Ανοιχτή Επιστολή στη μητέρα του Ιταλού ειρηνιστή που δολοφονήθηκε στην Γάζα στις 15.4.2011
Αγαπητή κυρία Αριγκόνι,
Συγκλονίστηκα, όπως τόσοι άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο, από την άγρια δολοφονία του γυιού σας.
Ο Βιτόριο Αριγκόνι, ο Ιταλός Ειρηνιστής που δολοφονήθηκε την 15 Απριλίου, έκανε για την Παλαιστίνη ό,τι έκανε ο Λόρδος Βύρωνας για την Ελλάδα. Κατεύθυνε το βλέμμα των λαών του κόσμου στο ζήτημα της Παλαιστίνης, όπως ακριβώς είχε κάνει ο Βύρων για τον ελληνικό λαό, όταν αγωνιζόταν για την ανεξαρτησία του, διακόσια χρόνια πριν. Ο Βύρων άφησε την πατρίδα του, πολέμησε στο πλευρό των Ελλήνων και πέθανε για την ελληνική ιδέα. Έγινε ένα με τους Έλληνες, όπως ο Βιτόριο έγινε ένα με την Παλαιστίνη.
Η ποίηση του Βύρωνα συγκίνησε τους λαούς του κόσμου και προσέλκυσε το ενδιαφέρον τους στον ελληνικό αγώνα. Ό,τι δηλαδή έκανε και ο Βιτόριο. Με τα κείμενα, τα μηνύματα, τα e-mail, το blog του (http://guerrillaradio.iobloggo.com/), έδωσε φωνή σε έναν λαό και συγκίνησε λαούς σε όλο τον κόσμο. Βοήθησε τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και την τραγωδία της Παλαιστίνης.
Εγώ έχασα έναν φίλο. Εσείς χάσατε ένα γιό. Η Ιταλία έχασε έναν μεγάλο πολιτικό άνδρα, από τούς πιο επιφανείς αυτήν τη στιγμή στη χώρα. Ο κόσμος ολόκληρος έχασε έναν ποιητή, ένα άνθρωπο που έδινε νόημα στη λέξη «ανθρωπιά». Ένα ποιητή που έθεσε την ποίησή του στην υπηρεσία των φτωχών, των αδύναμων, των λησμονημένων.
Τρέμω στην ιδέα ότι τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν σε έναν κόσμο όπου δολοφόνησαν τον Βιτόριο Αριγκόνι. Είμαστε όλοι πιο αδύναμοι σήμερα. Όμως, όπως στην Ελλάδα η ελευθερία ήρθε λίγο μετά τον χαμό του Βύρωνα, έτσι και η θυσία του Βιτόριο θα γεννήσει θετικές εξελίξεις για την Παλαιστίνη που τόσο αγάπησε.
Ματίνα Χαλκιά
Μια φίλη του Βιτόριο, Ελληνίδα, πολίτης του κόσμου – ενός κόσμου που δεν θα είναι πια ο ίδιος χωρίς τον Βιτόριο.
Μιλάνο 16.4.2011
Ένα σύντομο ιστορικό
Ψάχνοντας πληροφορίες την περίοδο Δεκέμβριος 2008 – Ιανουάριος 2009 όταν οι Ισραηλινές δυνάμεις επιτέθηκαν στη Γάζα, ανακάλυψα το blog του ιταλού ακτιβιστή Βιτόριο Αριγκόνι. Ο Αριγκόνι, δημοσιογράφος και ποιητής, ζούσε στη Γάζα. Αποτέλεσε μια μοναδική πηγή πληροφοριών από πρώτο χέρι, για την κατάσταση εκεί.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, γράφοντας μία μελέτη για την επίδραση των κοινωνικών δικτύων στην διαχείριση κρίσεων, ήρθα σε επαφή με μαζί του προκειμένου να αξιοποιήσω τη γνώση και τις εμπειρίες του. Εντυπωσιάστηκα από την έντονη προσωπικότητά του, την οξεία πολιτική κρίση του και την διάθεσή του να υπερασπιστεί το δίκαιο των αδύναμων.
