Από το ιστολόγιο μιας φίλης που ζει στην Νέα Υόρκη και θρηνεί τον χαμό ενός φίλου.. Με συγκίνησε!!

Μια στεντόρεια φωνή σίγασε!

( φωτογραφία Υιώτας)

Ο φίλος μας, στα κυπαρίσσια!

Αναπάντεχο, ταυτόχρονα αναμενόμενο!

Ευθυτενής, σαν το υψηλό αειθαλές δέντρο, μυστηριώδης κι οξυδερκής, 

άκαμπτος κι ισχυρογνώμων, τρυφερός 

εκεί που έλειωνε η καρδιά του, θύμα κι αυτός της Κατοχής, όπως πολλοί της γενιάς του,

μαζί με τόσα άλλα που σχηματίζουν μια ζωντανή ύπαρξη...

(Τριαντάφυλλα σε γαλάζια ακτή. Υιώτας, 2015) 

Αφιερώνω αυτόν τον "πίνακά μου" στην ξεχωριστή φιλία μας και στις κοινές εμπειρίες που ανακάλυψαν με τον Δημήτρη μου, όταν υπηρετούσαν στο " Ένδοξο Βασιλικό Ναυτικό"!

Καλό σου ταξίδι, φίλε Υποπλοίαρχε! 

*********************************************
*********************************

 Τιμής Ένεκεν

αναδημοσιεύω την παρουσίαση του βιβλίου του, ένα χρόνο περίπου πριν, στην "Αστοριανή":

3 Δεκ 2013

Ξεφλουδίζοντας τις λέξεις...

Ένα δώρο έφτασε χθες στο μπρούτζινο γραμματο-κιβωτιό μας, χαρά ευπρόσδεκτη, ξεχωριστή, όταν πρόκειται για βιβλίο. Μάζεψα, μάλιστα, κόκκινες πεταλούδες μπιγκόνιας, ζαλισμένες από το κρύο πρωϊνό και το καλημέρισα. 
Το φυλλομέτρησα, διάβασα μερικά καυτά άρθρα του, μα γύρισα πάλι στο πρόλογο του συγγραφέα. 
Στην πλέον τρυφερή του αφιέρωση: 
Στον εγγονό του Ιωάννη-Αλέξανδρο:
Αγόρι μου,
το γέλιο σου τον ήλιο σκοτεινιάζει.
Τα μάτια σου είδε η ροδαυγή
και βαριαναστενάζει.

Και νάταν μόνο αυτή του η εξομολόγηση...( σελίδα 11)
" ...τα πρώτα δεκαοκτώ μου χρόνια τα άντεξα μέσα στον κυκεώνα της Αθήνας, στα βάραθρα της κακομοιριάς, της πείνας, του μίσους, των βασανιστηρίων, κάτω από την μπότα των Γερμανών. Τότε, οι άνθρωποι φύτευαν σφαίρες στην καρδιά, αντί λουλούδια στη γη. Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα συνετελέσθη η τήξις και η πήξις του μυαλού και του χαρακτήρα μου. Μπήκα σε πειρασμούς πολλούς, μα σύντομα η πλανεύτρα θάλασσα, με πήρε στην αγκαλιά της. Την γεύτηκα ολόκορμη σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη, απ' τον Βερίγγειο πορθμό ως την Ανταρκτική. Καριέρα στο Ναυτικό, - σπουδές -έρευνες - ασκήσεις - ποντοπορείες - προαγωγές - περιπέτειες, και ξαφνικά ένιωσα πως γερνάω. Παντρεύτηκα την Ελένη, κόρη Καλύμνιου σφουγγαρά, δημιουργό της κόρης μας της Μαριέλενας.Τη σύζυγό μου όμως ζήλεψε ο Χάρος και κείνη τόσκασε μαζί του. Κι έμεινα μόνος για να θυμίζω φάρο σε κάβο, που του σβήσανε το φως.  ..."
κι ακόμη: (σελίδα 7):
Είχα κάποτε ακούσει πως ο ευκολότερος τρόπος για ν΄αποκτήσεις μερικούς εχθρούς, είναι να λες συνεχώς την αλήθεια. Μ΄αυτό τον τρόπο κατάφερα κι εγώ... να με ξεφορτωθούν κάμποσοι φίλοι και φίλες.
(Είμαι) τύπος ελαφρά εριστικός, σατυρικός, συχνά σκώπτω άλλοτε εμμέτρως κι άλλοτε εν πεζώ, πάντοτε όμως ευθύγραμμος. Σε συμπαιγνίες, ποτέ δεν παίρνω μέρος. Γράφω απονήρευτα και αφιλοκερδώς για να μεταδίδω πάντοτε δωρεάν τα παράγωγα της ανεξάρτητης σκέψης μου.
Έτσι ελπίζω ότι, ανάβω κάποια φτωχά κεράκια, με λίγο έστω φως, στον άναστρο ουρανό μας.
Και δεν θα σβήσουν αυτά τα κεράκια πριν σβήσει το δικό μου.... .... "

...κι είναι το δεύτερο, κατά σειραν, βιβλίο του με άρθρα και ποίηση ...

Κρατώ
ένα πρόσφατο άρθρο του στον Ε. Κήρυκα, ΝΥ, Δευτέρα 25 Νοεμβρίου, ε.ε., από τα πάμπολλα που έχει δημοσιεύσει, με τίτλο: 
"Οι πρώτοι φθόγγοι", εννοώντας την Αγάπη, όπου μετά από μια ανάλυση εκ βαθέων καταλήγει:
"... Παντού και πάντα υπάρχει Αγάπη. Όμως, για να φανερωθεί, χρειάζεται χώμα για να βλαστήσει και νερό να ποτισθεί. Ο άνθρωπος την εγκατέληψε, και τώρα εκείνη μοιάζει με δέντρο δίχως ρίζες! 
Μοιάζει με ιστιοφόρο χωρίς πανιά... Ε.Δ."

Αυτά τα λίγα για τον :"... (Είμαι) τύπος ελαφρά εριστικός, σατυρικός, συχνά σκώπτω άλλοτε εμμέτρως κι άλλοτε εν πεζώ, πάντοτε όμως ευθύγραμμος. "  !!!!

Όμως, μια κάποια στιγμή, θα πρέπει να επανέλθω για τον  Ευάγγελο Διακογιάννη.
Αυτή, ήταν μια παρουσίαση κι ένα ¨"Ευχαριστώ" για το Βιβλίο-δώρο, 
ιδίως σε ώρες... κρυωμένες  που με ταλαιπωρούν...

**********************************************************************

                                                     ********************************************************

Μιλήσαμε την περασμένη Πέμπτη από την κλινική: ..... - νομίζω ότι την "σκαπουλάρισα, Υιώτα! ευχήσου να τα πούμε από κοντά..." 

Ποτέ μου δεν διανοήθηκα ότι 

η τρεμάμενη φωνή του ήταν το τρεμοσβήσιμο κεριού στην επερχόμενη θύελλα της ζωής... 

Γενναία η απόφαση του να παίξει "ή του ύψους ή του βάθους" με την νέα τεχνολογία, για να κερδίσει την αξιοπρέπεια στην εναπομείνουσα διάρκεια της ζωής του... Το βέλος χτύπησε στην καρδιά, κι εκείνη φτερούγησε το πρωί της Τετάρτης του Φλεβάρη... 

  

Ο μικρός μας φάρος στο παράθυρό σου, θα μας δένει, στα επίγεια...      

Αντίο Φίλε μας.

Υιώτα και Δημήτρης 

http://astoriani.blogspot.gr/