Είναι που τα πολιτεύματα πια τρέφονται με ανθρώπινη σάρκα.

Είναι που τα πολιτεύματα πια τρέφονται με ανθρώπινη σάρκα.
Είναι που ποτέ δεν φύγαμε από την εποχή των σπηλαίων.
Ράγισε η ψυχή αλλά και μέσα στους αιώνες ίδια ραγισμένη υπήρξε. Εξανθρωπίστηκε ποτέ μια κοινωνία για να φτάσει υψηλούς στόχους και να ευδοκιμήσουν μέσα της πολίτες με ιδανικά;
Νιώθω ξαφνικά να είναι στέρφα γη η τωρινή μου πατρίδα
και να με οδηγεί στην κατάθλιψη.
Ήθελα να τιμωρήσω αμείλικτα τους θεσμοθέτες που εφάρμοσαν ταπεινούς, μιαρούς σκοπούς.
Τόση μεθόδευση μέσα στα χρόνια!
Για να μην έχω ιστορία κάποτε, για να είναι η παιδεία μου
ένα φτωχό γράμμα που με οδηγεί σε έναν κοντινό πνευματικό ορίζοντα.
Άραγε θα καταλάβω και θα διεκδικήσω μερίδιο από το πλούσιο γεύμα τους;
Ή θα πειστώ ότι φταίω εγώ που φτάσαμε εδώ ενώ εκείνοι κυβερνούσαν;
Ας μην ζήσω σε μια χώρα λωτοφάγων που ξεχνάνε.
Ας πολιορκήσω τόσο όσο θα πολιορκηθώ.


(Ασκήσεις λογικής για το σπίτι μπροστά από την κλειστή τηλεόραση και τον φθαρμένο καναπέ μου…)

Σ.Π 12.12.2011