Η είδηση της δολοφονίας του με συνέτριψε. Επισκέφτηκα τους γονείς του στο σπίτι τους στο Bulciago και εντυπωσιάστηκα από τη δύναμη και την αξιοπρέπεια τους, την ώρα του μέγιστου πόνου τους.
Γεννήθηκε στην Μπεζάνα ιν Μπριάντσα. Ο πατέρας του, Έτορε Αριγκόνι και η μητέρα του, Ετζίντια Μπερέτα, ήταν μικροεπιχειρηματίες, ενώ η, μεγαλύτερή του, αδερφή Αλεσάντρα, δικηγόρος. Οι παππούδες του, αντιφασίστες, πολέμησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο,[3] η μητέρα του Ετζίντια υπήρξε δήμαρχος του Μπουλτσάγκο, ενώ ο πατέρας του, Έτορε, πέθανε τον Δεκέμβριο του 2011 έπειτα από μακρόχρονη ασθένεια.[4] Αφού πήρε το πτυχίο του στη λογιστική, ο Βιτόριο Αριγκόνι αρχικά εργάστηκε στην οικογενειακή επιχείριση, ενώ συγχρόνως άρχισε να αφιερώνεται και στην ανθρωπιστική δράση.[5]
Η συνεργασία με ανθρωπιστικές οργανώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ξεκίνησε στην ηλικία των 20 ετών [6] στην ανατολική Ευρώπη, κατά κύριο λόγο με τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση ΙΒΟ (Internationale Bouworde/International Building Association).[7] Στην Κροατία, τη Ρωσία, την Ουκρανία, την Εσθονία, την Πολωνία, την Τσεχία αλλά και στο Περού [6][7] και σε άλλες χώρες, εργάστηκε για την αποκατάσταση σανατόριων, για τη συντήρηση καταλυμάτων για ανάπηρους και άστεγους και για το χτίσιμο νέων κατοικιών για πρόσφυγες πολέμων. Στη συνέχεια, εργάστηκε στην Αφρική (Τόγκο, Γκάνα,Τανζανία) με έναν συνεταιρισμό που αγωνιζόταν εναντίον της αποψίλωσης των δασών στους πρόποδες του Κιλιμάντζαρου και με τη ΜΚΟ YAP (Youth Action for Peace), σε συνεργασία με την οποία ασχολήθηκε με την δημιουργία κοινωνικών χώρων και κέντρων υγείας.[7]
Το 2002 βρέθηκε με την ΜΚΟ IPYL (International Palestinian Youth League) στην ανατολική Ιερουσαλήμ, στο ίδιο εθελοντικό πρόγραμμα, στο οποίο δολοφονήθηκε ο Άντζελο Φραμαρτίνο.[7] Στη Ναμπλούς, το 2003, συνεργάστηκε με την οργάνωση του Γάλλου πολιτικού, Ζοζέ Μποβέ.[7] Το ίδιο έτος έγινε μέλος της ΜΚΟ International Solidarity Movement,[8][9] και άρχισε να ασχολείται με το παλαιστινιακό ζήτημα, γράφοντας τις πρώτες ανταποκρίσεις του,[10] τασσόμενος κατά της συμπεριφοράς του Ισραήλ προς τον πληθυσμό της Λωρίδας της Γάζας, κριτικάροντας συγχρόνως την απολυταρχική και θεοκρατική πολιτική της Χαμάς στη διοίκηση της Λωρίδας της Γάζας καθώς και εκείνη της Φατάχ στην Υπεριορδανία.[11]
Το 2005 μπήκε, ερήμην του, στη μαύρη λίστα των ανεπιθύμητων στο Ισραήλ ατόμων. Για αυτό τον λόγο στις 26 Μαρτίου του ίδιου έτους, τον σταμάτησαν οι Ισραηλινοί στρατιωτικοί κατά την είσοδό του στο Ισραήλ, στα σύνορα με την Ιορδανία,[12] τον χτύπησαν και τον εγκατέλειψαν σε ιορδανικό έδαφος, όπου τον περιέθαλψαν οι Ιορδανοί στρατιωτικοί.[13] Μετά την ερώτηση που κατέθεσε στη Βουλή σχετικά με το θέμα ο βουλευτής Σάουρο Τουρόνι απευθυνόμενος στον Υπουργό Εξωτερικών της Ιταλίας,[12] ο συγγραφέας Άμος Οζέκανε γνωστό στον Αριγκόνι ότι η παρουσία του στη Γάζα ήταν κατά τη γνώμη του ανεπιθύμητη εφόσον είχε δηλώσει ότι θα μπορούσε, θεωρητικά, να καταθέσει εναντίον του Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.[14]
