Το να αναλύεις μέχρις εσχάτων ένα ποίημα...

Το να αναλύεις μέχρις εσχάτων ένα ποίημα , το να επιχειρείς να το διαμελίσεις σαν ένα σώμα ο νεκροτόμος, έχει τον κίνδυνο να πιστέψεις ότι έφτασες στο μυστικό της ζωής που εκείνο κάποτε κατείχε.
Λάθος!
Αφενός η ζωή είναι τόσο μαγική που δεν εξηγείται και αν θέλεις να την ερμηνεύσεις σωστά θα πρέπει να νιώσεις τι ένιωσε ο δημιουργός μόλις αντίκρισε το πλάσμα του.
Δύσκολο είναι αλήθεια αυτό..
Θέλει να μην στέκεσαι στο εγωιστικό σου βάθρο και να βλέπεις βαθιά μες τον ορίζοντα όλη την πανδαισία των χρωμάτων που είναι ουσιαστικά το φόντο των συγκινήσεων που θα σου προκληθούν.
Λοιπόν ζήσε την μαγεία σαν μια διαδικασία που κάνει τα μάτια σου να βλέπουν πιο ευρυγώνια και στρέψε την σκέψη σου προς τις επάλξεις του κάστρου μιας νέας ελπίδας.
Θα σε αγγίξει η πνοή των νεφών.
Το οξυγόνο θα τρέμει μες το σώμα σου και θα το ανάβει.
Τότε θα βρεθείς στην θέση το ποίημα να αφομοιωθεί από το αίμα σου και να γίνει κτήμα σου.
Τότε θα είσαι όχι κριτής αλλά ο μύστης που θα πρέπει να είσαι, όταν η θαλπωρή των λέξεων κάνει την καρδιά σου να φλέγεται από μετάληψη του θείου δώρου των λεκτικών κατορθωμάτων..