ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ

Ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς του '70 ο Αργύρης Χιόνης πέθανε το απόγευμα των Χριστουγέννων (25-12-2011) από καρδιακή προσβολή.

Πληροφορούμενος την απώλεια του Αργύρη Χιόνη, ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, κ. Παύλος Γερουλάνος, προέβη στην ακόλουθη δήλωση: «Ο Αργύρης Χιόνης υπήρξε μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου και δημιουργού. Πολίτης του κόσμου αλλά και άρρηκτα συνδεδεμένος με την Ελλάδα, άνθρωπος πολυπράγμων και συλλέκτης πάσης φύσεως εμπειριών, προσωπικότητα σύνθετη που αναζήτησε την ευτυχία στα απλά και μικρά, παρουσία χαμηλόφωνη αλλά επιδραστική, ο Χιόνης εξέφρασε με το έργο του την απορία του ανθρώπου μπροστά στο παράλογο και μάταιο της ύπαρξής του αλλά και μια βαθιά αγάπη για τη ζωή και μια ειλικρινή κατάφαση σ' αυτή.
Στους οικείους και τους φίλους του εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια.»

Ο Αργύρης Χιόνης ήταν Έλληνας ποιητής και συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1943 στην Αθήνα, στα Σεπόλια, από γονείς νησιώτες, εσωτερικούς μετανάστες. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο 2ο Νυχτερινό Γυμνάσιο. 'Αρχισε να εργάζεται σε πολύ μικρή ηλικία και άλλαξε αρκετά επαγγέλματα. Σε ηλικία 28 ετών γράφεται στο Πανεπιστήμιο του 'Αμστερνταμ και σπουδάζει ιταλική φιλολογία. Επί είκοσι έτη (1967-1977 και 1982-1992), έζησε σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Κατά τη δεκαετία 1982-1992, εργάστηκε, ως μεταφραστής, στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το 1992, παραιτήθηκε από τη θέση αυτή και, έκτοτε, ζει στο χωριό Θροφαρί της ορεινής Κορινθίας, όπου ασχολείται με την ποίηση και τη γεωργία, όπως χαρακτηριστικά λέει στο βιογραφικό που συνοδεύει τα βιβλία του.

Έργα του:

Ποίηση:

* Απόπειρες φωτός. Αθήνα, Δωδεκάτη ώρα, 1966.
* Σχήματα Απουσίας. Αθήνα, Αρίων, 1973.
* Μεταμορφώσεις. έκδοση του ιδίου, Αθήνα 1974.
* Τύποι ήλων. Θεσσαλονίκη, Εγνατία / Τραμ, 1978.
* Λεκτικά τοπία. Αθήνα, Καστανιώτης 1983.
* Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη. Αθήνα, Υάκινθος, 1986.
* Εσωτικά τοπία. Αθήνα, Νεφέλη, 1991,1999.
* Ο ακίνητος δρομέας. Αθήνα, Νεφέλη, 1996, 2000.
* Ιδεογράμματα. Θεσσαλονίκη, Τα τραμάκια, 1997.
* Τότε που η σιωπή τραγούδησε και άλλα ασήμαντα περιστατικά. Αθήνα, Νεφέλη, 2000.
* Στο υπόγειο. Αθήνα, Νεφέλη, 2004.
* Η φωνή της σιωπής: Ποιήματα 1966-2000. Αθήνα, Νεφέλη, 2006.
* Μέρες ποίησης [συλλογικό έργο]. Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2007.
* Ό,τι περιγράφω με περιγράφει, Ποίηση δωματίου Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2010.
* Παίγνια [συλλογικό έργο]. Αθήνα, Futura, 2011.


Αφηγήματα:

* Ιστορίες μιας παλιάς εποχής που δεν ήρθε ακόμα. Αθήνα, Αιγόκερως, 1981.
* Ο αφανής θρίαμβος της ομορφιάς. Αθήνα, Πατάκης, 1995.
* Τρία μαγικά παραμύθια. Αθήνα, Πατάκης, 1998.
* Όντα και μη όντα. Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2006.
* Περί αγγέλων και δαιμόνων. Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2007.
* Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες. Αθήνα, Κίχλη, 2008.
* Το μήνυμα και άλλες δύο φάρσες - Ο ρήτορας ή ο κανιβαλισμός: Αυτός εκτός και εντός του κοστουμιού του (τρία μονόπρακτα). Αθήνα, Κίχλη, 2009.


