Για ιδές καιρό που διάλεξε
ο χάρος να με πάρει
τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά
και βγάζει η γής χορτάρι
Ο μεγάλος αυτός ήρωας και πρωτεργάτης της Εθνεγερσίας του 1821 Αθανάσιος Διάκος (Αθανάσιος Μασαβέτας), γεννήθηκε στη Μουσουνίτσα της Παρνασσίδος το 1788. Σε νεαρή ηλικία μπήκε δόκιμος στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου της Αρτοτίνας, όπου έμαθε τα πρώτα γράμματα κι αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος. Στα είκοσί του άφησε το μοναστήρι και πήρε τα όπλα εναντίον των Τούρκων. Ο Διάκος ήταν άφταστος στ’ αγωνίσματα, στα όπλα και στην ανδρεία. Το 1820 εκλέγεται αρχηγός στο αρματολίκι της Ρούμελης και παράλληλα μυείται στη Φιλική Εταιρεία.
Το 1821 ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης στη Λιβαδειά και στις 22 Απριλίου 1821 στη γέφυρα της Αλαμάνας, προσπάθησε ν’ ανακόψει την πορεία του Ομέρ Βρυώνη και του Κιοσέ Μεχμέτ προς την Πελοπόννησο. Ο Αθανάσιος Διάκος έλεγχε το δρόμο από τη Δαμάστα με 500 άνδρες. Το πρωϊ της 23ης Απριλίου ο κύριος όγκος των Οθωμανών, μ’ επικεφαλής τον Κιοσέ Μεχμέτ προσπαθεί να περάσει από την Αλαμάνα. Ο Διάκος βλέπει πως ο αγώνας είναι άνισος, όμως αρνείται να φύγει για να σωθεί! Μένει και πολεμά μέχρις εσχάτων. Πληγώνεται στην μάχη και πέντε Αλβανοί τον πιάνουν αιχμάλωτο και τον μεταφέρουν στη Λαμία. Οι Τούρκοι του λένε να προσκυνήσει και να συνεργαστεί μαζί τους, για να του χαρίσουν τη ζωή του. Ο Διάκος αρνιέται λέγοντάς τους : «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω». Αφού αρνήθηκε να συνεργασθεί με τους Τούρκους, έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά! Έτσι τον θανάτωσαν με ανασκολοπισμό! Το άλικο αίμα του πότισε το δένδρο της λευτεριάς κι η θυσία του έγινε φωτεινό παράδειγμα για τους αγωνιζόμενους Έλληνες.
Αγαπημένε μου φίλε. Οι μεγάλοι είναι τέτοιοι, για τις αντιφάσεις τους. Η επίσημη ιστορία πρέπει να τους τιμά, όχι να τους παραποιεί. Ο Καραισκάκης πρώτα ήταν στη φρουρά του Αλή πασά που τον έστειλε σαν επίλεκτο πολεμιστή μέχρι την μεγάλη Πύλη. Μετά όχι πολύ χρόνο, στράφηκε με φανατισμό στον απελευθερωτικό αγώνα και μάλιστα πάντα στην πρώτη γραμμή αν και ''στρατηγός''. Ήταν αυτός, που ο μύθος ήθελε να ''χαλάει'' τους νεκρούς εχθρούς, σύμφωνα με τα μεσαιωνικά πολεμικά έθιμα μίσους. Ο ''γιός της καλογριάς'' έμεινε στην ιστορία γιατί ήταν ένα παιδί μιας βιασμένης και ατιμασμένης γυναίκας που κατέφυγε σε μοναστήρι και βίωσε τη σύντομη ζωή του, γρήγορα, βίαια, απόλυτα, δηλαδή ηρωικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίτρεψέ μου μιαν αυθαίρετη ''συνάντησή μου'' μαζί του : ( όχι επετειακή)
http://n-tomaras.blogspot.gr/2013/03/blog-post_4644.html