Το καλοκαίρι του 2006 ο Αριγκόνι συμμετείχε ως ξένος παρατηρητής στις πρώτες ελεύθερες εκλογές στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, συνοδευόμενος από την Ιταλίδα Υφυπουργό Εξωτερικών Πατρίτσια Σεντινέλι και έχοντας υλικοτεχνική υποστήριξη από την Β΄ Κυβέρνηση Πρόντι.[7][15][16]
Τον Σεπτέμβριο του 2007 έφυγε με ανθρωπιστική αποστολή για τον Λίβανο, όπου εργάστηκε στο στρατόπεδο προσφύγων του Μπεντάουι για την επέκταση του τοπικού νοσοκομείου.[6]
Έχοντας ήδη απωθηθεί μία φορά, τον Αύγουστο του 2008 επέστρεψε διά θαλάσσης στη Γάζα, όπου παρέμεινε ως ακτιβιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αμέσως μετά την άφιξή του έγινε επίτιμος πολίτης της Παλαιστίνης.[17] Από τη Λωρίδα της Γάζας άρχισε να ενημερώνει σχετικά με την κατάσταση των Παλαιστινίων στη Γάζα. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους τραυματίστηκε, φυλακίστηκε και εκδιώχθηκε από τον ισραηλινό στρατό επειδή υπερασπίστηκε δεκαπέντε Παλαιστίνιους ψαράδες που προσπαθούσαν να ψαρέψουν μέσα στα παλαιστινιακά ύδατα.[18][19] Επέστρεψε οριστικά στη Γάζα στις 21 Δεκεμβρίου, με το πλοίο Dignity του κινήματος Free Gaza.[20]
Ανταποκριτής και συγγραφέας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ιδιαίτερα δραστήριος στην επικοινωνία μέσω Διαδικτύου, όντας ο διαχειριστής αρκετών ενημερωτικών καναλιών στο YouTube και κάποιων μπλογκ, μεταξύ των οποίων ένα προσωπικό δικό του, στο οποίο γράφει κριτική και ποίηση,[21] ο Αριγκόνι υπήρξε ανταποκριτής για την εφημερίδα Il manifesto, για την ηλεκτρονική εφημερίδα PeaceReporter,,[22] για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς Radio 2 (Caterpillar) και Radio Popolare [23], για το πρακτορείο ειδήσεων InfoPal [24] καθώς και σχολιαστής σε αναρίθμητες άλλες εφημερίδες, ιταλικές και ξένες. Το 2009 εκδόθηκε από τις εκδόσεις ManifestoLibri το βιβλίο του Restiamo umani («Ας παραμείνουμε άνθρωποι») μια συλλογή από τις ανταποκρίσεις του στη Γάζα, που μεταφράστηκε στα αγγλικά, ισπανικά, γαλλικά και γερμανικά, με την προσθήκη της εισαγωγής του Ισραηλινού ιστορικού Ιλάν Πάπε.[25][26][27][28]
Κατά τη διάρκεια της Επίθεσης στη Λωρίδα της Γάζας το 2008-2009, το μπλογκ του Αριγκόνι Guerrilla Radio, που δημιουργήθηκε το 2004,[29] όπως και τα ρεπορτάζ του αποκτούν διεθνή φήμη καθότι ήταν ο μόνος χρονικογράφος στο πεδίο των μαχών κατά την έναρξη της επιχείρισης.[30] Η ιστοσελίδα του Αριγκόνι, κατά τη διάρκεια της επιχείρισης αυτής έγινε το πιο πολυδιαβασμένο μπλογκ στην Ιταλία.[31].