Μεταφράσεις:

* Octavio Paz, Ποιήματα. Αθήνα, Σπηλιώτης, 1981.
* Howard Fast, Οι μετανάστες, Αθήνα, Bell, 1981.
* Jeffrey Archer, Κάιν και 'Αβελ, Αθήνα, Bell, 1982.
* Russel Edson, Όταν το ταβάνι κλαίει (ποίηση). Αθήνα, Αιγόκερως, 1986.
* Roberto Juarroz, Κατακόρυφη ποίηση. Θεσσαλονίκη, Τα τραμάκια, 1997.
* Jane Austen, Περηφάνια και Προκατάληψη. Αθήνα, Πατάκης, 1997, 2000.
* Henri Michaux, Με το αγκίστρι στην καρδιά, Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2003.
* Ξένη ποίηση του 20ού αιώνα [συλλογικό έργο, ανθολόγηση Μαρία Λαϊνά, συλλογική μετάφραση]. Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα, 2007.
* Nikanor Parra, Ποιήματα επείγουσας ανάγκης. Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2008.

Έχει επίσης μεταφράσει και δημοσιεύσει σε λογοτεχνικά περιοδικά πολλά ποιήματα γραμμένα στα γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά, ιταλικά και ολλανδικά, καθώς και όλο τον "Αστερίξ" και ένα μεγάλο μέρος του "Ιζνογκούντ".

Μεταφράσεις έργων του σε ξένες γλώσσες:

* Σχήματα απουσίας Μτφρ. στα ολλανδικά και στα αγγλικά, M. Blijstra και M. Muntz (Δίγλωσση έκδοση). 'Αμστερνταμ, TOR, 1971.
* Μεταμορφώσεις και άλλα ποιήματα, Μτφρ στα ολλανδικά, M. Blijstra. 'Αμστερνταμ, DE BEUK, 1976.

Βραβεία: Κρατικό Βραβείο Διηγήματος 2009, εξ ημισείας με τον Τόλη Νικηφόρου για Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες, Κίχλη 2008.

