Πρέπει να συναισθανθούμε το χρέος που έχουμε απέναντι στον λαό μας που δοκιμάζεται και να μην είμαστε παγώνια με ανοιγμένα τα πλουμιστά φτερά μας οι ποιητές, αλλά να καταδεικνύουμε αυτό που είναι πλέον ορατό από όλους και είναι μια καταφανής αδικία εις βάρος των φτωχών που σπρώχνονται προς την ανέχεια και την άθλια επιβίωση.
Γιατί ένας ποιητής που δεν είναι μέσα στους κοινωνικούς αγώνες δεν ξέρω πόσο ποιητής μπορεί να είναι γράφοντας εκείνα που απλά φουσκώνουν το στήθος του..
Επιτελεί και η λογοτεχνία έναν δύσκολο μέγα σκοπό.
Κάνει τον αναγνώστη της να συνειδητοποιεί πόσο τα πράγματα θα μπορούσαν να αλλάξουν αν λειτουργούσαμε όλοι πιο μαζικά και πιο ″διορθωτικά..″..
Ας βάλουμε πλάτη λοιπόν κι ας μπούμε στην πρώτη γραμμή ξέροντας ότι μες την φωτιά κι η έμπνευση είναι άλλης ποιότητας και πιο καλά θα μας καψαλίσει της ιστορίας το πυρ.
Η εποχή των ποιητών του σαλονιού τελείωσε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου