Ατλαντίδα ένας χαμένος πολιτισμός "Γ'

Ατλαντίδα ένας χαμένος πολιτισμός "Γ''

ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΧΩΡΑ

Αρχίζοντας τη διήγηση του για τα φυσικά χαρίσματα του νησιού, ο Κριτίας περιγράφει πως στο κέντρο του υπήρχε ένας μεγάλος κάμπος που κατέβαινε από το νότιο μέρος του νησιού ως τη θάλασσα.
Γύρω από τον κάμπο υψώνονταν μεγάλα πανέμορφα Βουνά που τον προστάτευαν από τους Βοριάδες.
Στα Βουνά υπήρχαν πολλά και πλούσια χωριά κι ακόμη λιβάδια, ποτάμια, λίμνες και Βοσκοτόπια για όλα τα ζώα, ήμερα και άγρια.
Οι κάτοικοι της Ατλαντίδος, συνεχίζει ο Κριτίας, χάρη στην κατασκευή μεγάλων και δύσκολων τεχνικών έργων είχαν αυξήσει σημαντικά την παραγωγικότητα του κάμπου.Κατάφερναν έτσι να έχουν δύο σοδειές το χρόνο.
Ο πληθυσμός της Ατλαντίδος ήταν μεγάλος. Ηταν μοιρασμένος σε χωριά και συνοικισμούς, και κάθε χωριό ή συνοικισμός είχε το δικό του αρχηγό.Κάθε περιοχή ήταν υποχρεωμένη να δίνει έναν καθορισμένο αριθμό πολεμιστών για τις ανάγκες του στρατού.
Σε περίπτωση πολέμου αυτός ο αριθμός αυξανόταν σημαντικά.Υπήρχαν 10.000 πολεμικά άρματα και 1.200 πολεμικά πλοία!Ο Βασιλιάς κάθε περιοχής είχε απόλυτη εξουσία επάνω στους υπηκόους του, καθώς ήταν ο ίδιος νομοθέτης και κριτής.
Οι σχέσεις όμως ανάμεσα στους Βασιλείς, καθώς και η άσκηση της εξωτερικής εξουσίας καθορίζονταν από τις διατάξεις του Ποσειδώνα. Αυτό όριζε ο πανάρχαιος νόμος, τον οποίο οι δέκα πρώτοι Βασιλείς είχαν χαράξει πάνω σε μια μπρούντζινη στήπη, η οποία βρισκόταν μέσα στο ναό του θεού.
Κάθε περίπου πέντε χρόνια οι Βασιλείς όλων των περιοχών μαζεύονταν στην πρωτεύουσα και εξέταζαν όλα τα ζητήματα του κράτους. Στη διάρκεια εκείνων των συναντήσεων, οι οποίες είχαν και τελετουργικό χαρακτήρα, θυσίαζαν ταύρους στον Ποσειδώνα για να τον ευχαριστήσουν.
Οι σχέσεις μεταξύ των Βασιλέων υπάκουαν σε νόμους καθορισμένους από τον Ποσειδώνα. Οι νόμοι όριζαν ότι κανένας Βασιλιάς δεν επιτρεπόταν να επιτεθεί σε άλλο Βασιλιά και ότι, αν σε κάποια πολιτεία ο Βασιλιάς κινδύνευε να καθαιρεθεί, οι άλλοι βασιλείς θα έσπευδαν να τον Βοηθήσουν.
Σε περίπτωση πολεμου οι αποφάσεις ήταν συλλογικές, αλλά η αρχηγία ανήκε στη γενιά του Ατλαντα.Επιπλέον, ο Κριτίας αναφέρει πως όλο το διάστημα, κατά το οποίο οι κάτοικοι της Ατλαντίδος ακολουθούσαν τους νόμους που είχε θέσει ο Ποσειδώνας, ήταν συνετοί και προόδευαν.
Με το πέρασμα του καιρού όμως το θεϊκό στοιχείο υποχώρησε και ήρθαν στην επιφάνεια όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα. Οταν η κατάσταση έφθασε στο απροχώρητο, ο Δίας, ο Θεός των θεών, αποφάσισε να τιμωρήσει το λαό, ώστε να του , Βάλει μυαλό.Κάλεσε τότε ολούς τους θεούς στο λαμπρό ανάκτορο του, για να πάρουν αποφάσεις.
Δυστυχώς, το κείμενο του Πlάτωνα τελειώνει εδώ (έχει χαθεί η συνέχεια).Ετσι, δεν ξέρουμε τι άλλο είχε γράψει ο μεγάλος φιλόσοφος για αυτό το σπουδαίο ζήτημα.

ΕΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ Ο ΠΛΑΤΩΝ;

Διαβάζοντας τη λεπτομερέστατη περιγραφή του Ελληνα φιλοσόφου, δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει πως το κείμενο αυτό είναι ένα "ευγενές ψέμα", όπως το χαρακτήρισε ο Αγγλος καθηγητής Benjamin Jowett, ο καλύτερος μεταφραστής του Πλάτωνα στη αγγλική γλώσσα.
Εξετάζοντας αντικειμενικά τα στοιχεία που περιέχονται στους δύο διάλογους του Πλάτωνα, μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ο Κριτίας, γνωρίζοντας ότι ο Σωκράτης εκτιμούσε και αναζητούσε την αλήθεια, τον διαβεβαιώνει ότι η ιστορία του "αν και φαίνεται παράξενη, είναι όμως αληθινή".
Για να ενισχύσει δε ακόμη περισσότερο την άποψη του, αναφέρει πως "την εγγυήθηκε ο Σόλωνας, ο μεγαλύτερος νομοθέτης μας, ο οποίος τη διηγήθηκε στον παππού μου τον Δροπίδη". Η παράθεση όλων αυτών των λεπτομερειών από τη μεριά του Πλάτωνα θεωρείται από τους υπέρμαχους της ύπαρξης της Ατλαντίδος ως ενδεικτική του γεγονότος ότι ο Κριτίας περιέγραφε μια ιστορία "παράξενη αλλά αληθινή".
Από την πλευρά, όμως, όσων απορρίπτουν την ύπαρξη της Ατλαντίδος, υποστηρίζεται ότι οι συγκεκριμένες λεπτομέρειες είναι απλά ένα λογοτεχνικό τέχνασμα του Πλάτωνα, για να αιχμαλωτίσει την προσοχή του αναγνώστη.Αλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι Αιγύπτιοι ιερείς απλώς διηγήθηκαν στον Σόλωνα τις λαϊκές παραδόσεις κάποιας αρχαίας εισβολής, όπως κάποιου μυστηριώδους θαλάσσιου λαού, ο οποίος κατέστρεψε πρώτα το μυκηναϊκό πολιτισμό και στη συνέχεια επιτέθηκε με αποβάσεις στην Αίγυπτο.
Βεβαίως, στα μνημεία της Αιγύπτου υπάρχουν χαραγμένες πληροφορίες για το "θαλάσσιο λαό", αλλά αναφέρεται σαφώς ότι οι εισβολείς αποκρούστηκαν από τον Ραμσή Γ'.Ακόμη και την εποχή του Πλάτωνα, όμως, η λύση του μυστηρίου δεν ήταν τόσο απλή υπόθεση. Ο Ηρόδοτος, αν και είχε ακούσει για έναν λαό με το όνομα Ατλάντιοι, οι οποίοι κατείχαν την ενδοχώρα της Λιβύης, δεν αναφέρει τίποτα στα γραπτά του για τη βυθισμένη ήπειρο.
Παρ' ότι ο Αριστοτέλης, όπως είδαμε, απέρριψε αυτή την ιστορία, άλλοι σοφοί της εποχής, όπως ο Κράντωρ, την αποδέχθηκαν ως αληθινή. Μάλιστα ο Κράντωρ υποστήριζε ότι δικοί του φίλοι είχαν δει με τα μάτια τους τις δύο στήλες, στις οποίες αναγράφονταν τα γεγονότα.
Μεταγενέστεροι ερευνητές και γεωγράφοι, όπως ο Στράβων, ο Πλίνιος και ο Ποσειδώνιος, σε εποχές που ο γνωστός κόσμος ήταν πολύ ευρύτερος από ό,τι στην εποχή του Πλάτωνα, απέφευγαν να υποστηρίξουν ως αληθινή την ύπαρξη της Ατλαντίδας, χωρίς όμως να την απορρίπτουν κιόλας.Στα χρόνια του Μεσαίωνα η υπόθεση της Ατλαντίδας ήταν ξεχασμένη, όμως η ανακάλυψη μιας νέας ηπείρου, της Αμερικής, την έφερε πάλι στην επιφάνεια.
Το μεγάλο ταξίδι του Κολόμβου έδωσε σάρκα και οστά στην πιθανότητα να υπήρχε κάποτε ένα μεγάλο κομμάτι στεριάς στη μέση του Ατλαντικού ωκεανού.Στα χρόνια της Αναγέννησης η Ατλαντίδα ήρθε πάλι στην επικαιρότητα και οι σχετικές διαμάχες συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Πάντως, οι νεότερες έρευνες, βασισμένες στις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης, απέχουν πολύ από το να την απορρίψουν ως ένα "ευγενές ψέμα" και θεωρούν την ιστορία του Πλάτωνα ως το αχνό, σκοτεινό περίγραμμα ενός από τα σπουδαιότερα συμβάντα της ιστορίας.
Τα τελευταία χρόνια είναι πλέον διαδομένη η πίστη πως στο απώτατο παρελθόν είναι πολύ πιθανόν να άνθησαν μεγάλοι πολιτισμοί στην επιφάνεια της Γης, την ύπαρξη των οποίων αγνοούμε ή απλώς υποπτευόμαστε.
Ισως το κείμενο του Πλάτωνα να εξωραίζει πολλά πράγματα, ίσως να μην ήταν όλα τόσο τέλεια, πάντως προσωπική άποψη μας είναι ότι η ιστορία της Ατλαντίδας έχει εξαιρετικά μεγάλες πιθανότητες να είναι αληθινή. Καθώς οι έρευνες για τον εντοπισμό της συνεχίζονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, ας ελπίσουμε ότι κάποια μέρα θα βρεθεί ένα ατράνταχτο στοιχείο που να μας διαβεβαιώνει πως ναι, η Ατλαντίδα, η μυστηριώδης χαμένη ήπειρος, υπήρξε κάποτε!