ΒΑΛΚΥΡΙΕΣ

Στις πρώτες Γερμανικές γλώσσες, Βαλκυρίες σημαίνει: «αυτές πού διαλέγουν τούς μελλοθάνατους» στα πεδία των μαχών. 
Δεν ξέρουμε πώς τις φαντάζονταν οι Γερμανοί κι οι Αυστριακοί. 

Σύμφωνα με τη Νορβηγική μυθολογία, είναι ορατές παρθένες, πού κραδαίνουν όπλα. 
Συνήθως, ήταν τρεις τόν αριθμό, άν καί στίς Έδδες αναφέρονται περισσότερα άπό δώδεκα όνόματα.

Έπαιρναν τις ψυχές των σκοτωμένων απ' το πεδίο της μάχης και τις μετέφεραν στον επικό παράδεισο του Όντίν. 
Εκεί, στην αίθουσα της Σφαγής, στη Βαλχάλα, πού τη χρυσαφένια της οροφή φώτιζαν γυμνά σπαθιά κι όχι λάμπες, 
μάχονταν οι πολεμιστές απ' τα χαράματα ως τη δύση. 
Τότε όσοι είχαν σκοτωθεί ξαναγύριζαν στη ζωή κι όλοι τους έπαιρναν μέρος σε μια θεία γιορτή, όπου τούς πρόσφεραν το κρέας ενός αθάνατου κάπρου και υδρομέλι μέσα σε κέρατα πού δεν άδειαζαν ποτέ. 
Φαίνεται ότι ή ιδέα μιας ατέλειωτης μάχης προερχόταν απ' τούς Κέλτες.

Ένα Αγγλοσαξονικό ξόρκι για τούς ξαφνικούς σουβλιστούς πόνους, περιγράφει τις Βαλκυρίες, χωρίς να τις κατονομάζει. 
Οι στίχοι, όπως τούς έχει μεταφράσει ο Στόπφορντ Α. Μπρούκ, είναι οί εξής:
"«Δυνατά, ώ πολύ δυνατά», φώναζαν τρέχοντας καβάλα πάνω άπ' τή γή.
Άγρια είχαν καρδιά, τρέχοντας πάνω άπ' τό λόφο
Γιατί οι παρθένες οι δυνατές έβαλαν τα δυνατά τους..."

Το όνομα Βαλκυρία με την εξάπλωση του Χριστιανισμού εκφυλίστηκε. 
Στη μεσαιωνική Αγγλία, ένας δικαστής έκαψε πάνω σε παλούκι μιαν άτυχη γυναίκα, πού κατηγορήθηκε σαν Βαλκυρία, δηλαδή σαν μάγισσα.


πηγή κειμένου: Το βιβλίο των φανταστικών όντων» (1978) τoυJorgeLuisBorges

Read more: http://www.neraidokiklos.gr/forum/showthread.php?t=1760&s=15bd1da71f7f13ad735a23e4b64b4187#ixzz3vH4sjUCR



Είναι θεότητες των πτωμάτων σύμφωνα με τις παλαιότερες αντιλήψεις και σύμβολό τους είναι ένα κοράκι που τρώει πτώματα.
Το σκανδιναβικό Valkyrja σημαίνει «αυτή που διαλέγει τους σφαγμένους-σκοτωμένους».
Οι Βαλκυρίες έχουν άμεση σχέση με την κελτική θεά του πολέμου, τη Μόρριγκαν που όταν ήθελε έπαιρνε τη μορφή κορακιού. 
Στις μετέπειτα εποχές (ενδιάμεσο 3ου και 11ου αιώνα) πήραν μια πιο καλοήθη καλοκάγαθη μορφή στη μυθολογία των βόρειων λαών.
Μικρά φυλαχτά και εικόνες σκαλισμένες σε επιτύμβιες πέτρες τις απεικονίζουν σαν όμορφες γυναίκες που καλωσορίζουν του πεθαμένους αντρείους πολεμιστές (με ένα κέρατο γεμάτο υδρόμελι) στον κόσμο των νεκρών.
Συνήθως είναι ξανθιές, γαλανομάτες, φορούν κατακόκκινους θώρακες και κουβαλούν όπλα και ασπίδες.

Αργότερα στους μύθους τους (σαν θεότητες του θανάτου) συγχωνεύτηκαν και η λαϊκή παράδοση της κοπέλας – κύκνος.
Νεαρές γυναίκες που έπαιρναν τη μορφή του κύκνου, αποτέλεσμα κάποιας κατάρας.
Αν κάποιος κατόρθωνε να αιχμαλωτίσει μια τέτοια γυναίκα ή να κλέψει τον κύκνειο μανδύα της μπορούσε να εκμαιεύσει μια ευχή από την Βαλκυρία.Σύμφωνα με όχι και τόσο σίγουρες μυθολογικές πηγές, αρχηγός τους ήταν η Φρέγια, σκανδιναβική θεότητα του έρωτα, της γονιμότητας και της ομορφιάς που μερικές φορές την θεωρούσαν και σαν θεά του πολέμου και του θανάτου ξανθή και γαλανομάτα η όμορφη Φρέγια ταξιδεύει πάνω σε ένα χρυσόμαλλο γουρούνι (τα γουρούνια είναι γνωστό ότι έχουν πολύ κοντή τρίχα… μάλλον χρυσορόδινο θα φαινόταν το γουρουνάκι της Φρέγια) ή ταξίδευε πάνω σε ένα άρμα γεμάτο από γάτες.
Κατοικούσε στο ουράνιο βασίλειο του Φόλκβανγκ.
Όπως και ο Οντίν είχε το δικαίωμα να παίρνει τις μισές ψυχές των σκοτωμένων πολεμιστών σε μάχη 

 μανδύα από φτερά γερακιού που έδινε σε αυτή όπως και στις κοπέλες – κύκνους την ικανότητα να αλλάζει μορφή και την πτήση στον αέρα (πλεονασμός, η πτήση φυσικά και είναι στον αέρα, δεν υπάρχει περίπτωση να πετάει κανείς μέσα στη θάλασσα).

Οι Βαλκυρίες ήταν κάτι σαν ψυχοκόρες του Οντίν εκτελούσαν τη θέλησή του και όριζαν την έκβαση των μαχών και το ποιος θα έβγαινε νικητής.
Πρωταρχικό τους καθήκον ήταν να διαλέγουν τους πιο αντρείους νεκρούς πολεμιστές για να τους οδηγήσουν στη μετά θάνατο ζωή τους στη Βαλχάλα.
Οι υπόλοιποι παραλαμβάνονταν από τη θεά Ελ που τους οδηγούσε σε ένα θλιβερό υπόγειο κόσμο.
Στη Βαλχάλα έβγαζαν τον πολεμικό τους εξοπλισμό, φορούσαν λευκούς χιτώνες και εξυπηρετούσαν τους αντρείους πολεμιστές που οι ίδιες κουβαλούσαν εκεί (καμαριέρες οι Βαλκυρίες, γκαρσόνες, χορεύτριες, μόνο ερωτικές υπηρεσίες δεν παρείχαν, καλοπερνούσαν οι νεκροί).

Η Βαλχάλα είναι ένα τεράστιο παλάτι που βρισκόταν στην Άσγκαρντ (το βασίλειο του Οντίν).
Η Βαλχάλα είχε 540 πόρτες που οδηγούσαν σε αίθουσες στις οποίες χωρούσαν άνετα 800 πολεμιστές.
Η στέγη της ήταν φτιαγμένη από τις ασπίδες των πολεμιστών. Εκεί περνούσαν οι νεκροί τις μέρες τους μαχόμενος ο ένας τον άλλο (προπόνηση έκαναν τα παιδιά…) και τις νύχτες τους αφήνιαζαν από τα γλέντια με συντροφιά τις Βαλκυρίες μέχρι την ημέρα του Ράγκναροκ, της μεγάλης τελικής μάχης όπου οι παλιοί θεοί θα εξαφανίζονταν δίνοντας τη θέση τους σε έναν καινούριο κόσμο όπου θα βασίλευε η αγάπη και η ειρήνη.
Μερικά από τα ονόματα τους είναι τα παρακάτω 
Brynhildr ("Byrnie of Battle" or "Mail-coat of Battle")
Sigrdrifa ("Victory Blizzard")
Sigrϊn ("Victory Rune")
Svαva
Kαra
Hrist ("The Shaker")
Mist ("The Mist" or "The Fog")
Skeggjφld ("Wearing a War Axe")
Skφgul ("Battle" or "Rager")
Hildr ("Battle")
ήrϊπr ("Power")
Hlφkk ("Noise", "Din of Battle")
Herfjφtur ("War-Fetter")
Gφll ("Loud Cry", "Battle Cry")
Geirahφd ("Spear of Battle")
Randgrνπr ("Shield of Peace")
Rαπgri'πr ("Counsel of Peace" or "Gods' Peace")
Reginleif ("Heritage of the Gods")
Gunnr ("Battle")
Rσta ("She Who Causes Turmoil")
Skuld ("She Who Is Becoming")
Gφndul ("Magic Wand" or "Enchanted Stave" or perhaps, "She-Were-Wolf")
Friagabi ("Giver of Freedom")

Τριγυρίζοντας στα ουράνια όταν έρχονταν στη γη να εκπληρώσουν το θέλημα του Οντίν οι πανοπλίες τους δημιουργούσαν ένα περίεργο φαντασμαγορικό παλλόμενο φως που ονομαζόταν Aurora Borealis (τα φώτα του βοριά) το λεγόμενο βόρειο σέλας.

Tα τελευταία λόγια του πολεμιστή στο πεδίο της μάχης,
που ζητά από τις Βαλκυρίες να τον πάρουν μαζί τους,
στα δώματα της Βαλχάλλα, μαζί με τους γενναίους:

Ω, Πολέμαρχε των Ουρανών
σε καλώ από το πεδίο της μάχης
και καθώς παίρνω την τελευταία μου ανάσα
καλώ το ισχυρότερο από τα θαύματα
Γιατί κανείς παρά μόνο ο γενναίος
- είτε δούλος είτε βασιλιάς -
μόνο αν η καρδιά του χτυπάει δυνατά στο στήθος
θα είναι άξιος να ανεβεί και να πετάξει με τις Βαλκυρίες
και να φτάσει στα αρχαία δώματα της Βαλχάλα.

Ω Πολέμαρχε των Ουρανών
άκου την προσευχή μου
έζησα τη ζωή μου με τους κανόνες σου
τώρα, ας με καλύψει ο θάνατος

Γιατί κανείς παρά μόνο ο γενναίος
- είτε δούλος είτε βασιλιάς -
μόνο αν η καρδιά του χτυπάει δυνατά στο στήθος
θα είναι άξιος να ανεβεί και να πετάξει με τις Βαλκυρίες
και να φτάσει στα αρχαία δώματα της Βαλχάλα

Read more: http://www.neraidokiklos.gr/forum/showthread.php?t=1760&s=15bd1da71f7f13ad735a23e4b64b4187#ixzz3vGzVT9Yc