Πηγή: parakato.gr

«Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ
΄ΝΑΙ/ ΕΝΑ ΖΑΧΑΡΩΜΕΝΟ
ΒΟΤΣΑΛΟ/ ΠΑΝΩ ΠΟΥ ΘΑ
΄ΧΕΙΣ ΓΛΥΚΑΘΕΙ/ ΝΑ ΣΠΑΣ
ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΣΟΥ»,
ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ
Ο ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ
Γενέτειρα: Αθήνα 1943 Σπουδές/ Σταδιοδρο μία: Ολοκληρώνει τις εγκύκλιες σπουδές του στο 2ο Νυχτερινό Γυμνάσιο. Σε ηλικία 28 ετών γράφεται στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ και σπουδάζει ιταλική φιλολογία. Τη δεκαετία 1982-1992, εργάζεται ως μεταφραστής στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις Βρυξέλλες. Τον Ιούλιο του 1992, παραιτείται και εγκαθίσταται στο Θροφαρί, μικρό χωριό της ορεινής Κορινθίας, όπου έκτοτε ζει απομονωμένος, «καλλιεργώντας τη γη και την ποίηση». Το γνωρίζατε; Έχει εκδώσει δύο βιβλία με παραμύθια και τρεις συλλογές διηγημάτων, εκ των οποίων οι δύο πιο πρόσφατες, Όντα και μη όντα (2006, Βραβείο διηγήματος του περιοδικού «Διαβάζω» 2007) και Περί αγγέλων και δαιμόνων (2007), κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης. Έχει μεταφράσει ποιήματα των Οκτάβιο Πας, Ρομπέρτο Χουαρόθ, Νικανόρ Πάρα, Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, Στήβεν Κρέιν, Ανρί Μισώ καθώς και το μυθιστόρημα Περηφάνια και προκατάληψη της Τζέιν Ώστεν. Κριτική ετυμηγορία: Η διαυγής, υποβλητική, ευφάνταστη, αλλά και σαρκαστική, στα όρια του παραδοξολογήματος, ποίηση του Χιόνη δεν θα μπορούσε παρά να έχει αρδευτεί από τη λιτή και ακριβή έκφραση του Καβάφη (αλλά και του Καρυωτάκη), και από το λυτρωτικό, ειρωνικό του πνεύμα. Η Βίβλος (ιδίως το Βιβλίο του Ιώβ ), ο Κάφκα και ο Μπέκετ διαμόρφωσαν και ενίσχυσαν την πίστη του στο παράλογο και μάταιο της ύπαρξης, αλλά ταυτόχρονα σφυρηλάτησαν και το «αγωνιστικό» του ήθος: ότι ο ποιητής, υπομένοντας το υπαρξιακό του αδιέξοδο, πρέπει να καταφάσκει διαρκώς, ώς το τέλος, στη ζωή· να αναζητεί το δικό του δαντικό paradisο terrestre στα «λεκτικά τοπία» που αργά αργά συνθέτει. Στο γνωστό πρόταγμα του Μπέκετ «δεν μπορώ να συνεχίσω, θα συνεχίσω», ο Χιόνης απαντά: «η σιωπή αποψιλώνει την ψυχή μου, αλλά εγώ επιμένω να φυτεύω δέντρα». Με άλλα λόγια, όπως το βέλος του Ζήνωνα δεν θα φτάσει ποτέ στον στόχο του, έτσι και ο Χιόνης παραμένει ένας «ακίνητος δρομέας», που ωστόσο επιμένει στην αναγκαιότητα της κίνησης των λέξεων. Η ποίηση είναι υπόθεση αδιάκοπης ενδοσκόπησης. Απαραίτητη προϋπόθεση φαίνεται να είναι για τον Χιόνη η «μόνωση», όχι όμως και η «αποξένωση» από την πραγματικότητα. Έτσι, μολονότι γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μεγαλούπολη και έζησε για καιρό σαν κοσμοπολίτης, αποφάσισε, χάριν της τέχνης του, να «απεκδυθεί το κοστούμι της ασφάλτου και να ενδυθεί», όπως λέει ο ίδιος, «το βρακί του χώματος», αφού μόνο στη φύση μπορεί η ψυχή, «η περικοκλάδα της αβύσσου/ στο χάος να σκαρφαλώνει/ ντύνοντας πράσινο το τίποτα».

Βιβλιογραφία: Έχει εκδώσει έντεκα ποιητικές συλλογές, δέκα εκ των οποίων, συγκεντρωμένες σ΄ έναν τόμο, κυκλοφόρησαν το 2006 από τις Εκδόσεις Νεφέλη, με τον τίτλο Η φωνή της σιωπής. Η ενδέκατη, με τίτλο Στο υπόγειο, κυκλοφόρησε από τον ίδιο εκδοτικό οίκο, το 2004.

Στίχοι: « Πηδάει, πάντα, δίχως πήχυ · δεν τον ενδιαφέρει ένα συγκεκριμένο ύψος άλματος , αλλά το υπέρτατο ρεκόρ · η πτήση ».



Δεν δίστασε να παραιτηθεί από το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου εργαζόταν ως μεταφραστής προκειμένου να εγκατασταθεί στο Θροφαρί, ένα μικρό χωριό της ορεινής Κορινθίας, που οι μόνιμοι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους τριάντα. Εκεί έχει στήσει το ποιητικό εργαστήρι του ο Αργύρης Χιόνης από το 1992. Κι από 'κεί έκτοτε μαζί με την ποίηση καλλιεργεί καμιά εκατοστή ρίζες ελιές κι έναν μικρό κήπο επίσης. Αυτά αρκούν λέει συχνά. Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκε στην Αθήνα. Μόνο όταν έχει λόγο σοβαρό εγκαταλείπει το χωριό. Αυτή τη φορά η κυκλοφορία της καινούργιας ποιητικής του συλλογής "Ό,τι περιγράφω με περιγράφει" (εκδ. Γαβριηλίδης) στάθηκε αφορμή να αφήσει για λίγο το μάζεμα των ελιών και να μοιραστεί με τους Αθηναίους φίλους του ένα καλό τσίπουρο και μερικές παρηγορητικές κουβέντες. "Η τέχνη πάντα λειτουργούσε ως παραμυθία για τον άνθρωπο" διαπιστώνει, Αυτοβιογραφική, χαμηλών τόνων, άλλοτε υπαινικτική και πάντα εύληπτη η ποίησή του τον έχει οδηγήσει ανάμεσα στις σημαίνουσες ποιητικές φωνές της χώρας από τη δεκαετία του '70 ως σήμερα. Αυτοπροσδιοριζόμενος όμως και ως "πολιτικό ζώο" ο Αργύρης Χιόνης δεν αφήνει την ποίηση του αποκομμένη από όσα συμβαίνουν σήμερα γύρω μας. Έτσι και στην κουβέντα μας δεν περιορίζεται μόνο στην τέχνη που διακονεί.