Το ίδιο διάστημα, μέλη του International Solidarity Movement, με πρώτο και βασικό τον Αριγκόνι, έγιναν στόχοι ξεκάθαρων απειλών κατά της ζωής τους από κάποια ιστοσελίδα ("StopTheISM") που ήταν φίλα προσκείμενη προς την φιλοϊσραηλινή ακροδεξιά.[11][32][33]
Το 2010, και ενώ είχε πρωτύτερα εκφράσει την εκτίμησή του για τον συγγραφέα Ρομπέρτο Σαβιάνο και τον δημοσιογράφο Μάρκο Τραβάλιο, στον οποίο είχε αφιερώσει το 2008 ένα κανάλι στο YouTube [34] άσκησε δριμύα κριτική σε έντονα φιλοϊσραηλινές δηλώσεις και των δύο.[35] Στις αρχές του 2011 τον μήνυσε για δυσφήμιση, μαζί με τον εφημέριο Τζόρτζο ντε Καπιτάνι η δημοσιογράφος της RAI Γκράτσια Γκρατσιαντέι με αφορμή ένα σχόλιο που έγραψε για τη δημοσιογράφο ο Αριγκόνι τον Ιούνιο του 2010, σχετικό με ένα ρεπορτάζ της Γκρατσιαντέι για τον Μαρτσέλο ντελ Ούτρι.[36][37][38]
Στις 4 Ιανουαρίου 2011 αναδημοσίευσε στο μπλογκ του το μανιφέστο των νέων της Γάζας Gaza Youth Breaks Out ως ένδειξη διαμαρτυρίας και για να τους υποστηρίξει στη διεκδίκηση δημοκρατίας και ελευθερίας τόσο από την ισραηλινή κατοχή όσο και από το καταπιεστικό καθεστώς της Χαμάς.[39] Τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του πήρε θέση υπέρ των επαναστάσεων του 2011 που εξελίσσονταν σε διάφορες αραβικές χώρες, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι οι μουσουλμανικοί λαοί που ζούσαν σε αυτές θα έφταναν σε υψηλότερα επίπεδα ελευθερίας και δημοκρατικότητας των θεσμών τους.[40]
Η απαγωγή και ο θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το βράδυ της 14ης Απριλίου 2011, βγαίνοντας από το γυμναστήριο της Γάζας όπου συνήθιζε να πηγαίνει, απήχθη από μια τρομοκρατική ομάδα που δήλωνε ότι επρόσκειτο στους σαλαφίτες τζιχαντιστές.[41][42][43][44] Σε ένα βίντεο που ανέβασαν αμέσως μετά στοYouTube, στο οποίο εμφανιζόταν ο Αριγκόνι δεμένος και με καλυμμένα τα μάτια, οι απαγωγείς κατηγορούσαν την Ιταλία ως ένα «άπιστο έθνος» και τον ακτιβιστή ότι είχε εισέλθει στη Γάζα «με σκοπό να διασπείρει τη διαφθορά». Έπειτα, εξέδωσαν ένα τελεσίγραφο, με το οποίο απειλούσαν ότι θα δολοφονούσαν τον Αριγκόνι μέχρι το απόγευμα της επόμενης ημέρας, ζητώντας ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωσή του την αποφυλάκιση του ηγέτη τους, Χισάμ αλ-Σαεντνί, πιο γνωστού ως σεΐχη Αμπού αλ Ουαλίντ αλ Μακντίσι καθώς και κάποιων τζιχαντιστών μαχητών που κρατούνταν στις παλαιστινιακές φυλακές.[41][45][46][47]
Την επόμενη μέρα, οι Ταξιαρχίες Ετζεντίν αλ-Κασάμ, κατά τη διάρκεια εφόδου που πραγματοποίησαν σε σπίτι στη Γάζα, εντόπισαν το άψυχο σώμα του Αριγκόνι.[47][48] Σύμφωνα με τις δυνάμεις ασφαλείας της Χαμάς, ο θάνατος πρέπει να επήλθε κατά τη διάρκεια της νύχτας μεταξύ 14 και 15 Απριλίου από στραγγαλισμό.[49] Την παλαιστινιακή εκδοχή επιβεβαίωσε η νεκροψία που έγινε στη συνέχεια στο Εργαστήριο Ιατροδικαστικής του Πανεπιστημίου Sapienza της Ρώμης.[50]
Οι έρευνες και η δίκη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τις επόμενες μέρες, οι έρευνες των δυνάμεων ασφαλείας της Χαμάς οδήγησαν στον εντοπισμό των φερόμενων ως υπευθύνων για την απαγωγή. Στις 19 Απριλίου του 2011 οι ένοπλες δυνάμεις της Γάζας διείσδυσαν στο στρατόπεδο προσφύγων της Νουσεϊράτ για να προχωρήσουν σε συλλήψεις. Δύο τρομοκράτες, ανάμεσα στους οποίους και ο αρχηγός, ο Ιορδανός Αμπντέλ Ραχμάν Μπρεϊζάτ [51], σκοτώθηκαν κατά την ανταλλαγή πυρών, ενώ ένας τρίτος συνελήφθη.[52] Αργότερα, πηγές της οργάνωσης των σαλαφιτών δήλωσαν ότι η ευθύνη για την απαγωγή έπρεπε να αποδοθεί σε μια παράνομη ομάδα «ψυχοπαθών».[53][54]
Η δίκη, με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας, ξεκίνησε στη Γάζα στις 8 Σεπτεμβρίου του 2011,[55] με τέσσερις κατηγορούμενους (Μαχμούτ αλ-Σαλφίτι, 28, Τάμερ αλ-Χασάσνα, 27, Χαντέρ Τζιράμ και Αμέρ Αμπού Γκουλέ)[56] και ολοκληρώθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2012 με τους δύο πρώτους κατηγορούμενους να καταδικάζονται σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία και τους άλλους δύο να καταδικάζονται σε 10 χρόνια και σε 1 χρόνο φυλάκισης για απαγωγή και συνέργεια αντίστοιχα.[57][58] Η οικογένεια του Αριγκόνι δήλωσε ότι ήταν αντίθετη στη θανατική ποινή για τους δολοφόνους.[59]
Οι διεθνείς αντιδράσεις και η κηδεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η δολοφονία του Αριγκόνι προκάλεσε οργή και διαμαρτυρίες σε όλο τον κόσμο και καταδικάστηκε ομόφωνα από τα Ηνωμένα Έθνη και από αρκετούς αρχηγούς κρατών. Οι αρχές της Λωρίδας της Γάζας, ανάμεσα σε ένα Απριλίου 20πλήθος εκατοντάδων παρευρισκομένων, απέδωσαν το ύστατο χαίρε στη σωρό του Αριγκόνι πριν τη μεταφορά της στην Ιταλία.[60]
Σεβόμενη την επιθυμία του Αριγκόνι, η οικογένειά του φρόντισε η σωρός του να επιστρέψει στην Ιταλία, περνώντας από την Αίγυπτο και το παλαιστινιακό πέρασμα της Ράφα, και όχι μέσα από Ισραηλινό έδαφος.[61] Στην κηδεία, που τελέστηκε στο Μπουλτσάγκο[xxi] από τον Μονσινιόρ Ιλαρίων Καπούτσι, παραβρέθηκαν χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Ευρώπη.[62] Η απουσία εκπροσώπων της Ιταλικής κυβέρνησης καθώς και μιας δημόσιας αναγνώρισης στη μνήμη του Αριγκόνι, προκάλεσε έντονες συζητήσεις.[62][63]
Ανάμεσα στις πολλές εκδηλώσεις συμπαράστασης ήταν και εκείνη του Μόνι Οβάντια, ο οποίος χαρακτήρισε τον Αριγκόνι «έναν άνθρωπο που ήξερε το νόημα της λέξης άνθρωπος».[64]
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B9
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου