Λειτουργώ σαν να είναι από αύριο να λείπω.. Αφήνω ένα αχνάρι που είναι μελανό και ζαλίζει κι εμένα τον ίδιο να το κοιτώ καμιά φορά που μένει πίσω μου καθώς αραδίζω σαν τον σαλίγκαρο που αφήνει πίσω του το σάλιο που δηλώνει πως την πορεία που κατορθώνει την κερδίζει λιώνοντας το ίδιο του κορμί.
Μπορεί μέσα στα κείμενα να είμαι ένας άλλος, ωστόσο ο καθοδηγητικός μίτος της όλης πορείας μου είναι του λεξιλογίου η λάμψη όπως αυτή μου παραδόθηκε απ’ τους αιώνες που μιλιέται η ελληνική λαλιά.
Την σέβομαι, ακολουθώ την μουσική της, τον κάθε ήχο που αφήνει μια λέξη που πέφτει μέσα στο εμπόλεμο στερέωμα της γλώσσας για να διεκδικήσει μια ύπαρξη που φιλοδώρηθηκε από τα νοήματα που φιλοξενεί.
Έτσι φτάνω κάποτε στην ποίηση που είναι ύψιστη νότα μες την παρτιτούρα της λογοτεχνίας.
Εκεί είμαι ο άλλος εαυτός μου. Αυτός που δεν γνωρίζω ούτε κι εγώ και έχει μέσα του φωνές μυστικές να του υποβάλλουν μια φωταγωγημένη ψυχή που φιλοδοξώ να είναι η ψυχή μου..
Σ.Π.. 11.12.2011
Δυο τεράστια μάτια ανοίγουν και σε κοιτούν ξαφνιασμένα,σαν ο ποιητής και άνθρωπος Στρατής,μένει για λίγο στο γήινο περίβλημά του κι ύστερα..χάνεται πάλι μες στη λέξη και στα ακριβά της νοήματα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτρατή μου, καληνύχτα!
Μίνα
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλαράκιμου
σ' ευχαριστώ!
Κομίζεις ένα ήθος σπάνιο για την εποχή μας!
Χαίρομαι που υπάρχεις!
Καλημέρα!