* Η περιπέτειά σας στην ποίηση έχετε πει ότι άρχισε στα 13 σας χρόνια. Τώρα που έχετε φτάσει στα 68, πώς βλέπετε αυτή την περιπέτεια;

Είναι δίχως τέλος. Κάποια στιγμή ξεκίνησα να γράφω και πεζά, στην αρχή παραμύθια για παιδιά και στη συνέχεια παραμύθια για όλες τις ηλικίες με την έννοια ότι ενέχουν το στοιχείο της παραμυθίας. Ακόμη λοιπόν και σʼ αυτά τα πεζά, τις έξι συλλογές ιστοριών μέχρι στιγμής, τώρα ετοιμάζεται η έβδομη, η περιπέτεια της ποίησης συνεχίζεται. Είναι μία σχέση διαρκής.



* Σας έχει κάνει και καλύτερο άνθρωπο; Μπορεί να το κάνει αυτό η ποίηση;

Σαφώς με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο, ελπίζω τουλάχιστον. Νομίζω, αν και δεν είναι κατʼ ανάγκη καλοί άνθρωποι όλοι οι ποιητές, ότι όταν κάνεις τέχνη παίρνεις μια απόσταση από την πραγματικότητα, κι όταν επιστρέφεις πάλι σʼ αυτή, ο τρόπος που την αντιμετωπίζεις είναι διαφορετικός, πιο ανθρώπινος, πιο ανεκτικός. Μʼ αυτή την έννοια λέω ότι η ποίηση μʼ έκανε καλύτερο άνθρωπο.



* Πόσο καιρό εργάζεστε πάνω στην τελευταία σας συλλογή;

Συνήθως οι ποιητικές συλλογές μου, είναι κατά κάποιο τρόπο προγραμματισμένες. Ξεκινώ από ένα θέμα και το τραβάω μέχρι τέλος, να το εξαντλήσω. Όταν νομίζω ότι εξαντλήθηκε έχει τελειώσει και η συλλογή. Στην προκειμένη όμως περίπτωση, αυτή η συλλογή δεν γράφτηκε προγραμματισμένα. Περιλαμβάνει ποιήματα από διαφορετικές εποχές και η σύνθεσή τους έγινε εκ των υστέρων. Οι ενότητες που υπάρχουν στο βιβλίο σχηματίστηκαν εκ των υστέρων. Παρʼ όλα αυτά συνειδητοποίησα ότι τελικά οι ενότητες αυτές είναι σαν να έχουν γραφεί κι αυτές προγραμματισμένα, διαπίστωσα μια συνέχεια στη θεματική τους.



* Αυτό είναι καλό για το βιβλίο και για τον ποιητή του;

Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά φαίνεται ότι ακόμη και όταν μεσολαβεί μεγάλο χρονικό διάστημα από ένα ποίημα σε ένα άλλο μένει κάτι μέσα μου που ασυνείδητα λειτουργεί ως συνεκτικός κρίκος σε όλα όσα πραγματεύεται η συλλογή.



* “Ότι περιγράφω με περιγράφει” παράξενος τίτλος για ποίηση

Η ποίηση μου είναι περιγραφική ούτως ή άλλως και επειδή ως τώρα οι ποιητικές μου συλλογές είχαν πρωτότυπους τίτλους στους οποίους κυριαρχούσε το οξύμωρο, όπως «Ο Ακίνητος δρομέας», «Η Φωνή της σιωπής» κ.λπ., θεωρώ ότι τούτος ο τίτλος είναι κοινότοπος αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικός. Ίσως επειδή έχω φτάσει σʼ αυτή την ηλικία κι έχω πειστεί πραγματικά πως ό,τι έχω γράψει με έχει γράψει. Υπάρχει μια ρήση του Πάουλ Κλε που πάνω κάτω λέει ότι όταν κοιτάζω ένα δέντρο δεν ξέρω αν είμαι εγώ που το παρατηρώ ή αυτό που με παρατηρεί. Κάποια στιγμή παρατηρητής και παρατηρούμενο ταυτίζονται.



* Να την εκλάβουμε αυτή τη συλλογή ως την ποιητική μορφή μιας αυτοβιογράφησης με πολλά υπονοούμενα, νύξεις και παραλείψεις;

Ναι σίγουρα. Έτσι κι αλλιώς πάντα βιογραφούμαι μέσα από την ποίησή μου και από ό,τι άλλο γράφω. Απλώς προκειμένου το αποτέλεσμα αυτό να γίνει τέχνη, που για μένα σημαίνει επικοινωνία, πρέπει να δημιουργεί προσβάσεις για τον αναγνώστη, να μην είναι κρυπτικό, να μην είναι κλειστό. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ευκολία, με την έννοια ότι το έργο πρέπει να είναι εύκολο. Το έργο πρέπει να είναι πολυεπίπεδο και ο κάθε αναγνώστης ανάλογα με τις πνευματικές του αποσκευές να βρίσκει κάτι σʼ αυτό.



* Υπ' αυτή την έννοια η τέχνη στην εποχή μας ενέχει επικοινωνία με το κοινό;

Όλοι οι ποιητές τους οποίους αγάπησα και αγαπώ δεν κάνανε αυτό που λέμε αφηρημένη ποίηση. Δεν κάνανε εξομολογητική ποίηση που αφορά μόνο τον γράφοντα και το χαρτί. Αυτή η εξομολογητική ποίηση για μένα πρέπει να πηγαίνει κατευθείαν στο συρτάρι, δεν έχει νόημα να εκδίδεται. Το ίδιο πιστεύω για όλες τις τέχνες και νομίζω ότι συμβαίνει ήδη, υπάρχει μια επιστροφή από την αφηρημένη ζωγραφική στην παραστατική, το ίδιο και στη μουσική. Επιστρέφει ο άνθρωπος στο συγκεκριμένο στο παραστατικό αλλά από άλλους δρόμους. Από δρόμους οι οποίοι ανοίχτηκαν από διάφορους επαναστάτες. Οι σουρεαλιστές π.χ. εμφανίστηκαν για να γιαουρτώσουν τον παρνασισμό, τον κλασικισμό και το πέτυχαν. Απελευθέρωσαν τη φόρμα. Ήταν μια πρωτοπορία τότε, αλλά όταν γίνεται κατεστημένο αυτομάτως χάνει την αξία του. Πόσο μάλλον οι μιμητές του. Η ποίηση όμως, η οποία είναι μία στην ουσία, χώνεψε αυτά τα ανατρεπτικά στοιχεία και τώρα ότι γίνεται βάση του μοντέλου του σουρεαλισμού είναι μια μανιέρα, μια ευκολία που καταντάει αυτοσκοπός. Οι ίδιοι οι σουρεαλιστές εγκατέλειψαν το κίνημα και στη Γαλλία αλλά και εδώ στην Ελλάδα. Αν δούμε την περίπτωση του Ρίτσου τότε διαπιστώνουμε τον μεγαλειώδη τρόπο με τον οποίο αυτός ο ποιητής, παραμένει εύληπτος και οικείος στον αναγνώστη του, έχοντας αφομοιώσει ποιητικά κινήματα, κινήματα ιδεών, καλλιτεχνικά ρεύματα.



