Είναι εκείνη η προσήλωση στην ικμάδα των ιδεών, αυτή η ροπή που σε πάει ολοένα πιο βαθιά, μες τον ερμητικό χώρο του λεξιλογίου- να σκέπτεσαι πιο φωτεινά και όμως να εκφράζεσαι πιο σκοτεινά κι όμως περίπλοκα κι ωραία- πώς γίνεται να είναι απλό το να στοχεύεις σε μια ιδεατή Ομορφιά;
Και μετά, αν αποτύχουν όλα, και συμβεί αυτό που ελληνικά το λέμε ″κρίμα″-
θα σε υπερασπιστούν εκείνες οι φωνούλες των λέξεων που καταλήγουν μες τ’ αυτιά σου γενναίες απόπειρες του Αοράτου να υπάρξει.
Μα ναι: η ποίηση δεν έχει ανάγκη από οπαδούς γιατί σκλαβώνει όλα τα φουσάτα και δεν της αντιστέκεται κανένας.
Θέλουμε δεν θέλουμε θα δικαστούμε έστω και ερήμην όλοι οι ποιητές: γιατί κλέβουμε από το Ανέκφραστο και αποκρυπτογραφούμε το Ιδανικό.
Κι αυτό κανένας δεν το κάνει χωρίς τίμημα- προσέξτε!
Σ.Π 19.12.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου