Η έμπνευση η λαιμητόμος..

 

 

 

Μοιράζοντας ρίγη το δειλινό των τετραγώνων

Διαιρεί κι άλλο τον ουρανό έως να γίνει

Ορατός ο κύκλος των προσδοκιών

 

Και όπως σκοτεινιάζει στην άνω γειτονιά των θαυμάτων

Αναφέρει την λογική του στα περιπλανώμενα αγγελούδια

Που αποσκίρτησαν από μια τάξη αυστηρή του Θεού

 

Ένα αιφνίδιο τόλμημα ως το απραγματοποίητο

Που επιτρέπει μια χαρά από κείνες

Που νιώθει ο μυημένος και φοβάται ο δειλός

 

Απόψε που με προσευχή κοίτα πού φτάνω

Και σε πλησίασα Θεέ σε κόντεψα λιγάκι

Και ήρθα βόλτα μες τον μυστικό σου κήπο

 

Ανήκοντας σε κείνα που πολλοί δεν τα πιστεύουν

Σπουδαία αποκτήματα που πάντοτε ξεφεύγουν απ’ την ύλη

Γελάνε μέσα μου οι κόποι και τα νιώθω να με πλημμυρίζουνε

 

Θα γίνω επιεικής με μένα θα γίνω θαρραλέος πιο,

Και θα μπορώ  μες τις μελαγχολίες να τσαλαβουτώ αψηφώντας τες

Και θα ζητήσω η έμπνευση να με καρατομήσει αλύπητα…