* Είμαστε σήμερα σε μια περίοδο αναστοχασμού της ποιητικής τέχνης;

Σίγουρα. Σήμερα ζούμε σε μια περίοδο χάους και ασυναρτησίας σε όλα τα επίπεδα. Όταν η τέχνη γίνεται και αυτή χαοτική και ασυνάρτητη, τότε πια ο άνθρωπος μένει έρμαιο των καιρών δεν έχει πού να σταθεί και πού να ακουμπήσει. Η τέχνη πάντα λειτουργούσε ως παραμυθία για τον άνθρωπο.



* Και γιατί σιωπούν οι ποιητές;

Αυτό που έχουν να πουν οι ποιητές οφείλουν να το πουν μέσα από το έργο τους. Δεν είναι ο ρόλος τους να υπογράφουν διαμαρτυρίες ή να πολιτικολογούν. Πρέπει το έργο τους να είναι παράδειγμα.


* Να γυρίσουμε πάλι στη συλλογή σας. Τι σημαίνει "Ποίηση δωματίου" όπως υποτιτλίζετε το βιβλίο σας;

Σημαίνει ό,τι και η μουσική δωματίου. Σύντομη περιεκτική, πυκνή, και αποστηθίσιμη. Όπως ένα μικρό κονσέρτο μπαρόκ, ένα κονσέρτο δωματίου. Δε σημαίνει ωστόσο ότι είναι μια ποίηση που περιορίζεται μόνο στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Έχει συμβεί στο παρελθόν να δω μικρά ποιήματά μου γραμμένα σε τοίχους σε περιόδους φοιτητικών εξεγέρσεων πράγμα που σήμαινε ότι ακόμη και η χαμηλόφωνη ποίηση αν έχει κάτι να πει βγαίνει από το γραφείο στον δρόμο.



* Διαπιστώνω ωστόσο και μεγάλη αγωνία σε τούτα τα ποιήματα, αγωνία υπαρξιακή αλλά και συλλογική.

Σωστά αναγνώνεται. Η υπαρξιακή αγωνία είναι στοιχείο ζωτικό στην ποίησή μου. Για παράδειγμα οι ποιητές τους οποίους θεωρώ δασκάλους μου, είναι ο Καβάφης, ο Καρυωτάκης, ο Μπέκετ, ο Κάφκα... Επειδή ωστόσο ζω σε μια κοινωνία και είμαι ζώο πολιτικό πιστεύω ότι η προσωπική μου αγωνία εντάσσεται στη συλλογική αγωνία ή αν θέλετε η συλλογική αγωνία εκφράζεται από την προσωπική μου στάση.



* Η αποκέντρωση που εσείς έχετε υιοθετήσει ως στάση είναι και η πρότασή σας απέναντι που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα;

Είναι μία πρόταση η οποία όμως δεν ξέρω αν είναι συνολικά εφικτή. Δεν υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις για όποιον θέλει να εγκαταλείψει τα μεγάλα αστικά κέντρα και να εγκατασταθεί στην επαρχία. Εγώ απʼ αυτή την άποψη δεν είμαι ο κανόνας αλλά είμαι προνομιούχος. Δυστυχώς η ελληνική πολιτεία ακόμα ούτε και τώρα που βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού αν όχι στον γκρεμό, δεν ενθαρρύνει τέτοιες πρωτοβουλίες ικανές να αναζωογονήσουν αυτό που πιπιλάμε στις μέρες μας την πεθαμένη ανάπτυξη. Για παράδειγμα στα περισσότερα χωριά της Κορινθίας στην οποία ζω, δεν υπάρχει συγκοινωνία, και δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχουν σχολεία, και δεν υπάρχουν σχολεία γιατί δεν υπάρχουν παιδιά και δεν υπάρχουν παιδιά γιατί οι γονείς τους μετανάστευσαν σε πόλεις. Έτσι τα χωριά πεθαίνουν ή γίνονται τουριστοχώρια. Μήπως πρέπει να τα ξαναδούμε λοιπόν όλα αυτά; Και εννοώ και εμείς οι πολίτες που σήμερα ψηφίζουμε στο χωριό αλλά ζούμε στην πόλη. Αλλού τρώμε δηλαδή, αλλού πίνουμε κι αλλού πάμε και το δίνουμε. Δεν το δίνουμε όμως τζάμπα γιατί περιμένουμε οι πολιτικοί να διορίσουν τα παιδιά μας και να γίνουν αργόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι. Όμως το ίδιο το κράτος θα πρέπει να μας υποχρεώνει μετά κάποιο διάστημα διαμονής μας σε οποιοδήποτε άλλο μέρος εκτός απʼ αυτό της καταγωγής μας να κάνουμε εκεί μεταφορά των εκλογικών δικαιωμάτων μας, πράγμα που συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη. Όμως κι αυτό είναι μία από τις ελληνικές παθογένειες που μας οδήγησαν στην κρίση που βιώνουμε σήμερα. Και αυτή όμως η παθογένεια συντηρεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Μέχρι πότε άραγε; Θα δούμε.



