μας βοήθησε να το καταλάβουμε, ακόμα κι αν την άφησες να την δούμε ως έναν βαθμό, όσο πρόλαβες. Για φαντάσου αν…
Κρυσταλία Πατούλη
ΥΓ1. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους του και καλή τους δύναμη. Και περαστικά γρήγορα στα δυο κορίτσια.
ΥΓ2. Το μήνυμα από τη ζωή σου. Γιατί το μήνυμα από το θάνατό σου, θα το πάρουμε μετά τα πορίσματα των ερευνών… και τις καταθέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου