Κινδυνέυει η Ελληνική γλώσσα ;

Κινδυνέυει η Ελληνική γλώσσα ;

Εγώ ειμί το Α και το Ω», έλεγε ο Ιησους αυτοπροοδιοριζόμενος, χρησιμοποιώντας δύο γράμματα του ελληνικού αλφάβητου, χαρακτηριστικά όχι μόνο της προφορικής έκφρασης αλλά και της υπαρξιακής κατάστασης. Δύο γράμματα, το πρώτο και το τελευταίο από τα εικοσιτέσσερα ελληνικά, ταυτίζονται όχι τυχαία με το πρώτο και το τελευταίο ηχητικό σήμα του ανθρώπου κατά την είσοδο και την έξοδο του απ' αυτήν τη ζωή. Ανάμεσα τους άλλα 22 στοιχεία, που σαν σύνολο περικλείουν ολόκληρη την πορεία του ανθρώπου ως προσπάθεια κατανόησης και ερμηνείας των δυνάμεων και ενεργειών του ορατού και αόρατου κόσμου, που δέχεται από τη Φύση.
Ο Πυθαγόρας ήταν από τους βαθύτερους γνώστες και μελετητές της δυναμικής αυτής εσωτερικής σχέσης των γραμμάτων μεταξύ τους αλλά και της ύπαρξης αριθμητικής βάσης στο σχηματισμό των ελληνικών λέξεων. Η οργανική αυτή σχέση γραμμάτων και αριθμών στη δημιουργία των λέξεων είναι ταυτόχρονα η πρωταρχική αιτία της αρμονίας και της μουσικότητας, που χαρακτηρίζει τη γλώσσα στο σύνολο της, που την καθιστά ανεξάντλητη σε εκφραστικά μέσα. Όμως ακόμη πιο πέρα, καθιστά τη γλώσσα όργανο έκφρασης και συμβολισμού πολλές φορές εσωτερικών καταστάσεων, μεταφυσικών βιωμάτων και βαθύτερων γνώσεων.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η καμπαλιστική αριθμολογία αποκρυπτογραφείται μόνο με τη βοήθεια της ελληνικής γλώσσας. Αριθμητική αξία βέβαια έχει αναγνωριστεί και σε άλλες γλώσσες, οι μελετητές των οποίων διείδαν τελικά μέσα τους την επιρροή της ελληνικής αριθμολογίας. Έχει υποστηριχθεί για πολλές γλώσσες και διαλέκτους η άποψη ότι προέρχονται από την ελληνική, ή ότι έχουν δανειστεί σημαντικά στοιχεία της.
«Και ην πάσα η γη χείλος εν, και φωνή μία πάσι», αναφέρεται στη Βίβλο (Γένεσις, ΙΑ, 1) και πράγματι υπάρχει έντονη η πίστη της ύπαρξης μιας αρχέγονης γλώσσας και γενεσιουργού όλων των άλλων. Πολλοί ερευνητές, στο μακρινό παρελθόν απέτυχαν στην προσπάθεια τους να επιλύσουν αυτό το πρόβλημα, όπως ο Φαραώ αμήτιχος, όπως μας διασώζει ο Ηρόδοτος.

Σήμερα όμως, ερευνώντας προς αυτή την κατεύθυνση, πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι βρέθηκαν μπροστά στην πρωτόλεια τότε ελληνική, κι αυτό το γεγονός της προσδίδει μια πανανθρώπινη, ή και υπερανθρώπινη διάσταση.
Είναι βέβαια αδύνατο να αναφερθούμε εδώ στην πληθώρα γλωσσών, που μέσα τους ανακαλύπτουμε ελληνική επιρροή. Αξίζει όμως ένα σχόλιο για τα λατινικά, για τα οποία ήδη από τον 1ο αιώνα π.Χ. υπήρχε διαδεδομένη μεταξύ των Ρωμαίων συγγραφέων η άποψη ότι η λατινική καταγόταν από την αιολική διάλεκτο, καθώς επίσης και για τα εβραϊκά.
Είναι αξιοσημείωτο ότι ένας Εβραίος ερευνητής, ο Ιωσήφ Γιαχούντα, έχει εκπονήσει μια μελέτη στην οποία υποστηρίζει ότι όλες οι εβραϊκές λέξεις είναι κακοποιημένες ελληνικές και ότι υπάρχει ένα κωδικοποιημένο «πέπλο» που αποκρύπτει την ταυτότητα εβραϊκών και ελληνικών, το οποίο ο Γιαχούντα κατάφερε να αποκωδικοποιήσει. Το βιβλίο έχει τίτλο Hebrew is Greek. Πρέπει να πω ότι το εν λόγω βιβλίο έχει εξαφανιστεί ως δια μαγείας λίγο καιρό αφ' ότου εκδόθηκε.
Πολιτικοί και ρυθμιστικοί παράγοντες όμως δεν παρεμβαίνουν μόνο στην έκδοση βιβλίων και μελετών αλλά και στην ίδια τη γλώσσα με προτάσεις ακρωτηριασμού, μετάλλαξης ή και θανάτωσης της. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η πρόταση κάποιου Αθανασίου Παππά, καθηγητή και στελέχους του Υπουργείου Παιδείας, περί «φωνητικής γραφής» και αντικατάστασης των ελληνικών γραμμάτων με λατινικά! Ο εν λόγω καθηγητής όμως δεν αποτελεί παρά ένα σύγχρονο σύμπτωμα ενός νοσηρού σχεδίου, που εμφανίστηκε πριν από μερικούς αιώνες.
Ενδεικτικά αναφέρω την έκδοση της Καινής Διαθήκης σε ελληνικό κείμενο με μονοτονική γραφή το 1514 από τον Ισπανό ιεροεξεταστή Φρανσίοκο Χιμένεθ δε θισνέρος, την πρόταση περί φωνητικής γραφής του Τιμόθεου Κούστα το 1879, την ίδρυση της «Εθνικής Εταιρείας» το 1890, που λειτούργησε σύμφωνα με τις υποδείξεις αγγλικών τεκτονικών στοών κι έχει συνδεθεί με την εξέλιξη του κινήματος του δημοτικισμού, το 16ο κεφάλαιο του πρωτοκόλλου του πρώτου σιωνιστικού συνεδρίου στην Ελβετία το 1897, όπου προτείνεται η κατάργηση των κλασικών σπουδών και η αντικατάσταση τους από εμπειρικές γνώσεις. Καρποί των πιο πάνω μεθοδεύσεων αποτελούν για τα νεότερα χρόνια κινήσεις «πνευματικών ανθρώπων» όπως του καθηγητή Γιάννη Κακριδή, του συμπορευόμενού του Αγαπητού Τσομπανάκη, του φιλολόγου Αντώνη Μυστακίδη και άλλων πανεπιστημιακών κύκλων που αξιώνουν την καθιέρωση του μονοτονικού, την εισαγωγή στη γραφή μας των στοιχείων b, d, g, την κατάργηση των διφθόγγων και οτιδήποτε μπορεί να φέρει αλλοίωση στους εκφραστικούς τρόπους της γλώσσας μας. Οι συνεχιστές τους υπάρχουν και είναι γνωστοί μέχρι σήμερα.

Είναι γεγονός ότι τα πάντα υπόκεινται σε φθορά, άρα και ο ανθρώπινος λόγος. Είναι ίσως αναπόφευκτο μερικές φορές να αλλάζει κάποια γλώσσα αφ' εαυτής, από εσωτερικά αίτια. Όταν όμως διασπάται βίαια η οργανική ενότητα ενός γλωσσικού συστήματος που εσωτερικά κατέχει αρμονία και ευελιξία, όταν εξωγενείς και άσχετοι με τη φύση του συστήματος αυτού παράγοντες υπονομεύουν στοιχεία του, που κατά καιρούς έχουν χαρακτηριστεί «ιερά», αποστάγματα βαθιάς ανθρώπινης (όχι ελληνικής) γνώσης, τότε καταλαβαίνουμε ότι «γλωσσικό ζήτημα» δεν παρήχθη ποτέ από την ελληνική γλώσσα και γραφή.