* “Με ήτα η ζωή τελειώνει, με ήττα, επίσης” γράφετε στις “Εκδοχές του τέλους” μέρος της συλλογής. Ηττήθηκε ο άνθρωπος, η ποίηση, ο Αργύρης Χιόνης;

Οι στίχοι αυτοί δείχνουν απαισιόδοξοι αλλά στην ουσία συνιστούν μια προειδοποίηση. Εάν δε γίνει κάτι ουσιαστικό σʼ αυτή τη χώρα τότε και ο άνθρωπος, και η ποίηση και ο Αργύρης Χιόνης θα έχει ηττηθεί.



* Αυτή την κρίση που ζούμε σήμερα οι Έλληνες, πώς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε; Αρκούν τα “μόνα αποτελεσματικά όπλα που” κατά τα λεγόμενά σας “διαθέτει ο άνθρωπος: το χιούμορ και το όνειρο”;

Εγώ νομίζω ότι θα αρκούσαν αν όλος ο κόσμος είχε χιούμορ και όνειρο.



* Και οι τραπεζίτες επίσης;

Αν είχαμε χιούμορ και όνειρο όλοι οι υπόλοιποι και κυρίως οι πολιτικοί μας σε όλο τον δυτικό κόσμο, δεν θα μας είχαν καβαλήσει οι τραπεζίτες οι οποίοι βεβαίως δε διαθέτουν καθόλου χιούμορ και το όνειρό τους είναι μόνο το κέρδος.



* Έχετε πει ότι το αγαπημένο σας ρητό είναι “πριν σκύψεις, σκέψου”. Θεωρείτε ότι ο σημερινός πολίτης σκέφτεται ή απλώς σκύβει;

Φοβάμαι ότι απλώς σκύβει. Κι οφείλουμε σήμερα κυρίως, αυτόν τον "κυρίαρχο" λαό -ότι ειρωνικότερο έχει ειπωθεί για το λαό- να πάψουμε πια να τον χαϊδεύουμε. Ας αναλάβουμε επιτέλους όλοι τις ευθύνες μας.


ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ



Ο βραβευμένος ποιητής και συγγραφέας Αργύρης Χιόνης, έδωσε μια αποκλειστική συνέντευξη για τους αναγνώστες του diabazoume.gr.





Ποιο είναι το αγαπημένο σας ρητό;

Πριν σκύψεις, σκέψου!



Ποια είναι η πρώτη σκέψη που κάνετε το πρωί;

Α, ξύπνησα πάλι!



Το βράδυ με ποιες σκέψεις κοιμόσαστε;

Θα ξυπνήσω άραγε αύριο;



Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;

Να βλέπεις μια αγκινάρα και να φαντάζεσαι ότι είναι τριαντάφυλλο και το αντίστροφο.



Τι είναι αυτό που σας γεμίζει και σας βοηθάει να συνεχίσετε το γράψιμο;

Η αντιπάθειά μου για το λευκό άσπιλο χαρτί.



Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας δυσκολεύει τη γραφή σας;

Η αγάπη μου για τη γομολάστιχα.



Πόσες ώρες την ημέρα γράφετε;

Από καμιά ώς 48.



Τι αγαπάτε στους ανθρώπους;

Τα τέσσερα πόδια τους.



Τι δεν συγχωρείτε στους άλλους;

Ότι επιμένουν να παριστάνουν τα δίποδα όντα.



Τι σημαίνει για εσάς ευτυχία;

Η απουσία της δυστυχίας.



Ποιο είναι κατά την άποψή σας το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο.

Να σαπίσει πριν πεθάνει.



Τι χρειάζονται οι σημερινοί άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι;

Ό,τι και ο Κώστας Καραμανλής· κόκορα κρασάτο με χοντρά μακαρόνια.



Πως περνάτε τον ελεύθερο σας χρόνο;

Σκοτώνοντάς τον.



3-5 βιβλία που επηρέασαν τη διαμόρφωση της προσωπικότητας μου και την πορεία του βίου μου.

Το βιβλίο του Ιώβ x 3, x 4 ή x 5.



3-5 βιβλία που προτείνω ανεπιφύλακτα σε γονείς να διαβάσουν τα παιδιά τους ή στα παιδιά τους.

Το βιβλίο του Ιώβ x 3, x 4 ή x 5.




3-5 βιβλία που θα κρατούσα αν έπρεπε να μείνω σε ερημονήσι

Το βιβλίο του Ιώβ x 3, x 4 ή x 5.



3-5 βιβλία που διάβασα συστηματικά πάνω από μια φορά

Το βιβλίο του Ιώβ x 3, x 4 ή x 5.



3-5 βιβλία που έχουν τις περισσότερες σημειώσεις και υπογραμμίσεις

Το βιβλίο του Ιώβ x 3, x 4 ή x 5.



3-5 βιβλία που ξεκίνησα αλλά δεν κατάφερα ποτέ να τα τελειώσω

Τον Οδυσσέα του Τζόυς, την Οδύσσεια του Καζαντζάκη και το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προύστ. Ωστόσο, θαυμάζω και ζηλεύω την αντοχή (που εγώ ως αναγνώστης δεν διαθέτω) των τριών αυτών συγγραφέων.



3-5 κλασσικά βιβλία που δεν έχω διαβάσει

Τα μυθιστορήματα της κ. Μαντά.



Το βιβλίο που έχω σε περισσότερες από μια εκδόσεις

Τα Ποιήματα του Καβάφη, ακόμη και στις μεταφράσεις τους σε γλώσσες που δεν γνωρίζω.



Το βιβλίο που θα ήθελα να έχω γράψει εγώ

Το βιβλίο του Ιώβ, τον Ξένο του Καμύ, τους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι, τη Δίκη του Κάφκα και την Ασκητική του Καζαντζάκη.



Το βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες

Το πάθος χιλιάδες φορές της Ζυράννας Ζατέλη



Το ερωτηματολόγιο συντάχτηκε από τη Νανού Νικολά, για το www.diabazoume.gr, Φεβρουάριος 2010.


Copyright 2009 www.diabazoume.gr


ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ, Εφτά τάνκα 28.02.2011


.

α

Ψυχή δεν έχεις
Άλλο καταφύγιο
Στον κόσμο τούτο

Μονάχ’ αυτούς τους τοίχους
Αυτούς τους πέντε στίχους

β

Πέφτει το βράδι
Λουφάζουν στη μονιά τους
Όλα τ’ αγρίμια

Πάψε κι εσύ ψυχή μου
Τη σελήνη ν’ αλυχτάς

γ

Όσο κι αν τρέχει
Ο λαγός το βόλι τρέχει
Γρηγορότερα

Κανείς λαγός ωστόσο
Δεν το πίστεψε ακόμα

δ

Βόλι που φεύγει
Απ’ το όπλο δίχως στόχο
Τη βολή του χάνει

Αστόχαστα τελειώνει
Στην καρδιά του μηδενός

ε

Ίσια στα μάτια
Το θάνατο κοιτώντας
Τον ημέρεψα

Άτρομα το κεφάλι
Χώνω στα σαγόνια του

στ

Βολίδα ρίχνει
Ο βουτηχτής μετρώντας
Το κουράγιο του

Μαργαριτάρι λάμπει
Στον πυθμένα ο θάνατος

ζ

Θαμπέ καθρέφτη
Στο γυαλί σου φυλακίζεις
Τα είδωλά μας

Μες στα θολά νερά σου
Αμέτρητοι πνιγμένοι

Ανεπαισθήτως, μια έκδοση του Πλανοδίου, τχ. 1, 1987